Ἑλλάδα Ἀχεριώτη: Οἱ γλάροι

Ἑλ­λά­δα Ἀ­χε­ρι­ώ­τη

Οἱ γλά­ροι

ΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ νὰ ἁ­πλώ­νεις τὰ ροῦ­χα στὸ μπαλ­κό­νι καὶ νὰ κρε­μᾶς τὰ ἐ­σώ­ρου­χα σὰν ση­μαῖ­ες τοῦ ἔ­ρω­τα. Εἶ­ναι προ­νό­μιο νὰ μὴν μπο­ρεῖς νὰ κοι­μη­θεῖς τ’ ἀ­πο­γεύ­μα­τα για­τί τὰ παι­διὰ παί­ζουν μπά­λα στὸ δρό­μο καὶ τὰ θα­λασ­σι­νὰ που­λιὰ κρώ­ζουν. Δὲν τ’ ἀ­γα­πῶ τὰ που­λιά, μὰ ἐ­δῶ οἱ γλά­ροι εἶ­ναι ὄ­μορ­φοι. Ἔ­χουν κα­θα­ρά, ἄ­σπρα φτε­ρὰ ποὺ γυ­α­λί­ζουν στὸν ἥ­λιο κα­θὼς κά­νουν μι­κρὲς πτή­σεις ἀ­νά­με­σα στὰ κε­ρα­μί­δια. Καὶ εἶ­ναι πάν­τα πε­ρή­φα­νοι καὶ μο­να­χι­κοί. Χα­ζεύ­ουν τὸν κό­σμο, τοὺς ἄλ­λους γλά­ρους καὶ τὰ ὑ­πό­λοι­πα που­λιὰ χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι ἐ­νο­χλη­τι­κοὶ ὅ­πως τὰ πε­ρι­στέ­ρια. Δὲν ψά­χνουν συ­νέ­χεια γιὰ ψί­χου­λα. Οἱ γει­τό­νισ­σες, ποὺ βγαί­νουν νὰ πο­τί­σουν τὶς γλά­στρες στὸ μπαλ­κό­νι, τοὺς ρί­χνουν κα­μιὰ φο­ρὰ τὸ μπα­γι­ά­τι­κο ψω­μί. Μ’ αὐ­τοὶ δὲν βι­ά­ζον­ται. Πλη­σιά­ζουν ἀρ­γὰ τὸ ξε­ρὸ ψω­μὶ καὶ τὸ πε­ρι­ερ­γά­ζον­ται μὲ τὸ βλέμ­μα προ­τοῦ τὸ τσιμ­πή­σουν. Στὴν ἄ­κρη τοῦ ράμ­φους, ἔ­χουν αὐ­τὸ τὸ κόκ­κι­νο, σὰν αἷ­μα. Κά­που δι­ά­βα­σα πὼς εἶ­ναι γιὰ νὰ τὸ βλέ­πουν τὰ μι­κρά τους καὶ νὰ δαγ­κώ­νουν τὸ ράμ­φος τῆς μη­τέ­ρας τους ὅ­ταν πει­νοῦν. Οἱ ντό­πιοι, βέ­βαι­α, ἐ­πι­μέ­νουν πὼς εἶ­ναι αἷ­μα. Εἶ­ναι τὸ τί­μη­μα, λέ­νε, ποὺ οἱ γλά­ροι πλή­ρω­σαν γιὰ νὰ εἶ­ναι ἐ­λεύ­θε­ρα πλά­σμα­τα. Ἄλ­λοι λέ­νε πὼς εἶ­ναι ἡ τι­μω­ρί­α τους ποὺ κά­πο­τε κα­τα­βρό­χθι­σαν τρεῖς ψα­ρά­δες ποὺ θά­φτη­καν ἀ­κή­δευ­τοι στὴ θά­λασ­σα. Ἕ­να κο­ρί­τσι μοῦ μαρ­τύ­ρη­σε ἐμ­πι­στευ­τι­κὰ τὴν ἀ­λή­θεια. Τὸ ράμ­φος τῶν γλά­ρων εἶ­ναι κόκ­κι­νο για­τί στὶς ἀ­πό­με­ρες ἀ­κτὲς τῆς Πορ­το­γα­λί­ας, οἱ γλά­ροι εἶ­ναι ὁ μό­νος μάρ­τυ­ρας τῶν πρώ­των ἐ­ρω­τι­κῶν ἀγ­γιγ­μά­των. Ἀ­π’ τὸ λαι­μὸ μέ­χρι τὰ σκέ­λια.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ἑλ­λά­δα Ἀ­χε­ρι­ώ­τη (Λε­με­σός, Κύ­προς, 1994). Σπού­δα­σε στὸ τμῆ­μα Εἰ­κα­στι­κῶν καὶ Ἐ­φαρ­μο­σμέ­νων Τε­χνῶν στὸ ΑΠΘ. Ἐκ­προ­σώ­πη­σε τὴν Κύ­προ στὴν Μπι­ε­νά­λε Φω­το­γρα­φί­ας Νέ­ων τῆς Γερ­μα­νί­ας.