Ρίχαμ Άντλυ (Riham Adly)
Τό Σύντομο Χρονικό τοῦ Κοριτσιοῦ,
εἰπωμένο ἀπό τήν Ρεαλίστρια
ὡστόσο Αἰσιόδοξη Ἀφρικανίδα Χαρτορίχτρα
(The Brief Chronicled History of The Girl
as told by the Realist
but yet Optimistic African Fortune-teller)
ΟΡΙΤΣΙ, προτοῦ ὁ πατέρας σου σέ φυτέψει στήν μήτρα τῆς μητέρας σου, προτοῦ ἐγγραφοῦν τά δικά σου χρωμοσώματα Χ καί ὄχι τά ὑγιῆ σου Υ ἤσουν στό νερό, στόν ἀέρα, στά στοιχεῖα: ἕνα τριάτομο πού δέν ἀνῆκε οὔτε σέ φυλή, οὔτε σέ πατριά, οὔτε σέ καμιά νομαδική Kabilah.
Στήν πρώτη σου μετενσάρκωση:
Σοῦ δόθηκε τό ὄνομα Μαρία. Τσαλαβουτοῦσες στή λάσπη καί ἔπαιζες μέ τόν Ἀμπτουλάχ καί τόν Ἄμπελ. Κολυμποῦσες στόν ποταμό Μέρεμπ τῆς Κεντρικῆς Ἐρυθραίας κοντά στήν ἐκκλησιά σου, ἡ περιέργειά σου πάντα νά αἰωρεῖται ὅπως ἡ σπάνια γαλαζόφτερη λιμπελούλα πρόθυμη νά ἵπταται ψηλά μέσα στή βροχή. Γνώριζες πώς ἤσουν διαφορετική ἀπό τίς ἀδελφές σου, τίς θειές μέ τά θλιμένα μάτια, καί ὅλους τούς συγγενεῖς σου. Ἤσουν ὁλόκληρη, ἄτμητη, κάθε ἴντσα τῆς σάρκας σου ἀκόμη ὁλόδική σου. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα κι ἕνα ἀπό τ’ ἀγόρια ἦταν νά σέ νυμφευθεῖ, ἔδειξαν ἐκεῖνον τόν τόπο ἀνάμεσα στά πόδια σου. Ἀκάθαρτη, εἶπαν. Ὁ γυναικόκοσμος στό χωριό γνώριζε τί ἔπρεπε νά κάνουν – μεταστρέφοντάς σε σέ μιάν ἀπ’ αὐτές, τό εἶδος τῆς γυναίκας πού ὁ Ἄμπελ καί ὁ Ἀμπτουλάχ ἐγκρίνανε. Ἔτσι, ὅταν ἡ μαμή τεμάχισε τήν κλειτορίδα σου, ὁ γυναικόκοσμος βγῆκε ἔξω, ἱκανοποιημένος, περήφανος. Δέν ἀντιστάθηκες γιατί εἶχες τόση ἐμπιστοσύνη, τόσο μεγάλη ἀγάπη. Σκάφτηκες, βαθούλωσες: ἀδειασμένη ἀπ’ ὅλα πού σ’ ἔκαναν ἐσένα. Ἐσένα.
Στήν δέυτερή σου μετενσάρκωση:
Ἤθελες νά ἀντισταθεῖς σ΄ ὅ,τι καθοριζόταν ὡς ἀγνότητά σου, ἀλλά ἡ ὑποταγή ἦταν τό ἀντίτιμο τῆς ἐπιβίωσης. Ὁ πόνος σου, χυμένος ταχύτερα ἀπό τό αἷμα σου, γέμισε τόν ποταμό Τάνα τῆς Κένυας. Ἁπλῶς, πέθανες.
Σ’ αὐτήν τήν μετενσάρκωση:
Θά πετάξεις τήν καλύπτρα τῆς κεφαλῆς πού σέ ἀνάγκασαν νά φορᾶς στό τζαμί. Θά ξεφωνίσεις ὅταν ἡ μητέρα σου θά σέ σύρει στόν μπαρμπέρη τοῦ Μπένι Σουέφ. Θά τοῦ σπρώξεις τό χέρι ὅταν ἡ λεπίδα του γδέρνει τά μικρά χείλη τοῦ αἰδοίου σου. Θά τρέξεις, αἱμορραγώντας τόν δικό σου ποταμό Νεῖλο, κι ὅταν τά διστακτικά / δειλιασμένα σου πόδια σου δέν μποροῦν νά τρέξουν παραπάνω, θά ἀπογειωθεῖς μέ τίς φτεροῦγες σου· χαμογελᾶς γιά τήν ἐλευθερία πού εἶναι ν’ ἀποκτηθεῖ, ὅμως κορίτσι…
Θά μείνεις.
