Φαμπιὰν Βίκε (Fabián Vique): Δεκάλογος τοῦ τέλειου μικροδιηγηματάκια

 

Φαμπιὰν Βίκε (Fabián Vique)

Δεκάλογος τοῦ τέλειου μικροδιηγηματάκια

(Decálogo del perfecto minificcionista)

Ι. Χλεύ­α­ζε τὸ δά­σκα­λο.

ΙΙ. Μὴν πι­στεύ­εις ὅ­τι κά­νεις Λο­γο­τε­χνί­α. Θε­ώ­ρη­σέ το ὡς δε­δο­μέ­νο πα­ρ’ ὅ­λο ποὺ εἶ­ναι δε­δο­μέ­νο.

ΙΙΙ. Μὴν βά­ζεις ὅ­ρια στὸν ἑ­αυ­τό σου. Ἀλ­λά, ἂν τυ­χὸν τὸ μι­κρο­δι­ή­γη­μά σου ξε­πε­ρά­σει τὶς 50.000 λέ­ξεις, ἄρ­χι­σε νὰ σκέ­φτε­σαι πὼς ἦρ­θε πλέ­ον ἡ ὥ­ρα νὰ ἀ­να­ζη­τή­σεις ἕ­ναν ἐ­πί­λο­γο.

IV. Οὐ φο­νεύ­σεις τὸν ἥ­ρω­ά σου, εἶ­ναι πα­λιὸ τὸ κόλ­πο. Σὲ κά­θε πε­ρί­πτω­ση, ἂν δὲν ὑ­πάρ­χει ἄλ­λη λύ­ση, βε­βαι­ώ­σου ὅ­τι θὰ πε­θά­νει γιὰ τὰ κα­λά. Νὰ ἀ­πο­φεύ­γεις ὅ­πως ὁ Δι­ά­ο­λος τὸ λι­βά­νι τὶς νε­κρα­να­στά­σεις καὶ τὰ λοι­πὰ σί­κι­ου­ελ.

V. Πρέ­πει νὰ ἀ­γνο­εῖς τὸ πρὸς τὰ ποῦ πη­γαί­νει ἡ ἱ­στο­ρί­α σου ἀ­κό­μη καὶ ὅ­ταν τὴν ἔ­χεις ὁ­λο­κλη­ρώ­σει

VI. Νὰ ἐ­πι­θυ­μή­σεις τὸ μι­κρο­δι­ή­γη­μα τοῦ πλη­σί­ον σου.

VII. Νὰ εἶ­σαι παν­το­γνώ­στης ἢ ὁ κα­κὸς τῆς ται­νί­ας ἤ, πράγ­μα ποὺ συ­νι­στῶ πε­ρισ­σό­τε­ρο: καὶ τὰ δύ­ο ταυ­τό­χρο­να.

VIII. Νὰ εἶ­σαι ὑ­πε­ρό­πτης, δο­κη­σί­σο­φος, ξε­ρό­λας, εἴ­ρω­νας, καυ­χη­σιά­ρης.

ΙΧ. Ἡ ἱ­στο­ρί­α σου νὰ ἔ­χει ἀ­ξί­α μό­νο στὸ μι­κρο­χῶ­ρο στὸν ὁ­ποῖ­ο κι­νεῖ­σαι ἐ­σύ, ὁ Θε­ὸς καὶ ἄλ­λοι συ­νά­δελ­φοι.

Χ. Νὰ θυ­μᾶ­σαι πάν­τα ὅ­τι δὲν ὑ­πάρ­χει τί­πο­τα πιὸ προ­βλέ­ψι­μο ἀ­πὸ ἕ­να ἀ­πρό­βλε­πτο τέ­λος.

ΧΙ. Ξε­πέρ­να τὰ ὅ­ρια, πάν­τα νὰ ξε­περ­νᾶς λι­γά­κι τὰ ὅ­ρια.

Παράλληλο κείμενο: βλ. Ὀ­ρά­σιο Κι­ρό­γα (Horacio Quiroga): Ὁ Δεκάλογος τοῦ τέ­λει­ου δι­η­γη­μα­το­γρά­φου

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κά:

Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος (Ἀ­θή­να 1963). Ἐ­πί­κου­ρος κα­θη­γη­τὴς Με­τα­φρα­σε­ο­λο­γί­ας στὸ Ἀ­ρι­στο­τέ­λει­ο Πα­νε­πι­στή­μιο Θεσ­σα­λο­νί­κης. Δι­δά­σκει, ἐ­πί­σης, Ἰ­σπα­νι­κὴ Λο­γο­τε­χνί­α στὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ Ἀ­νοι­κτὸ Πα­νε­πι­στή­μιο. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κὰ στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ ἔρ­γα τῶν Ἐ. Σάμ­πα­το, Μ. Ἀλ­το­λαγ­κί­ρε, Ἰ. Ἀλ­δε­κό­α, Μ. Βάθ­κεθ Μον­ταλ­μπάν, Χ. Γι­α­μα­θά­ρες, Ρ. Τσίρ­μπες, Χ. Ἀ­γέ­στα, Λ.Μ. Πα­νέ­ρο, Σ. δὲ Τό­ρο, Ἀ. Μπρά­ις Ἐ­τσε­νί­κε, Ἀ. Τρα­πι­έ­γιο, Ἀ. Γκα­μο­νέ­δα, Σ. Πά­μι­ες καὶ Ἀ. Κου­έ­το με­τα­ξὺ ἄλ­λων.

Φαμ­πιὰν Βί­κε (Fabián Vique). Γεν­νή­θη­κε στὸ Μπου­έ­νος Ἅ­ι­ρες στὶς 24 Ἰ­ου­νί­ου 1966. Ἔ­ζη­σε στὴν Ἱ­σπα­νί­α καὶ τὴ Σερ­βί­α. Σή­με­ρα ζεῖ στὸ Μο­ρὸν τῆς Ἀρ­γεν­τι­νῆς. Εἶ­ναι κα­θη­γη­τὴς Γλώσ­σας καὶ Λο­γο­τε­χνί­ας, ἐκ­δό­της καὶ συγ­γρα­φέ­ας. Τὸ 2008 ἵ­δρυ­σε τὸν ἐκ­δο­τι­κὸ οἶ­κο Macedonia.

Εἰκόνα: Φαμπιὰν Βίκε.

Φαμπιὰν Βίκε (Fabian Vique): Ἡ ποίηση δὲν συγκινεῖ πλέον

 

 

Φαμ­πιὰν Βί­κε (FabianVique)

 

Ἡ ποί­η­ση δὲν συγ­κι­νεῖ πλέ­ον

(A poesia ya no conmueve)

 

ΙΑ ΝΑ ΣΑΓΗΝΕΥΣΕΙ τὸ κο­ρί­τσι οἱ-κό­ρες-τῶν-μα­τι­ῶν-σου-εἶ­ναι-γα­λά­ζι­ες, θέ­λη­σε νὰ γρά­ψει τοὺς πιὸ θλιμ­μέ­νους στί­χους ἀ­πό­ψε. Ἀλ­λὰ δὲν μπό­ρε­σε, εἶ­χε ὑ­περ­βο­λι­κὴ αὐ­το­πε­ποί­θη­ση, ἦ­ταν ἱ­κα­νο­ποι­η­μέ­νος ἀ­πὸ τὸν ἑ­αυ­τό του, τὸ πρό­σω­πό του ὁ­λό­κλη­ρο, ὣς καὶ ἡ ἴ­δια του ἡ πέ­να, χα­μο­γε­λοῦ­σαν ἀ­νό­η­τα. Τοῦ βγῆ­κε λοι­πὸν ἕ­να ἄ­θλιο στι­χούρ­γη­μα, ἀ­νά­ξιο λό­γου, ποὺ τὸ κο­ρί­τσι, εὐ­τυ­χῶς, οὔ­τε κὰν δι­ά­βα­σε πο­τέ, για­τί ἐ­κεί­νη τὴ νύ­χτα βγῆ­κε μ’ ἕ­ναν οἰ­κο­νο­μο­λό­γο.

 

 

Πη­γή: http://Minificciones.com.ar 

 

Φαμ­πιὰν Βί­κε (FabianVique) (Μπου­έ­νος Ἅ­ι­ρες, 1966). Δι­δά­σκει Ἰ­σπα­νι­κὴ γλώσ­σα καὶ λο­γο­τε­χνί­α. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει συλ­λο­γὲς μὲ σύν­το­μα δι­η­γή­μα­τα.

 

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κά:

Στα­μά­της Πο­λε­νά­κης (Ἀ­θή­να, 1970). Σπού­δα­σε Ἰ­σπα­νι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Complutense τῆς Μα­δρί­της. Ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν ποί­η­ση, τὸ θέ­α­τρο καὶ τὴ με­τά­φρα­ση. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κά, δι­η­γή­μα­τα γιὰ τὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Τὸ δέν­τρο. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει ἐ­πί­σης τὸ θε­α­τρι­κὸ ἔρ­γο τοῦ Γκου­στά­βο Ὂττ «Ἡ τρυ­φε­ρή σου Μο­λό­τωφ» (Ἔκδ. Λα­γου­δέ­ρα, 2008). Τε­λευ­ταῖο του βι­βλίο: Τὰ σκα­λο­πά­τια τῆς Ὀ­δησ­σοῦ (Μι­κρὴ Ἄρ­κτος, Ἀ­­θή­­να, 2012).

