Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Εὔ­ξαι ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ, πά­τερ

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Εὔ­ξαι ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ, πά­τερ

ΔΙΗΓΗΣΑΤΟ τις τῶν πα­τέ­ρων ἡ­μῖν ἐν Θε­ου­πό­λει, λέ­γων, ὅ­τι.

       Ἀ­νήλ­θο­μεν ἐν μιᾷ εἰς τὸ ὄ­ρος τὸ Ἀ­μα­νόν, διά τι­να χρεί­αν, καὶ εὗ­ρον σπή­λαι­ον καὶ εἰ­σελ­θὼν εὑ­ρί­σκω ἀ­να­χω­ρη­τὴν κλί­ναν­τα μὲν τὰ γό­να­τα αὐ­τοῦ, τὰς δὲ χεῖ­ρας ἐ­κτε­τα­μέ­νας ἔ­χον­τα εἰς τὸν οὐ­ρα­νόν, ἔ­χον­τα δὲ καὶ τὰς τρί­χας τῆς κε­φα­λῆς ἕ­ως ἐ­δά­φους. Ἐ­γὼ δὲ νο­μί­σας αὐ­τὸν ζῇν, ἔ­βα­λον αὐ­τῷ με­τά­νοι­αν, λέ­γων.

       «Εὔ­ξαι ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ, πά­τερ.»

       Ὡς οὖν οὐ­δὲν ἀ­πε­κρί­θη μοι, ἐ­γερ­θεὶς ἀ­πῆλ­θον πλη­σί­ον αὐ­τοῦ ἀ­σπά­ζε­σθαι αὐ­τὸν καὶ κρα­τή­σας αὐ­τὸν εὗ­ρον αὐ­τὸν νε­κρὸν καὶ ἐ­ά­σας ἐ­ξῆλ­θον. Ἀ­πελ­θὼν ὀ­λί­γον, θε­ω­ρῶ ἄλ­λο σπή­λαι­ον καὶ εἰ­σελ­θών, εὗ­ρον γέ­ρον­τα. Ὁ δὲ λέ­γει μοι.

       «Κα­λῶς ἦλ­θες, ἀ­δελ­φέ· εἰ­σῆλ­θες εἰς τὸ ἄλ­λο σπή­λαι­ον τοῦ γέ­ρον­τος;»

       Ἐ­γὼ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πον αὐ­τῷ.

       «Ναί, πά­τερ.»

       Καὶ λέ­γει μοι.

       «Μή τι ἐ­κεῖ­θεν ἔ­λα­βες;»

       Καὶ εἶ­πον.

       «Οὔ.»

       Τό­τε λέ­γει μοι.

       «Φύ­σει, ἀ­δελ­φέ, ἔ­χει ὁ γέ­ρων τε­λει­ω­θεὶς ἔ­τη δε­κα­πέν­τε.»

       Οὕ­τω δὲ ἦν ὡς πρὸ μιᾶς ὥ­ρας κοι­μη­θεὶς καὶ ποι­ή­σαν­τός μοι τοῦ γέ­ρον­τος εὐ­χήν, ἀ­νε­χώ­ρη­σα δο­ξά­ζων τὸν Θε­όν.

Εὐ­χή­σου καὶ γιὰ μέ­να, πά­τερ

ΚΑΠΟΙΟΣ ἀ­πὸ τοὺς Πα­τέ­ρες στὴν Θε­ού­πο­λη μᾶς δι­η­γή­θη­κε λέ­γον­τάς μας τὰ ἑ­ξῆς:

       Ἀ­νε­βή­κα­με μιὰ φο­ρὰ στὸ Ἀ­μια­νὸ ὄ­ρος γιὰ κά­ποι­ο λό­γο, καὶ βρῆ­κα ἕ­να σπή­λαι­ο. Μπαί­νω μέ­σα καὶ βρί­σκω ἕ­ναν ἀ­να­χω­ρη­τὴ νὰ ἔ­χει πέ­σει στὰ γό­να­τα, νἄ­χει ἁ­πλώ­σει τὰ χέ­ρια του στὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ τὰ μαλ­λιὰ τῆς κε­φα­λῆς του νὰ φτά­νουν μέ­χρι τὸ ἔ­δα­φος. Κι ἐ­γὼ ποὺ νό­μι­σα ὅ­τι ζεῖ τοῦ βά­ζω με­τά­νοι­α καὶ τοῦ λέ­ω:

       «Εὐ­χή­σου καὶ γιὰ μέ­να, πά­τερ.»

       Κα­θὼς λοι­πὸν δὲν μοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε τί­πο­τα, ση­κώ­θη­κα πῆ­γα κον­τά του νὰ τὸν ἀ­σπα­στῶ κι ὅ­πως τὸν ἔ­πια­σα τὸν βρῆ­κα νε­κρὸ καὶ τὸν ἄ­φη­σα κι ἔ­φυ­γα. Κι ἀ­φοῦ ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κα λί­γο, βλέ­πω ἄλ­λο σπή­λαι­ο. Μπαί­νω μέ­σα καὶ βλέ­πω ἄλ­λον γέ­ρον­τα. Καὶ μοῦ λέ­ει:

        «Κα­λῶς ἦρ­θες, ἀ­δελ­φέ. Μπῆ­κες στὸ ἄλ­λο σπή­λαι­ο, τοῦ γέ­ρον­τος;»

       Κι ἐ­γὼ τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κα καὶ τοῦ εἶ­πα:

       «Ναί, πά­τερ.»

       Καὶ μοῦ λέ­ει:

       «Μή­πως πῆ­ρες τί­πο­τα ἀ­πὸ ἐ­κεῖ;»

       Καὶ εἶ­πα:

       «Ὄ­χι.»

       Τό­τε μοῦ λέ­ει:

       «Ἀ­δελ­φέ, ὁ γέ­ρων φύ­σει ἔ­χει τε­λευ­τή­σει ἐ­δῶ καὶ δε­κα­πέν­τε χρό­νια.»

       Κι ἦ­ταν ἔ­τσι σὰ νὰ ἐ­κοι­μή­θη πρὶν ἀ­πὸ μιὰ ὥ­ρα, κι ἀ­φοῦ μοὔ­δω­σε ὁ γέ­ρον­τας εὐ­χὴ ἔ­φυ­γα δο­ξά­ζον­τας τὸν Θε­ό.

[Μετάφραση: Ἄγγελος Καλογερόπουλος]

Πη­γή: Ἰ­ω­άν­νου Μό­σχου, Πνευ­μα­τι­κὸς Λει­μών. Με­τά­φρα­ση: Χρῆ­στος Μή­τσιου, Πα­τε­ρι­καὶ Ἐκ­δό­σεις «Γρη­γό­ριος ὁ Πα­λα­μᾶς», Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1987, σς 172-173.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Τὸ ὕψος τῆς Ἀρετῆς

