Ἀδόλφο Μπιόι Κασάρες (Adolfo Bioy Casares): Μιὰ ζωή

Ἀ­δόλ­φο Μπι­ό­ι Κα­σά­ρες (Adolfo Bioy Casares)

Μιὰ ζωή

(Una vida)

 

 ΜΑΓΕΙΡΙΣΣΑ εἶ­πε πὼς δὲν παν­τρεύ­τη­κε ἐ­πει­δὴ δὲν εἶ­χε χρό­νο. Στὰ νιά­τα της δού­λευ­ε σὲ μιὰ οἰ­κο­γέ­νεια ποὺ τῆς ἐ­πέ­τρε­πε νὰ βγαί­νει δύ­ο ὧ­ρες κά­θε δε­κα­πέν­τε μέ­ρες. Ἐ­κεῖ­νες τὶς δύ­ο ὧ­ρες τὶς δι­έ­θε­τε γιὰ νὰ πά­ει μὲ τὸ τρὰμ 38 μέ­χρι τὸ σπί­τι κά­ποι­ων συγ­γε­νῶν, νὰ δεῖ ἂν εἶ­χαν φτά­σει γράμ­μα­τα ἀ­πὸ τὴν Ἱ­σπα­νί­α, καὶ νὰ ἐ­πι­στρέ­ψει μὲ τὸ τρὰμ 38.

 

 

Πηγή: Ἀ­πὸ τὸν τό­μο Βγά­λε ἕ­να φύλ­λο… Ἀν­θο­λο­γία ἰ­σπα­νό­φω­νου ἐ­ρω­τι­κοῦ μι­κρο­δι­η­γή­μα­τος. Δί­γλωσ­ση ἔκ­δο­ση, συλ­λο­γι­κὴ με­τά­φρα­ση. Ἐ­πι­μέ­λεια: Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος, Ἐκ­δό­σεις Σι­δέ­ρη, Li­te­ra­tu­ra Cu­e­nto, Ἀ­θή­να, 2014.

 

 

Ἀ­δόλ­φο Μπι­ό­ι Κα­σά­ρες (Adolfo Bioy Casares) (Ἀρ­γεν­τι­νὸς γαλ­λι­κῆς κα­τα­γω­γῆς, Μπου­έ­νος Ἄ­ι­ρες, 1914-1999). Θε­ω­ρεῖ­ται ἀ­πὸ τοὺς ση­μαν­τι­κό­τε­ρους λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νους συγ­γρα­φεῖς, ἐ­νῶ ὁ Χόρ­χε Λου­ὶς Μπόρ­χες (μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο συ­νερ­γά­στη­κε σὲ πολ­λὰ λο­γο­τε­χνι­κὰ ἐγ­χει­ρή­μα­τα) τὸν συγ­κα­τα­λέ­γει στοὺς με­γα­λύ­τε­ρους συγ­γρα­φεῖς τοῦ προ­η­γού­με­νου αἰ­ώ­να. Στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ κυ­κλο­φο­ροῦν ἀρ­κε­τὰ βι­βλί­α του μὲ ση­μαν­τι­κό­τε­ρά Τὸ ὄ­νει­ρο τῶν ἡ­ρώ­ων (μτφ. Νί­κος Πρα­τσί­νης) καὶ Ἡ ἐ­φεύ­ρε­ση τοῦ Μο­ρέλ (μτφ. Ἀ­χιλ­λέ­ας Κυ­ρι­α­κί­δης). Τὸ «Una vida» συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στὸ βι­βλί­ο του Guirnalda con amores (2004).

