Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Ἄ­ναρ­χος ποι­μὴν κα­τα­βέ­βη­κεν, ἐ­ρου­ρέμ

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου

Ἄ­ναρ­χος ποι­μὴν κα­τα­βέ­βη­κεν, ἐ­ρου­ρέμ

ΑΘΕ ἔμ­πα τοῦ Σε­πτέμ­βρη, στὰ Τρι­πό­τα­μα Ψω­φί­δος, χω­ριὸ κον­τὰ στὰ χω­ριὰ τῶν γο­νι­ῶν μου, καὶ σταυ­ρο­δρό­μι τρι­ῶν πο­τα­μῶν, ὅ­πως τὸ ὄ­νο­μά του μαρ­τυ­ρεῖ, τοῦ Ἐ­ρύ­μαν­θου, τοῦ Ἀ­ρο­ά­νιου καὶ τοῦ Σει­ραί­ου, ἀ­νά­με­σα στὰ Λάμ­πεια ὅ­ρη καὶ τὸ Ἀ­φρο­δί­σιο, γι­νό­ταν με­γά­λη ἐμ­πο­ρο­ζω­ο­πα­νή­γυ­ρη, κι ἀ­κό­μα γί­νε­ται δη­λα­δὴ χω­ρὶς ὅ­μως πιὰ νὰ ἀ­γο­ρα­πω­λοῦ­νε ζῶ­α. Πρα­μα­τευ­τά­δες ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ γύ­ρω μέ­ρη μα­ζεύ­ον­ται καὶ γε­μί­ζουν μὲ πάγ­κους τοὺς δρό­μους ὣς τὴν ἐκ­κλη­σί­α τῆς Πα­να­γί­ας. Γύ­ρω ἀ­πὸ τὴν πλα­τεί­α, στή­νον­ται πρό­χει­ρες πί­στες γιὰ τὰ κλα­ρί­να κι ἕ­να σω­ρὸ τρα­πέ­ζια γιὰ τὴ βρα­δι­νὴ ἐ­πι­δρο­μὴ στὴ γί­δα καὶ τὴ γουρ­νο­πού­λα.

       Στὸ πα­νη­γύ­ρι πη­γαί­να­με συ­νή­θως με­ση­μέ­ρι καὶ κα­θό­μα­στε ὣς τὸ βρά­δυ. Κι ἐ­νῶ ἡ μη­τέ­ρα μου καὶ ἡ θεί­α κοι­τά­ζαν τοὺς πάγ­κους μὲ τὰ ροῦ­χα καὶ τὰ κου­ζι­νι­κά, ἐ­γὼ προ­πο­ρευ­ό­μουν καὶ χά­ζευ­α γιὰ ὧ­ρες τὰ τσο­κά­νια. Τὰ ἔ­πι­α­να ἕ­να-ἕ­να καὶ τὰ πε­ρι­ερ­γα­ζό­μουν, προ­σπα­θών­τας νὰ ἀ­πο­τυ­πώ­σω τὸν ἰ­δι­αί­τε­ρο με­ταλ­λι­κό τους ἦ­χο. Λέ­νε πὼς τὰ πιὸ με­γά­λα τα κρε­μοῦ­σαν στὰ πιὸ ἄ­τα­κτα ζῶ­α γιὰ νὰ ἐμ­πο­δί­ζουν τὶς σκαν­τα­λι­ές τους.

       Μιὰ χρο­νιά, θὰ γι­νό­μουν λυ­κει­ο­κό­ρι­τσο θαρ­ρῶ, ὅ­πως κα­τη­φό­ρι­ζα πρὸς τὴν πλα­τεί­α, πλά­ι μου χα­μη­λώ­νει τα­χύ­τη­τα ἕ­να πα­πά­κι. Ἐ­πο­χού­με­νος ἕ­νας κα­τά­ξαν­θος νε­α­ρὸς ὀ­νό­μα­τι Γιά­ννης, ὅ­πως αὐ­το­βού­λως μοῦ συ­στή­θη­κε, μὲ μά­γου­λα ρο­δα­λά, βου­νί­σια, τὰ εἴ­κο­σι θὰ τά ’­χε πα­τη­μέ­να καὶ ἤ­δη, κα­θὼς φαι­νό­ταν, κα­ζα­νό­βας. Νὰ μαρ­σά­ρει καὶ μὲ προ­φο­ρὰ βα­ριά, νὰ μὲ ρω­τά­ει πῶς σὲ λέ­νε, ἀ­πὸ ποῦ εἶ­σαι, πῶς περ­νᾶς καὶ ὅ­λα τὰ σχε­τι­κά. Ἐ­γὼ σὰν χέ­λι τοῦ ξε­γλί­στρη­σα καὶ χά­θη­κα στὸ πλῆ­θος, ἔ­χον­τας γευ­τεῖ γιὰ πρώ­τη μου φο­ρὰ αὐ­τὸ ποὺ συ­νη­θί­ζα­νε νὰ λέ­νε νυ­φο­πά­ζα­ρο.