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Τὸ ὕψος τῆς Ἀρετῆς

ΥΟ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, πα­ρε­κά­λε­σαν τὸν Θε­ὸν ἵ­να πλη­ρο­φο­ρή­σῃ αὐ­τούς, εἰς ποῖ­ον ἔ­φθα­σαν μέ­τρον*· καὶ ἦλ­θεν αὐ­τοῖς φω­νὴ λέ­γου­σα· εἰς τήν δε τὴν κώ­μην τῆς Αἰ­γύ­πτου, ἐ­στί τις κο­σμι­κὸς Εὐ­χά­ρι­στος ὀ­νό­μα­τι, καὶ ἡ γυ­νὴ αὐ­τοῦ κα­λεῖ­ται Μα­ρί­α· οὔ­πω ἤλ­θε­τε ὑ­μεῖς εἰς τὰ μέ­τρα αὐ­τῶν· καὶ ἀ­να­στάν­τες οἱ δύ­ο γέ­ρον­τες, ἦλ­θον εἰς τὴν κώ­μην· καὶ ἐ­ρω­τή­σαν­τες, εὗ­ρον τὸ κελ­λί­ον αὐ­τοῦ καὶ τὴν γυ­ναῖ­κα αὐ­τοῦ καὶ λέ­γου­σιν αὐ­τῇ· ποῦ ἐ­στιν ὁ ἀ­νήρ σου; ἡ δὲ εἶ­πεν· ποι­μήν ἐ­στι καὶ βό­σκει τὰ πρό­βα­τα· καὶ εἰ­σή­γα­γεν αὐ­τοὺς εἰς τὸ κελ­λί­ον αὐ­τοῦ· ὡς δὲ ὀ­ψί­α* ἐ­γέ­νε­το, ἦλ­θεν ὁ Εὐ­χά­ρι­στος με­τὰ τῶν προ­βά­των· καὶ ἰ­δὼν τοὺς γέ­ρον­τας, ἡ­τοί­μα­σεν αὐ­τοῖς τρά­πε­ζαν, καὶ ἤ­νεγ­κεν ὕ­δωρ νί­ψαι τοὺς πό­δας αὐ­τῶν· καὶ λέ­γου­σιν αὐ­τῷ οἱ γέ­ρον­τες· οὐ μὴ γευ­σώ­με­θά τι­νος, ἐ­ὰν μὴ ἀ­ναγ­γεί­λῃς ἡ­μῖν τὴν ἐρ­γα­σί­αν σου· ὁ δὲ Εὐ­χά­ρι­στος με­τὰ τα­πει­νο­φρο­σύ­νης εἶ­πεν· ἐ­γὼ ποι­μήν εἰ­μι καὶ αὕ­τη ἐ­στὶν ἡ γυ­νή μου· οἱ δὲ γέ­ρον­τες ἐ­πέ­μει­ναν πα­ρα­κα­λοῦν­τες αὐ­τὸν καὶ οὐκ ἠ­θέ­λη­σεν εἰ­πεῖν· καὶ εἶ­πον αὐ­τῷ· ὁ Θε­ὸς ἔ­πεμ­ψεν ἡ­μᾶς πρὸς σέ· ὡς δὲ ἤ­κου­σε τὸν λό­γον τοῦ­τον ἐ­φο­βή­θη καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· ἰ­δοὺ τὰ πρό­βα­τα ταῦ­τα ἔ­χο­μεν ἀ­πὸ τῶν γο­νέ­ων ἡ­μῶν· καὶ εἴ τι δ’ ἂν εὐ­ο­δώ­σῃ ὁ Κύ­ριος εἰ­σο­διά­σαι ἐξ αὐ­τῶν, ποι­οῦ­μεν εἰς τρί­α μέ­ρη· μέ­ρος ἓν τοῖς πτω­χοῖς, καὶ μέ­ρος ἓν εἰς τὴν φι­λο­ξε­νί­αν, καὶ τὸ τρί­τον μέ­ρος εἰς τὴν χρεί­αν ἡ­μῶν· ἀ­φ’ οὗ δὲ ἔ­λα­βον τὴν γυ­ναῖ­κά μου, οὐκ ἐ­μιά­νθην οὔ­τε ἐ­γὼ οὔ­τε αὐ­τή, ἀλ­λὰ παρ­θέ­νος ἐ­στί· καὶ ἕ­κα­στος ἡ­μῶν κα­θ’ ἑ­αυ­τὸν κα­θεύ­δει τὴν δὲ νύ­κτα φο­ροῦ­μεν σάκ­κους καὶ τὴν ἡ­μέ­ραν τὰ ἱ­μά­τια ἡ­μῶν· ἕ­ως ἄρ­τι, ἀν­θρώ­πων οὐ­δεὶς ταῦ­τα ἔ­γνω­κεν· καὶ ἀ­κού­σαν­τες ἐ­θαύ­μα­σαν καὶ ἀ­νε­χώ­ρη­σαν δο­ξά­ζον­τες τὸν Θε­όν.

εἰς ποῖ­ον ἔ­φθα­σαν μέ­τρον: πό­σο ψη­λὰ ἔ­χουν φτά­­σει στὴν ἀ­ρε­τή.

ὀ­ψί­α: βρά­δυ, δει­λι­νό.

εἰ­σο­διά­σαι: νὰ ἔ­χου­με εἰ­σό­δη­μα.

Πη­γή: Τὸ Γε­ρον­τι­κόν, ἤ­τοι ἀ­πο­φθέγ­μα­τα Ἁ­γί­ων Γε­ρόν­των, ἔκ­δο­σις δευ­τέ­ρα, Ἀλ. & Ἐ. Πα­πα­δη­μη­τρί­ου, Ἀ­θῆ­ναι, 1970, σελ. 32.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Ἤ­θε­λον ἀ­μέ­ρι­μνος εἶ­ναι, ὡς οἱ ἄγ­γε­λοι

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Ἤ­θε­λον ἀ­μέ­ρι­μνος εἶ­ναι, ὡς οἱ ἄγ­γε­λοι

 

ΛΕΓΟΝ πε­ρὶ τοῦ Ἀβ­βᾶ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Κο­λο­βοῦ, ὅ­τι εἶ­πέ πο­τε τῷ ἀ­δελ­φῷ αὐ­τοῦ τῷ μει­ζο­τέ­ρῳ*· ἤ­θε­λον ἀ­μέ­ρι­μνος εἶ­ναι, ὡς οἱ ἄγ­γε­λοι ἀ­μέ­ρι­μνοί εἰ­σι, μη­δὲν ἐρ­γα­ζό­με­νοι, ἀλ­λ’ ἀ­δι­α­λεί­πτως λα­τρεύ­ον­τες τῷ Θε­ῷ· καὶ ἀ­πο­δυ­σά­με­νος τὸ ἱ­μά­τιον, ἐ­ξῆλ­θεν εἰς τὴν ἔ­ρη­μον· καὶ ποι­ή­σας ἑ­βδο­μά­δα μί­αν, ἀ­νέ­καμ­ψε πρὸς τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ· καὶ ὡς ἔ­κρου­σε τὴν θύ­ραν, ὑ­πή­κου­σεν αὐ­τῷ* πρὶν ἀ­νοί­ξει, λέ­γων· σύ τίς εἶ; ὁ δὲ εἶ­πεν ἐ­γώ εἰ­μι Ἰ­ω­άν­νης ὁ ἀ­δελ­φός σου· καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἰ­ω­άν­νης γέ­γο­νεν ἄγ­γε­λος, καὶ οὐκ ἔ­τι ἐν ἀν­θρώ­ποις ἐ­στίν· ὁ δὲ πα­ρε­κά­λει, λέ­γων· ἐ­γώ εἰ­μι· καὶ οὐκ ἤ­νοι­ξεν αὐ­τῷ, ἀλ­λ’ ἀ­φῆ­κεν αὐ­τὸν ἕ­ως πρω­ῒ θλί­βε­σθαι· ὕ­στε­ρον δὲ ἀ­νοί­ξας αὐ­τῷ· λέ­γει· ἄν­θρω­πος εἶ, χρεί­αν ἔ­χεις πά­λιν ἐρ­γά­ζε­σθαι ἵ­να τρα­φῇς· καὶ ἔ­βα­λε με­τά­νοι­αν, λέ­γων· συγ­χώ­ρη­σόν μοι.

μει­ζο­τέ­ρῳ: μεγαλύτερο (σὲ ἡλικία).

ὑ­πή­κου­σεν αὐ­τῷ: τὸν ἄκουσε.

Πη­γή: Τὸ Γε­ρον­τι­κόν, ἤ­τοι ἀ­πο­φθέγ­μα­τα Ἁ­γί­ων Γε­ρόν­των, ἔκ­δο­σις δευ­τέ­ρα, Ἀλ. & Ἐ. Πα­πα­δη­μη­τρί­ου, Ἀ­θῆ­ναι, 1970.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Πε­ρὶ ἐκ­πε­σού­σης παρ­θέ­νου

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Πε­ρὶ ἐκ­πε­σού­σης παρ­θέ­νου

ΑΡΘΕΝΟΝ πά­λιν ἔ­γνων ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις σακ­κο­φο­ροῦ­σαν ἐ­πὶ ἑ­ξα­ε­τί­αν καὶ ἐγ­κε­κλει­σμέ­νην, μη­δε­νὸς τῶν εἰς ἡ­δο­νὴν συν­τει­νόν­των λαμ­βά­νου­σαν· ἥ­τις ἐς ὕ­στε­ρον ἐγ­κα­τα­λει­φθεῖ­σα ὑ­περ­βο­λῇ ὑ­πε­ρη­φα­νί­ας πε­ρι­έ­πε­σε πτώ­σει. Καὶ ἀ­νοί­ξα­σα τὴν θυ­ρί­δα εἰ­σε­δέ­ξα­το τὸν ὑ­πη­ρε­τού­με­νον καὶ αὐ­τῷ συ­νε­φή­ρη ἐν τῷ μὴ κα­τὰ θε­ϊ­κὴν πρό­θε­σιν καὶ ἀ­γά­πην θε­οῦ ἐ­σχη­κέ­ναι τὴν ἄ­σκη­σιν, ἀλ­λὰ κα­τὰ σκη­νὴν ἀν­θρω­πί­νην, ὅ ἐ­στι κε­νο­δο­ξί­ας καὶ σα­θρᾶς προ­αι­ρέ­σε­ως. Τῶν γὰρ λο­γι­σμῶν αυ­τῆς ἀ­πα­σχο­λη­θέν­των εἰς τὸ κα­τα­γι­νώ­σκειν τῶν ἄλ­λων, οὐκ ἦν ὁ φύ­λαξ τῆς σω­φρο­σύ­νης.