 

Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἰσπανικά:

Συλ­λο­γι­κὴ με­τά­φρα­ση. Ἐ­πι­μέ­λεια:

Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος (Ἀ­θή­να 1963). Ἀναπληρωτὴς κα­θη­γη­τὴς Με­τα­φρα­σε­ο­λο­γί­ας στὸ Ἀ­ρι­στο­τέ­λει­ο Πα­νε­πι­στή­μιο Θεσ­σα­λο­νί­κης. Δι­δά­σκει, ἐ­πί­σης, Ἰ­σπα­νι­κὴ Λο­γο­τε­χνί­α στὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Ἀ­νοι­κτὸ Πα­νε­πι­στή­μιο. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κὰ στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ ἔρ­γα τῶν Ἐ. Σάμ­πα­το, Μ. Ἀλ­το­λαγ­κί­ρε, Ἰ. Ἀλ­δε­κό­α, Μ. Βάθ­κεθ Μον­ταλ­μπάν, Χ. Γι­α­μα­θά­ρες, Ρ. Τσίρ­μπες, Χ. Ἀ­γέ­στα, Λ.Μ. Πα­νέ­ρο, Σ. δὲ Τό­ρο, Ἀ. Μπρά­ις Ἐ­τσε­νί­κε, Ἀ. Τρα­πι­έ­γιο, Ἀ. Γκα­μο­νέ­δα, Σ. Πά­μι­ες καὶ Ἀ. Κου­έ­το με­τα­ξὺ ἄλ­λων.

Adolfo Bioy Casares: Θέμα γιὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου

 

 

Ἀν­τόλ­φο Μπι­ό­υ Κα­σά­ρες (A­d­o­l­fo B­i­oy C­a­s­a­r­es)

 

Θέ­μα γιὰ τὸ τέ­λος τοῦ κό­σμου

(T­e­ma d­el f­in d­el m­u­n­do)

 

Ο ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ἴ­σως δὲν εἶ­ναι εὔ­κο­λο νὰ τὸ φαν­τα­στεῖ κα­νείς. Ὁ Ρα­μί­ρες, ὑ­πεύ­θυ­νος στὴ γκαρ­ντα­ρόμ­πα τῆς λέ­σχης, μοῦ εἶ­πε ὅ­τι, σὲ κά­ποι­ο ἀπ’ αὐ­τὰ τὰ εὐ­τε­λῆ ρα­δι­ο­φω­νι­κὰ προ­γράμ­μα­τα ἔ­τυ­χε ν’ ἀ­κού­σει ἕ­ναν Βο­λι­βια­νὸ ὁ ὁ­ποῖ­ος προ­έ­βλε­ψε ὅ­τι τὸ τέ­λος τοῦ κό­σμου θὰ ἔρ­θει τὴν Κυ­ρια­κὴ στὶς 23. Ὁ συ­νέ­ται­ρός μου, ὁ Τζών­νυ, μὲ δι­α­βε­βαί­ω­σε ὅ­τι ὅ­λα αὐ­τὰ εἶ­ναι χα­ζο­μά­ρες. Ὁ Ρα­μί­ρες συμ­φώ­νη­σε λέ­γον­τας ὅ­τι δὲν θὰ ἔ­πρε­πε νὰ πι­στεύ­ου­με οὔ­τε λέ­ξη ἀ­πὸ τέ­τοι­ου εἴ­δους προ­βλέ­ψεις ἀλ­λὰ πρό­σθε­σε ὅ­τι γιὰ κά­θε ἐν­δε­χό­με­νο, τὸ Σάβ­βα­το τὸ βρά­δυ ὄ­χι μό­νο δὲ θὰ τσιγ­κου­νευ­ό­ταν τί­πο­τα, ἀλ­λὰ ἐ­πι­πλέ­ον ἦ­ταν δι­α­τε­θει­μέ­νος νὰ δι­ορ­γα­νώ­σει ἕ­να με­γά­λο φα­γο­πό­τι. Ἄν­θρω­πος αὐ­θόρ­μη­τος, δὲ δί­στα­σε νὰ δη­λώ­σει ὅ­τι τέ­τοι­ες ἀ­να­κοι­νώ­σεις θὰ ἔ­πρε­πε νὰ ἀ­πα­γο­ρεύ­ον­ται ἐν­τε­λῶς «γιὰ νὰ μὴν τὶς ἀ­κού­σουν τὰ παι­διά». Θυ­μή­θη­κε τὴν πε­ρί­πτω­ση κά­ποι­ου ποὺ βι­ά­στη­κε νὰ προ­βλέ­ψει, δὲν ξέ­ρω κι ἐ­γὼ γιὰ ποι­ὰ ἡ­με­ρο­μη­νί­α, τὸ τέ­λος τοῦ κό­σμου καὶ μό­λις σή­μα­ναν με­σά­νυ­χτα «ἅρ­πα­ξε ἕ­να πε­ρί­στρο­φο καὶ σκο­τώ­θη­κε. Μό­λις βρῆ­κε τὴ δύ­να­μη, πά­τη­σε τὴ σκαν­δά­λη. Ἦ­ταν ἀ­να­με­νό­με­νο». Ὁ Τζών­νυ τὸν ρώ­τη­σε:

       — Κι ἐ­σεῖς; Τί θὰ κά­να­τε ἂν ξέ­ρα­τε μὲ βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι τὴν τά­δε μέ­ρα τε­λει­ώ­νει ὁ κό­σμος;

      — Δὲν θὰ ἔ­λε­γα τί­πο­τα γιὰ νὰ μὴν τὸ ἀ­κού­σουν τὰ παι­διά – ἀ­πάν­τη­σε ὁ Ρα­μί­ρες, ἀλ­λὰ θὰ ἔ­γρα­φα σ’ ἕ­να μι­κρὸ ση­μεί­ω­μα ὅ­τι ἐ­κεί­νη τὴ συγ­κε­κρι­μέ­νη μέ­ρα ἦ­ταν τὸ τέ­λος τοῦ κό­σμου, γιὰ νὰ δοῦν ὅ­τι τὸ ἤ­ξε­ρα.

 

 

 Πη­γή: B­r­e­v­e­s­n­o­t­a­n­b­r­e­v­es.b­l­o­g­s­p­ot.c­om

 

A­d­o­l­fo B­i­oy C­a­s­a­r­es (Μπου­έ­νος Ἄι­ρες, 1914-1999). Ἔ­γρα­ψε δι­η­γή­μα­τα καὶ μυ­θι­στο­ρή­μα­τα. Ἰ­δι­αί­τε­ρα γνω­στὸς γιὰ τὸ μυ­θι­στό­ρη­μά του La i­n­v­e­n­c­i­ón de M­o­r­el (Ἡ ἐ­φεύ­ρε­ση τοῦ Μο­ρέλ, 1940). Τὸ 1991 τι­μή­θη­κε μὲ τὸ βρα­βεῖ­ο Θερ­βάν­τες γιὰ τὸ σύ­νο­λο τοῦ ἔρ­γου του. Γνω­στὸς ἐ­πί­σης γιὰ τὴ φι­λί­α καὶ τὴ συ­νερ­γα­σί­α του μὲ τὸν Χόρ­χε Λου­ὶς Μπόρ­χες.

 

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἱ­σπα­νι­κά:

Στα­μά­της Πο­λε­νά­κης (Ἀ­θή­να, 1970). Σπού­δα­σε Ἱ­σπα­νι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο C­o­m­p­l­u­t­e­n­se τῆς Μα­δρί­της. Ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν ποί­η­ση, τὸ θέ­α­τρο καὶ τὴ με­τά­φρα­ση. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει ἀ­πὸ τὰ ἱ­σπα­νι­κά, δι­η­γή­μα­τα γιὰ τὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Τὸ δέν­τρο· ἐ­πί­σης, τὸ θε­α­τρι­κὸ ἔρ­γο τοῦ Γκου­στά­βο Ὂττ Ἡ τρυ­φε­ρή σου Μο­λό­τωφ (Ἐκδ. Λα­γου­δέ­ρα, 2008).