       Πέ­ρα­σαν πέν­τε-ἕ­ξι χρό­νια μέ­χρι νὰ ξα­να­πά­ω στὸ χω­ριό. Ὁ Γιά­ννης φό­ρα­γε ρά­σα καὶ κρα­τοῦ­σε σὲ κά­θε χέ­ρι κι ἀ­πὸ ἕ­να κου­τσού­βε­λο. Ἦ­ταν πιὰ πα­τέ­ρας καὶ ποι­μήν. Ὑ­πὸ τὴν ἐ­πί­βλε­ψή του, μά­λι­στα, χτί­στη­κε ἡ πρώ­τη ἐκ­κλη­σί­α μὲ τὸ ἱ­ε­ρὸ νὰ κοι­τά­ζει στὴ δύ­ση κι ὄ­χι στὴν ἀ­να­το­λή, πράγ­μα πρω­το­φα­νὲς κι ἀ­νό­σιο. Οἱ χω­ρια­νοὶ τὸν ἔ­βρι­ζαν γιὰ ἄ­θε­ο, ἔ­λε­γαν πὼς θὰ κα­εῖ στὴν κό­λα­ση γιὰ τὸ ἀ­νό­μη­μά του καὶ στὴ δι­α­βο­λε­μέ­νη ἐκ­κλη­σί­α δὲν πα­τοῦ­σαν.

       Κι ἐ­γὼ ἔ­βλε­πα τὸν πα­τέ­ρα Ἰ­ω­άν­νη μό­νο του νὰ ψάλ­λει τὴ λει­τουρ­γί­α κά­θε Κυ­ρια­κή, καὶ σκε­φτό­μουν πῶς οὔ­τε ρά­σο, οὔ­τε τσο­κά­νι φτά­νει νὰ βά­λει χα­λι­νά­ρι σ’ ἄ­ναρ­χη ψυ­χή.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε στὴν Πά­τρα, ἀλ­λὰ ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Ἐκ­πο­νεῖ δι­α­τρι­βὴ στὴν Ἀ­νά­λυ­ση τῆς Συ­νο­μι­λί­ας. Μέ­λος τῆς συν­τα­κτι­κῆς ὁ­μά­δας τοῦ ποι­η­τι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τε­φλόν.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Τὸ προξενιό

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου

Τὸ προξενιό

ΘΕΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑ ἦ­ταν τριά­ντα χρο­νῶν κι ἀ­κό­μα δί­χως ἄν­τρα. Στὸ πα­ρελ­θόν, τῆς εἶ­χαν ἔρ­θει κάμ­πο­σα προ­ξε­νιά, μὰ ὁ παπ­ποὺς τὰ εἶ­χε ἀ­πορ­ρί­ψει ὅ­λα. Πλέ­ον δὲν χω­ρά­γα­νε ἀ­να­βο­λές, ἤ­δη στὸ χω­ριὸ γε­ρον­το­κό­ρη τὴν ἀ­νε­βά­ζα­νε, κα­κο­ρί­ζι­κη τὴν κα­τε­βά­ζα­νε. Τὸ πρῶ­το Σάβ­βα­το τοῦ Ἰ­ού­λη, ἡ θεί­α κι ὁ παπ­ποὺς ἦρ­θαν σπί­τι μας, τὴν ἑ­πο­μέ­νη θὰ ’ρ­χό­ταν κι ὁ ὑ­πο­ψή­φιος γαμ­πρός, κα­θό­τι ἔ­με­νε κον­τὰ στὰ μέ­ρη τὰ δι­κά μας.

