Λί­α Με­γά­λου-Σε­φε­ριά­δου: Ὁ ἀρ­χάγ­γε­λος

Λί­α Με­γά­λου-Σε­φε­ριά­δου

Ὁ ἀρ­χάγ­γε­λος

ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ τε­λεί­ω­νε τὸ δε­ξί του χέ­ρι. Ἐ­κεῖ ἦ­ταν βι­δω­μέ­νο τὸ δρε­πά­νι. Κά­θε μέ­ρα, κα­θι­σμέ­νος στὸ βα­θὺ θρό­νο, κα­λοῦ­σε τοὺς ἥ­ρω­ες τῶν πα­ρα­μυ­θι­ῶν νὰ γο­να­τί­σου­νε μπρο­στά του. Τό­τε ση­κω­νό­ταν καὶ τοὺς θέ­ρι­ζε, ἐ­πει­δὴ δὲν εἶ­χαν μά­θει νὰ ὑ­πο­κλί­νον­ται σω­στά. Κά­θε πρω­ὶ τοὺς θέ­ρι­ζε καὶ κα­τὰ τὸ με­ση­μέ­ρι ὑ­πέ­γρα­φε μὲ τὸ χρυ­σό του στυ­λο­γρά­φο ἐ­πι­στο­λὲς κι ἐ­πι­τα­γές. Ἤ­τα­νε ἕ­νας φο­βε­ρὸς ἀρ­χάγ­γε­λος. Μο­νά­χα στὸ θε­ὸ ἔ­βγα­ζε τὸ πη­λί­κιο καὶ μὲ βα­θιὰ ὑ­πό­κλι­ση δι­ά­πλα­τα τοῦ ἄ­νοι­γε τὴν πόρ­τα νὰ πε­ρά­σει. Ὅ­ταν μά­λι­στα ἤ­θε­λε ἰ­δι­αί­τε­ρα νὰ τὸν ὑ­πο­χρε­ώ­σει, τοῦ χά­ρι­ζε ται­νί­ες πορ­νο­γρα­φι­κές, ὅ­που πα­ρὰ φύ­σιν ἀ­σελ­γοῦ­σε σὲ βά­ρος τῶν μι­κρῶν ἡ­ρώ­ων τῶν πα­ρα­μυ­θι­ῶν, μὲ προ­τί­μη­ση τὸ Δα­βὶδ Κό­περ­φιλντ.

Πη­γή: Ἀπὸ τὴν συλλογὴ Οἱ κα­τα­κόμ­βες (πε­ζο­γρα­φή­μα­τα, 1975).

Λί­α Με­γά­λου–Σε­φε­ριά­δη (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1945). Ποι­ή­τρια, δι­η­γη­μα­το­γρά­φος, μυ­θι­στο­ριο­γρά­φος. Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε μὲ διή­γη­μά της στὸ πε­ριο­δικὸ Ἐπο­χές τὸ 1966. Πρῶτο της βιβλί­ο Ὁ δρα­πέ­της στὸ δέ­ντρο (ποί­η­ση, Ἑρμῆς, 1972). Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει δε­κα­έ­ξι βι­βλί­α, τὰ πε­ρισ­σό­τε­ρα μυ­θι­στο­ρή­μα­τα. Ποι­ή­μα­τα καὶ πε­ζά της ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ σὲ δι­ά­φο­ρες ξέ­νες γλῶσ­σες. Ἐ­πί­σης ἔ­χει ἀ­σχο­λη­θεῖ καὶ ἡ ἴ­δια μὲ με­τα­φρά­σεις βι­βλί­ων, κυ­ρί­ως κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κῶν. Τὸ 2001 τι­μή­θη­κε μὲ τὸ βρα­βεῖ­ο Ἰ­πεκ­τσὶ γιὰ τὸ μυ­θι­στό­ρη­μά της Σὰν τὸ με­τά­ξι (ἐκδ. Κα­στα­νι­ώ­της, 1996).

