Νὴλ Γκάιμαν (Neil Gaiman): Ἕνας τουϊτομαραθώνιος γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ διηγήματος

 

 

[Ἕ­νας λο­γο­τε­χνι­κὸς «τουϊ­το­μα­ρα­θώ­νιος»: Β΄ – Ἡ ἐκτίμηση τοῦ Νὴλ Γκάι­μαν. Γιὰ περισσότερα βλ. ἐδῶ] 

 

Νὴλ Γκάιμαν (NeilGaiman)

 

Ἕνας τουϊτομαραθώνιος γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ διηγήματος

(A tweetathon to save the short story)

 

ΓΑΠΩ ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ. Με­γά­λω­σα μα­ζί τους. Οἱ ἱ­στο­ρί­ες ποὺ μὲ ἐ­πη­ρέ­α­σαν εἶ­ναι πιὰ ἐγ­γε­γραμ­μέ­νες στὸ DNA μου. «Μιὰ συ­νη­θι­σμέ­νη μέ­ρα μὲ φυ­στί­κια» καὶ «Ἡ λο­τα­ρί­α» τῆς Σίρ­λε­ϊ Τζάκ­σον. «Σρέν­τνι Βά­σταρ» τοῦ Σά­κι. «Τὸ πό­δι τῆς μα­ϊ­μοῦς» τοῦ Γ.Γ. Τζέ­ι­κομ­πς. «Ὁ κη­που­ρὸς» τοῦ Κί­πλινγκ. Εἶ­ναι πά­ρα πολ­λὲς καὶ τρέ­φω γι’ αὐ­τὲς μό­νον ἁ­γνὴ ἀ­γά­πη.

       Γιὰ ἕ­ναν ἐ­παγ­γελ­μα­τί­α συγ­γρα­φέ­α, μιὰ τέ­τοι­α ἀ­γά­πη εἶ­ναι κά­πως ἀ­νό­η­τη. Κα­λύ­τε­ρα νὰ γρά­φεις μυ­θι­στο­ρή­μα­τα. Τὰ δι­η­γή­μα­τα κο­στο­λο­γοῦν­ται ὅ­σο ἕ­να κα­λὸ γεῦ­μα, ἂν εἶ­σαι τυ­χε­ρὸς (καὶ τὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ καὶ οἱ ἀν­θο­λο­γί­ες ποὺ στὸ πα­ρελ­θὸν τὰ ἀ­γό­ρα­ζαν μα­ρα­ζώ­νουν ἢ ἔ­χουν κι­ό­λας ἐν­τε­λῶς ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ). Ὅ­ταν ἀ­να­δη­μο­σι­εύ­ον­ται, τὰ χρή­μα­τα δὲν φτά­νουν οὔ­τε γιὰ τὸ τα­ξὶ μέ­χρι τὸ ἑ­στι­α­τό­ριο. Ὑ­πῆρ­ξα τυ­χε­ρός, κι ἔ­χω συγ­κεν­τρώ­σει τὰ δι­η­γή­μα­τά μου σὲ βι­βλί­α ποὺ κά­νουν κα­λὲς πω­λή­σεις γιὰ συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των – ὡ­στό­σο, δὲν εἶ­ναι πα­ρὰ ἕ­να μι­κρὸ μέ­ρος τῶν πω­λή­σε­ων τῶν μυ­θι­στο­ρη­μά­των μου.

       Ὅ­μως τὰ δι­η­γή­μα­τα εἶ­ναι ἡ κα­λύ­τε­ρη πε­ρι­ο­χὴ γιὰ νὰ ἀ­σκή­σουν οἱ νέ­οι συγ­γρα­φεῖς τὴν τέ­χνη τους: γιὰ νὰ δο­κι­μά­σουν δι­α­φο­ρε­τι­κὲς φω­νὲς καὶ τε­χνι­κές, νὰ πει­ρα­μα­τι­στοῦν, νὰ μά­θουν. Κι εἶ­ναι καὶ μιὰ θαυ­μά­σια πε­ρι­ο­χὴ γιὰ τοὺς δό­κι­μους συγ­γρα­φεῖς – ὅ­ταν, ἂς ποῦ­με, ἔ­χεις μιὰ ἰ­δέ­α ποὺ δὲν μπο­ρεῖ νὰ λά­βει τὴν ἔ­κτα­ση τοῦ μυ­θι­στο­ρή­μα­τος, ὅ­ταν ἔ­χεις κά­τι ἁ­πλὸ καὶ κομ­ψὸ ποὺ πρέ­πει νὰ εἰ­πω­θεῖ. Στὸν κό­σμο ἀ­ρέ­σει νὰ δι­α­βά­ζει δι­η­γή­μα­τα. Καὶ τοῦ ἀ­ρέ­σει νὰ τὰ ἀ­κού­ει.