       Οἱ με­γά­λοι μοῦ ’­χαν ρη­τῶς ἀ­πα­γο­ρέ­ψει νὰ πα­ρί­στα­μαι στὴ γνω­ρι­μί­α, τί δου­λειὰ ἔ­χουν τὰ πι­τσι­ρί­κια νὰ μπλέ­κον­ται σὲ τέ­τοι­ες δου­λει­ές, ἔ­λε­γε ὁ παπ­πούς. Ἡ ἀ­παί­τη­ση αὐ­τὴ μό­νο τὴν πε­ρι­έρ­γειά μου κα­τά­φε­ρε νὰ ἐ­ξά­ψει, τί ἤ­θε­λαν νὰ μοῦ κρύ­ψουν, τί φο­βοῦν­ταν; Ἐ­ρά­στρια τῶν Πέν­τε Φί­λων καὶ τῶν Μυ­στι­κῶν Ἑ­φτά, κρυ­φο­κοί­τα­ζα ἀ­π’ τὴ χα­ρα­μά­δα, κρα­τών­τας ση­μει­ώ­σεις. Τὰ πρῶ­τα εὑ­ρή­μα­τα τῆς ἔ­ρευ­νας ἦ­ταν συ­ναρ­πα­στι­κά. Ὁ μέλ­λον­τας γαμ­πρὸς ἔ­πα­σχε ἀ­πὸ βα­ριᾶς μορ­φῆς μυ­ω­πί­α. Ὁ φα­κὸς τῶν γυ­α­λιῶν του ἦ­ταν τό­σο πα­χὺς ποὺ τὰ μά­τια του φαί­νον­ταν πολ­λά­κις με­γα­λύ­τε­ρα ἀ­πὸ κα­νο­νι­κοῦ ἀν­θρώ­που. Ἐν­δε­χο­μέ­νως νὰ ἐ­πρό­κει­το γιὰ γυα­λιὰ-κιά­λια κι ἔ­τσι ἂν ὁ γαμ­πρὸς ἀ­γνάν­τευ­ε τὴ Ρού­με­λη ἀ­π’ τὸ μπαλ­κό­νι μας, νά ’­βλε­πε ἀν­θρώ­πους ν’ ἀ­γναν­τεύ­ου­νε τ’ αὐ­λά­κι. Ἢ γιὰ γυα­λιὰ-με­γε­θυν­τι­κοὺς φα­κούς, ποὺ τὸν βό­η­θα­γαν νὰ ξε­ψει­ρί­ζει κε­φά­λια μὲ εὐ­κο­λί­α ἢ νὰ ἐν­το­πί­ζει δα­κτυ­λι­κὰ ἀ­πο­τυ­πώ­μα­τα σὲ πα­λιὰ σερ­βί­τσια τοῦ κα­φὲ κι ἐ­πι­δερ­μί­δες χρό­νια ἀ­νέγ­γι­χτες.

       Ἡ πιὸ ἀ­ξι­ο­πρό­σε­χτη, ὡ­στό­σο, πα­ρα­τή­ρη­ση ἀ­φο­ροῦ­σε τὶς πα­λά­μες τῶν μελ­λό­νυμ­φων. Ἡ θεί­α εἶ­χε τρα­χιὰ χέ­ρια γε­μά­τα ρό­ζους καὶ νύ­χια φα­γω­μέ­να ἀ­πὸ τὶς δου­λει­ὲς τοῦ χω­ρα­φιοῦ. Ὁ κύ­ριος Βησ­σα­ρί­ων εἶ­χε δά­χτυ­λα τρυ­φε­ρὰ καὶ λε­πτε­πί­λε­πτα ποὺ μαρ­τυ­ροῦ­σαν ἐ­κτε­τα­μέ­νη πνευ­μα­τι­κὴ ἐ­να­σχό­λη­ση, ἐν­δε­χο­μέ­νως καὶ πι­α­νο­παι­ξί­α.

       Ὁ παπ­ποὺς ἀ­πέρ­ρι­ψε κι αὐ­τὸ τὸ προ­ξε­νιό, δὲ θὰ δώ­σω ἐ­γὼ τὴν κό­ρη μου σ’ αὐ­τὸν τὸν γκα­βού­λια­κα, εἶ­πε πρὶν κα­λὰ-κα­λὰ πε­ρά­σει ὁ πα­ρο­λί­γον θεῖ­ος μου τὴν ἔ­ξω πόρ­τα. Εὐ­τυ­χῶς ὅ­ταν φό­ρε­σα ἐ­γὼ γυα­λιά, ὁ παπ­ποὺς εἶ­χε πε­θά­νει δέ­κα χρό­νια.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε στὴν Πά­τρα, ἀλ­λὰ ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Ἐκ­πο­νεῖ δι­α­τρι­βὴ στὴν Ἀ­νά­λυ­ση τῆς Συ­νο­μι­λί­ας. Μέ­λος τῆς συν­τα­κτι­κῆς ὁ­μά­δας τοῦ ποι­η­τι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τε­φλόν.

Rania Karachaliou: Abraham en serie

Rania Karachaliou

Abraham en serie

L TíO KOSTAS no tuvo nunca hijos; tenía, sin embargo, unas cuatrocientas cabras y ovejas y desde las cinco de la mañana hasta las nueve de la noche estaba en el tajo. Ordeñar por la mañana, ordeñar por la tarde, darles de comer, barrer, y dale que te pego. Menos mal que también la tía le ayudaba todo el día, porque él solo no haría ni la mitad del trabajo.