Γιὰ μιὰ παρ­θέ­να ποὺ ξέ­πε­σε

Ἐ­πί­σης γνώ­ρι­σα μιὰ παρ­θέ­να ποὺ φο­ροῦ­σε σάκ­κο κι ἦ­ταν κλει­σμέ­νη στὸ κελ­λί της γιὰ ἕ­ξι χρό­νια, καὶ τί­πο­τα δὲν ἐ­λάμ­βα­νε ποὺ νὰ τῆς δώ­σει κά­ποι­α ἡ­δο­νή. Αὐ­τὴ λοι­πὸν ἀ­φέ­θη­κε σὲ ὑ­περ­βο­λὴ ὑ­πε­ρη­φά­νιας καὶ πε­ρι­έ­πε­σε σὲ πτώ­ση. Κι ἄ­νοι­ξε τὴ θυ­ρί­δα καὶ δέ­χτη­κε αὐ­τὸν ποὺ τὴν ὑ­πη­ρε­τοῦ­σε μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ον καὶ συ­νευ­ρέ­θη­κε, για­τὶ δὲν ἔ­κα­νε τὴν ἄ­σκη­ση σύμ­φω­να μὲ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ κι ἀ­πὸ ἀ­γά­πη Θε­οῦ, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ φα­νεῖ στὰ μά­τια τῶν ἀν­θρώ­πων, πρᾶγ­μα ποὺ εἶ­ναι ἀ­πο­τέ­λε­σμα κε­νο­δο­ξί­ας καὶ σα­θρᾶς προ­αι­ρέ­σε­ως. Κι ἀ­φοῦ οἱ λο­γι­σμοί της ἦ­ταν ἀ­πα­σχο­λη­μέ­νοι στὸ νὰ κα­τη­γο­ρεῖ τοὺς ἄλ­λους, δὲν ὑ­πῆρ­χε ὁ φύ­λα­κας τῆς σω­φρο­σύ­νης. [Μτφ.: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος]

Πη­γή: Παλ­λα­δί­ου Λαυ­σα­ϊ­κὴ Ἱ­στο­ρί­α, Με­τά­φρα­σις – εἰ­σα­γω­γὴ – σχό­λια ὑ­πὸ Ν. Θ. Μπου­γά­τσου – Δ. Μ. Μπα­τι­στά­του, Ὀρ­γα­νι­σμὸς Κλασ­σι­κῶν Ἐκ­δό­σε­ων, Ἀ­θῆ­ναι, 1970, σελ. 162-163.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Οἱ πέντε φυγόκεντρες παρθένες

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Οἱ πέντε φυγόκεντρες παρθένες

ΑΡΕΒΑΛΟΜΕΝ* εἰς τὴν μο­νὴν τῶν Εὐ­νού­χων εἰς τὸν ἅ­γιον Ἰ­ορ­δά­νην, ἐ­γώ τε καὶ ἀ­δελ­φὸς Σω­φρό­νιος καὶ δι­η­γή­σα­το ἡ­μῖν ὁ ἀβ­βᾶς Νι­κό­λα­ος, ὁ πρε­σβύ­τε­ρος τοῦ αὐ­τοῦ μο­να­στη­ρί­ου, λέ­γων, ὅ­τι.

       «Ἐν τῇ χώ­ρᾳ μου (ἦν δὲ Λύ­κιος) μο­να­στή­ριόν ἐ­στι παρ­θέ­νων ὡς ὀ­νο­μά­των τεσ­σα­ρά­κον­τα*. Ἐν τού­τῳ οὖν τῷ μο­να­στη­ρί­ῳ ἐ­βου­λεύ­σαν­το πέν­τε παρ­θέ­νοι φυ­γεῖν νυ­κτὸς ἐκ τοῦ μο­να­στη­ρί­ου καὶ λα­βεῖν ἑ­αυ­ταῖς ἄν­δρας. Ἐν μιᾷ οὖν νυ­κτί, πα­σῶν τῶν μο­να­στρι­ῶν κα­θευ­δου­σῶν, βου­λο­μέ­νων αὐ­τῶν λα­βεῖν τὰ ἱ­μά­τια αὑ­τῶν καὶ φυ­γεῖν, πα­ρα­χρῆ­μα αἱ πέν­τε ἐ­δαι­μο­νί­σθη­σαν. Τού­του γε­νο­μέ­νου οὐκ ἔ­τι ἐ­ξῆλ­θον ἐκ τοῦ μο­να­στη­ρί­ου, ἀλ­λ’ ηὐ­χα­ρί­στουν τῷ Θε­ῷ καὶ ἐ­ξω­μο­λο­γοῦν­το τὰς ἁ­μαρ­τί­ας αὑ­τῶν, λέ­γου­σαι.

       “Εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν τῷ με­γα­λο­δώ­ρῳ Θε­ῷ τῷ ἐ­πά­γον­τι ἡ­μῖν τὴν παι­δεί­αν ταύ­την*, ἵ­να μὴ αἱ ψυ­χαὶ ἡ­μῶν ἀ­πό­λων­ται.”»

πα­ρε­βά­λο­μεν: φτά­σα­με.

ὀ­νο­μά­των τεσ­σα­ρά­κον­τα: σα­ράν­τα προ­σώ­πων.

τῷ ἐ­πά­γον­τι ἡ­μῖν τὴν παι­δεί­αν ταύ­την: ποὺ μᾶς ἔ­δω­σε αὐ­τὴ τὴν τι­μω­ρί­αν.

Πη­γή: Ἰ­ω­άν­νου Μό­σχου, Πνευ­μα­τι­κὸς Λει­μών. Με­τά­φρα­ση: Χρῆ­στος Μή­τσιου, Πα­τε­ρι­καὶ Ἐκ­δό­σεις «Γρη­γό­ριος ὁ Πα­λα­μᾶς», Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1987, σς 266-267.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Μαρ­τύ­ριον τοῦ Ἁ­γί­ου Νε­ο­μάρ­τυ­ρος Ἀρ­γυ­ροῦ τοῦ Ἀ­πα­νο­μή­του

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Μαρ­τύ­ριον τοῦ Ἁ­γί­ου Νε­ο­μάρ­τυ­ρος

Ἀρ­γυ­ροῦ τοῦ Ἀ­πα­νο­μή­του,

Ἀ­θλή­σαν­τος ἐν Θεσ­σα­λο­νί­κῃ, ἐν ἔ­τει 1806. Ἀ­πὸ Χρι­στοῦ.

Οὗ τὴν μνή­μην ἑ­ορ­τά­ζο­μεν τῇ 11 Μα­ΐ­ου.

Με­τα­γρα­φεὶς πα­ρὰ Νι­κη­φό­ρου Ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου τοῦ Χί­ου

ΥΤΟΣ ὁ Νέ­ος τοῦ Χρι­στοῦ Ἀ­θλη­τής, ἦ­τον ἀ­πὸ τὴν Ἀ­πα­νο­μήν· τὴν γε­νε­άν του καὶ τὰ ὀ­νό­μα­τα τῶν γο­νέ­ων του ἀ­γνο­οῦ­μεν· δι­έ­τρι­βε δὲ εἰς τὴν Θεσ­σα­λο­νί­κην, καὶ ἦ­τον κάλ­φας ἑ­νὸς ῥα­μα­τᾶ. Ἦ­τον ὅ­μως εἷς χα­ρι­τω­μέ­νος νέ­ος κα­θὼς μᾶς τὸν ἱ­στό­ρη­σαν ἀ­ξι­ό­πι­στοι ἄν­θρω­ποι ἀ­πὸ τὴν Θεσ­σα­λο­νί­κην, οἵ­τι­νες τὸν ἐ­γνώ­ρι­σαν· καὶ τοῦ­το εἶ­ναι ἔ­ξω πά­σης ἀμ­φι­βο­λί­ας, ἐ­πει­δὴ δια­τὶ ἦ­τον χα­ρι­τω­μέ­νος, διὰ τοῦ­το καὶ ὁ Θε­ὸς τὸν ἠ­ξί­ω­σε τῆς μαρ­τυ­ρι­κῆς χά­ρι­τος. Τὴν δὲ αἰ­τί­αν τῆς ὑ­πὲρ Χρι­στοῦ Μαρ­τυ­ρί­ας του, καὶ τὸν τρό­πον μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ον ἠ­ξι­ώ­θη τοῦ μα­κα­ρί­ου τέ­λους, θέ­λο­μεν πα­ρα­στή­σει μὲ συν­το­μί­αν, κα­θὼς διὰ γραμ­μά­των μᾶς ἐ­πλη­ρο­φό­ρη­σαν ἄν­θρω­ποι, ὡς εἶ­πον, ἀ­ξι­ό­πι­στοι.

       Εἷς Χρι­στια­νός, λέ­γου­σιν ἀ­πὸ τὸν Σο­χόν, εὑ­ρί­σκε­το εἰς τὴν φυ­λα­κὴν τοῦ Πα­σᾶ τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης, διὰ κᾄ­ποι­όν του ἔγ­κλη­μα, καὶ μὴ ἔ­χων νὰ πλη­ρώ­σῃ τὴν πο­σό­τη­τα τῶν χρη­μά­των ὁ­ποῦ τοῦ ἐ­ζή­τει ὁ Πα­σᾶς, τὸν ἐ­φο­βέ­ρι­σεν ἐ­κεῖ­νος νὰ τὸν κρε­μά­σῃ, καὶ αὐ­τὸς ὁ ἄ­φρων φο­βη­θεὶς τὸν θά­να­τον, (ὢ τῆς ἐ­κεί­νου ἀ­θλι­ό­τη­τος!) εἶ­πε πῶς τουρ­κεύ­ει. Λοι­πὸν μὲ αὐ­τὴν τὴν ὑ­πό­σχε­σιν τὸν εὔ­γα­λαν ἀ­πὸ τὴν φυ­λα­κήν, καὶ ὕ­στε­ρον ἀ­πὸ τὴν ἄρ­νη­σιν τῆς θει­ο­τά­της καὶ ἁ­γι­ω­τά­της μας Πί­στε­ως, καὶ τὴν ὁ­μο­λο­γί­αν (φεῦ τῷ ἀ­θλί­ῳ!) τῆς τῶν Ἀ­γα­ρη­νῶν ἀν­τι­χρί­στου πλά­νης, τὸν ἔ­φε­ρον εἰς ἕ­να κα­φε­νέ, εἰς τό­πον λε­γό­με­νον Τα­χτά­κα­λα, διὰ νὰ τὸν σου­νε­τεύ­σουν.

       Λοι­πὸν ὁ παν­τὸς ἀρ­γύ­ρου καὶ χρυ­σοῦ, καὶ παν­τὸς λί­θου τι­μί­ου πο­λύ, μᾶλ­λον δὲ ἀ­συγ­κρί­τως τι­μι­ώ­τε­ρος οὗ­τος Ἀρ­γυ­ρός, ταῦ­τα βλέ­πων, ζή­λῳ θεί­ῳ πυρ­πο­λη­θεὶς τὴν ψυ­χὴν καὶ τὴν καρ­δί­αν, καὶ ὅ­λος ἔν­θους καὶ θε­ό­λη­πτος γε­νό­με­νος, ἀ­ποῤ­ῥί­ψας πάν­τα φό­βον, καὶ τῆς γλυ­κυ­τά­της του ζω­ῆς κα­τα­φρο­νή­σας, ἐ­πή­δη­σε με­τὰ με­γά­λης καὶ θαυ­μα­στῆς ἀν­δρεί­ας καὶ γεν­ναι­ό­τη­τος μέ­σα εἰς τὸν κα­φε­νέ, ὁ­ποῦ ἦ­τον ὁ ἐ­λε­ει­νὸς ἀρ­νη­σί­χρι­στος, τρι­γυ­ρι­σμέ­νος ἀ­πὸ πλῆ­θος ἀ­γρι­ω­τά­των γι­αν­νι­τζά­ρων, ἐ­πή­δη­σε λέ­γω εἰς τὸ μέ­σον των, καὶ στὰς ἔμ­προ­σθεν τοῦ ἀρ­νη­τοῦ, λέ­γει πρὸς αὐ­τὸν μὲ παῤ­ῥη­σί­αν πολ­λήν, καὶ με­γά­λην ἐ­λευ­θε­ρο­στο­μί­αν, τί κα­κὸν ἔ­κα­μες, ἀ­δελ­φέ, νὰ ἀρ­νη­θῇς τὸν Χρι­στόν, τὸν Ποι­η­τήν μας, τὸν Σω­τῆ­ρά μας; τί μέ­γα κα­κὸν ἔ­κα­μες τα­λαί­πω­ρε εἰς τὴν ψυ­χήν σου, νὰ τὴν πα­ρα­δώ­σῃς εἰς τὴν κό­λα­σιν, ὁ­ποῦ εἶ­ναι αἰ­ώ­νιος καὶ ἀ­τε­λεύ­τη­τος θά­να­τος, διὰ νὰ ἀ­πο­φύ­γῃς τοῦ­τον τὸν πρό­σκαι­ρον θά­να­τον; ἔ­λα ἔ­λα ἀ­δελ­φὲ εἰς αἴ­σθη­σιν, ἔ­λα εἰς τὸν ἑ­αυ­τόν σου, με­τα­νό­η­σαι, ὁ­μο­λό­γη­σαι πά­λιν τὸν Χρι­στόν· ἀλ­λὰ θὰ σὲ θα­να­τώ­σουν; ἀ­πό­θα­νε, χύ­σαι τὸ αἷ­μά σου διὰ τὸν Χρι­στόν, χρέ­ος ἔ­χο­μεν ὅ­λοι, νὰ ἀ­πο­θά­νω­μεν διὰ τὴν ἀ­γά­πην του, ὅ­ταν κά­μνῃ χρεί­αν, διὰ τὶ ἀ­πέ­θα­νε καὶ ἐ­κεῖ­νος διὰ τὴν ἐ­δι­κήν μας ἀ­γά­πην.

       Εὖ­γε τοῦ θεί­ου σου ζή­λου, ἐ­ρα­στὰ τοῦ Χρι­στοῦ θερ­μό­τα­τε, ἀρ­γυ­ρώ­νυ­με Μάρ­τυς, καὶ τὴν ψυ­χὴν ἀ­δα­μάν­τι­νε, εὖ­γε τῆς ἀν­δρεί­ας σου, εὖ­γε τῆς ἀ­κα­τα­πλή­κτου καὶ θαυ­μα­στῆς παῤ­ῥη­σί­ας σου· αὐ­τὰ μό­να τὰ ἱ­ε­ρὰ καὶ σω­τή­ρια λό­για, ἐ­πρό­φθα­σε νὰ εἰ­πῇ, Χρι­στια­νοὶ ἀ­δελ­φοί, ὁ Μα­κά­ριος Ἀρ­γυ­ρός. Ἔ­πει­τα τί ἀ­κο­λου­θεῖ; ἠ­κο­λού­θη­σεν ἐ­κεῖ­νο ὁ­ποῦ κα­θ’ εἷς δύ­να­ται νὰ συμ­πε­ρά­νῃ· εὐ­θὺς ἔ­πε­σεν ἐ­πά­νω του ὅ­λον ἐ­κεῖ­νο τὸ πλῆ­θος τῶν φο­βε­ρῶν γι­αν­νι­τζά­ρων, καὶ τό­σους δαρ­μοὺς τοῦ ἔ­δω­καν, ὁ­ποῦ σχε­δὸν ἦ­τον ὑ­πὲρ ἀ­ριθ­μόν. Ἁρ­μό­διον εἶ­ναι νὰ εἰ­πῶ­μεν καὶ πε­ρὶ τοῦ εὐ­λο­γη­μέ­νου τού­του νε­α­νί­ου, ἐ­κεῖ­νο ὁ­ποῦ εἶ­πε προ­φη­τι­κῶς ὁ Δα­βίδ, πε­ρὶ τοῦ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν Χρι­στοῦ· ἤ­γουν, συ­νή­χθη­σαν ἐ­π’ ἐ­μὲ μά­στι­γες καὶ οὐκ ἔ­γνων. Καὶ ἐξ ἅ­παν­τος ἤ­θε­λον τὸν θα­να­τώ­σει τὴν αὐ­τὴν στιγ­μήν, μὲ τοὺς πολ­λοὺς καὶ ἀ­παν­θρώ­πους δαρ­μούς, ἐ­ὰν δὲν ἤ­θε­λε τοὺς ἔλ­θει λο­γι­σμός, νὰ τὸν με­τα­στρέ­ψουν ἀ­πὸ τὴν ἐ­δι­κήν μας εὐ­σέ­βειαν, εἰς τὴν ἐ­δι­κήν των μια­ρὰν ἀ­σέ­βειαν· ἡ ἐλ­πὶς ὅ­μως αὕ­τη, δη­λα­δὴ μή­πως δυ­νη­θοῦν νὰ τὸν τουρ­κεύ­σουν, συ­νέ­στει­λε τὰς χεῖ­ράς των ἀ­πὸ τὸν δαρ­μόν, καὶ ἐ­στά­θη­σαν πολ­λοὶ τρι­γύ­ρου του μὲ γυ­μνὰς μα­χαί­ρας καὶ πι­στό­λια εἰς τὰς χεῖ­ρας, λέ­γον­τες πρὸς αὐ­τόν, ἢ εἰ­πὲ πὼς τουρ­κεύ­εις, ἢ τού­την τὴν ὥ­ραν σὲ θα­να­τό­νο­μεν. Καὶ ταῦ­τα μὲν ἐ­κεῖ­νοι, ὁ δὲ τοῦ Χρι­στοῦ Ἀ­θλη­τὴς ὡ­σὰν βέ­λη νη­πί­ων τὰς πλη­γὰς αὐ­τῶν λο­γι­ζό­με­νος, καὶ τὸν θά­να­τον παν­τε­λῶς μὴ δει­λιά­σας, ἐ­φώ­να­ξεν, ὅ­τι εἶ­ναι Χρι­στια­νός, καὶ τὴν Πί­στιν του δὲν τὴν ἀρ­νεῖ­ται, ὅ,τι καὶ ἂν τοῦ κά­μουν, καὶ μά­λι­στα ἔ­λε­γεν ὅ­τι τὸ ἔ­χει εἰς δό­ξαν του καὶ τι­μήν, καὶ πο­λὺ τὸ ἐ­πι­θυ­μεῖ νὰ ἀ­πο­θά­νῃ διὰ τὴν πί­στιν καὶ τὴν ἀ­γά­πην τοῦ Χρι­στοῦ.

