Γεωργία Βασιλειάδου: Ἰδιοτροπίες

Γε­ωρ­γί­α Βα­σι­λειά­δου

Ἰ­δι­ο­τρο­πί­ες

ΤΕΚΕΤΑΙ ΜΟΝΗ, σύ­ρι­ζα στὸ πα­ρά­θυ­ρο ποὺ βλέ­πει ἀ­πέ­ναν­τι στὸ δρό­μο. Ἀ­μί­λη­τη καὶ κα­τα­κόκ­κι­νη, ἕ­τοι­μη νὰ ἐ­κρα­γεῖ. Δὲν τῆς ἀ­ρέ­σει νὰ τὴν ἀγ­γί­ζουν. Δὲν προ­σφέ­ρε­ται γιὰ λό­για πα­ρη­γο­ριᾶς οὔ­τε γιὰ νὰ σκου­πί­ζει λο­γῆς-λο­γῆς δά­κρυ­α. Ἀ­πε­χθά­νε­ται ἀ­κό­μη τὸ κου­τσομ­πο­λιό, τὸ πλύ­σι­μο, τὸ ἅ­πλω­μα μπου­γά­δας, τὸ σι­δέ­ρω­μα καὶ νὰ παί­ζει κρυ­φτὸ μὲ τὰ παι­διά. Τὴν ἐ­νο­χλεῖ τὸ πα­ρά­θυ­ρο ποὺ χτυ­πᾶ ἀ­π’ τὸν ἀ­έ­ρα, ὁ πι­κάν­τι­κος κα­πνὸς τοῦ παπ­ποῦ κι ὅ­λες αὐ­τὲς οἱ μυ­ρω­δι­ὲς τῆς κου­ζί­νας, ποὺ τὴ γυ­ρο­φέρ­νουν καὶ κολ­λοῦν πά­νω της σὰ βδέλ­λες, κά­νον­τάς την νὰ ἀ­σφυ­κτιᾶ.

           Ἡ ταυ­τό­τη­τά της ἀ­γνο­εῖ­ται. Χρό­νια τώ­ρα ὑ­πο­φέ­ρει, ὑ­πο­μέ­νον­τας τὰ ἀ­δι­ά­κο­πα τρα­βο­λο­γή­μα­τα, κα­τὰ τὸ κέ­φι τοῦ κα­θε­νός. Ἡ ὕ­παρ­ξή της ἀ­σή­μαν­τη, μέ­χρι πα­ρε­ξη­γή­σε­ως. Πα­ρα­δέ­χε­ται πὼς τὸ πο­τή­ρι ξε­χεί­λι­σε καὶ πὼς ἦρ­θε ἡ ὥ­ρα νὰ στα­μα­τή­σει νὰ δέ­χε­ται ἀ­δι­α­μαρ­τύ­ρη­τα αὐ­τὸ τὸ τα­πει­νω­τι­κό, συ­νε­χὲς τσα­λά­κω­μα. Ἀ­κί­νη­τη, χω­ρὶς πνο­ή, ἀ­φουγ­κρά­ζε­ται τὸν ἴ­διο της τὸν ἑ­αυ­τὸ νὰ τῆς ἀ­να­κοι­νώ­νει, μὲ ὕ­φος αὐ­στη­ροῦ δι­κα­στή, τὶς βα­ρυ­σή­μαν­τες ἀ­πο­φά­σεις ποὺ θὰ ἄλ­λα­ζαν τὴ ζω­ή της.