       La última vez que los visité fue hace años, por Semana Santa, cuando sacrifican los animales. Pajarito, come algo, así sin chicha esperas encontrar novio, me decía el tío, y afilaba unos machetes así de grandes. Vente pa’ arriba, pero yo cómo iba a acercarme al lugar del crimen cuando ni los pellejos que colgaban de los alambres soportaba ver.

       Al acabar la matanza, se sentó en el kafenío y habló con orgullo de los animales que había degollado, de la Musca que se había escapado dos veces, una se había caído en la cañada, otra se había despeñado de unas rocas, del Rusos, que bebía leche del biberón. Noches así bebía más de la cuenta el tío y hablaba por los codos. De vez en cuando gotas resbalaban por su cara, me cachis, este puto calor, decía, pero yo juraría que eran lágrimas por los sacrificios en serie.

Fuente: Planodion Bonsái, 15 de noviembre de 2015

Rania Karachaliou ha nacido en Patras y vive en Atenas. Miembro del consejo de redacción de la revista literaria Τε­φλόν.

Tra­duc­ción: I­lek­tra A­na­gno­stou, Be­atriz Cá­rca­mo A­boi­tiz, So­fía Fer­taki, Theoni Kabra, María Kalouptsi, Eduardo Lucena, Kon­sta­nti­nos Pa­le­o­lo­gos, E­vange­lía Po­lyra­ki, Anto­nia Vla­chou.

La tra­duc­ción y revisión colectivas de los minir­rela­tos es producto del taller que orga­ni­zaron y co­ordina­ron, en la a­ca­de­mia de i­dio­mas A­ba­ni­co desde octu­bre de 2017 hasta marzo de 2018, Kon­sta­nti­nos Pa­le­o­lo­gos y E­du­a­rdo Lu­ce­na.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Ἀ­νή­συ­χα Πό­δια

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου

Ἀ­νή­συ­χα Πό­δια

ΧΡΗΣΤΟΣ δὲν χό­ρευ­ε πο­τὲ αὐ­το­βού­λως. Δυ­ὸ μέ­τρα μπό­ι ἔ­νι­ω­θε πα­ρα­πά­νω ἀ­πὸ ἄ­βο­λα νὰ σεί­ε­ται πέ­ρα-δῶ­θε στὸ ρυθ­μὸ τῆς μου­σι­κῆς. Στὰ τέσ­σε­ρα χρό­νια τοῦ δε­σμοῦ, εἶ­χα δο­κι­μά­σει κά­θε εἴ­δους τερ­τί­πι γιὰ νὰ τὸν δε­λε­ά­σω, ἀλ­λὰ μά­ται­α. Στὰ πάρ­τυ μό­νο κι, ἀ­φοῦ πρῶ­τα εἶ­χε κα­τα­να­λώ­σει ἀ­ξι­ό­λο­γη πο­σό­τη­τα ἀλ­κο­όλ, δε­χό­ταν νὰ τὸν πα­ρα­σύ­ρω ὣς τὴν πί­στα. Ἐ­κεῖ δι­ά­λε­γε ἕ­να μέ­ρος ἡ­μι­σκό­τει­νο, μοῦ πα­ρέ­δι­δε τὰ χέ­ρια του νε­κρὰ καὶ μ’ ἄ­φη­νε νὰ τὰ ὁ­δη­γῶ σὰν μα­ρι­ο­νε­τί­στας.

       Τὰ βρά­δια ποὺ ἔ­με­νε σὲ μέ­να, ὁ ὕ­πνος συ­νή­θως τὸν ἐ­πι­σκε­πτό­ταν πρῶ­τος. Δὲν περ­να­γαν κάμ­πο­σα λε­πτὰ κι οἱ πα­τοῦ­σες του ζων­τά­νευ­αν. Τὴ μιά, κι­νοῦν­ταν ἀ­ρι­στε­ρά, τὴν ἄλ­λη δε­ξιά, τὴ μιὰ μα­ζί, τὴν ἄλ­λη ἀ­συγ­χρό­νι­στα. Πά­σχει ἀ­πὸ τὸ σύν­δρο­μο ἀ­νή­συ­χων πο­δι­ῶν μοῦ ἐ­ξή­γη­σε, μὰ ἐ­μέ­να δὲ μοῦ βγά­ζει ἀ­π’ τὸ μυα­λὸ πὼς στὸν ὕ­πνο του μὲ κά­ποι­α ἄλ­λη­νε, πιὸ πει­στι­κή, χο­ρεύ­ει.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε στὴν Πά­τρα, ἀλ­λὰ ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Ἐκ­πο­νεῖ δι­α­τρι­βὴ στὴν Ἀ­νά­λυ­ση τῆς Συ­νο­μι­λί­ας. Μέ­λος τῆς συν­τα­κτι­κῆς ὁ­μά­δας τοῦ ποι­η­τι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τε­φλόν.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Σκαμ­πί­λι καὶ Σωσ­σύρ