Θά τά ἐπαναλάβεις ὅλα σέ μιάν ἄλλη μετενσάρκωση.
Δέν θά τούς ἀφήσεις νά χρησιμοποιήσουν τόν ὑπέρ-κολπικό σου τραυματισμό ὡς σύμβολο τῆς ἀγνότητάς σου.
Δέ θά τούς ἀφήσεις να σέ καλύψουν ἤ νά σέ σβήσουν γιατί δέν εἶσαι ἡ φουρνιά τῆς ἁμαρτίας.
Δέ θά τούς ἐπιτρέψεις νά ξε-φυλλίσουν τήν παρθενική ἀγάπη σου γιά Σένα.
Κορίτσι, θά μείνεις γιατί εἶν’ ἀπίστευτο πῶς oἱ κολοβωμένες ρίζες ξεπετοῦν βλαστάρια μετά πού θά κοποῦν.
Πηγή: ἐπιθεώρηση Afreada, 19.04.2019:
https://afreada.com/2019/04/19/the-brief-chronicled-history-of-the-girl-as-told-by-the-realist-but-yet-optimistic-african-fortuneteller-by-riham-adly/
Ρίχαμ Ἄντλυ (Riham Adly). Πεζογραφία της ἔχει δημοσιευτεῖ μεταξύ ἄλλων καὶ στὰ περιοδικὰ Bending Genres, Connotation Press, Spelk, The Cabinet of Heed, Vestal Review, Volney Road Review, Five: 2: One, Brilliant Flash Fiction, Gingerbread House lit, Writing in a Woman’s voice, Anti-Heroine Chick, Danse Macabre καὶ @Fewerthan500. Πρόσφατα μπῆκε στὴ βραχεία λίστα τοῦ Βραβείου Μετάφρασης Arab-Lit. Ἡ Ἄντλυ ζεῖ μὲ τὴν οἰκογένειά της στὴ Γκίζα τῆς Αἰγύπτου.
Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἀγγλικά:
Νατάσα Κεσμέτη (Ἀθήνα, 1947): Πεζογράφος. Σπούδασε Νομικὰ καὶ Ἀγγλικὴ Λογοτεχνία. Πρωτοεμφανίστηκε μὲ τὴν συλλογὴ διηγημάτων: Τὰ 7 τῆς Ἄρκτου (1972). Τελευταῖα της βιβλία: Ἐξόριστες φωνές. Στοχασμοὶ καὶ ἱστορίες 2006-2012 (Ἁρμός, 2013) καὶ Iva: Ἔσοπτρο μυστηριώδους ὀθόνης (Ἁρμός, 2017).
Filed under: Adly Riham,Αγγλικά,Κεσμέτη Νατ,Κοινωνικοί κώδικες,Περιγραφή,Συμβολισμός,Σώμα,Ταυτότητες-Αποκλεισμοί,Φύλα,Ψυχή | Tagged: Αγγλόγραπτο διήγημα,Λογοτεχνία,Νατάσα Κεσμέτη,Riham Adly | Τὰ σχόλια στὸ Ρίχαμ Άντλυ (Riham Adly): Τὸ Σύντομο Χρονικὸ τοῦ Κοριτσιοῦ… ἔχουν κλείσει
ΥΝΕΒΗ ἐκεῖνες τὶς μέρες τοῦ ἐγκλεισμοῦ λόγῳ κορωνοϊοῦ, ὁ ἑβδομηντάχρονος συνταξιοῦχος φιλόλογος Μιχάλης Σκατζοπούρνης νὰ κάνῃ τὴν βόλτα του στὶς 5 μ.μ. στὴν συνοικία τοῦ Αἰγάλεω.
ΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ κένταυροι ἀποθαυμάζει τὸ παιδί του ποὺ χοροπηδάει ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ ‘κεῖ σὲ μιὰ παραλία τῆς Μεσογείου. Ὁ πατέρας γυρνάει πρὸς τὴ μάνα καὶ τὴ ρωτάει: «Πρέπει ἄραγε νὰ τοῦ ποῦμε πὼς δὲν εἶναι παρὰ ἕνας μύθος;»
ΓΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ἦρθα ὅταν τελείωσα τὸ σχολεῖο νὰ προσέχω ἕναν παππού. «Αὐτὸς παιδιὰ δὲν ἔχει καὶ θὰ σ’ ἔχει σὰν κόρη του.» Μοῦ εἶπε ὁ θεῖος Ἀσάν. Τί νά ‘κάνα; Εἴμαστε πέντε παιδιὰ κι ἐγὼ ἡ μεγαλύτερη. Ὁ πατέρας σκοτώθηκε στὸν πόλεμο. Στὴν Οὐκρανία δὲν εἴχαμε νὰ φᾶμε. Δὲν ὑπῆρχε μέλλον γιὰ μένα.
ΠΡΩΤΟΣ ΜΟΥ ΑΝΤΡΑΣ ἦταν ψηλὸς καὶ γεροδεμένος. Τὸ χειμώνα φοροῦσε πάντα τραγιάσκα καὶ τὸ καλοκαίρι ψάθινο παναμά. Ἔχει τύπο, ἔλεγαν οἱ φίλες μου. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς δὲν κυκλοφοροῦσε ποτὲ ἀσκεπής, τὸ κεφάλι τὸ εἶχε πάντα καλυμμένο, ὄχι γιὰ τὸ στύλ, ὅπως πίστευαν οἱ φίλες μου, μὰ μὴν καὶ φανεῖ ὁ τριχοφάγος. Ὅταν ἔβλεπε διαφημίσεις γιὰ σαμπουὰν καὶ τζὲλ μαλλιῶν, ἔβαζε πάντα τὰ κλάματα. Κι ὕστερα ἔβγαζε τὶς σχολικὲς φωτογραφίες καὶ χάζευε μὲ τὶς ὧρες τὰ μπουκλάκια του, ποὺ ἔπεφταν ἀτίθασα μέσα στὰ μάτια του. Ἡ πεθερά μου ἀκόμα καὶ στὰ σαράντα του τὸν φώναζε σγουρομάλλη μου κι ἐγὼ μετὰ βίας κρατοῦσα τὰ γέλια. Ἦταν τόσο ἀστεῖος χωμένος στὴν ἀγκαλιά της κι ἐκείνη νὰ τοῦ χαϊδεύει τὰ ἀνύπαρκτα μαλλιά. Ὅταν πέθανε φύλαξα τὴν ἀσημένια βούρτσα τῶν ἀνύπαρκτων μαλλιῶν του. Τὴν ἔβγαλα μετὰ ἀπὸ χρόνια ἀχρηστίας ἀπὸ τὸ συρτάρι – ἦταν τότε ποὺ ἄρχισα τὶς χημειοθεραπεῖες.
ΠΤΑ ΚΑΤΟΙΚΟΙ τῆς Ἀτλαντίδας ξεκινοῦν γιὰ ἕνα περίπατο. Ἕνας ποιητής. Ἕνας ζωγράφος. Ἕνας ληστής. Ἕνας τοκογλύφος. Ἕνας ἐρωτευμένος. Ἕνας στοχαστής. Φτάνουν στὴν εἴσοδο μιᾶς σπηλιᾶς. «Τί μέρος κατάλληλο γιὰ ἔμπνευση!» ἀναφωνεῖ ὁ ποιητής. «Τί ὑπέροχο ζωγραφικὸ θέμα!» λέει ὁ ζωγράφος. «Τί τόπος πρόσφορος γιὰ προσευχή!» ψαλμωδεῖ ὁ ἱερέας. «Τί ὀνειρεμένη τοποθεσία γιὰ ἐνέδρα!» ὁμολογεῖ ὁ ληστής. «Μιὰ ἀνυπέρβλητη κρυψώνα!» μουρμουρίζει ὁ τοκογλύφος. «Τί καταφύγιο γιὰ τὸν ἔρωτά μου!» ὀνειροπολεῖ φωναχτὰ ὁ ἐρωτευμένος. «Εἶναι μιὰ σπηλιά!» συμπληρώνει ὁ στοχαστής.
ΤΑΝ Η ΤΡΙΤΗ κοπέλα ποὺ μὲ παράταγε φέτος. «Πήγαμε σ’ ἐκεῖνο τὸ κλάμπ», ἔλεγα στὸν Γκάρυ, «καὶ πρὸς τὸ τέλος τῆς βραδιᾶς εἶχε ἀλλάξει ἐντελῶς. Εἶχε γίνει ἀπόμακρη, ἐχθρική».
Α ΠΟΥΛΙΑ ἄρχισαν τὸ τραγούδι. Ὑπῆρχαν τέσσερα ἐκεῖ καὶ καμιὰ εἰκοσαριὰ ἀπ’ αὐτὰ τραγουδοῦσαν καὶ ἦταν κότσυφες. Καὶ ‘γὼ τοὺς εἶπα, τί τραγουδᾶτε μέρα καὶ νύχτα, κάτω ἀπ’ τὸν ἥλιο καὶ τὸ σκοτάδι καὶ τὴ βροχὴ καὶ μὲς στὸν ἄνεμο ποὺ κάνει τὶς κορφὲς τῶν δέντρων ἀσημιές;
’ ΑΡΕΣΕΙ νὰ δουλεύω στὰ Ἐπείγοντα – ὅπως καὶ νά ‘χει, γνωρίζεις ἄντρες ἐκεῖ. Πραγματικοὺς ἄντρες, ἥρωες. Πυροσβέστες καὶ τζόκεϊ. Ἔρχονται συνέχεια στὰ Ἐπείγοντα. Οἱ τζόκεϊ ἔχουν ὑπέροχες ἀκτινογραφίες. Σπᾶνε κόκαλα συνέχεια ἀλλὰ τὰ μπαντάρουν ὅπως-ὅπως καὶ ξανατρέχουν στὴν ἑπόμενη κούρσα. Οἱ σκελετοί τους μοιάζουν μὲ δέντρα, μὲ ἀνασυναρμολογημένους βροντόσαυρους. Μὲ ἀκτινογραφίες τοῦ Ἁγίου Σεβαστιανοῦ.
Ο ΠΕΤΑΛΛΙ κρέμμεται σὰν στραμπουλισμένος ἀστράγαλος, ὁ ἄνεμος τὸν σπρώχνει πρὸς τὴ μιὰ πλευρά, κάτι μπαίνει ἀπότομα στὰ ρουθούνια του, κάποιος μόλις ἔψησε κουλλούρι, πρέπει νὰ τὸ βιδώσει μόλις πάει πίσω, «σκατοπετάλλι», νὰ τὸ στερεώσει, εἶναι ἐπικίνδυνο, λακκούβα, «ὤπ», ἀριστερὴ στροφή, ἂν ὅμως πάει πίσω θὰ τὸν σπάσει στὸ ξύλο, δὲν θὰ ἀντέξει, θὰ τὸν σπάσει στὸ ξύλο, θὰ τοῦ ἀνοίξει τὰ μυαλά, μόλις τὸν δεῖ μπροστά του, θὰ τοῦ γυρίσει τὴν καρέκλα, τὴν καρέκλα ποὺ ἔκαμε ὁ μακαρίτης ὁ παπποῦς, τὴν ὥρα ποὺ ὁ μαλάκας θὰ ἔχει γυρισμένη τὴν πλάτη θὰ τοῦ σπάσει τὴν καρέκλα τοῦ παπποῦ στὸ κεφάλι, κι ὁ παπποῦς τὸ ἴδιο θὰ ἔκαμνε ἂν ζοῦσε, νὰ πεθάνει, «νὰ κορτώσει νοῦρον», νὰ σταματήσει ἡ μάνα του νὰ τοῦ τρίφκει τὰ σώβρακα, τὰ σκατά, «νὰ πεθάνει, μάμμα, νὰ πεθάνει πέρκι ἡσυχάσουμε», ἄλτ, κλειστὸ τὸ παράθυρο τῆς Λίνας, τί μαλλιά, ἀτέλειωτα, πάλι τοῦ χαμογέλασε χτές, τὸν σένιαρε ἀπ’ τὸ παράθυρο, κόλλησε τὰ μμάθκια της πάνω του, τοῦ σηκώθηκε, δὲν μπόρεσε νὰ συγκρατηθεῖ, τῆς