      Ἐ­δῶ καὶ χρό­νια τὸ Ra­­dio 4 ἔ­χει στη­ρί­ξει τὸ δι­ή­γη­μα. Δε­κά­λε­πτες ἱ­στο­ρί­ες, ἀ­να­γνω­σμέ­νες μὲ ἐ­παγ­γελ­μα­τι­σμό, προ­σφέ­ρουν στοὺς συγ­γρα­φεῖς, νέ­ους καὶ δό­κι­μους, τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ που­λή­σουν τὴ δου­λειά τους σὰν ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ες. Καὶ γιὰ νὰ πῶ τὴν πλή­ρη ἀ­λή­θεια: πρὶν με­ρι­κὰ χρό­νια ἔ­γρα­ψα κι ἐ­γὼ γιὰ τὸ R­a­d­io 4 μιὰ ἱ­στο­ρί­α, μὲ τί­τλο «Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ», καὶ με­γά­λω­σα ἀ­κού­γον­τας ἐ­κεῖ δι­η­γή­μα­τα, μὲ τὸ ὄ­νει­ρο κά­πο­τε νὰ ἀ­κου­στεῖ κι ἕ­να δι­κό μου δι­ή­γη­μα.

       Τώ­ρα ἡ ὑ­πο­στή­ρι­ξη τοῦ σταθ­μοῦ στὸ δι­ή­γη­μα φθί­νει. Ὁ του­ϊ­το­μα­ρα­θώ­νιος ποὺ κά­νου­με γιὰ νὰ δώ­σου­με δη­μο­σι­ό­τη­τα στὸ θέ­μα (σὲ συ­νερ­γα­σί­α μὲ τὴν Ἑ­ται­ρεί­α Συγ­γρα­φέ­ων, κά­θε Τε­τάρ­τη γιὰ τὶς ἑ­πό­με­νες πέν­τε ἑ­βδο­μά­δες, ἕ­νας συγ­γρα­φέ­ας θὰ ἀ­νε­βά­ζει στὸ twitter τὴν πρώ­τη φρά­ση μιᾶς ἱ­στο­ρί­ας καὶ οἱ χρῆ­στες θὰ προ­σθέ­τουν τὶς ἑ­πό­με­νες τέσ­σε­ρις προ­τά­σεις, ὥ­στε νὰ δη­μι­ουρ­γη­θεῖ μιὰ ὁ­λο­κλη­ρω­μέ­νη ἱ­στο­ρί­α 670 χα­ρα­κτή­ρων) μπο­ρεῖ νὰ δώ­σει σπου­δαῖ­ες ἱ­στο­ρί­ες, μπο­ρεῖ καὶ ὄ­χι: ἡ συ­νερ­γα­τι­κὴ πνευ­μα­τι­κὴ ἐρ­γα­σί­α πολ­λῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­πο­δί­δει ἐ­ξαι­ρε­τι­κὰ ὅ­ταν τὸ ζή­τη­μα εἶ­ναι ἡ συγ­κέν­τρω­ση εἰ­δή­σε­ων ἢ ὁ σχο­λια­σμός, ἀλ­λὰ συ­νή­θως δὲν πα­ρά­γει σπου­δαί­α τέ­χνη.