 

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου

Σκαμ­πί­λι καὶ Σωσ­σύρ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΤΟΣ φι­λο­λο­γί­ας, σὲ μιὰ ἀ­πὸ τὶς πα­ρα­δό­σεις τῆς γε­νι­κῆς γλωσ­σο­λο­γί­ας, ἕ­να μά­θη­μα ὄ­α­ση ποὺ ἔ­παι­ξε κα­θο­ρι­στι­κὸ ρό­λο γιὰ τὸ δαγ­κω­τὸ ποὺ ἔ­ρι­ξα ἔ­πει­τα στὴ γλωσ­σο­λο­γί­α, δι­δα­χτή­κα­με τὴν ἀρ­χὴ αὐ­θαι­ρε­σί­ας τοῦ γλωσ­σι­κοῦ ση­μεί­ου τοῦ Φερ­ντι­νὰντ ντὲ Σωσ­σύρ. Σύμ­φω­να μὲ τὴν ἀρ­χὴ αὐ­τή, ἡ σχέ­ση με­τα­ξὺ ση­μαί­νον­τος καὶ ση­μαι­νο­μέ­νου, με­τα­ξὺ δη­λα­δὴ τῆς ἠ­χη­τι­κῆς ἀ­κο­λου­θί­ας μιᾶς λέ­ξης καὶ τῆς ἔν­νοι­άς της, δι­έ­πε­ται ἀ­πὸ αὐ­θαι­ρε­σί­α. Μ’ ἄλ­λα λό­για, ἡ ἔν­νοι­α μῆ­λο δὲν σχε­τί­ζε­ται αἰ­τια­κὰ μὲ τὴν ἀ­κου­στι­κὴ ἀ­κο­λου­θί­α μου-ι-λοῦ-ο, γι’ αὐ­τὸ καὶ ἀν­τι­προ­σω­πεύ­ε­ται δι­α­φο­ρε­τι­κὰ ἀ­νὰ γλῶσ­σες. Ἡ γνώ­ση αὐ­τὴ θὰ μὲ εἶ­χε γλι­τώ­σει ἀ­πὸ ἕ­να τραυ­μα­τι­κὸ ἐ­πει­σό­διο, ἂν εἶ­χε εἰ­σα­χθεῖ στὶς γνω­στι­κές μου ἀ­πο­θῆ­κες κάμ­πο­σα χρό­νια νω­ρί­τε­ρα. Καὶ νά για­τὶ.

       Τὸν Αὔ­γου­στο τοῦ ’95, πέ­ρα ἀ­πὸ τὰ Ἰ­τα­λά­κια ποὺ ἔρ­χον­ταν κά­θε κα­λο­καί­ρι στὴ γει­το­νιά, ἦρ­θε γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ὁ Στέ­φα­νο, ἕ­να μαυ­ρο­τσού­κα­λο μὲ μά­τια κα­τα­γά­λα­να ποὺ δὲν σκάμ­πα­ζε γρὺ ἑλ­λη­νι­κά. Στὸ παι­χνί­δι, ὅ­μως, συ­νεν­νο­ού­μα­σταν ἄ­ψο­γα, ἔ­δι­ναν κι ἔ­παιρ­ναν τὰ νο­ή­μα­τα κι ἡ παν­το­μί­μα. Ἕ­να βρά­δυ ποὺ παί­ζα­με κρυ­φτό, μό­λις ξε­κί­νη­σε τὸ πέν­τε-δέ­κα-δε­κα­πέν­τε, ὁ Στέ­φα­νο κι ἐ­γὼ τρέ­ξα­με πρὸς τὴν ἴ­δια με­ριὰ καὶ κρυ­φτή­κα­με πί­σω ἀ­πὸ ἕ­να μη­χα­νά­κι πού ’­ταν πί­σω ἀ­πὸ ἕ­να τρο­χό­σπι­το. Κα­θό­τι ἡ κρυ­ψώ­να ἦ­ταν ὀ­λί­γον τι στε­νό­χω­ρη, τὰ γο­να­τι­σμέ­να σώ­μα­τά μας εἶ­χαν ἀρ­χί­σει ἐ­λα­φρῶς νὰ ἐ­φά­πτον­ται. Μὲς στὴν ἡ­συ­χί­α τῆς θε­ρι­νῆς νυ­κτός, ἀ­κου­γό­ταν μο­νά­χα τὸ χτυ­πο­κάρ­δι μας κι ὁ γκι­ό­νης, μέ­χρι ποὺ ὁ Στέ­φα­νο γέρ­νει στὸ αὐ­τί μου καὶ μοῦ ψι­θυ­ρί­ζει λό­για ἀ­προσ­δό­κη­τα. Εὐ­θύς, τοῦ ρί­χνω ἕ­να σκαμ­πί­λι λυσ­σα­σμέ­νο, ἐ­γὼ ποὺ δὲν εἶ­χα ση­κώ­σει χέ­ρι σ’ ἄν­θρω­πο, ἐ­ξὸν τοῦ ἀ­δερ­φοῦ μου κι αὐ­τὸ πά­νω σὲ ἄ­μυ­να. Ὁ Στέ­φα­νο ἔμ­πη­ξε τὰ κλά­μα­τα κι ἐ­γὼ ἔ­τρε­ξα νὰ κλει­δαμ­πα­ρω­θῶ στὸ σπί­τι.

       Ἔ­κα­να τέσ­σε­ρις ὁ­λό­κλη­ρες μέ­ρες νὰ βγῶ στὴ γει­το­νιά. Οἱ φί­λες καὶ γει­τό­νισ­σες περ­να­γαν μπρο­στὰ ἀ­πὸ τὸ πα­ρά­θυ­ρό μου καὶ μὲ φώ­να­ζαν. Σή­κω­να λί­γο το σκοῦ­ρο, ἔ­λε­γα εἶ­μαι ἄρ­ρω­στη καὶ τὸ ξα­νά­ρι­χνα. Τί ἔ­πα­θες καὶ χα­στού­κι­σες τὸν Στέ­φα­νο; πρό­λα­βαν νὰ μοῦ ποῦν μιὰ μέ­ρα. Νὰ σᾶς πεῖ αὐ­τός! ἀ­πάν­τη­σα. Αὐ­τὸς λέ­ει δὲν ξέ­ρει, εἶ­πε ἡ Ἀν­τριά­να, ἡ ξα­δέρ­φη του ποὺ γνώ­ρι­ζε κα­λὰ καὶ τὶς δυ­ὸ γλῶσ­σες, καὶ μοῦ ἀ­νέ­βα­σε τὸ αἷ­μα στὸ κε­φά­λι.

       Τὴν πέμ­πτη μέ­ρα ἐγ­κλει­σμοῦ μὲ ἐ­πι­σκέ­φτη­κε ὁ Μα­ο­ρί­τσιο, ὁ θεῖ­ος τοῦ Στέ­φα­νο. Ντὲν εἶ­ναι σω­στὰ πρά­μα­τα νὰ μα­λώ­νε­τε πρέ­πει νὰ παί­ζε­τε, τί ἔ­γι­νε, φά μου πεῖς;. Μὴ ἔ­χον­τας ἄλ­λη ἐ­πι­λο­γή, ἄρ­χι­σα νὰ δι­η­γοῦ­μαι τὸ πε­ρι­στα­τι­κό. Στὸ ἐ­πί­μα­χο ση­μεῖ­ο κόμ­πια­σα μιά, κόμ­πια­σα δυ­ό, τὴν τρί­τη τὸ ξε­στό­μι­σα. Πού­τσα, μοῦ εἶ­πε, πού­τσα! Ὁ Μα­ο­ρί­τσιο ξέ­σπα­σε στὰ γέ­λια κι ἐ­γὼ τὸν κοί­τα­ζα ἀ­πο­σβο­λω­μέ­νη. Κι ὅ­σο ἐ­κεῖ­νος κα­κά­ρι­ζε δι­πλω­μέ­νος στὰ δύ­ο, τό­σο προ­σπα­θοῦ­σα νὰ κρα­τή­σω τὶς πα­λά­μες μου νὰ μὴν ξα­να­χει­ρο­δι­κή­σουν. Μό­λις ἴ­σι­ω­σε, μοῦ ἐ­ξή­γη­σε πὼς πού­τσα ση­μαί­νει βρώ­μα στὰ ἰ­τα­λι­κά, φὰ βρώ­μα­γε τὸ μη­κα­νά­κι!