Λί­α Με­γά­λου-Σε­φε­ριά­δου: Μά­θη­μα ἀ­νά­γνω­σης

Λί­α Με­γά­λου-Σε­φε­ριά­δου

Μά­θη­μα ἀ­νά­γνω­σης

ΤΑΝ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ τοῦ 1948, σὲ μιὰ ἐ­παρ­χια­κὴ πό­λη τῆς Ἑλ­λά­δας, ὅ­ταν ἕ­να μι­κρὸ ἀ­γό­ρι πρω­το­πῆ­γε σχο­λεῖ­ο μὲ πλά­κα καὶ κον­τύ­λι. Κά­θε με­ση­μέ­ρι, γυρ­νών­τας σπί­τι, περ­νοῦ­σε ἀ­πὸ τὸ κα­φε­νεῖ­ο τῆς γει­το­νιᾶς. Ἡ μη­τέ­ρα του εἶ­χε πα­ρα­κα­λέ­σει τὸν κα­φε­τζῆ νὰ τοῦ δί­νει τὴν ἄ­χρη­στη ἐ­φη­με­ρί­δα τῆς πε­ρα­σμέ­νης μέ­ρας, «γιὰ νὰ ἐ­ξα­σκεῖ­ται τὸ παι­δὶ στὴν ἀ­νά­γνω­ση».

       Ἀ­πὸ τὸν και­ρὸ ποὺ ὁ πα­τέ­ρας εἶ­χε ὁ­δη­γη­θεῖ στὴ φυ­λα­κή, δὲν ὑ­πῆρ­χε κα­νεὶς ἄλ­λος στὸ σπί­τι ποὺ νὰ γνω­ρί­ζει γράμ­μα­τα. Μὰ τὸ μι­κρὸ ἀ­γό­ρι, χά­ρη στὴν ἐ­φη­με­ρί­δα τῆς πε­ρα­σμέ­νης μέ­ρας, ἔ­μα­θε μέ­χρι τὰ Χρι­στού­γεν­να νὰ δι­α­βά­ζει νε­ρά­κι.

       Σύμ­φω­να μὲ τὴν ἐ­πι­θυ­μί­α τῆς μη­τέ­ρας του, πρώ­τη δου­λειὰ μό­λις ἔ­φτα­νε σπί­τι, ἦ­ταν νὰ τὴν ἀ­νοί­ξει στὴ δεύ­τε­ρη σε­λί­δα καὶ νὰ δι­α­βά­σει με­γα­λό­φω­να τὸν κα­τά­λο­γο μὲ τὰ ὀ­νό­μα­τα τῶν ἐ­κτε­λε­σμέ­νων. Ὅ­ταν τε­λεί­ω­νε, ἡ μη­τέ­ρα καὶ ἡ για­γιὰ ἔ­κα­ναν τὸν σταυ­ρό τους. Τὰ μι­κρὰ ἀ­δέρ­φια του συ­νέ­χι­ζαν νὰ παί­ζουν.

       Στὸ τέ­λος τῆς σχο­λι­κῆς χρο­νιᾶς, ὁ ἔ­λεγ­χός του στὸ μά­θη­μα τῆς ἀ­νά­γνω­σης ἔ­γρα­φε δέ­κα μὲ τό­νο. Στὴ γι­ορ­τὴ ποὺ ἀ­κο­λού­θη­σε, ἀ­νέ­βη­κε σ’ ἕ­να σα­νι­δέ­νιο βῆ­μα καὶ ἀ­πήγ­γει­λε φαρ­σὶ τὸ ποί­η­μα «Τί εἶ­ν’ ἡ πα­τρί­δα μας…»

       Οἱ κα­λο­και­ρι­νὲς δι­α­κο­πὲς περ­νοῦ­σαν μὲ σφεν­τό­νες, πε­τρο­πό­λε­μο καὶ κα­θη­με­ρι­νὴ ἀ­νά­γνω­ση τῆς δεύ­τε­ρης σε­λί­δας. Τὴν τε­λευ­ταί­α μέ­ρα τοῦ Αὐ­γού­στου χτύ­πη­σε ἡ ἐ­ξώ­θυ­ρα. Μιὰ γει­τό­νισ­σα, ποὺ εἶ­χε ρα­δι­ό­φω­νο, ἦρ­θε τρέ­χον­τας νὰ τοὺς φέ­ρει τὰ κα­λὰ μαν­τά­τα : «Τε­λεί­ω­σε ὁ πό­λε­μος! Στα­μα­τοῦν οἱ ἐ­κτε­λέ­σεις! Τὸ εἶ­πε τὸ ρά­διο!»

       Ἡ μη­τέ­ρα ἀγ­κά­λια­σε σφι­χτά τὸ μι­κρὸ ἀ­γό­ρι κι ἔ­πει­τα χώ­ρε­σε στὴν ἀγ­κα­λιά της ὅ­λα της τὰ παι­διά. Ἡ για­γιὰ ἔ­βα­λε τὴ χύ­τρα στὴ φου­φού, γιὰ νὰ ἑ­τοι­μά­σει χαλ­βα­δο­κου­τα­λι­ές, νὰ κε­ρά­σει τὶς γει­τό­νισ­σες.