       Ἡ μό­νη μου εὐ­χὴ εἶ­ναι ἡ προ­σπά­θεια αὐ­τὴ νὰ ὑ­πεν­θυ­μί­σει στὸν κό­σμο πό­ση ἀ­πό­λαυ­ση ἀν­τλοῦν ἀ­πὸ τὰ δι­η­γή­μα­τα ἀ­να­γνῶ­στες καὶ ἀ­κρο­α­τές, κι ἐ­πί­σης πό­σα μα­θαί­νου­με κα­τὰ τὴ συγ­γρα­φή τους. Κι ἂν φτι­ά­ξου­με ἄλ­λο ἕ­να δι­ή­γη­μα σὰν τὸ «Πό­δι τῆς μα­ϊ­μοῦς», αὐ­τὸ θὰ εἶ­ναι ἐ­πι­πλέ­ον κέρ­δος.

 

 

Νὴλ Γκά­ι­μαν (N­e­il G­a­i­m­an) (Πόρ­τσε­στερ, 1960). Ὁ Νὴλ Γκά­ι­μαν εἶ­ναι ἕ­νας ἀ­πὸ τοὺς δη­μο­φι­λέ­στε­ρους συγ­γρα­φεῖς φαν­τα­σί­ας καὶ τρό­μου τῆς ἐ­πο­χῆς μας. Ἔχει γρά­ψει μυ­θι­στο­ρή­μα­τα καὶ δι­η­γή­μα­τα, κα­θὼς καὶ σε­νά­ρια γιὰ κό­μικς καὶ τὸν κι­νη­μα­το­γρά­φο. Τὸ ἔρ­γο του ἔ­χει ἀ­πο­σπά­σει πο­λυ­ά­ριθ­μα βρα­βεῖ­α. Ἀρ­κε­τὰ βι­βλί­α του κυ­κλο­φο­ροῦν καὶ στὰ ἑλ­λη­νι­κά, κυ­ρί­ως ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Ὀ­ξὺ καὶ Mo­dern Ti­mes.

 

Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἀγγλικά:

Γιά­ννης Πα­λα­βός (Βελ­βεν­τὸ Κο­ζά­νης, 1980). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α στὸ ΑΠΘ καὶ πο­λι­τι­στι­κὴ δι­α­χεί­ρι­ση στὸ Παν­τεῖ­ο. Τὸ 2007 κυ­κλο­φό­ρη­σε ἀ­πὸ τὴν Intro Books ἡ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των του Ἀ­λη­θι­νὴ ἀ­γά­πη καὶ ἄλ­λες ἱ­στο­ρί­ες. Τὸ 2009 κυ­κλο­φό­ρη­σε ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Τό­πος τὸ βι­βλί­ο Σὰν Ἀν­γκρε / Τὰ δά­κρυ­α τῆς Φὸν Μπρά­ουν, ποὺ ἔ­γρα­ψε μα­ζὶ μὲ τὸν Σω­τή­ρη Μπαμ­πα­τζι­μό­που­λο. Τὸ 2011 ἔ­γρα­ψε μα­ζὶ μὲ τὸν Τά­σο Ζα­φει­ριά­δη τὸ σε­νά­ριο γιὰ τὸ κό­μικ «Τὸ πτῶ­μα», σὲ σχέ­διο Θα­νά­ση Πέ­τρου (Jem­ma Press). Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις του (με­τα­ξὺ ἄλ­λων: Edgar Lee Ma­sters, Mi­ro­slav Ho­lub, Mat­thew Ar­nold, Do­nald Jus­ti­ce) ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεῖ στὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ Τὸ Δέν­τρο, Ἐν­τευ­κτή­ριο, (Δε)κα­τά, Ἡ Πα­ρέμ­βα­ση, e–po­e­ma κ.ἄ. Γιὰ τὸ ἱ­στο­λό­γιο τοῦ Πλα­νό­διου ἔ­χει με­τα­φρά­σει τὸ δι­ή­γη­μα τῆς Γου­ί­λα Κά­θερ «Πί­τερ» καὶ ἔ­χει ἐ­πι­με­λη­θεῖ τὸ ἀ­φι­έ­ρω­μα «Ὁ Ἄμ­προ­ουζ Μπὴρς καὶ οἱ “Φαν­τα­στι­κοὶ Μύ­θοι”­».