       Λοι­πὸν σύ­ρον­τές τον μὲ πολ­λὴν μα­νί­αν καὶ ἀ­γρι­ό­τη­τα, τὸν ἐ­πῆ­γαν εἰς τὸν Κρι­τήν, καὶ πα­ρα­στή­σαν­τες τὸ τόλ­μη­μά του τὸν ἔ­δει­ραν καὶ ἐ­κεῖ ἀ­σπλά­χνως καὶ ἀ­νη­λε­ῶς, στε­νο­χω­ροῦν­τές τον μὲ κά­θε βί­αν νὰ ἀρ­νη­θῇ τὴν ἐ­δι­κήν του πί­στιν, καὶ νὰ ὁ­μο­λο­γή­σῃ τὴν ἐ­κεί­νων θρη­σκεί­αν. Ἀλ­λὰ βλέ­πον­τες καὶ οὕ­τω τὸ στε­ρε­ὸν καὶ ἀ­με­τά­θε­τον τῆς γνώ­μης του, ἔ­παυ­σαν τοὺς δαρ­μούς, καὶ ἤρ­χι­σαν μὲ κο­λα­κεί­ας καὶ τα­ξί­μα­τα με­γά­λα, μή­πως δυ­νη­θοῦν νὰ τὸν ἀ­πα­τή­σουν καὶ νὰ με­τα­βά­λουν τὴν γνώ­μην του, καὶ μὴ δυ­νη­θέν­τες οὐ­δὲ μὲ τοῦ­τον τὸν τρό­πον, τὸν ἐῤ­ῥι­ψαν κα­θὼς ἦ­τον ὅ­λος κα­τα­πλη­γω­με­νος εἰς τὴν φυ­λα­κήν, ἕ­ως δευ­τέ­ραν ἐ­ξέ­τα­σιν. Με­τὰ δύ­ω ἡ­μέ­ρας πά­λιν τὸν εὔ­γα­λαν καὶ τὸν ἐ­δο­κί­μα­σαν· καὶ εὑ­ρόν­τες αὐ­τὸν πολ­λὰ στε­ρε­ὸν καὶ ἀ­με­τά­τρε­πτον, ἐ­ζή­τη­σαν οἱ γι­αν­νι­τζά­ροι ἀ­πὸ τὸν Κρι­τὴν νὰ κρε­μα­σθῇ. Ὁ Κα­τὴς ὅ­μως δὲν τὸ ἔ­κρι­νεν εὔ­λο­γον νὰ δώ­σῃ ἰ­λά­μι, λέ­γων, ὅ­τι δὲν εἶ­ναι τὸ ἔγ­κλη­μά του διὰ θά­να­τον· ἐ­πει­δὴ λέ­γει, ἔ­τζι τὸ ἀ­παι­τεῖ κά­θε πί­στις, νὰ ἦ­ναι ζη­λω­ταὶ καὶ θερ­μοὶ ὑ­πέρ­μα­χοι αὐ­τῆς ὅ­λοι ἐ­κεῖ­νοι ὁ­ποῦ τὴν πι­στεύ­ου­σι, καὶ τοι­οῦ­τον ζῆ­λον, τοια­ύτην ἀ­γά­πην πρέ­πει νὰ δει­κνύ­ῃ κά­θε ἄν­θρω­πος διὰ τὴν πί­στιν του, κα­θὼς ἔ­δει­ξε οὗ­τος. Λοι­πὸν ἐ­ὰν ἀ­λη­θῶς εἶ­σθε καὶ ἐ­σεῖς ζη­λω­ταὶ θερ­μοὶ τῆς πί­στε­ώς σας, μὴ ζη­τῆ­τε νὰ θα­να­τω­θῇ χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι ἔ­νο­χος θα­νά­του, καὶ ζη­μι­ω­θοῦ­μεν τὴν ψυ­χήν του, ἀλ­λὰ πα­σχή­σε­τε ὅ­σον ἦ­ναι δυ­να­τόν, νὰ τὸν φέ­ρη­τε εἰς τὴν πί­στιν μας, διὰ νὰ τὸν κερ­δή­σω­μεν.

       Ταῦ­τα μὲν εἶ­πεν ὁ Κα­τής, ἐ­κεῖ­νοι ὅ­μως ἐ­τα­ρά­χθη­σαν, καὶ ὡς θη­ρί­α ἐ­ξη­γρι­ώ­θη­σαν κα­τ’ αὐ­τοῦ, λέ­γον­τες, τί λέ­γεις; τὸν ἐ­χθρὸν τῆς πί­στε­ώς μας δι­και­ό­νεις; εἶ­ναι κα­λόν, τὸ κρί­νεις εὔ­λο­γον νὰ ἐ­παι­νῇ τὴν ἐ­δι­κήν του πί­στιν, καὶ νὰ ὑ­βρί­ζῃ καὶ νὰ βλα­σφη­μῇ ἐμ­πρός μας τὴν πί­στιν μας; δὲν τὸ κρί­νεις ἄ­ξιον θα­νά­του; Ταῦ­τα ἀ­κού­σας ἐ­κεῖ­νος, ἐ­στά­θη καὶ ἐ­συλ­λο­γί­σθη ὀ­λί­γον, ἔ­πει­τα λέ­γει, λοι­πὸν ἐ­πει­δὴ ἐ­βλα­σφή­μη­σε τὴν πί­στιν μας, ἔ­νο­χος εἶ­ναι, καὶ ἰ­δοὺ σᾶς δί­δω καὶ ἐ­γὼ ἰ­λά­μι διὰ νὰ κρε­μα­σθῇ. Τού­των οὕ­τως γε­νο­μέ­νων, πα­ρα­λα­βόν­τες αὐ­τὸν οἱ θη­ρι­ώ­δεις γι­αν­νι­τζά­ροι, τὸν ἔ­φε­ραν καὶ τὸν ἐ­κρέ­μα­σαν εἰς τό­πον λε­γό­με­νον Καμ­πά­νι· καὶ οὕ­τως ὁ καλ­λί­νι­κος τοῦ Χρι­στοῦ Ἀ­θλη­τὴς Ἀρ­γυ­ρός, ἔ­λα­βε τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου τὸν ἀ­κή­ρα­τον στέ­φα­νον, εἰς τοὺς 1806 χρό­νους ἀ­πὸ Χρι­στοῦ, εἰς τὰς 11 τοῦ Μα­ΐ­ου, ἡ­μέ­ρᾳ Πα­ρα­σκευ­ῇ, ἕ­ως 18 χρό­νων ἡ­λι­κί­ας· καὶ νῦν συ­να­γάλ­λε­ται με­τὰ τῶν λοι­πῶν τοῦ Χρι­στοῦ ἐν­δό­ξων Μαρ­τύ­ρων, ὡ­σὰν ὁ­ποῦ ἔ­δει­ξε τὴν ἀ­παι­του­μέ­νην πα­ρὰ Θε­οῦ δι­πλῆν ἀ­γά­πην, πρὸς τὸν Θε­ὸν λέ­γω, καὶ πρὸς τὸν πλη­σί­ον· πρὸς μὲν τὸν πλη­σί­ον, ἐ­πει­δὴ διὰ τὴν ἀ­γά­πην καὶ τὴν σω­τη­ρί­αν ἐ­κεί­νου τοῦ ἀ­θλί­ου ἀρ­νη­σι­χρί­στου (ἀγ­κα­λὰ καὶ ἐ­κεῖ­νος δὲν με­τε­νό­η­σεν ὁ δεί­λαι­ος) ἔ­βα­λε τὴν ζω­ήν του εἰς προ­φα­νῆ κίν­δυ­νον· πρὸς δὲ τὸν Θε­ὸν ἔ­δει­ξε τὴν τε­λει­ο­τά­την καὶ ἀ­σύγ­κρι­τον ἀ­γά­πην, ἐ­πει­δὴ ἀ­πέ­θα­νεν ὑ­πὲρ αὐ­τοῦ· «μεί­ζο­να ταύ­της ἀ­γά­πην οὐ­δεὶς ἔ­χει, ἵ­να τὶς θῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ, ὑ­πὲρ τῶν φί­λων αὐ­τοῦ». Πα­ρό­μοι­ον ἐ­στά­θη καὶ τὸ Μαρ­τύ­ριον τοῦ­το τοῦ καλ­λι­νί­κου Ἀρ­γυ­ροῦ, μὲ τὸ πρὸ αὐ­τοῦ γε­γο­νὸς ἐν τῇ αὐ­τῇ Πό­λει (ἤ­τοι εἰς τοὺς 1777) τοῦ φι­λο­χρί­στου Χρι­στο­δού­λου· ὅ­τι καὶ ἐ­κεῖ­νος διὰ νὰ ἐ­πι­στρέ­ψῃ ἄλ­λον ἀρ­νη­σί­χρι­στον ἐκ πλά­νης ὁ­δοῦ αὐ­τοῦ, ἠ­γω­νί­σθη καὶ τὸν στέ­φα­νον τῆς Ἀ­θλή­σε­ως ἔ­λα­βε.

       Πολ­λοὶ πα­ρε­τή­ρη­σαν, λέ­γου­σι, καὶ δὲν εἶ­δον εἰς τὸ νε­κρὸν σῶ­μα τοῦ εὐ­λο­γη­μέ­νου Ἀρ­γυ­ροῦ, κᾀ­νὲν ση­μεῖ­ον ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­να ὁ­ποῦ φαί­νον­ται εἰς ἄλ­λους κρε­μα­σμέ­νους, ἀλ­λὰ ἐ­φαί­νε­το ὡ­σὰν ζων­τα­νὸν κοι­μώ­με­νον· ἐ­θαύ­μα­σαν δὲ καὶ εἰς τοῦ­το καὶ πα­ρά­δο­ξον λέ­γου­σι τοὺς ἐ­φά­νη, πῶς πα­ρευ­θὺς τὴν ἄλ­λην ἡ­μέ­ραν, τὸ ἐ­ξε­κρέ­μα­σαν, καὶ δὲν τὸ ἄ­φη­σαν ἐ­κεῖ κρε­μά­με­νον τὰς τρεῖς ἡ­μέ­ρας κα­τὰ τὴν συ­νή­θειαν τῶν κα­τα­δί­κων· ποί­α ὅ­μως ἐ­στά­θη ἡ αἰ­τί­α, ἀ­γνο­εῖ­ται. Τό­σα ἐ­μά­θα­μεν, καὶ τό­σα ἐ­γρά­ψα­μεν πε­ρὶ τῆς Ἀ­θλή­σε­ως τοῦ ἀ­οι­δί­μου Ἀ­θλη­τοῦ Ἀρ­γυ­ροῦ, εἰς δό­ξαν Χρι­στοῦ, τοῦ τὴν ἀν­θρω­πί­νην ἀ­σθέ­νειαν ἐ­νι­σχύ­ον­τος· αὐ­τῷ γὰρ πρέ­πει πᾶ­σα δό­ξα σὺν τῷ ἀ­νάρ­χῳ αὐ­τοῦ Πα­τρί, καὶ τῷ Πα­να­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Πη­γή: Νέ­ον Λει­μω­νά­ριον, πε­ρι­έ­χον μαρ­τύ­ρια πα­λαι­ὰ καὶ νέ­α καὶ βί­ους Ὁ­σί­ων συλ­λε­χθέν­τα πα­ρὰ τοῦ Μα­κα­ρί­ου Νο­τα­ρᾶ, ἐν Ἀ­θή­ναις, 1873, σς 174-177 [τη­ρεῖ­ται ἡ ὀρ­θο­γρα­φί­α τοῦ πρω­το­τύ­που ὡς αὐ­θεν­τι­κὴ εἰ­κὼν μιᾶς ἐκ τῶν γλωσ­σι­κῶν ἐ­πι­λο­γῶν τῆς ἐ­πο­χῆς σ.τ.σ.].

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Γιὰ ἕ­να μο­να­χὸ ὁ ὁ­ποῖ­ος σύ­χνα­ζε στὰ κα­πη­λειά

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Γιὰ ἕ­να μο­να­χὸ ὁ ὁ­ποῖ­ος σύ­χνα­ζε στὰ κα­πη­λειά

ΑΠΟΙΟΣ γέ­ρον­τας ὁ ὁ­ποῖ­ος ἡ­σύ­χα­ζε στὴ Σκή­τη ἀ­νέ­βη­κε στὴν Ἀ­λε­ξάν­δρεια νὰ που­λή­σει τὸ ἐρ­γό­χει­ρό του· καὶ βλέ­πει ἕ­να νέ­ο μο­να­χὸ νὰ μπαί­νει στὸ κα­πη­λει­ό. Στε­νο­χω­ρή­θη­κε γι’ αὐ­τὸ ὁ γέ­ρον­τας καὶ πε­ρί­με­νε ἔ­ξω, γιὰ νὰ τὸν συ­ναν­τή­σει, ὅ­ταν θὰ βγεῖ, πράγ­μα ποὺ ἔ­γι­νε. Ὅ­ταν λοι­πὸν βγῆ­κε ὁ νέ­ος, τὸν πῆ­ρε ἀ­πὸ τὸ χέ­ρι ὁ γέ­ρον­τας, τὸν πῆ­γε κά­που ἰ­δι­αι­τέ­ρως καὶ τοῦ λέ­ει: «Κύ­ρι­ε ἀ­δελ­φέ, δὲν ξέ­ρεις ὅ­τι φο­ρᾶς τὸ ἅ­γιο σχῆ­μα; δὲν ξέ­ρεις ὅ­τι εἶ­σαι νέ­ος; δὲν ξέ­ρεις ὅ­τι πολ­λὲς εἶ­ναι οἱ πα­γί­δες τοῦ δι­α­βό­λου; δὲν ξέ­ρεις ὅ­τι κι ἀ­πὸ τὰ μά­τια κι ἀ­πὸ τὴν ἀ­κο­ὴ κι ἀ­π’ τὶς χει­ρο­νο­μί­ες βλά­πτον­ται οἱ μο­να­χοί, ὅ­ταν ζοῦν στὶς πό­λεις; Ἐ­σὺ ὅ­μως,  μπαί­νον­τας χω­ρὶς φό­βο στὰ κα­πη­λειά, κι ἐ­κεῖ­να ποὺ δὲν θέ­λεις ἀ­κοῦς κι ἐ­κεῖ­να ποὺ δὲν θέ­λεις βλέ­πεις καὶ συ­να­να­στρέ­φε­σαι κι ἄ­σε­μνα μὲ γυ­ναῖ­κες. Μή, σὲ πα­ρα­κα­λῶ, ἀλ­λὰ πή­γαι­νε στὴν ἔ­ρη­μο, ὅ­που μπο­ρεῖς νὰ σω­θεῖς, ὅ­πως τὸ θέ­λεις.» Τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε ὁ νέ­ος: «Πή­γαι­νε, κα­λό­γε­ρε, ὁ Θε­ὸς δὲν θέ­λει τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρὰ “καρ­δί­αν κα­θα­ράν”.» Τό­τε ὁ γέ­ρον­τας σή­κω­σε τὰ χέ­ρια του στὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ εἶ­πε: «Δό­ξα Σοι ὁ Θε­ός, ἐ­πει­δὴ ἔ­χω στὴ Σκή­τη πε­νήν­τα χρό­νια κι ἀ­κό­μα δὲν ἀ­πό­κτη­σα “καρ­δί­αν κα­θα­ράν”. Κι αὐ­τὸς γυ­ρί­ζον­τας στὰ κα­πη­λειά, ἀ­πό­κτη­σε “καρ­δί­αν κα­θα­ράν”». Καὶ στρά­φη­κε στὸν ἀ­δελ­φὸ καὶ τοῦ εἶ­πε: «Ὁ Θε­ὸς κι ἐ­σέ­να νὰ σώ­σει καὶ νὰ μὴ δι­α­ψεύ­σει τὴ δι­κή μου ἐλ­πί­δα.»

Πη­γή: Ἰ­ω­άν­νου Μό­σχου, Λει­μω­νά­ριον, μτφ. Μο­να­χοῦ Θε­ο­λό­γου Σταυ­ρο­νι­κη­τια­νοῦ, ἔκδ. Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς Σταυ­ρο­νι­κή­τα, Ἅ­γιον Ὄ­ριος 1986, σ. 222.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Μα­κά­ρι­ε, νά, σοῦ ἔ­λα­χε γυ­ναῖ­κα!