           Ἀρ­νεῖ­ται στὸ ἑ­ξῆς νὰ κο­κε­τα­ρί­ζε­ται καὶ νὰ στο­λί­ζε­ται, ὅ­πως τῆς ἐ­πι­βάλ­λουν, στὶς γι­ορ­τές. Ἀρ­νεῖ­ται νὰ πη­γαί­νει ἀ­ψυ­χο­λό­γη­τα, ὅ­που φυ­σᾶ ὁ ἄ­νε­μος. Ἀρ­νεῖ­ται στὸ ἑ­ξῆς νὰ κρύ­βει ἔ­νο­χα μυ­στι­κὰ καὶ νὰ κα­τα­σκο­πεύ­ει, πα­ρέ­α μὲ κα­κό­βου­λες συν­τρο­φι­ές, κα­θη­με­ρι­νὲς σκη­νὲς τοῦ μί­ζε­ρου τού­του κό­σμου. Τέ­λος, ἀρ­νεῖ­ται πει­σμα­τι­κὰ νὰ προ­σφέ­ρει τὶς ὑ­πη­ρε­σί­ες της σὲ ὅ­σους ἀ­πο­ζη­τοῦν μὲ πε­ρίσ­σιο ζῆ­λο, τὸ ὑ­πε­ρε­κτι­μη­μέ­νο φῶς ἢ τὸ δῆ­θεν λυ­τρω­τι­κὸ σκο­τά­δι.

           Ὀ­νει­ρεύ­ε­ται μέ­σα στὴν ἤ­ρε­μη, κα­θη­με­ρι­νὴ ρου­τί­να της, νὰ τὴ δι­α­περ­νᾶ σὰν δρο­σε­ρὸ ἀ­ε­ρά­κι, ἡ σκό­νη τοῦ ἀ­νε­λέ­η­του χρό­νου. Νὰ ἀ­πο­λαμ­βά­νει τὴ μιὰ μέ­ρα με­τὰ τὴν ἄλ­λη, χω­ρὶς νὰ νοι­ά­ζε­ται γιὰ τί­πο­τα. Αἰ­σθά­νε­ται ἀ­σή­κω­το τὸ φορ­τί­ο τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ζω­ῆς. Κι ἐ­πι­τέ­λους, τί στὸ κα­λὸ θέ­λουν ὅ­λοι αὐ­τοὶ ποὺ τῆς ζη­τοῦν εὐ­θύ­νες καὶ τὴ ζα­λί­ζουν μὲ τὰ δι­κά τους λά­θη;

           Δὲν εἶ­ναι πιὰ καὶ τό­σο δύ­σκο­λο νὰ ἀ­φή­σουν στὴν ἡ­συ­χί­α της μιὰ ἁ­πλή, συ­νη­θι­σμέ­νη κουρ­τί­να, ποὺ πο­θεῖ νὰ στέ­κε­ται ἀ­νέ­με­λα, σύ­ρι­ζα στὸ πα­ρά­θυ­ρο.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Γε­ωρ­γί­α Βα­σι­λειά­δου (Θεσ­σα­λο­νί­κη 1970). Ἀ­πο­φοί­τη­σε ἀ­πὸ τὸ Παι­δα­γω­γι­κὸ Τμῆ­μα Νη­πι­α­γω­γῶν τοῦ Α.Π.Θ. καὶ τὸ Δι­δα­σκα­λεῖ­ο ΤΕΠΑΕ τοῦ Α.Π.Θ. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς νη­πι­α­γω­γὸς στὴ δη­μό­σια ἐκ­παί­δευ­ση καὶ πα­ράλ­λη­λα ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὸ κου­κλο­θέ­α­τρο καὶ τὴν ἀ­φή­γη­ση πα­ρα­μυ­θιοῦ. Τὸ 2010 κυ­κλο­φό­ρη­σε ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Μά­τι τὸ βι­βλί­ο τῆς «Μου­σι­κο­κου­κλο­θε­α­τρι­κά».

Γεωργία Βασιλειάδου: Διαπασῶν

Γε­ωρ­γί­α Βα­σι­λειά­δου

Δι­α­πα­σῶν

 ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ τοῦ ρε­τι­ρὲ βου­λιά­ζει στὴν ἀ­γα­πη­μέ­νη του πο­λυ­θρό­να καὶ προ­σπα­θεῖ νὰ βο­λευ­τεῖ. Εἶ­ναι ἕ­ξι τὸ ἀ­πό­γευ­μα. Ἡ ὥ­ρα τοῦ κα­φέ. Ἀ­πὸ τό­τε ποὺ πέ­θα­νε ἡ γυ­ναί­κα του δὲν ἔ­χει πι­εῖ κα­φὲ στὸ σπί­τι, ἐ­πι­μέ­νει ὅ­μως χρό­νια τώ­ρα νὰ κά­θε­ται στὴν ἴ­δια θέ­ση, ὅ­πως τό­τε ποὺ ζοῦ­σε ἐ­κεί­νη.

