Στέλλα Τσιρέκα: Δανεική ζωή

Στέλ­λα Τσι­ρέ­κα

Δα­νει­κὴ ζω­ὴ

ΑΘΙΣΑΝ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ στὸ γω­νια­κὸ τρα­πε­ζά­κι δί­πλα στὴ τζα­μα­ρί­α ἡ μί­α ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη.

Τὸ λι­νὸ ἄ­σπρο τρα­πε­ζο­μάν­τι­λο μὲ τὸ δι­α­κρι­τι­κὸ λευ­κὸ κέν­τη­μα καὶ τὸ γα­ρύ­φαλ­λο στὸ πορ­σε­λά­νι­νο βά­ζο προ­σέ­δι­δαν τὴν ψευ­δαί­σθη­ση μιᾶς σπι­τι­κῆς ἀ­τμό­σφαι­ρας. Ἔ­τσι τὸ ἔ­νι­ω­θαν ἐ­ξάλ­λου καὶ οἱ δυ­ό τους αὐ­τὸ τὸ μι­κρὸ ἑ­στι­α­τό­ριο στὴν ἄ­κρη τοῦ πάρ­κου.

         Τὰ τε­λευ­ταῖ­α εἴ­κο­σι χρό­νια —τό­σα με­τροῦ­σε ἡ γνω­ρι­μί­α τους— τὸ ἐ­πι­σκέ­πτον­ταν κά­θε με­ση­μέ­ρι Πα­ρα­σκευ­ῆς. Τὸ τρα­πέ­ζι ἦ­ταν κρα­τη­μέ­νο πάν­τα γι’ αὐ­τὲς τὶς δυ­ό. Μό­νο γι’ αὐ­τὲς τὶς δυ­ό. Με­γά­λω­σαν μὲ τὸν ἰ­δι­ο­κτή­τη τοῦ μα­γα­ζιοῦ, ξε­προ­βό­δι­σαν τοὺς πα­λιοὺς ὑ­παλ­λή­λους καὶ ὑ­πο­δέ­χτη­καν τοὺς νέ­ους μέ­χρι ποὺ πά­λι­ω­σαν κι αὐ­τοί. Γεύ­τη­καν κά­θε πιά­το, ἤ­ξε­ραν ἀπ΄ ἔ­ξω τὴ μου­σι­κή, κά­θε ἦ­χος καὶ μυ­ρω­διὰ ἦ­ταν τό­σο γνώ­ρι­μα ὅ­σο καὶ τὰ σπί­τια τους.

         Γνω­ρί­στη­καν σὲ μιὰ πα­ρου­σί­α­ση βι­βλί­ου ἑ­νὸς πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νου συγ­γρα­φέ­α τὸν ὁ­ποῖ­ο καὶ φρόν­τι­σαν νὰ γνω­ρί­σουν καὶ προ­σω­πι­κὰ κι ἀ­πὸ τό­τε ἔ­γι­ναν ἀ­χώ­ρι­στες.

         Τοὺς ἕ­νω­σε τὸ πά­θος τους γιὰ τὰ βι­βλί­α. Δη­μό­σιοι ὑ­πάλ­λη­λοι ἦ­ταν κι οἱ δυ­ὸ σὲ δι­α­φο­ρε­τι­κὲς ὑ­πη­ρε­σί­ες χω­μέ­νες στὴ χαρ­τού­ρα καὶ τὴ γρα­φει­ο­κρα­τί­α. Χι­λιά­δες πο­λί­τες πέ­ρα­σαν ἀ­πὸ τὸ γρα­φεῖ­ο τους κι ἐ­κεῖ­νες πί­σω ἀ­πὸ ἕ­να τζά­μι δι­εκ­πε­ραί­ω­ναν τὶς ὑ­πο­θέ­σεις γρή­γο­ρα καὶ τυ­πι­κά. Ἀ­νί­α καὶ πλή­ξη καὶ ἀ­δι­α­φο­ρί­α. Ἀ­ριθ­μοί, ὑ­πο­γρα­φὲς καὶ τυ­πι­κὲς πλη­ρο­φο­ρί­ες.

         Γι’ αὐ­τὸ ἀ­γά­πη­σαν τὰ βι­βλί­α. Ἄλ­λος κό­σμος. Ζω­ή, κί­νη­ση καὶ δρά­ση. Καὶ συ­ναί­σθη­μα. Πο­λὺ συ­ναί­σθη­μα. Τὰ ρού­φη­ξαν. Δι­ά­βα­ζαν ἀ­κα­τά­σχε­τα κι οἱ δυ­ό. Πα­ρα­κο­λου­θοῦ­σαν πα­ρου­σιά­σεις γιὰ κά­θε τί και­νού­ριο ποὺ ἐκ­δί­δον­ταν, ἔ­βλε­παν τὶς βι­βλι­ο­κρι­τι­κές, θε­α­τρι­κὰ ἔρ­γα ἢ ται­νί­ες ποὺ βα­σί­στη­καν σὲ βι­βλί­α…