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

 

Μα­κά­ρι­ε, νά, σοῦ ἔ­λα­χε γυ­ναῖ­κα!

ΙΗΓΗΘΗΚΕ γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του ὁ Ἀβ­βᾶς Μα­κά­ριος, λέ­γον­τας: «Ὅ­ταν ἥ­μουν νε­ώ­τε­ρος καὶ ἔ­με­να σὲ κελ­λί, στὴν Αἴ­γυ­πτο, μὲ ἔ­κα­μαν διὰ τῆς βί­ας κλη­ρι­κὸ στὴν κώ­μη. Καὶ μὴ θέ­λον­τας νὰ ἀ­να­λά­βω, ἔ­φυ­γα σὲ ἄλ­λο τό­πο. Καὶ ἦλ­θε σ’ ἐ­μέ­να ἕ­νας εὐ­λα­βὴς λα­ϊ­κὸς καὶ ἔ­παιρ­νε τὸ ἐρ­γό­χει­ρό μου καὶ μὲ δι­α­κο­νοῦ­σε. Συ­νέ­βη δέ, ἀ­πὸ πει­ρα­σμό, μιὰ παρ­θέ­νος, στὴν κώ­μη, νὰ πέ­ση σὲ ἁ­μαρ­τί­α. Καὶ ἔ­χον­τας μεί­νει ἔγ­κυ­ος, τὴ ρω­τοῦ­σαν ποι­ός τῆς τὸ ἔ­κα­με αὐ­τό. Καὶ ἐ­κεί­νη ἔ­λε­γε: Ὁ ἀ­να­χω­ρη­τής. Βγῆ­καν λοι­πὸν οἱ χω­ρι­κοί, μὲ ἔ­πια­σαν, μοῦ κρέ­μα­σαν στὸν τρά­χη­λο γα­νω­μέ­νες χύ­τρες καὶ χε­ρού­λια ἀ­πὸ κο­φί­νια, μὲ πόμ­πευ­σαν στὰ σταυ­ρο­δρό­μια τῆς κώ­μης καὶ μὲ χτυ­ποῦ­σαν, λέ­γον­τας: Αὐ­τὸς ὁ κα­λό­γε­ρος μᾶς δι­έ­φθει­ρε τὸ κο­ρά­σι, πάρ­τε τον, πάρ­τε τον. Καὶ μὲ χτύ­πη­σαν τό­σο, ὁ­ποὺ πα­ρὰ λί­γο νὰ πε­θά­νω. Ἦλ­θε δὲ κά­ποι­ος ἀ­πὸ τοὺς γέ­ρον­τες καὶ εἶ­πε: Ὣς πό­τε θὰ χτυ­πᾶ­τε τὸν ξέ­νο μο­να­χό; Αὐ­τὸς δὲ ὁ­ποὺ μὲ δι­α­κο­νοῦ­σε, ἀ­κο­λου­θοῦ­σε πί­σω μου ντρο­πι­α­σμέ­νος. Για­τὶ καὶ αὐ­τὸν τὸν ἔ­βρι­ζαν πο­λὺ καὶ τοῦ ἔ­λε­γαν: Νά, βλέ­πεις τί ἔ­κα­με ὁ ἀ­να­χω­ρη­τής, ὁ­ποὺ σὺ κα­μά­ρω­νες; Καὶ λέ­γουν οἱ γο­νεῖς της: Δὲν τὸν ἀ­φή­νου­με ὥ­σπου νὰ μᾶς δώ­ση ἐγ­γυ­η­τὴ ὅ­τι θὰ τὴ δι­α­τρέ­φη. Καὶ εἶ­πα στὸν δι­α­κο­νη­τή μου καὶ αὐ­τὸς ἐγ­γυ­ή­θη­κε. Καὶ πῆ­γα στὸ κελ­λί μου καὶ τοῦ ἔ­δω­σα ὅ­σα ζεμ­πί­λια εἶ­χα, λέ­γον­τάς του: Πού­λη­σέ τα καὶ δὸς στὴ γυ­ναῖ­κα μου νὰ φά­η. Καὶ ἔ­λε­γα στὸν λο­γι­σμό μου: Μα­κά­ρι­ε, νά, σοῦ ἔ­λα­χε γυ­ναῖ­κα. Πρέ­πει νὰ ἐρ­γά­ζε­σαι κά­πως πιὸ πο­λύ, γιὰ νὰ τὴν τρέ­φης. Καὶ ἐρ­γα­ζό­μουν νύ­χτα καὶ μέ­ρα καὶ τῆς ἔ­στελ­να. Καὶ ὅ­ταν ἦλ­θε ἡ ὥ­ρα τῆς ἀ­θλί­ας νὰ γεν­νή­ση, περ­νοῦ­σαν μέ­ρες πολ­λὲς ὁ­ποὺ βα­σα­νι­ζό­ταν χω­ρὶς νὰ γεν­νή­ση. Καὶ τῆς λέ­γουν: Τί ση­μαί­νει αὐ­τό; Καὶ τοὺς ἀ­πο­κρί­θη­κε: Ἐ­γὼ ξέ­ρω. Για­τὶ συ­κο­φάν­τη­σα τὸν ἀ­να­χω­ρη­τὴ καὶ τὸν κα­τη­γό­ρη­σα λέ­γον­τας ψέμ­μα­τα. Δὲν φταί­ει αὐ­τός, ἀλ­λὰ ὁ δεῖ­να νέ­ος. Ἦλ­θε λοι­πὸν αὐ­τὸς ὁ­ποὺ μὲ δι­α­κο­νοῦ­σε, ὅ­λος χα­ρά. Καὶ μοῦ εἶ­πε ὅ­τι δὲν μπό­ρε­σε νὰ γεν­νή­ση ἐ­κεί­νη ἡ πρώ­ην παρ­θέ­νος, ὡ­σό­του ὡ­μο­λό­γη­σε: Δὲν εἶ­ναι ἔ­νο­χος ὁ ἀ­να­χω­ρη­τής, ἀλ­λὰ εἶ­πα ψέμ­μα­τα ἐ­ναν­τί­ον του. Καὶ νά, ὅ­λη ἡ κώ­μη θέ­λει νὰ ἔλ­θη ἐ­δῶ μὲ πομ­πὴ καὶ πα­ρά­τα­ξη, γιὰ νὰ σοῦ ὑ­πο­βά­λη τὴ με­τά­νοι­ά της. Ἐ­γὼ ὅ­μως, ἀ­κού­ον­τάς τα αὐ­τά, γιὰ νὰ μὴ μὲ θλί­ψουν οἱ ἄν­θρω­ποι, ση­κώ­θη­κα καὶ ἦλ­θα ἐ­δῶ σὲ Σκή­τη. Αὐ­τὴ ἦ­ταν ἡ ἀ­φορ­μὴ ὁ­ποὺ κα­τέ­φυ­γα ἐ­δῶ.»

Πη­γή: Εἶ­πε Γέ­ρων. Τὸ «Γε­ρον­τι­κόν» σὲ νε­ο­ελ­λη­νι­κὴ ἀ­πό­δο­ση, μτφ. Βα­σι­λεί­ου Πέν­τζα, ἐκδ. Ἀ­στήρ, χχ, σ. 146-147.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Εὔ­ξα­σθε, τέ­κνα, ἵ­να μὴ ὁ ἔ­σω­θέν μου ἄν­θρω­πος ὑ­δρω­πιά­σῃ