       Ντρο­πι­α­σμέ­νη πού ’­χα ξε­ση­κώ­σει ἑλ­λη­νο­ϊ­τα­λι­κὴ δι­α­μά­χη στὰ κα­λὰ κα­θού­με­να, ζή­τη­σα σκού­ζι ἀ­πὸ τὸν Στέ­φα­νο καὶ τὸν πῆ­ρα νὰ παί­ξου­με εἰ­ρή­νη ἢ πό­λε­μο γιὰ νὰ ξορ­κί­σω τὸ κα­κό.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε στὴν Πά­τρα, ἀλ­λὰ ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Ἐκ­πο­νεῖ δι­α­τρι­βὴ στὴν Ἀ­νά­λυ­ση τῆς Συ­νο­μι­λί­ας. Μέ­λος τῆς συν­τα­κτι­κῆς ὁ­μά­δας τοῦ ποι­η­τι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τε­φλόν.

Ράνια Καραχάλιου: Ξόρκι κατὰ τῆς ἀϋπνίας

 

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου

Ξόρ­κι κα­τὰ τῆς ἀ­ϋ­πνί­ας

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ* μ’ ἐ­πι­σκε­πτό­ταν συ­χνὰ πυ­κνά, ἰ­δί­ως τὰ τε­λευ­ταῖ­α δυ­ὸ τρί­α χρό­νια. Οἱ ἐ­πι­σκέ­ψεις του εἶ­χαν ἕ­ναν χα­ρα­κτή­ρα ἰ­δι­ά­ζον­τα: γί­νον­ταν πάν­τα με­τα­με­σο­νύ­κτια καὶ με­τὰ ἀ­πὸ προ­τρο­πὴ δι­κή μου. Πα­ρὰ τὸ ἀ­κα­τάλ­λη­λο τῆς ὥ­ρας, πα­ρὰ τῆς ἡ­λι­κί­ας τὸ προ­χω­ρη­μέ­νο, πο­τὲ δὲν πα­ρα­πο­νέ­θη­κε ποὺ βρα­δι­ά­τι­κα στοὺς Ἀμ­πε­λό­κη­πους τὸν τρα­βο­λο­γοῦ­σα. Πλά­ι στὸ βάμ­μα βάλ­σα­μου καὶ πα­σι­φλώ­ρας, ἀ­νά­με­σα σὲ βι­βλί­α ποὺ ἀ­γα­ποῦ­σα, μπο­ρεῖ κι ἐ­κεῖ­νος, κα­θό­ταν ὀ­κλα­δὸν κι ἡ φω­νή του ἄρ­χι­ζε νὰ πλέ­κει τὸ ξόρ­κι κα­τὰ τῆς ἀ­ϋ­πνί­ας… Τὸ ἀ­πάγ­γελ­νε «νο­ε­ρὰ σὲ ρυθ­μὸ ἐμ­βα­τη­ρί­ου», «συ­νε­χῶς μέ­χρι τε­λι­κοῦ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τος»: τὰ βλέ­φα­ρά μου βά­ραι­ναν κι ἐρ­χό­τα­νε ὁ ὕ­πνος. Κι ἔ­τσι τὸν κύ­ριο Ἀ­λε­ξά­κη τὸν εἶ­χα δεῖ μο­νά­χα νά ’ρ­χε­ται, πο­τὲ νὰ φεύ­γει.

       Ὁ Ὀ­ρέ­στης Ἀ­λε­ξά­κης, ποι­η­τής, ἀ­πε­βί­ω­σε στὶς 16 τοῦ Μά­η 2015. Μὰ εἶ­μαι σί­γου­ρη πὼς ὅ­ταν πά­λι χρεια­στεῖ, ἀ­γογ­γύ­στως θὰ μ’ ἐ­πι­σκε­φτεῖ, ξόρ­κια κα­τὰ τῆς ἀ­ϋ­πνί­ας νὰ μοῦ ψι­θυ­ρί­σει καὶ νὰ πεῖ νὰ μέ­νεις «πάν­τα τὸ ἀ­νε­ξή­γη­το παι­δὶ / ποὺ ἀ­πο­στη­θί­ζει τὴ βρο­χὴ στὸν ἄ­δει­ο δρό­μο».

* Πο­τὲ δὲν γνώ­ρι­σα τὸν Ὀ­ρέ­στη Ἀ­λε­ξά­κη, πα­ρὰ μο­νά­χα μέ­σα ἀ­πὸ τοὺς στί­χους. Οἱ φρά­σεις σὲ εἰ­σα­γω­γι­κὰ εἶ­ναι θραύ­σμα­τα ἀ­πὸ ποι­ή­μα­τά του.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε στὴν Πά­τρα, ἀλ­λὰ ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Ἐκ­πο­νεῖ δι­α­τρι­βὴ στὴν Ἀ­νά­λυ­ση τῆς Συ­νο­μι­λί­ας. Μέ­λος τῆς συν­τα­κτι­κῆς ὁ­μά­δας τοῦ ποι­η­τι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τε­φλόν.

