Ἀργύρης Κόσκορος: Λήναια

Ἀρ­γύ­ρης Κό­σκο­ρος

Λή­ναι­α

ΡΚΟΥΣΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΝΟΤΕΣ, ποὺ σή­μαι­ναν μιὰ ρωγ­μὴ στὸ χρό­νο καμ­πυ­λώ­νον­τας τὴν εὐ­θύ­γραμ­μη πο­ρεί­α του, γιὰ νὰ σχη­μα­τι­στεῖ μπρο­στὰ στὰ ὑ­πνω­τι­σμέ­να μά­τια τῶν κα­λε­σμέ­νων τὸ τρι­συ­πό­στα­το τέ­ρας ποὺ λε­γό­ταν Οἰ­δί­πο­δας. Κα­νεὶς δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ ξέ­ρει τὴν πραγ­μα­τι­κὴ φύ­ση αὐ­τοῦ τοῦ πλά­σμα­τος ποὺ δι­η­γοῦν­ταν τὰ πά­θη του τρα­γου­δών­τας καί, ὅ­πο­τε ἡ ἀν­θρώ­πι­νη λα­λιὰ δὲν ἦ­ταν ἀρ­κε­τή, κά­νον­τας μι­μή­σεις. Τὸ μό­νο ποὺ ἔ­με­νε ἀ­κί­νη­το καὶ ἀ­νέκ­φρα­στο ἦ­ταν τὸ πα­γω­μέ­νο του πρό­σω­πο, βά­ζον­τας ὅ­λη του τὴν ψυ­χὴ στὴ φω­νὴ καὶ στὰ χέ­ρια καὶ ἀ­φή­νον­τάς το ἀ­πο­τρό­παι­α ἄ­καμ­πτο. Ὑ­πῆρ­χαν κά­ποι­οι ποὺ ἰ­σχυ­ρί­ζον­ταν πὼς ἡ φω­νὴ ποὺ ἔ­βγαι­νε ἀπ’ τὴ σχι­σμὴ τοῦ στό­μα­τός του ἦ­ταν ἕ­νας ὁ­μώ­νυ­μος μὲ τὸ τέ­ρας θνη­τὸς ποὺ τὸ στοί­χει­ω­σε γιὰ ν’ ἀ­φη­γη­θεῖ τὴν ἱ­στο­ρί­α του. Ἄλ­λοι πὼς τὴν ἴ­δια δου­λειὰ ἔ­κα­νε ἀν­τι­θέ­τως ἕ­νας ποι­η­τὴς ποὺ ἔ­κλε­ψε τὴν ἱ­στο­ρί­α τοῦ δύ­στυ­χου θνη­τοῦ καὶ τὴν πε­λέ­κη­σε φτι­ά­χνον­τας τὴ δι­κή του. Οἱ πιὸ θρῆ­σκοι, τέ­λος, ἔ­λε­γαν πὼς πί­σω ἀ­π’ ὅ­λα βρί­σκε­ται ὁ ἴ­διος ὁ τι­μώ­με­νος θε­ός, ποὺ δί­νει στὸ τέ­ρας, στὸν ποι­η­τὴ καὶ στοὺς πα­ρευ­ρι­σκό­με­νους τὴ μέ­θη γιὰ νὰ πλά­σουν τὴν ἱ­στο­ρί­α. Ὅ­λα αὐ­τὰ ὅ­μως λί­γη ση­μα­σί­α ἔ­χουν, κα­θὼς με­τὰ τὴν τε­λευ­ταί­α νό­τα καὶ τὸ κα­τέ­βα­σμα τῆς μά­σκας ἡ ἁ­γί­α τριά­δα τοῦ θε­οῦ, τοῦ θνη­τοῦ καὶ τοῦ ποι­η­τῆ δι­α­σπᾶ­ται καὶ τὸ τέ­ρας ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται μιὰ ἀ­πά­τη ποὺ ἀ­πο­συν­τί­θε­ται καὶ ποὺ οἱ θε­α­τὲς τὸ πε­ρι­μέ­νουν μὲ λα­χτά­ρα τοῦ χρό­νου πά­λι τὴν ἴ­δια μέ­ρα νὰ ξα­να­γί­νει ἀ­λή­θεια.

Πη­γή: Πρώτη δημοσίευση.