       Τὸ σῶ­μα του ἀ­σύ­χα­στο, ἀ­δη­μο­νεῖ νὰ γλυ­τώ­σει τὴ θλι­βε­ρὴ πα­ρέ­α τῆς ἀ­φό­ρη­της μο­να­ξιᾶς. Πα­τά­ει μὲ δύ­να­μη τὸ κουμ­πὶ τοῦ τη­λε­κον­τρὸλ καὶ ἡ ἀ­νού­σια ἐκ­πομ­πὴ μπαί­νει ἀ­πρό­σκλη­τη σὲ ὅ­λα τὰ δι­α­με­ρί­σμα­τα. Ὁ ἡ­λι­κι­ω­μέ­νος κύ­ριος τοῦ ρε­τι­ρὲ ἐ­πι­μέ­νει νὰ ἀ­φή­νει τὸ ἀ­κου­στι­κό του στὸ τρα­πε­ζά­κι δί­πλα του καὶ νὰ πα­ρα­κο­λου­θεῖ τη­λε­ό­ρα­ση στὴ δι­α­πα­σῶν. Ἡ ἐκ­πομ­πὴ ὅ­μως δὲν εἶ­ναι κα­λὴ πα­ρέ­α.

       Δρό­μο γιὰ τὸ κα­φε­νεῖ­ο, σκέ­φτε­ται γιὰ ἄλ­λη μιὰ φο­ρὰ καὶ ἐγ­κα­τα­λεί­πει τὴν ἀ­φι­λό­ξε­νη πο­λυ­θρό­να.

       Τὸ σπί­τι γε­μί­ζει καὶ πά­λι ἐ­κεί­νη τὴν τρο­μα­χτι­κὴ ἡ­συ­χί­α. Μο­να­δι­κὸς ἦ­χος, τὸ κλει­δὶ στὴν πόρ­τα καὶ τὰ γρή­γο­ρα βή­μα­τα στὸν δι­ά­δρο­μο.

       Ἡ ὀ­χλα­γω­γί­α τοῦ κα­φε­νεί­ου εἶ­ναι μο­νό­δρο­μος γιὰ τὸν ἡ­λι­κι­ω­μέ­νο κύ­ριο τοῦ ρε­τι­ρέ. Ἐ­κεῖ, ὅ­πως λέ­ει ὁ ἴ­διος κά­θε τό­σο, ἂν πέ­σει θὰ τὸν ση­κώ­σουν.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Γε­ωρ­γί­α Βα­σι­λειά­δου (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1970). Σπού­δα­σε στὸ Παι­δα­γω­γι­κὸ Τμῆ­μα Νη­πι­α­γω­γῶν τοῦ Α.Π.Θ. καὶ στὸ Δι­δα­σκα­λεῖ­ο ΤΕΠΑΕ τοῦ Α.Π.Θ. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς νη­πι­α­γω­γὸς στὴ δη­μό­σια ἐκ­παί­δευ­ση καὶ πα­ράλ­λη­λα ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὸ κου­κλο­θέ­α­τρο καὶ τὴν ἀ­φή­γη­ση πα­ρα­μυ­θιοῦ. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει τὸ βι­βλί­ο «Μου­σι­κο­κου­κλο­θε­α­τρι­κά». (ἐκδ. Μά­τι, 2010). Κεί­με­νά της ὑ­πάρ­χουν στὴ συλ­λο­γι­κὴ ἔκ­δο­ση Bonsai «Ἀ­σκή­σεις Θάρ­ρους» ποὺ ἐκ­δό­θη­κε τὸ 2014 ἀ­πὸ τὸ Ἐρ­γα­στή­ριο Λό­γου καὶ Πο­λι­τι­σμοῦ τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λί­ας (ἐ­πιμ. Τσι­λι­μέ­νη Τα­σού­λα).