       Τὸ ἄλ­λο με­ση­μέ­ρι τὸ μι­κρὸ ἀ­γό­ρι πέ­ρα­σε ὅ­πως πάν­τα ἀ­πὸ τὸ κα­φε­νεῖ­ο. Οἱ τί­τλοι τῆς ἐ­φη­με­ρί­δας ἐ­πι­βε­βαί­ω­ναν τὶς ρα­δι­ο­φω­νι­κὲς εἰ­δή­σεις. Ὁ ἐμ­φύ­λιος εἶ­χε τε­λει­ώ­σει.

       Ἀ­πὸ συ­νή­θεια τὸ παι­δὶ γύ­ρι­σε σε­λί­δα κι ἀν­τί­κρι­σε τὸν κα­τά­λο­γο μὲ τὶς τε­λευ­ταῖ­ες ἐ­κτε­λέ­σεις. Ἄρ­χι­σε νὰ δι­α­βά­ζει ἄ­νε­τα, κα­θα­ρά, μὲ ἄ­ρι­στη ἄρ­θρω­ση, ὥ­σπου ἔ­φτα­σε στὸ δι­κό του ἐ­πί­θε­το.

Πη­γή: Μι­κρο­κύ­μα­τα. 99+1 μι­κρο-δι­η­γή­μα­τα με­λῶν τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων, ἔκδ. Ἡ Ἐ­φη­με­ρί­δα τῶν Συν­τα­κτῶν, 04-06.01.2019.

Λί­α Με­γά­λου-Σε­φε­ριά­δου (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1945). Σὲ ἡ­λι­κί­α εἴ­κο­σι ἐ­τῶν με­τοί­κη­σε στὴν Ἀ­θή­να, ὅ­που καὶ ζεῖ μέ­χρι σή­με­ρα. Τὸ 1966 πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε στὸ πε­ρι­ο­δι­κό Ἐ­πο­χέ­ς τοῦ Ἄγ­γέ­λου Τερ­ζά­κη μὲ τὸ δι­ή­γη­μα «Ἕντεκα γράμ­μα­τα κι ἕ­να ὑ­στε­ρό­γρα­φο». Ξε­κί­νη­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φι­κὴ κα­ρι­έ­ρα, ἡ ὁ­ποί­α δι­α­κό­πη­κε ἐ­ξαι­τί­ας τῆς δι­κτα­το­ρί­ας. Στὴ συ­νέ­χεια συ­νί­δρυ­σε τὸν ἐκ­δο­τι­κὸ οἶ­κο Ρόμ­βος καὶ τὸ ὁ­μώ­νυ­μο βι­βλι­ο­πω­λεῖ­ο. Τὸ 1972 ἐκ­δό­θη­κε τὸ πρῶ­το της βι­βλί­ο, μιὰ ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ μὲ τί­τλο Ὁ Δρα­πέ­της στὸ Δέν­τρο. Ποι­ή­μα­τα καὶ πε­ζά της ἔ­χουν με­τα­φρα­στεῖ σὲ δι­ά­φο­ρες γλῶσ­σες. Ἐ­πί­σης ἔ­χει ἀ­σχο­λη­θεῖ μὲ με­τα­φρά­σεις βι­βλί­ων, κυ­ρί­ως κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κῶν. Τε­λευ­ταῖ­ο της βι­βλί­ο: Οἱ σα­ράν­τα τρεῖς σι­ω­πές (μυ­θι­στό­ρη­μα, Κέ­δρος, 2018).

Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη: Ἡ ἐξέλιξη τῆς γραφομηχανῆς

  

 

  

Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη 

 

Ἡ ἐ­ξέ­λι­ξη τῆς γρα­φο­μη­χα­νῆς

  