Ἀρ­γύ­ρης Κό­σκο­ρος (Ἀ­θή­να, 1978). Σπού­δα­σε Βι­βλι­ο­θη­κο­νο­μί­α στὸ Τ.Ε.Ι. Ἀ­θή­νας καὶ Φι­λο­λο­γί­α μὲ κα­τεύ­θυν­ση γλωσ­σο­λο­γί­ας στὸ Ε.Κ.Π.Α. Ἀ­πὸ τὸ 2006 ζεῖ στὴ Ρό­δο ὅ­που ἐρ­γά­ζε­ται ὡς βι­βλι­ο­θη­κο­νό­μος στὸ Δι­ε­θνὲς Κέν­τρο Συγ­γρα­φέ­ων καὶ Με­τα­φρα­στῶν Ρό­δου. Μι­λά­ει ἀγ­γλι­κὰ καὶ ἰ­τα­λι­κά. Ἔ­χει δη­μο­σι­εύ­σει τὰ πρῶ­τα του δι­η­γή­μα­τα στὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ τέ­χνης καὶ λό­γου «Νη­σί­δες» (Δω­δε­κά­νη­σα).

Ἀργύρης Κόσκορος: Ἡ ὄγδοη νότα

Ἀρ­γύ­ρης Κό­σκο­ρος

Ἡ ὄ­γδο­η νό­τα

ΤΑΝ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΡΜΗΣ ἔ­κα­νε μὲ τὰ μα­γι­κά του δά­χτυ­λα τὸ καύ­κα­λο τῆς χε­λώ­νας λύ­ρα καὶ τὰ σπλά­χνα τῶν βο­δι­ῶν χορ­δές, ἤ­ξε­ρε πὼς τὰ τρα­γού­δια του δὲν ἀρ­κοῦ­σαν γιὰ νὰ ἐ­ξευ­με­νί­σουν τὴν ὀρ­γὴ τοῦ Ἀ­πόλ­λω­να· για­τὶ ὅ­σο ἐμ­πνευ­σμέ­να κι ἂν τά ‘χε γρά­ψει, ὅ­σο κι ἂν μά­γευ­αν ἀ­κό­μα καὶ τὰ που­λιά, ἦ­ταν πο­λὺ μι­κρὰ γιὰ τὸ αὐ­στη­ρὸ γοῦ­στο τοῦ Φοί­βου.

           Ἅ­πλω­σε λοι­πὸν τὸ ἀ­φτί του σὲ ὁ­λά­κε­ρη τὴν πλά­ση γιὰ νὰ γρα­πώ­σει τοὺς ἤ­χους αὐ­τοὺς ποὺ θὰ προ­σέ­δι­δαν στὴ φω­νή του τὴν ἁρ­μο­νί­α ποὺ ἔ­λει­πε ἀ­πὸ τὴν ἑρ­μη­νεί­α του. Κι ἄ­κου­σε τὶς οἰ­μω­γές, τὰ κλά­μα­τα, τοὺς σπα­ραγ­μοὺς τῶν θνη­τῶν, σὰ νὰ πα­ρα­κα­λᾶ­νε τοὺς θε­οὺς γιὰ λυ­τρω­μὸ ἀ­πὸ τὰ βά­σα­νά τους. Ἄ­κου­σε καὶ τὰ πα­ρά­πο­να τὰ πιὸ πνι­χτὰ κι ὑ­πό­κω­φα, κι ἄλ­λα ἀ­θό­ρυ­βα καὶ πε­ρή­φα­να, κα­θὼς κι αὐ­τὰ ποὺ κρύ­βον­ταν στὰ πιὸ γεν­ναῖ­α γέ­λια.

           Κι ὁ θε­ὸς χα­μο­γέ­λα­σε.

           «Ὁ στε­ναγ­μός, αὐ­τὸ τοῦ ἔ­λει­πε, ὁ στε­ναγ­μός…»

           Εἶ­χε πιὰ με­γα­λώ­σει.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ἀρ­γύ­ρης Κό­σκο­ρος (Ἀ­θή­να 1978). Σπού­δα­σε Βι­βλι­ο­θη­κο­νο­μί­α στὸ Τ.Ε.Ι. Ἀ­θή­νας καὶ Φι­λο­λο­γί­α μὲ κα­τεύ­θυν­ση γλωσ­σο­λο­γί­ας στὸ Ε.Κ.Π.Α. Μι­λά­ει ἀγ­γλι­κὰ καὶ ἰ­τα­λι­κά. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς βι­βλι­ο­θη­κο­νό­μος στὸ Δι­ε­θνὲς Κέν­τρο Συγ­γρα­φέ­ων καὶ Με­τα­φρα­στῶν Ρό­δου.