 

Φαμπιὰν Βίκε (Fabian Vique): Ἡ ὑπεύθυνη τοῦ μουσείου

 

 

Φαμπιὰν Βίκε (Fabian Vique)

 

Ἡ ὑ­πεύ­θυ­νη τοῦ μου­σεί­ου

(La encargada del museo)

 

Ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ τοῦ Μο­ρὸν σπά­νια τὸ ἐ­πι­σκέ­πτον­ται. Τὸ πο­λὺ-πο­λύ, κα­νέ­νας φοι­τη­τὴς τῆς ἱ­στο­ρί­ας, πε­ρί­ερ­γοι ἀ­πὸ ἄλ­λα μου­σεῖ­α ἢ μα­θη­τὲς στὸ τε­λευ­ταῖ­ο ἔ­τος, ἐ­ξα­ναγ­κα­σμέ­νοι ἀ­πὸ τὶς κα­θη­γή­τρι­ές τους ἔρ­χον­ται κα­μιὰ φο­ρὰ γιὰ νὰ δοῦν τὶς ἀ­η­δί­ες ποὺ ἐ­κτί­θεν­ται στὶς προ­θῆ­κες. Τὸ μο­να­δι­κὸ πρό­σω­πο ποὺ μπαί­νει ἐ­κεῖ μὲ τὴ θέ­λη­σή του εἶ­ναι ὁ συγ­γρα­φέ­ας αὐ­τῆς τῆς σε­λί­δας.

       Κά­θε Σάβ­βα­το στὶς τρεῖς τὸ ἀ­πό­γευ­μα, περ­νά­ω τὴν εἴ­σο­δο, δι­α­σχί­ζω τὸ πλα­κό­στρω­το δρο­μά­κι στο­λι­σμέ­νο μὲ μι­κρὲς γλά­στρες, πα­ρα­τη­ρῶ δῆ­θεν μὲ ἐν­δι­α­φέ­ρον τὰ ἱ­στο­ρι­κὰ ἐκ­θέ­μα­τα, πλη­ρώ­νω τὸ εἰ­σι­τή­ριό μου στὴν ὑ­πεύ­θυ­νη καὶ τῆς ἐ­πα­να­λαμ­βά­νω ὅ­λα τὰ λό­για ποὺ ἔ­χουν ψι­θυ­ρί­σει οἱ ἐ­ρα­στὲς κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τῶν αἰ­ώ­νων.

       Ἐ­κεί­νη πα­ρα­μέ­νει δι­ά­φα­νη, ἀ­με­τα­κί­νη­τη. Ἀλ­λὰ ὅ­ταν φεύ­γω, τὰ θλιμ­μέ­να της μά­τια μὲ πλη­γώ­νουν στὴν πλά­τη.

  

 

Πη­γή: Minificciones.com.ar

 

Φαμ­πιὰν Βί­κε (Fabian Vique· Μπου­έ­νος Ἅ­ι­ρες, 1966). Δι­δά­σκει Ἱ­σπα­νι­κὴ γλώσ­σα καὶ λο­γο­τε­χνί­α. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει συλ­λο­γὲς μὲ σύν­το­μα δι­η­γή­μα­τα.

 

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ Ἱ­σπα­νι­κά:

Στα­μά­της Πο­λε­νά­κης (Ἀ­θή­να, 1970). Σπού­δα­σε Ἱ­σπα­νι­κὴ φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Complutense τῆς Μα­δρί­της. Ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν ποί­η­ση, τὸ θέ­α­τρο καὶ τὴ με­τά­φρα­ση. Ἔ­χει με­τα­φρά­σει ἀ­πὸ τὰ Ἱ­σπα­νι­κά, δι­η­γή­μα­τα γιὰ τὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ «Τὸ δέν­τρο». Ἔ­χει με­τα­φρά­σει ἐ­πί­σης τὸ θε­α­τρι­κὸ ἔρ­γο τοῦ Γκου­στά­βο Ὂττ «Ἡ τρυ­φε­ρή σου Μο­λό­τωφ» (Ἔκδ. Λα­γου­δέ­ρα, 2008). Τε­λευ­ταῖο του βι­βλίο: Νὸτρ Ντάμ (Ὁ­δὸς Πα­νός, Ἀ­θή­να, 2008).