Ν ΑΡΧΗΙ ἦν ἡ γρα­φο­μη­χα­νή, μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς ὁ­ποί­ας γρά­φεις. Ἐν συ­νε­χεί­ᾳ, ὅ­σα γρά­φεις μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς γρα­φο­μη­χα­νῆς, τὰ ἐκ­δί­δεις μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ ἐκ­δό­τη. Κα­τό­πιν, ὅ­σα ἔ­γρα­ψες μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς γρα­φο­μη­χα­νῆς καὶ ἐ­ξέ­δωσες μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ ἐκ­δό­τη, προ­ω­θοῦν­ται μὲ τὴ βο­ή­θεια τῶν με­τα­πρα­τῶν πρὸς τὸ κα­τα­να­λω­τι­κὸν κοι­νόν. Τέ­λος, ὅ­σα ἔ­γρα­ψες μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς γρα­φο­μη­χα­νῆς, ἐ­ξέ­δω­σες μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ ἐκ­δό­τη, προ­ω­θή­θη­καν μὲ τὴ βο­ή­θεια τῶν με­τα­πρα­τῶν πρὸς τὸ κα­τα­να­λω­τι­κὸν κοι­νόν, κα­τα­να­λώ­νον­ται μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ κα­τα­να­λω­τι­κοῦ κοι­νοῦ. Ὅ­ταν, ὅ­σα ἔ­γρα­ψες μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς γρα­φο­μη­χα­νῆς, ἐ­ξέ­δω­σες μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ ἐκ­δό­τη, προ­ω­θή­θη­καν μὲ τὴ βο­ή­θεια τῶν με­τα­πρα­τῶν πρὸς τὸ κα­τα­να­λω­τι­κὸν κοι­νόν, κα­τα­να­λω­θοῦν μὲ τὴ βο­ή­θεια τοῦ κα­τα­να­λω­τι­κοῦ κοι­νοῦ, τό­τε, μὲ τὴ βο­ή­θεια τῶν δη­μο­σι­ο­γρά­φων, δί­νεις συ­νεν­τεύ­ξεις, κά­νεις δη­λώ­σεις, μοι­ρά­ζεις αὐ­τό­γρα­φα. Μὲ τὴ βο­ή­θεια ὅ­λων τῶν πα­ρα­πά­νω, δη­μι­ουρ­γεῖς τὴν αὐ­λή σου. Μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς αὐ­λῆς σου δη­μι­ουρ­γεῖς τὸ μύ­θο σου. Δὲν εἶ­σαι ἕ­νας ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε. Δὲν εἶ­σαι ἕ­νας τυ­χαῖ­ος. Εἶ­σαι συγ­γρα­φέ­ας. Ἔ­χον­τας ἐ­πι­τύ­χει τὸ στό­χο σου, ποὺ εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­τυ­χί­α, εἶ­σαι πλέ­ον ἐ­πι­τυ­χη­μέ­νος. Μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς ἐ­πι­τυ­χί­ας εἶ­σαι ἕ­νας ἐ­πι­τυ­χη­μέ­νος συγ­γρα­φέ­ας. Τώ­ρα γρά­φεις ἀ­κό­μη κα­λύ­τε­ρα – μὲ τέ­λεια συμ­με­τρί­α χά­ρη στὸ «μα­γι­κὸ μπα­λά­κι», μὲ τέ­λεια ὁ­μοι­ο­μορ­φί­α χά­ρη στὴν καρ­μπο­νο­ται­νί­α. Τώ­ρα γρά­φεις ἀ­θό­ρυ­βα, γρά­φεις ἀ­νά­λα­φρα. Γρά­φον­τας ἀ­θό­ρυ­βα κι ἀ­νά­λα­φρα, κο­πιά­ζεις λι­γό­τε­ρο. Κο­πι­ά­ζον­τας λι­γό­τε­ρο, ἀ­πο­δί­δεις σα­φῶς πε­ρισ­σό­τε­ρο. Συ­νε­πῶς, νέ­α πε­ρί­ο­δο δη­μι­ουρ­γι­κοῦ ὀρ­γα­σμοῦ ἐγ­και­νιά­ζει ἡ ἠ­λε­κτρι­κὴ γρα­φο­μη­χα­νή, μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς ὁ­ποί­ας αὐ­ξά­νει, ὡς συ­νά­γε­ται, ἡ συγ­γρα­φι­κὴ πα­ρα­γω­γι­κό­της, αὐ­ξά­νει ἡ δη­μο­τι­κό­της, αὐ­ξά­νει ἡ αὔ­ξη­σις. 

 

  

  

Πηγή: Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη, Οἱ κατακόμβες, Πεζογραφήματα, Ἐκδ. Ἑρμῆς, Ἀθήνα, 1975, σελ. 161-162. 

  

Λί­α Με­γά­λου–Σε­φε­ριά­δη (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1945). Ποι­ή­τρια, δι­η­γη­μα­το­γρά­φος, μυ­θι­στο­ριο­γρά­φος. Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε μὲ διή­γη­μά της στὸ πε­ριο­δικὸ Ἐπο­χές τὸ 1966. Πρῶτο της βιβλί­ο Ὁ δρα­πέ­της στὸ δέ­ντρο (ποί­η­ση, Ἑρμῆς, 1972).   

 

  Βλ. ἀκόμη ἐδῶ , Ἡμερολόγιο Καταστρώματος (ἐγγραφὴ 24-05-2010).