Ράνια Καραχάλιου: Ἀβραὰμ κατὰ συρροήν

Ρά­νια Καρα­χά­λιου

 

Ἀ­βρα­ὰμ κα­τὰ συρ­ρο­ήν

ΘΕΙΟΣ ΚΩΣΤΑΣ δὲν ἔκανε πο­τὲ παι­διά, εἶ­χε ὅ­μως κα­μιὰ τε­τρα­κο­σα­ριὰ γι­δο­πρό­βα­τα κι ἀ­πὸ τὶς πέν­τε τὰ χα­ρά­μα­τα ὣς τὶς ἐν­νιά τὸ βρά­δυ ἤ­τα­νε στὸ πό­δι. Ἄρ­μεγ­μα τὸ πρω­ί, ἄρ­μεγ­μα τ’ ἀ­πό­γευ­μα, τά­ι­σμα, σά­ρω­μα καὶ πά­ει κο­πι­ά­ζον­τας. Εὐ­τυ­χῶς τὸν βό­η­θα­γε κι ἡ θεί­α ὅ­λη μέ­ρα, για­τί μο­νά­χος του μι­σὲς δου­λει­ὲς θὰ ἔ­κα­νε.

       Τε­λευ­ταί­α φο­ρὰ τοὺς εἶ­χα ἐ­πι­σκε­φτεῖ, πρὶν χρό­νια, κον­τὰ στὴ Λαμ­πρή, τό­τε ποὺ σφά­ζα­νε τὰ ζῶ­α. Τσι­λιμ­πί­θρι­κο φά­ε τί­πο­τα, χω­ρὶς πι­α­σί­μα­τα πε­ρι­μέ­νεις νὰ βρεῖς ἄν­τρα μοῦ ’­λε­γε ὁ θεῖ­ος καὶ τρό­χι­ζε κά­τι χαν­τζά­ρες νά. Ἔ­λα πά­νω γιὰ πα­ρέ­α, ἀλ­λὰ ἐ­γὼ ποῦ νὰ πλη­σιά­σω τοῦ φο­νι­κοῦ τὸν τό­πο, οὔ­τε τὰ το­μά­ρια ποὺ κρέ­μα­γε στὰ σύρ­μα­τα δὲν ἄν­τε­χα νὰ βλέ­πω.

       Σὰν τέ­λει­ω­σε τὸ σφά­ξι­μο καὶ κά­θι­σε στὸ κα­φε­νεῖ­ο, μί­λα­γε μὲ κα­μά­ρι γιὰ τὰ ζων­τα­νὰ πού ’­σφα­ξε, γιὰ τὴ Μού­σκα ποὺ τὸ ’­χε σκά­σει δυ­ὸ φο­ρές, τὴ μιὰ εἶ­χε πέ­σει στὸ λαγ­κά­δι, τὴν ἄλ­λη εἶ­χε τσα­κι­στεῖ σὲ κά­τι βρά­χια, γιὰ τὸ Ροῦσ­σο πού ’­πι­νε γά­λα ἀ­πὸ τὸ μπιμ­πε­ρό. Τέ­τοι­ες νύ­χτες ἔ­πι­νε λί­γο πα­ρα­πά­νω ὁ θεῖ­ος κι ἡ γλώσ­σα του πή­γαι­νε ρο­δά­νι. Ποὺ καὶ ποὺ στά­λες γλί­στρα­γαν στὸ πρό­σω­πό του, ἄι στὸ διά­τσο ἡ βρω­μο­ζέ­στη ἔ­λε­γε, ἀλ­λὰ ἐ­γὼ θὰ ὁρ­κι­ζό­μουν πὼς δά­κρυ­α ἦ­ταν γιὰ τὶς κα­τὰ συρ­ρο­ὴν θυ­σί­ες.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ρά­νια Κα­ρα­χά­λιου: Γεν­νή­θη­κε καὶ με­γά­λω­σε στὴν Πά­τρα, ἀλ­λὰ ζεῖ στὴν Ἀ­θή­να. Ἐκ­πο­νεῖ δι­α­τρι­βὴ στὴν Ἀ­νά­λυ­ση τῆς Συ­νο­μι­λί­ας. Μέ­λος τῆς συν­τα­κτι­κῆς ὁ­μά­δας τοῦ ποι­η­τι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Τε­φλόν.