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Εὔ­ξα­σθε, τέ­κνα, ἵ­να μὴ

ὁ ἔ­σω­θέν μου ἄν­θρω­πος ὑ­δρω­πιά­σῃ

Ν ΤΟΥΤΩΙ τῷ ὄ­ρει τῆς Νι­τρί­ας ἀ­νήρ τις Βε­νια­μὶν οὕ­τω κα­λού­με­νος, βι­ώ­σας ἐ­πὶ ἔ­τη ὀ­γδο­ή­κον­τα καὶ εἰς ἄ­κρον ἀ­σκή­σας, κα­τη­ξι­ώ­θη χα­ρί­σμα­τος ἰ­α­μά­των*, ὡς παν­τὶ ᾧ ἂν χεῖ­ρα ἐ­πε­τί­θει ἢ ἔ­λαι­ον εὐ­λο­γή­σας ἐ­δί­δου, πά­σης ἀ­παλ­λάτ­τε­σθαι ἀρ­ρω­στί­ας. Οὗ­τος τοί­νυν ὁ τοι­ού­του χα­ρί­σμα­τος κα­τα­ξι­ω­θεὶς πρὸ ὀ­κτὼ μη­νῶν τοῦ θα­νά­του αὐ­τοῦ ὑ­δρω­πί­α­σε, καὶ ἐ­πὶ το­σοῦ­τον ὠγ­κώ­θη αὐ­τοῦ τὸ σῶ­μα ὡς ἄλ­λον Ἰ­ὼβ φαί­νε­σθαι. Πα­ρα­λα­βὼν οὖν ἡ­μᾶς Δι­ό­σκο­ρος ὁ ἐ­πί­σκο­πος, τό­τε δὲ πρε­σβύ­τε­ρος ὢν τοῦ ὄ­ρους τῆς Νι­τρί­ας, ἐ­μέ τε καὶ τὸν μα­κά­ριον Εὐά­γριον, λέ­γει ἡ­μῖν· «Δεῦ­τε, ἴ­δε­τε νέ­ον Ἰ­ὼβ ἐν το­σού­τῳ ὄγ­κῳ σώ­μα­τος καὶ πά­θει ἀ­νιά­τῳ ἄ­με­τρον κε­κτη­μέ­νον εὐ­χα­ρι­στί­αν.» Ἀ­πελ­θόν­τες οὖν ἐ­θε­α­σά­με­θα το­σοῦ­τον ὄγ­κον σώ­μα­τος ὡς μὴ δύ­να­σθαι δά­κτυ­λον χει­ρὸς αὐ­τοῦ πε­ρι­λαμ­βά­νειν ἄλ­λους δα­κτύ­λους. Μὴ δυ­νά­με­νοι δὲ ἀ­τε­νί­ζειν τῇ τοῦ πά­θους δει­νό­τη­τι τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ἀ­πε­στρέ­ψα­μεν. Τό­τε λέ­γει ἡ­μῖν ὁ μα­κά­ριος ἐ­κεῖ­νος Βε­νια­μίν· «Εὔ­ξα­σθε, τέ­κνα, ἵ­να μὴ ὁ ἔ­σω­θέν μου ἄν­θρω­πος ὑ­δρω­πιά­σῃ· οὗ­τος γὰρ οὔ­τε με εὐ­πα­θῶν ὤ­νη­σεν*, οὔ­τε δυ­σπα­θῶν ἔ­βλα­ψε.» Τοὺς οὖν ὀ­κτὼ μῆ­νας δί­φρος* αὐ­τῷ ἔ­κει­το πλα­τύ­τα­τος ἐν ᾧ ἀ­δι­α­λεί­πτως ἐ­κα­θέ­ζε­το, μη­κέ­τι ἐν κλί­νῃ ἀ­να­πε­σεῖν δυ­νά­με­νος διὰ τὰς λοι­πὰς χρεί­ας. Ἐν τῷ πά­θει δὲ τού­τῳ ὢν ἄλ­λους ἰᾶ­το. Ἀ­ναγ­καί­ως οὖν ἐ­ξη­γη­σά­μην τὸ πά­θος τοῦ­το, ἵ­να μὴ ξε­νι­ζώ­με­θα ὅ­ταν τι πε­ρι­στα­τι­κὸν ἀν­δρά­σι δι­καί­οις συμ­βαί­νῃ. Τε­λευ­τή­σαν­τος δὲ αὐ­τοῦ, αἱ φλιαὶ* τῆς θύ­ρας ἐ­πήρ­θη­σαν καὶ αἱ πα­ρα­στά­δες, ἵ­να δυ­νη­θῇ τὸ σῶ­μα ἐ­ξε­νε­χθῆ­ναι* τοῦ οἴ­κου· το­σοῦ­τος ἦν ὁ ὄγ­κος.

κα­τη­ξι­ώ­θη χα­ρί­σμα­τος ἰ­α­μά­των: ἀξιώθηκε τὸ χάρισμα νὰ θεραπεύει.

ὤ­νη­σεν: ὀφέλησε.

δί­φρος: κάθισμα δίχως ράχη καὶ χειρολαβές.

φλιαί: κατώφλια.

ἐ­ξε­νε­χθῆ­ναι: νὰ βγεῖ.

Πη­γή: Παλ­λα­δί­ου Λαυ­σα­ϊ­κὴ Ἱ­στο­ρί­α, Με­τά­φρα­σις – εἰ­σα­γω­γὴ – σχό­λια ὑ­πὸ Ν. Θ. Μπου­γά­τσου – Δ. Μ. Μπα­τι­στά­του, Ὀρ­γα­νι­σμὸς Κλασ­σι­κῶν Ἐκ­δό­σε­ων, Ἀ­θῆ­ναι, 1970, σελ. 78-81.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Πε­ρὶ Μα­κα­ρί­ου τοῦ Ἀ­λε­ξαν­δρέ­ως

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Πε­ρὶ Μα­κα­ρί­ου τοῦ Ἀ­λε­ξαν­δρέ­ως (δ’)

ΟΥΤΟΥ κα­θε­ζο­μέ­νου πρω­ὶ ἐν τῷ κελ­λί­ῳ κώ­νωψ στὰς ἐ­πὶ τοῦ πο­δὸς ἐ­κέν­τη­σεν αὐ­τόν· καὶ ἀλ­γή­σας κα­τέ­α­ξεν αὐ­τὸν τῇ χει­ρὶ με­τὰ κό­ρον τοῦ αἵ­μα­τος. Κα­τα­γνοὺς οὖν ἑ­αυ­τοῦ ὡς ἐκ­δι­κή­σαν­τος ἑ­αυ­τόν, κα­τε­δί­κα­σεν ἑ­αυ­τὸν εἰς τὸ ἕ­λος τῆς Σκή­τε­ως, ὅ ἐ­στιν ἐν τῇ πα­νε­ρή­μῳ, κα­θί­σαι γυ­μνὸν ἐ­πὶ μῆ­νας ἕξ, ἔν­θα οἱ κώ­νω­πες καὶ συά­γρων δέρ­μα­τα τι­τρώ­σκου­σιν, ὡς σφῆ­κες ὄν­τες. Οὕ­τως οὖν κα­τε­τρώ­θη ὅ­λος καὶ σπον­δύ­λους ἐ­ξέ­βα­λεν ὡς νο­μί­σαι τι­νὰς ὅ­τι ἠ­λε­φαν­τί­α­σεν. Ἐλ­θὼν οὖν με­τὰ ἓξ μῆ­νας εἰς τὸ κελ­λί­ον αὐ­τοῦ, ἀ­πὸ τῆς φω­νῆς ἐ­γνώ­σθη ὅ­τι αὐ­τός ἐ­στιν ὁ Μα­κά­ριος.

Γιὰ τὸν Μα­κά­ριο τὸν Ἀ­λε­ξαν­δρι­νό (δ’)

Αὐ­τόν, ἐ­νῶ κα­θό­ταν ἕ­να πρω­ῒ στὸ κε­λί του, κά­ποι­ο κου­νού­πι ἔ­κα­τσε πά­νω στὸ πό­δι του καὶ τὸν τσίμ­πη­σε· καὶ πο­νών­τας τὸ κο­πά­νη­σε μὲ τὸ χέ­ρι του γε­μί­ζον­τας αἵ­μα­τα. Κα­τα­λα­βαί­νον­τας ὅ­τι ἔ­τσι ἐκ­δι­κή­θη­κε ὁ ἴ­διος τὸν ἑ­αυ­τό του, αὐ­το­κα­τα­δι­κά­στη­κε νὰ κά­τσει γυ­μνὸς ἕ­ξι μῆ­νες στὸ ἕ­λος τῆς Σκή­τε­ως, δη­λα­δὴ στὴν ἀ­πό­λυ­τη ἐ­ρη­μιά, ἐ­κεῖ ποὺ τὰ κου­νού­πια, με­γά­λα σὰν σφῆ­κες, τρυ­πᾶ­νε καὶ δέρ­μα­τα ἀ­γρι­ο­γού­ρου­νων. Ἔ­τσι, λοι­πόν, φα­γώ­θη­κε ὁ­λό­κλη­ρος καὶ ἔ­βγα­λε ἐ­ξογ­κώ­μα­τα, ὥ­στε κά­ποι­οι νὰ νο­μί­σουν ὅ­τι ἔ­πα­θε ἐ­λε­φαν­τί­α­ση. Κι ὅ­ταν με­τὰ ἀ­πὸ ἕ­ξι μῆ­νες γύ­ρι­σε στὸ κε­λί του, ἀ­πὸ τὴ φω­νή του ἔ­γι­νε ἀν­τι­λη­πτὸ ὅ­τι αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Μα­κά­ριος. [Μετάφραση: Γ.Π.]

Πη­γή: Παλ­λα­δί­ου Λαυ­σα­ϊ­κὴ Ἱ­στο­ρί­α, Με­τά­φρα­σις – εἰ­σα­γω­γὴ – σχό­λια ὑ­πὸ Ν. Θ. Μπου­γά­τσου – Δ. Μ. Μπα­τι­στά­του, Ὀρ­γα­νι­σμὸς Κλασ­σι­κῶν Ἐκ­δό­σε­ων, Ἀ­θῆ­ναι, 1970, σελ. 102-103.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]