ἔπαιξε τὸ κουδούνι κι ἐκείνη σταμάτησε τὸ χτένισμα, τὸν κοίταξε ἀπ’ τὸν καθρέφτη, τὰ δόντια της μεγάλα, κάτασπρα, χείλη ζουμερά, τόσο ζουμερὰ ποὺ τ’ ἄκουσε ἀπ’ τὸν δρόμο, πρώτη φορὰ τοῦ ’στειλε φιλί, «κάττε, ππίσσιιιιι»*, ἡ Λίνα, ἡ Λίνα χτενίζει τὰ μαλλιὰ της τὴν ἴδια ὥρα κάθε μέρα, ἔχει πάντα τὸ παράθυρο ἀνοικτό, χάνεται μέσα στὰ μμάθκια της, μέσα στὰ μαλλιά της, μιὰ μέρα θὰ κάμει τὸ βῆμα, θὰ τὴ ζητήσει κι ἄς μὴν τὸν θέλουν, «ὤπ», ἄλλη λακούβα, στροφή, μόνο νὰ δουλέψει λίγο ἀκόμα στὶς σταφίδες, νὰ μαζέψει λεφτὰ καὶ θὰ πάει νὰ τὴ ζητήσει, «σκατοπετάλλι, ἄντεξε», ἄς τὸν θκιώξουν μὲ τὸ κυνηγετικό, θὰ τὸν σκοτώσει τὸν μαλάκα, μιὰ μέρα θὰ τὸν σκοτώσει κι ἂς τὸν πάρουν φυλακή, «νὰ φύει τούτη ἡ ρετσινιὰ ποὺ πάνω μου, ὁ γιὸς τοῦ πελλοῦ, ὁ γιὸς τοῦ μεθύστακα», κάμνει ὅ,τι μπορεῖ, «σκατοπετάλλι», θέλει βίδωμα, κινεῖται χωρὶς σπόνδυλο ἐδῶ καὶ μέρες, κάμνει ὅ,τι μπορεῖ, κάμνει ὅ,τι μπορεῖ, πόσο ν’ ἀλλάξει γιὰ νὰ τὸν συμπαθήσουν, ἔκοψε τὰ μαλλιά του, ἀγόρασε καινούρια ροῦχα, βοηθᾶ τὶς γειτόνισσες, μὰ ὁ παπὰς τῆς Λίνας πάντα τὸν βλέπει μὲ τὸ μισό του, κάθεται στὸ τρακτέρ του καὶ τὸν καρφώνει μὲ τὴν ἄκρη τοῦ μαθκιοῦ, βασιλιάς, «ὤπ», στροφή, ὅμως θὰ τὸν συμπαθήσει ποῦ θὰ πάει, θὰ ξεχάσει πὼς εἶναι ὁ γιὸς τοῦ μεθύστακα, θὰ τὸν δεῖ γιὰ αὐτὸ ποὺ εἶναι, «ἔεε», κορμός, δὲν τοῦ ἔμεινε μυαλὸ μ’ αὐτὰ ποὺ βλέπει, τὸ πετάλλι ἐπαναστάτησε, κινεῖται μεθυσμένο, θέλουν φούσκωμα καὶ τὰ λάστιχα, νὰ κόψει ταχύτητα καλύτερα, νὰ ἐπιστρέψει σπίτι σῶος καὶ ἀβλαβής, γερός, δυνατός, νὰ προλάβει νὰ ζητήσει τὴ Λίνα σὲ γάμο, νὰ σώσει ἐπιτέλους τὴ μάνα του, τὸν χρειάζεται, τὸν χρειάζεται, «ναί, μάμμα, ἐν ζήτημα ζωῆς τζαὶ θανάτου», νὰ σταματήσουν οἱ σοῦζες, τὰ διαλυμένα τιμόνια, τὰ σκατοπετάλλια, τὸν χρειάζεται, ὁ κόσμος, ἡ Λίνα, ἡ μάνα του, προπάντων ἡ μάνα του· τὸ πρωί, στὸ βάθος τοῦ διαδρόμου, ἡ μύτη της ἔσταζε σὰν κόκκινο κερί.