         Κι ὕ­στε­ρα τὴν Πα­ρα­σκευ­ὴ σ’ ἐ­κεῖ­νο τὸ στρογ­γυ­λὸ τρα­πε­ζά­κι γί­νον­ταν ὁ ἀ­πο­λο­γι­σμὸς τῆς ἑ­βδο­μά­δας. Συ­ζη­τή­σεις ἐ­πὶ συ­ζη­τή­σε­ων καὶ ἀ­να­λύ­σεις ἐ­πὶ ἀ­να­λύ­σε­ων. Σκέ­ψεις ποὺ γέν­νη­σε ἡ ἀ­νά­γνω­ση καὶ συ­ναι­σθή­μα­τα ποὺ δι­έ­γει­ρε. Περ­νοῦ­σαν ὧ­ρες μι­λών­τας γιὰ ἥ­ρω­ες φαν­τα­στι­κοὺς μπο­ρεῖ καὶ ὑ­παρ­κτοὺς σὰν νὰ τοὺς γνώ­ρι­ζαν ἀ­πὸ και­ρό, σὰν νὰ ἦ­ταν γεί­το­νες, φί­λοι, συ­νά­δελ­φοι, σύν­τρο­φοι. Σάν… Τοὺς εἶ­χαν με­λε­τή­σει τό­σο κα­λὰ ποὺ πάν­τα κά­τι και­νού­ριο ἔ­βρι­σκαν νὰ ποῦν γι’ αὐ­τούς. Τοὺς σύγ­κρι­ναν μὲ ἄλ­λους ἥ­ρω­ες πα­λι­ό­τε­ρους, ποῦ ἔ­μοια­ζαν, ποῦ ξε­χώ­ρι­ζαν, ποιόν προ­τι­μοῦ­σαν, τί θὰ ἔ­κα­ναν ἐ­κεῖ­νες ἂν ἦ­ταν στὴ θέ­ση τους. Ἄν…

         Περ­νοῦ­σαν ὧ­ρες μέ­χρι ποὺ σου­ρού­πω­νε καὶ εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νες πλή­ρω­ναν τὸ λο­γα­ρια­σμὸ —πάν­τα ἡ κα­θε­μιὰ τὰ δι­κά της πλὴν ἐ­ξαι­ρε­τι­κῶν πε­ρι­πτώ­σε­ων— καὶ ἱ­κα­νο­ποι­η­μέ­νες ἀ­πο­χαι­ρε­τι­όν­του­σαν καὶ χώ­ρι­ζαν τρα­βών­τας ἡ κα­θε­μιὰ γιὰ τὸ σπί­τι της.

         Σή­με­ρα ἦ­ταν μιὰ τέ­τοι­α ξε­χω­ρι­στὴ μέ­ρα. Ἡ Φλώ­ρα ἔ­κλει­νε τὰ ἑ­ξῆν­τα της. Συν­τα­ξι­οῦ­χος πιὰ ποῦ κα­λύ­τε­ρα νὰ τὸ γι­ορ­τά­σει; Στὸ ἀ­γα­πη­μέ­νο της στέ­κι μὲ τὴν ἀ­γα­πη­μέ­νη της φί­λη. Ἔ­ξω ἔ­κα­νε κρύ­ο ποὺ πε­ρό­νια­ζε τὰ κό­κα­λα καὶ ἀ­πὸ τὸ πρω­ὶ ἔ­ρι­χνε ἕ­να ψι­λό­βρο­χο ποὺ δὲν ἔ­λε­γε νὰ στα­μα­τή­σει. Λι­γο­στοὶ ἦ­ταν οἱ δι­α­βά­τες ποὺ δι­έ­σχι­ζαν βι­α­στι­κὰ τὸ πάρ­κο σχε­δὸν τρέ­χον­τας μὲ ἀ­νοι­χτὲς τὶς ὀμ­πρέ­λες τους.

         Ἡ Φλώ­ρα πα­ράγ­γει­λε μιὰ ζε­στὴ σού­πα γιὰ νὰ στυ­λω­θεῖ. Ὅ­λη τὴ μέ­ρα ἔ­νι­ω­θε μιὰ ἀ­νη­συ­χί­α, δυ­σφο­ρί­α σχε­δὸν κι ὁ και­ρὸς χει­ρο­τέ­ρευ­ε τὴ δι­ά­θε­σή της. Στὰ ἑ­ξη­κο­στά της γε­νέ­θλια εἶ­χε ἀ­νάγ­κη νὰ μεί­νει μό­νη της, νὰ κά­νει τὸν ἀ­πο­λο­γι­σμὸ τῆς δι­κῆς της ζω­ῆς.

         Ἡ Εὐ­αν­θί­α μᾶλ­λον δὲν τὸ ἔ­νι­ω­σε. Τῆς ἔ­δω­σε τὸ δῶ­ρο της τυ­λιγ­μέ­νο μὲ σα­τὲν χαρ­τὶ καὶ δι­α­κρι­τι­κὸ φι­όγ­κο. Δὲ χρει­α­ζό­ταν καὶ με­γά­λη φαν­τα­σία νὰ κα­τα­λά­βει κα­νεὶς τί ἦ­ταν. Ἕ­να βι­βλί­ο δι­α­λεγ­μέ­νο προ­σε­κτι­κὰ ἀ­πὸ εἰ­δι­κὸ πα­λαι­ο­πω­λεῖ­ο. Σί­γου­ρα ἔ­ψα­ξε πο­λὺ γιὰ νὰ τὸ βρεῖ.

         Ἤ­δη ἀ­νέ­λυ­ε τὴν ὑ­πό­θε­ση στὴ Φλώ­ρα ἀ­να­φέ­ρον­τας ἕ­να σω­ρὸ πα­ρά­πλευ­ρες ἱ­στο­ρί­ες ποὺ τῆς τὴ θύ­μι­ζαν. Ἡ Φλώ­ρα με­τὰ βί­ας τὴν ἄ­κου­γε. Τὸ βλέμ­μα της καρ­φώ­θη­κε στὸ πάρ­κο. Μιὰ ψη­λό­λι­γνη νε­α­ρὴ κο­πέ­λα χο­ρο­πη­δοῦ­σε γε­λών­τας γύ­ρω ἀ­πὸ ἕ­να παγ­κά­κι γιὰ νὰ ξε­φύ­γει ἀ­πὸ τὸν ἀ­γα­πη­μέ­νο της ποὺ ἔ­τρε­χε στὸ κα­τό­πι της. Τὰ μα­κριὰ κα­τά­μαυ­ρα μαλ­λιά της βρέ­χον­ταν, ἀλ­λὰ αὐ­τὸ δὲ φαί­νον­ταν νὰ τὴν ἐ­νο­χλεῖ. Τὸ κα­τα­κόκ­κι­νο παλ­τὸ της ξε­κούμ­πω­το ἀ­νέ­μι­ζε σὰν ἄ­λι­κο λά­βα­ρο χα­ρί­ζον­τας χρῶ­μα στὸ μουν­τὸ ἀ­πό­γευ­μα. Ὁ νε­α­ρὸς τὴν ἅρ­πα­ξε κι ἑ­νώ­θη­καν οἱ δυ­ό τους σὲ ἕ­να πα­θι­α­σμέ­νο φι­λὶ ποὺ ἀ­ψη­φοῦ­σε τὸ κρύ­ο, τὴ βρο­χή, τὸν χῶ­ρο καὶ τὸν χρό­νο.

         — Τί λὲς κι ἐ­σύ; ἡ φω­νὴ τῆς Εὐ­αν­θί­ας τὴν ἐ­πα­νέ­φε­ρε στὴ δι­κή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

         Ἀ­νά­δευ­ε σι­ω­πη­ρὴ τὴ σού­πα της. Στὸν ὑ­γρὸ χυ­λὸ σχη­μα­τί­στη­κε μιὰ δί­νη, πη­χτὴ καὶ λι­πα­ρή.

         — Μ’ αὐ­τὰ καὶ μ’ αὐ­τὰ ξε­χά­σα­με νὰ ζή­σου­με, κα­τά­φε­ρε νὰ ψελ­λί­σει ἡ Φλώ­ρα χω­ρὶς νὰ ση­κώ­σει τὸ βλέμ­μα της. Δὲν τόλ­μη­σε νὰ κοι­τά­ξει στὰ μά­τια τὴ φί­λη της. Δὲν τόλ­μη­σε ν’ ἀν­τι­κρί­σει τὸν κα­θρέ­φτη της.

         Βα­ριὰ σι­ω­πὴ ἔ­πε­σε. Μό­νο το κου­τά­λι ἀ­κού­στη­κε κα­θὼς δι­α­πέ­ρα­σε τὸ πα­χὺ ὑ­γρὸ κι ἔ­φτα­σε στὸν πά­το τοῦ πιά­του.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Στέλ­λα Τσι­ρέ­κα (Κο­ζά­νη, 1971). Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς δα­σκά­λα στὴν πρω­το­βάθ­μια ἐκ­παί­δευ­ση ἐ­πὶ 17 χρό­νια. Πα­ρα­κο­λού­θη­σε σε­μι­νά­ρια Δη­μι­ουρ­γι­κῆς Γρα­φῆς. Εἶ­ναι φοι­τή­τρια στὸ Β’ ἔ­τος τοῦ με­τα­πτυ­χια­κοῦ Δη­μι­ουρ­γι­κῆς Γρα­φῆς στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Φλώ­ρι­νας. Τῆς ἀ­ρέ­σει νὰ γρά­φει ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι.