Στέλλα Ἀλεξοπούλου: Ὁ εἰσπράκτορας

.

.

Στέλλα Ἀλεξοπούλου

.

Ὁ εἰσπράκτορας

.

ΟΙΤΗΤΡΙΑ ΗΜΟΥΝ στὰ χρόνια τῆς δικτατορίας καὶ μπῆκα σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς σακαράκες τῆς ἐποχῆς ποὺ παρίσταναν τὰ λεωφορεῖα. Οἱ ἐπιβάτες του ἦταν λίγες γυναῖκες κι ὁ εἰσπράκτορας τοῦ λεωφορείου, μουστάκι σπαθάτο, κεντοῦσε μὲς στὸ κουβούκλι του ἕνα σχέδιο δυσκολώτατο. Τὸν πείραζαν μιὰ παρέα γυναῖκες μέσης ἡλικίας:
– Ἄντρας νὰ κεντᾶ! Καὶ εἰσπράκτορας μάλιστα.
Ἀτάραχος αὐτὸς ὑποτονθόρησε:
– Τί τὸ παράξενο βλέπετε;
Αὐτὲς δῆθεν ἀθῶα καὶ γλυκὰ ἐν χορῷ:
– Τίποτε, τίποτε, ὑπάρχουν καὶ ἄνδρες ράφτες, μόδιστροι.
– Ναί, ἀλλὰ εἶναι συκιές. Συκιές! Ἡ ἀδελφή μου πάει σ’ ἕναν ἀπὸ δαύτους καὶ εἶναι μάλιστα ἀπὸ τὶς πιὸ κουνιστές! γρύλισε ὁ εἰσπράκτορας.
Κούνησαν συγκαταβατικὰ τὰ κεφάλια ὁ γυναικεῖος χορός:
– Βέβαια, κι ἂν ἐπιτρέπεται πῶς ἄρχισες;
Ἐκεῖνος μὲ μιὰ λάμψη στὸ βλέμμα, σχεδὸν τοὺς πέταξε:
– Ἂν ἡ γυναίκα μου ἦταν ἄξια νὰ περάσει κλωστὴ σὲ βελόνα, δὲν θὰ μὲ βλέπατε νὰ κεντῶ, ἀλλὰ οὔτε νὰ ράψει κουμπὶ μπορεῖ! Αὐτὸς πού μοῦ παρήγγειλε τοῦτο τὸ σχέδιο, μοῦ εἶπε, μόνο ἐσὺ μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις. Καμμιὰ γυναίκα!
Συμφώνησε ὁ χορὸς σὰ νὰ κανάκευε κάποιο ἀφέντη:
– Σίγουρα ὑπάρχουν ἄντρες πολὺ νοικοκυραῖοι. Τί νὰ ποῦμε γιὰ κάτι γυναῖκες σουσουράδες, ἀνάξιες γιὰ τίποτε…
Ἐκεῖνος δὲν ἄφησε τὸ ὑπονοούμενο νὰ πέσει κάτω:
– Δὲν μπορῶ νὰ πῶ τίποτε γι’ αὐτήν. Εἶναι πολὺ καλὴ μητέρα.
Κούνησαν σοφὰ τὰ κεφάλια τους:
– Ἄ τότε…Ἀλλὰ ποῦ ἔμαθες νὰ κεντᾶς; Στὸ στρατό;
Γέλασε αὐτός:
– Στὸν στρατὸ οὔτε τὸ κρεβάτι μου δὲν ἔστρωνα. Τὰ στραβάδια, οἱ ψάρακες μοῦ τόστρωναν.Ἤμουν καταδρομέας.
Ἀπόρησε ὁ χορός:
– Τότε;
Ἐκεῖνος ἀπορροφημένος στὸ σχέδιό του:
– Στὴ φυλακή, ποῦ ἀλλοῦ; Μᾶς ἔμαθαν οἱ καλόγριες γιὰ νὰ μὴν τὸ ρίχνουμε στὸν καυγά.
Αὐτὲς μὲ κάποιο δέος:
– Παράξενο.
– Ποιό; Οἱ καλόγριες;
Ὁ χορὸς λίγο συνεσταλμένος τώρα καὶ μαζεμένος:
– Πῶς βρέθηκες στὴν φυλακή; Ἂν ἐπιτρέπεται;
Χαμογέλασε ὁ εἰσπάκτορας καὶ φάνηκε πόσο ἦταν ὄμορφο παλληκάρι:
– Γιὰ ἀπόπειρα φόνου.
Ὁ χορὸς αἰδημόνως σιωποῦσε.
– Ναί, ἀπόπειρα φόνου καὶ μέσα σὲ κόσμο βρισκόμουν μάλιστα. Κάποιος πείραξε τὴν γυναίκα μου κι ἐγὼ δὲν τὸν ἄφησα νὰ τοῦ περάσει.
Δῆθεν θαυμαστικὰ ὁ χορὸς ἀναφώνησε:
– Ἄ, ὧστε φόνος τιμῆς!
Ἥσυχα ὁ εἰσπράκτορας πάντα δοσμένος στὸ κέντημά του:
– Ὄχι, ἀπόπειρα γιὰ τὴν τιμή, μόνο ποὺ ἡ τιμὴ στάθηκε ἀκριβὴ γιὰ μένα.
Μετά μᾶς παράτησε σύξυλες, γιατί ἔμπαιναν καὶ νέοι ἐπιβάτες καὶ ἔπρεπε νὰ κόβει εἰσητήρια. Σ’ ὅλη τὴν διαδρομὴ τοῦ ἔριχνα κλεφτὲς ματιὲς γιατί ἦταν ὡραῖος ἄντρας καὶ μοῦ φαινόταν πὼς ἔφερνε πολύ τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη.

.

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.

.

Στέλλα Ἀλεξοπούλου (Καράτσι Πακιστάν, 1948). Σπούδασε Φιλοσοφία καὶ Ἀγγλικὴ Φιλολογία στὴν Φιλοσοφικὴ σχολὴ Ἀθηνῶν. Ἔκανε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν Ἀγγλικὴ Λογοτεχνία καὶ Γλωσσολογία στὰ Πανεπιστήμια Oxford, Lancaster, καὶ East Anglia τῆς Ἀγγλίας. Ἐργάσθηκε ὡς ἐκπαιδευτικὸς στὴν τριτοβάθμια Ἐκπαίδευση. Μετέφρασε γιὰ τὴ σειρὰ «Ἡ γλώσσα τῆς κριτικῆς» τὸ ἔργο Συμβολισμός τοῦ Chadwick (Ἑρμῆς, Ἀθήνα 1978). Δημοσίευσε τὶς ποιητικὲς συλλογὲς Δωρεὰν διαδρομή (Ἐρμείας, Ἀθήνα 1991) καὶ Μουσῶν 9 (Πλανόδιον, Ἀθήνα 2002).

.

Βίκτωρ Γκολιάφκιν (Виктор ГОЛЯВКИН): Διήγημα γιὰ ἕνα πίνακα τοῦ Σεζάν…

.

.

Βίκτωρ Γκολιάφκιν (Виктор ГОЛЯВКИН)

 .

Δι­ή­γη­μα γιὰ ἕ­ναν πί­να­κα τοῦ Σε­ζάν,

ἕ­να ἀ­γό­ρι καὶ μιὰ λα­χα­νο­πώ­λισ­σα

.

ΑΡΑΞΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ἦ­ταν ὁ Πὼλ Σε­ζάν! Ζω­γρά­φι­ζε ἕ­ναν πί­να­κα ἀ­πί­στευ­της ὀ­μορ­φιᾶς, καὶ ξαφ­νι­κὰ δὲν τοῦ ἄ­ρε­σε. Τό­τε τὸν ἔ­κο­βε μὲ τὸ μα­χαί­ρι, στὰ δύο, τρί­α κομ­μά­τια καὶ τὸν πέ­τα­γε ἀ­πὸ τὸ πα­ρά­θυ­ρο.

       Καὶ τὸ πα­ρά­θυ­ρο τοῦ ἀ­τε­λι­έ του κοι­τοῦ­σε στὸν κῆ­πο. Στὸ κῆ­πο συ­χνὰ ἔ­παι­ζαν παι­διά. Ἔ­φτια­χναν ἀ­σπί­δες καὶ πα­νο­πλί­ες ἀ­πὸ τοὺς πε­τα­μέ­νους μου­σα­μά­δες τοῦ Πὼλ Σε­ζὰν καὶ ἔ­τρε­χαν μὲ κραυ­γὲς στὸν κῆ­πο. Τρυ­ποῦ­σαν τὴ ζω­γρα­φι­κὴ μὲ ξύ­λα, ἔ­φτια­χναν ἀ­πὸ τοὺς μου­σα­μά­δες βαρ­κοῦ­λες καὶ τὶς ἔ­ρι­χναν στὰ ἀ­πό­νε­ρα.

      Μό­νον ἕ­να πο­λὺ μι­κρὸ ἀ­γό­ρι, ποὺ ζοῦ­σε ἀ­πέ­ναν­τι, βρῆ­κε μιὰ φο­ρὰ τὸ μου­σα­μὰ τοῦ Σε­ζὰν καὶ τὸν κου­βά­λη­σε στὸ σπί­τι. Ἡ μη­τέ­ρα τοῦ ἀ­γο­ριοῦ, πο­λὺ γκρι­νιά­ρα γυ­ναί­κα, μό­λις εἶ­δε τὸ μου­σα­μὰ φώ­να­ξε: «Τί ἀ­η­δί­ες κου­βα­λᾶς στὸ σπί­τι!» – καὶ τὸ πέ­τα­ξε ἀ­πὸ τὸ πα­ρά­θυ­ρο.

      Ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ μιὰ λα­χα­νο­πώ­λισ­σα περ­νοῦ­σε γιὰ νὰ πά­ει στὴ λα­ϊ­κή. Σή­κω­σε τὸ μου­σα­μὰ καὶ τὸν ἔ­βα­λε στὸ κα­ρο­τσά­κι της. «Εἶ­ναι πο­λὺ ὡ­ραῖα λου­λού­δια, εἶ­πε, θὰ τὰ κρε­μά­σω στὸ σπί­τι μου.»

 .

 .

Πη­γή: Β. Γκο­λιά­φκιν, Ἔ­ρω­τας καὶ κα­θρέ­φτης (δι­η­γή­μα­τα. – Λ, ἐκδ. Συν­τά­κτης, 1991).

Βί­κτωρ Γκο­λιά­φκιν (Виктор ГОЛЯВКИН) (1929-2001) Ζω­γρά­φος, συγ­γρα­φέ­ας. Γιὰ εὐ­νό­η­τους λό­γους στὴν ἀρ­χὴ δη­μο­σί­ευ­ε μι­κρὰ παι­δι­κὰ δι­η­γή­μα­τα στὰ παι­δι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κά, κι ἔ­γι­νε γνω­στὸς ὡς παι­δι­κὸς συγ­γρα­φέ­ας. Δι­η­γή­μα­τα γιὰ με­γά­λους ἐμ­φα­νί­στη­καν στὴν ἀρ­χὴ σὲ Σα­μιζ­ντάτ.

.

Διονύσης Μαρίνος: Ἡ βιβλιοθήκη τῆς Χοσεφίνας

.

.

Δι­ο­νύ­σης Μα­ρί­νος

.

Ἡ βι­βλι­ο­θή­κη τῆς Χο­σε­φί­νας

 .

ΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ, λί­γο πο­λὺ ἀ­πὸ εὔ­θραυ­στο ὑ­λι­κὸ φτι­αγ­μέ­νος, ἀ­νοί­γει τὴν πόρ­τα τοῦ σπι­τιοῦ του καὶ βρί­σκε­ται σὲ ἕ­να χω­ρά­φι σπαρ­μέ­νο μὲ τα­ξι­αν­θί­ες ρει­κι­ῶν σὲ σχῆ­μα κλει­στῆς πα­λά­μης. Φαν­τά­ζει πὼς φταί­ει τὸ ξη­ρο­θερ­μι­κὸ κα­λο­καί­ρι τῆς πό­λης ποὺ με­τα­τρέ­πει στα­δια­κὰ τοὺς δρό­μους σὲ φρυ­γα­νώ­δεις θά­μνους.

       Νὰ μιὰ χει­ρο­πια­στὴ ἐ­ξή­γη­ση γιὰ πά­σα νό­σο.

       Στὸ ἑ­πό­με­νο στε­νὸ συ­ναν­τά­ει τὸν πα­λιό του φί­λο, Χου­ὰν Ροῦλ­φο.

      «Τί κά­νεις, Χου­άν;»

      «Πάν­τα τὰ ἴ­δια, κα­λέ μου φί­λε. Πάν­τα τὰ ἴ­δια.»

      Ἀ­να­ση­κώ­νουν τὰ κα­πέ­λα τους, γέρ­νον­τας ἐ­λα­φρὰ τὰ κε­φά­λια τους πρὸς τὰ μπρο­στά, ἀλ­λὰ ὁ ἄν­τρας μ’ ἕ­ναν σβέλ­το ἐ­λιγ­μὸ ἔ­χει βρε­θεῖ ἤ­δη στὴν γα­λα­ρί­α ἑνὸς λε­ω­φο­ρεί­ου, ἀ­φή­νον­τας τὸν συ­νο­μι­λη­τὴ του πνιγ­μέ­νο σὲ μιὰ στή­λη ἅ­λα­τος.

      Μα­θαί­νει πὼς τὸ τέρ­μα τῆς γραμ­μῆς εἶ­ναι τὸ λι­μά­νι καὶ τό­τε ἀ­πο­φα­σί­ζει πὼς εἶ­ναι ἰ­δα­νι­κὸς ὁ και­ρὸς γιὰ ἕ­να τα­ξι­δά­κι στὰ νη­σιά. Μπαί­νει στὸ πρῶ­το πλοί­ο ποὺ βρί­σκει ἀ­ραγ­μέ­νο μπρο­στά του, ἀ­πο­φα­σί­ζει νὰ μὴν πλη­ρώ­σει εἰ­σι­τή­ριο, ἀλ­λὰ νὰ προ­σποι­η­θεῖ τὸν λα­θρε­πι­βά­τη ποὺ τὸν πιά­νει ὁ κα­πε­τά­νιος τοῦ πλοί­ου, ὀ­νό­μα­τι Τό­μας Ἐ­λό­ι Μαρ­τί­νες καὶ τὸν κλεί­νει στὸ μη­χα­νο­στά­σιο.

      Τὴν δέ­κα­τη ἡ­μέ­ρα καὶ ἀ­φοῦ ἔ­χουν πε­ρά­σει μιὰ μα­νι­α­σμέ­νη θα­λασ­σο­τα­ρα­χὴ στὴ θά­λασ­σα τῶν Σαρ­γασ­σῶν, ἡ ἰ­δι­ό­τυ­πη φυ­λα­κὴ του χά­νει κά­θε ἐ­πα­φὴ μὲ τὸ ὑ­πό­λοι­πο μέ­ταλ­λο τοῦ κα­ρα­βιοῦ, ἀ­πο­κολ­λᾶ­ται δί­χως τριγ­μοὺς καὶ πα­ρα­δέρ­νε­ται μό­νη καὶ ἔ­ρη­μη στὴ μέ­ση τοῦ ὠ­κε­α­νοῦ. Ὁ ἄν­τρας συ­νη­θί­ζει τὸ θα­λασ­σι­νὸ νε­ρό, ἔ­χει πά­ψει νὰ τοῦ γδέρ­νει τὸν οὐ­ρα­νί­σκο, τρώ­ει ὠ­μὰ ψά­ρια καὶ τὶς ὦ­ρες τῆς σχό­λης δι­α­βά­ζει τὴ δι­α­θή­κη κά­ποι­ου κυ­ρί­ου Ἀ­δόλ­φο Μπι­ό­υ Κα­σά­ρες, ποὺ βρῆ­κε κλει­σμέ­νη σὲ ἕ­να μπου­κά­λι.

     Ὤ, τί ὄ­μορ­φη γεύ­ση ποὺ ἔ­χει ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α, σκέ­φτε­ται ὁ ἄν­τρας ποὺ δὲν κα­λο­βλέ­πει καὶ τὸ δέρ­μα του ἔ­χει γί­νει σκλη­ρὸ σὰν τὰ στρεί­δια τοῦ Εἰ­ρη­νι­κοῦ. Ἀ­κρι­βῶς ἐ­κεί­νη τὴ στιγ­μὴ τῆς ἀ­γαλ­λί­α­σης ἡ ξαν­θο­μάλ­λα φοι­τή­τρια φι­λο­λο­γί­ας, Χο­σε­φί­να Φράν­κο, ἀ­πο­φα­σί­ζει νὰ φτιά­ξει ξα­νὰ τὰ ρά­φια τῆς βι­βλι­ο­θή­κης της. Πάρ­τον κά­τω τὸν Κορ­τά­σαρ, δῶ­σε μιὰ στὸν Φου­έν­τες, λί­γο πιό ΄κεῖ κύ­ρι­ε Λι­ό­σα. Κι ἐ­σεῖς ἀ­ξι­ό­τι­με κύ­ρι­ε Χ.Λ. Μπόρ­χες, στα­μα­τῆ­στε ἐ­πι­τέ­λους νὰ πί­νε­τε θα­λασ­σι­νὸ νε­ρό, νὰ τρῶ­τε ὠ­μὰ ψά­ρια καὶ νὰ δι­α­βά­ζε­τε τὴν δι­α­θή­κη τοῦ Κα­σά­ρες.

       Τί θὰ πεῖ ἡ μη­τέ­ρα της, ποὺ ἀ­πὸ ὥ­ρα σὲ ὥ­ρα ἀ­να­μέ­νε­ται νὰ φτά­σει στὸ δι­α­μέ­ρι­σμα καὶ νὰ ἐ­πι­θε­ω­ρή­σει τὴ νοι­κο­κυ­ρο­σύ­νη τῆς μο­νά­κρι­βης κό­ρης της;

      Ἡ Χο­σε­φί­να, σκυμ­μέ­νη ἀ­πὸ πά­νω τους καὶ μὲ τοὺς κόμ­πους τοῦ ἱ­δρώ­τα νὰ γυ­α­λί­ζουν τὰ μά­γου­λά της, τοὺς κοι­τά­ζει πα­ρα­κλη­τι­κά.

       Λί­γη τά­ξη, κύ­ριοι, λί­γη τά­ξη δὲν ἔ­βλα­ψε κα­νέ­ναν. Μὴν πα­ρα­πο­νι­έ­στε λοι­πόν.

 .

.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Δι­ο­νύ­σης Μα­ρί­νος (Ἀθήνα, 1971). Ἐργάζεται ὡς δημοσιογράφος καὶ ἔχει ἐκδώσει δύο μυθιστορήματα: Χαμένα κορμιά (ἐκδ. Τετράγωνο) καὶ Τελευ­ταί­α πόλη (ἐκδ. Γαβριηλίδης).

 .

Φεντερίκο Πατάν (Federico Patán): Ὁ ποιητὴς σηκώνεται

.

.

Φεν­τε­ρί­κο Πα­τάν (Federico Patán)

 .

Ὁ ποι­η­τὴς ση­κώ­νε­ται

(El p­o­e­ta se l­e­v­a­n­ta)

 .

       Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ση­κώ­νε­ται ἀ­πὸ τὴν κλί­νη:

      «Πῶς εἶ­πες ὅ­τι σὲ λέ­νε;»

      «Βε­α­τρί­κη.»

       «Ἄ, ναί, σωστά.»

 .

 .

Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ συλ­λο­γὴ μι­κρο­δι­η­γη­μά­των Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος (ἐ­πιμ.) 18+ Minicuentos eroticos. Ἀν­θο­λο­γί­α ἰ­σπα­νι­κοῦ ἐ­ρω­τι­κοῦ μι­κρο­δι­η­γή­μα­τος, Ἀ­θή­να, 2013. Τὴν συλ­λο­γὴ προ­σφέ­ρει ὁ τα­κτι­κὸς συ­νερ­γά­της μας Κ. Πα­λαι­ο­λό­γος στοὺς ἀ­να­γνῶ­στες τοῦ ἱ­στο­λο­γί­ου μας ποὺ μπο­ροῦν νὰ τὴν δι­α­βά­σουν ὁ­λό­κλη­ρη ἢ καὶ νὰ τὴν ἀ­πο­θη­κεύ­σουν ἀ­πὸ ἐδῶ.

Φεν­τε­ρί­κο Πα­τάν (Federico Patán) (Χι­χὸν τῆς Ἀ­στού­ριας, 1937) Πο­λι­το­γρα­φή­θη­κε Με­ξι­κά­νος ἀ­πὸ τὸ 1939. Σπού­δα­σε Αγ­γλι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α. Συγ­γρα­φέ­ας, ποι­η­τὴς καὶ δο­κι­μι­ο­γρά­φος. Σή­με­ρα εἶ­ναι κα­θη­γη­τὴς στὸ Αὐ­τό­νο­μο Πα­νε­πι­στή­μιο τοῦ Με­ξι­κοῦ. Εἶ­ναι ἐ­πί­σης με­τα­φρα­στὴς καὶ κρι­τι­κὸς λο­γο­τε­χνί­ας. Τὸ πρῶ­το του μυ­θι­στό­ρη­μα El último exilio (1986) κέρ­δι­σε τὸ βρα­βεῖ­ο «Xavier Villaurrutia», τὸ βι­βλί­ο δι­η­γη­μά­των του Encuentros (2006), ἀ­πέ­σπα­σε τὸ βρα­βεῖ­ο «José Fuentes Mares». Ἀ­πὸ τὰ δο­κί­μιά του ξε­χω­ρί­ζουν τὸ Contrapuntos (1989) καὶ τὸ El espejo y la nada (1998).

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἱ­σπα­νι­κά:

Ἡ με­τά­φρα­ση εἶ­ναι προ­ϊ­ὸν τοῦ ἐρ­γα­στη­ρί­ου με­τά­φρα­σης μι­κρο­δι­η­γη­μά­των ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κὰ στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ ὅ­που δί­δα­ξε ὁ Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος στὸ πλαί­σιο τοῦ Ἐρ­γα­στη­ρί­ου Λο­γο­τε­χνι­κῆς Με­τά­φρα­σης τοῦ Κέν­τρου Ἰ­σπα­νι­κῆς, Πορ­το­γα­λι­κῆς καὶ Κα­τα­λα­νι­κῆς γλώσ­σας ABANICO. Συμ­με­τεῖ­χαν οἱ σπου­δα­στές: Ἑ­λέ­νη Βό­τση, Χρυ­σάν­θη Για­ννιά, Βαγ­γέ­λης Καμ­πού­νιας, Eduardo Lucena, Μα­ρί­α Με­λα­δά­κη, Ἑ­λέ­νη Πα­λαι­ο­λό­γου, Ἀγ­γε­λι­κὴ Πα­λα­σο­πού­λου.

.

Γιούλη Ἀναστασοπούλου: Κανεὶς δὲν λέει “σ’ αγαπῶ”

.

.

Γι­ού­λη Ἀ­να­στα­σο­πού­λου

.

Κα­νεὶς δὲν λέ­ει «σ’­ ἀ­γα­πῶ»

Δη­μο­σί­ευ­μα στὸ ἑ­βδο­μα­δια­ῖο μπού­λε­τιν

τῆς ἐ­φη­με­ρί­δας «Νέ­οι Και­ροί»

.

ΑΝΕΙΣ ΣΤΑ ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ δὲν λέ­ει «σ’ ­ἀ­γα­πῶ».

Πα­λι­ό­τε­ρα κα­νεὶς δὲν ἔ­λε­γε «σ’ ­ἀ­γα­πῶ» καὶ στὰ Βό­ρεια Προ­ά­στια, ἀλ­λὰ τὰ τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια πα­ρα­τη­ρεῖ­ται μιὰ ἄν­θι­ση τῆς βι­ο­μη­χα­νί­ας ποὺ ἐ­πη­ρε­ά­ζει τοὺς κα­τοί­κους τῶν Βο­ρεί­ων Προ­α­στί­ων μὲ τέ­τοι­ο τρό­πο, ὥ­στε νὰ μπο­ροῦν νὰ λέ­νε «σ’­ ἀ­γα­πῶ» ἐ­λεύ­θε­ρα.

      Στὰ Νό­τια Προ­ά­στια ἀ­κό­μα πλη­ρώ­νουν ἀν­τί­τι­μο γιὰ νὰ χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν τὴ φρά­ση καὶ εἶ­ναι ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νοι νὰ τὸ δη­λώ­νουν στὴν ἐ­φο­ρί­α. Ὅ­σο γιὰ τὸ «μὲ γά­μη­σες», αὐ­τὸ εἶ­ναι μιὰ ἄλ­λη λυ­πη­τε­ρὴ ἱ­στο­ρί­α. Κά­πο­τε τὸ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σαν στὶς Δυ­τι­κὲς Συ­νοι­κί­ες ἀλ­λὰ τώ­ρα ποὺ ἡ Κυ­βέρ­νη­ση ζή­τη­σε τε­κμή­ριο, κα­λύ­τε­ρα νὰ ἀ­γο­ρά­σεις ἕ­να κρὶς-κρὰ­φτ πα­ρὰ νὰ ξε­στο­μί­σεις τὴ φρά­ση «μὲ γά­μη­σες».

      Ἄν σοῦ ξε­φύ­γει ἡ φρά­ση «μὲ γά­μη­σες» σὲ μιὰ Δη­μό­σια Ὑ­πη­ρε­σί­α ἢ στὸ δρό­μο, ἡ δι­α­δι­κα­σί­α εἶ­ναι ἁ­πλή: Σὲ πλη­σιά­ζει ἕ­νας ντα­βραν­τι­σμέ­νος μὲ πο­λι­τι­κὰ καὶ σοῦ ζη­τά­ει ἄ­ι-ντί. Με­τά σοῦ κό­βει μιὰ πρά­σι­νη κλή­ση καὶ σὲ χτυ­πᾶ φι­λι­κὰ στὸν ὦ­μο σὰν νὰ σοῦ λέ­ει: Θὰ τὸ ξα­να­σκε­φτεῖς πο­λὺ κα­λὰ προ­τοῦ ξα­να­πεῖς «μὲ γά­μη­σες» φι­λα­ρά­κο.

      Οἱ σαῦ­ρες, ὅ­πως λέ­γον­ται οἱ πρά­σι­νες κλή­σεις, εἶ­ναι νέ­α μό­δα.

      Ἀ­πὸ τότε ποὺ δη­μι­ουρ­γή­θη­κε ἡ Χρυ­σὴ Σχι­σμή, ἡ ὑ­πη­ρε­σί­α δη­λα­δὴ ποὺ μοι­ρά­ζει τὶς σαῦ­ρες, ἕ­να κά­ρο ἀ­μόρ­φω­τοι, πρώ­ην το­ξι­κο­μα­νεῖς, καὶ ψυ­χι­α­τρι­κοῦ ἱ­στο­ρι­κοῦ ἄ­νερ­γοι, βρῆ­καν δου­λειά. Μιὰ κα­λὴ δου­λειὰ μὲ πα­χυ­λὸ μι­σθὸ καὶ γα­λό­νια κα­φρί­λας. Κά­πο­τε ἡ Ὑ­πη­ρε­σί­α λε­γό­ταν Χρυ­σοὶ Λο­στοὶ ἀλ­λὰ ἦ­ταν πο­λὺ προ­φα­νὲς καὶ κα­ταρ­γή­θη­κε. Κά­ποι­ο τζι­μά­νι βρῆ­κε ἄ­ρον ἄ­ρον τὸ Χρυ­σὴ Σχι­σμή, για­τί ἡ Ὑ­πη­ρε­σί­α ἀ­να­λαμ­βά­νει νὰ ἐ­ρευ­νᾶ τὰ σκάν­δα­λα ποὺ ἀ­φο­ροῦν στὶς δυ­ὸ σχι­σμές, κα­τά­λα­βες; Στό­μα καί… τὸ ἄλ­λο, κα­τά­λα­βες. Καὶ προ­χώ­ρη­σε στὸ νέ­ο ὄ­νο­μα ἐν μιᾷ νυ­κτί.

       Με­ρι­κοὶ μει­διοῦν μὲ τὴν ποι­νὴ καὶ ἐ­παυ­ξά­νουν μὲ τὴν πο­λι­τι­κὴ ἀν­τι­τί­μου. Οἱ πο­λί­τες τῶν Νο­τί­ων Προ­α­στί­ων πρέ­πει, λέ­νε, νὰ πλη­ρώ­νουν τὰ κε­ρα­τι­ά­τι­κα τῶν σχι­σμῶν τους, για­τί, ἐ­φό­σον μπο­ρεῖς νὰ λὲς «σ’­ἀ­γα­πῶ» καὶ ἐ­πι­πλέ­ον νὰ δη­λώ­νεις καὶ νὰ πράτ­τεις εὐ­θαρ­σῶς τὸ «μὲ γά­μη­σες», τό­τε ἔ­χεις πλή­ρη εὐ­θύ­νη νὰ τὸ ὑ­πο­στη­ρί­ξεις καὶ τὴν ἀ­νά­λο­γη οἰ­κο­νο­μι­κὴ δυ­να­τό­τη­τα νὰ τὸ φέ­ρεις εἰς πέ­ρας. Ἡ Κυ­βέρ­νη­ση δὲν δί­νει δε­κά­ρα γιὰ τὸ ἂν εἶ­σαι ἀ­νά­πη­ρος, ἂν ἔ­χεις ἕ­να πό­δι ἢ τρί­α μά­τια, ση­μα­σί­α ἔ­χει πὼς δι­α­θέ­τεις τὴν οἰ­κο­νο­μι­κὴ ἐ­πι­φά­νεια νὰ τὸ ἀ­να­λά­βεις.

        Ἄς τὸ σκε­φτοῦ­με λι­γά­κι.

       Ἂν μπο­ρεῖς νὰ πεῖς «σ’­ἀ­γα­πῶ» στὴ Μαί­ρη Λοῦ­τενς τὴ μα­νά­βισ­σα, ση­μαί­νει πὼς μπο­ρεῖς νὰ ὑ­πο­στη­ρί­ξεις: τὰ κυ­ρι­α­κά­τι­κα πι­κνὶκ στὴν ἀ­κρι­βὴ πε­ρι­ο­χὴ γρα­σί­δι Β —μὲ ὅ­ση μα­να­βι­κὴ ἔ­χει πε­ρισ­σέ­ψει—, τὰ σι­δε­ρά­κια στὰ δύο φα­φού­τι­κα παι­διά της, καὶ τὸν τρε­λο­για­τρὸ στὴν θε­ο­πά­λα­βη μη­τέ­ρα της ποὺ κυ­κλο­φο­ρεῖ γυ­μνὴ στὴν λε­ω­φό­ρο τὸ με­ση­μέ­ρι. Ἂν λοι­πὸν πεῖς «σ’­ ἀ­γα­πῶ» στὴν μα­νά­βισ­σα, θὲς πε­ρί­που δυὸ χι­λιά­δες λί­τις τὴν ἑ­βδο­μά­δα γιὰ νὰ συμ­μα­ζέ­ψεις αὐ­τὸ τὸ κω­λο­χα­νεῖ­ο ποὺ λέ­γε­ται ζω­ή της.

       Ἂν τώ­ρα ἐ­κεί­νη δη­λώ­σει στὸ τέ­λος τοῦ χρό­νου τὸ «μὲ γά­μη­σες», τό­τε φί­λε μου τὴν ἔ­χεις βά­ψει, δι­ό­τι αὐ­τὸ προ­συ­πο­γρά­φει πὼς ἐ­πέ­λε­ξες νὰ πε­ρά­σεις στὸ στά­διο Β, μὲ εὐ­θύ­νη σου. Πρόσε­ξέ το αὐ­τό, εἶ­ναι σὰν νὰ ἀ­φή­σεις τὴν Κυ­βέρ­νη­ση νὰ δεῖ τὰ ἀ­πλυ­τά σου. Τὸ ἔ­κα­νες, θὰ πλη­ρώ­σεις.

        Δὲς καὶ τὴν ἄλ­λη πε­ρί­πτω­ση:

       Ἂν πεῖς «σ’­ ἀ­γα­πῶ» στὴ Λί­λυ Μί­τενς, ποὺ μό­λις τε­λεί­ω­σε τὸ Λύ­κει­ο με­τὰ βί­ας καὶ δὲν σέρ­νει κα­μί­α ἐ­πι­χεί­ρη­ση μα­να­βι­κῆς πί­σω της, καὶ τὴν πα­ρα­λαμ­βά­νεις μὲ μιὰ που­ὰ κυ­λό­τα καὶ τὸ μι­κρὸ ἄ­σχη­μο σκυ­λά­κι της, ση­μαί­νει πὼς μπο­ρεῖς νὰ ἀ­να­λά­βεις τὰ ἑ­ξῆς: Δί­δα­κτρα κολ­λε­γί­ου, πο­τὰ-κα­φέ­δες μὲ τὶς φί­λες της στὴν Πα­ρα­λια­κὴ Καρ­μα­νι­ό­λας ἄ­βε­νιου, σερ­βι­έ­τες πολ­λα­πλῆς χρή­σης μὲ σύ­στη­μα ἀ­να­κύ­κλω­σης, καὶ τέ­λος ἀ­νώ­δυ­νο – πραγ­μα­τι­κὰ ἀ­νώ­δυ­νο, το­κε­τὸ στὸ σπί­τι (προ­ϋ­πο­θέ­τει τὸ στά­διο Β). Ἂν λοι­πόν, σκέ­φτε­ται τὸ Κρά­τος, εἶ­σαι ἕ­τοι­μος νὰ βά­λεις στὴν πλά­τη σου τέ­τοι­ους μπε­λά­δες, για­τί σὲ πει­ρά­ζει νὰ δώ­σεις στὴν Πο­λι­τεί­α καὶ ἕ­να μι­κρὸ ἀν­τί­τι­μο; Μὴν ξε­χνᾶς πὼς εἶ­ναι τὸ Κρά­τος αὐ­τὸ πού σοῦ ἑ­τοί­μα­σε πρὸς κα­τα­νά­λω­ση τὴν ἐ­κλε­κτή τῆς καρ­διᾶς σου Λί­λυ Μί­τενς, τὸ Κρά­τος, οἱ πο­λι­τι­κὲς καὶ οἱ δι­α­δι­κα­σί­ες του μπό­λια­σαν τὸ ἄ­βγαλ­το λου­λού­δι ποὺ θὲς νὰ μα­δή­σεις. Μή­πως λοι­πὸν ἔ­χου­με τὴν τά­ση ὡς πο­λί­τες νὰ ὑ­περ­βά­λου­με; Μή­πως ἂν τὰ πράγ­μα­τα δὲν ἦ­ταν ἔ­τσι, κα­λῶς το­πο­θε­τη­μέ­να, δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ κα­τα­θέ­σει στὸ δι­κα­στή­ριο καὶ ἡ Κί­τυ Κί­τενς;

        Ποι­ὸς θυ­μᾶ­ται τὴν Κί­τυ Κί­τενς;

       Εἶ­χε προ­σφύ­γει στὴν Δι­και­ο­σύ­νη πρὶν δυ­ὸ χρό­νια γιὰ νὰ εἰ­σπρά­ξει τὰ «σ’ ­ἀ­γα­πῶ» της ποὺ δὲν εὐ­ο­δώ­θη­καν καὶ πῆ­ρε μιὰ σε­βα­στὴ ἀ­πο­ζη­μί­ω­ση ἀ­πὸ τοὺς ἀ­νεύ­θυ­νους ἐ­κεί­νους πο­λί­τες ποὺ τῆς τὰ εἶ­χαν πεῖ ἐ­λα­φρᾷ τῇ καρ­δίᾳ.

       Μή­πως λοι­πόν, φί­λε συμ­πο­λί­τη, τὸ Κρά­τος, προ­στα­τεύ­ει τὴν Κί­τυ, τὴ Μαί­ρη, τὴ Λί­λη ἀ­πὸ ἐ­σέ­να ποὺ δὲν θὲς νὰ ἀ­να­λά­βεις τὴν εὐ­θύ­νη τῶν σχι­σμῶν σου; Ὑ­πάρ­χει βέ­βαι­α καὶ ὁ ἀν­τί­λο­γος. Εἶ­ναι τὸ ἴ­διο τὸ Κρά­τος ποὺ σὲ σπρώ­χνει σὲ τέ­τοι­ες ἄ­νο­μες πρα­κτι­κὲς ἀ­κρι­βῶς ἐ­πει­δὴ ἐ­φό­σον πεῖς τὸ «σ’ ­ἀ­γα­πῶ» καὶ δη­λώ­σεις τὸ «μὲ γά­μη­σες», ξε­κι­νᾶ γιὰ σέ­να ἕ­νας γολ­γο­θὰς εὐ­θυ­νῶν. Ὁ­πό­τε δὲν λὲς πιὰ «σ’ ­ἀ­γα­πῶ» ἀ­κό­μα καὶ ἂν τὸ θέ­λεις. Καὶ ἐ­δῶ δὲν ἔ­χω κα­νέ­ναν ἀν­τί­λο­γο.

Ἀ­νώ­νυ­μος

.

 

.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Γι­ού­λη Ἀ­να­στα­σο­πού­λου (Πει­ραι­ᾶς 1977). Ἔ­χει τε­λει­ώ­σει τὴν Φι­λο­σο­φι­κὴ Ἀ­θη­νῶν καὶ τὸ Πάν­τει­ο Πάν/μιο. Ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν Ψυ­χι­κὴ Ὑ­γεί­α. Εἶ­ναι ἰ­δρυ­τι­κὸ μέ­λος τῆς Λέ­σχης Δη­μι­ουρ­γι­κῆς Γρα­φῆς «Γο­μο­λά­στι­χα». Τὸ πρῶ­το της βι­βλί­ο: Ψυ­χὴ στὴν Κού­λου­ρη (ἐκ­δ. Ἀ­λε­ξάν­δρεια, 2011).

.

Χαβιὲρ Τομέο (Javier Tomeo): Ἡ φουσκωτὴ κούκλα

.

.

Χα­βι­ὲρ Το­μέ­ο (J­a­v­i­er T­o­m­eo)

 .

Ἡ φου­σκω­τὴ κού­κλα

(La m­u­ñe­ca h­i­n­c­h­a­b­le)

 .

ΤΑΝ τὸν ἐγ­κα­τέ­λει­ψε ἡ φου­σκω­τὴ κού­κλα του, ὁ φί­λος μου σκέ­φτη­κε πὼς ἡ μο­να­ξιά του δὲν εἶ­χε πλέ­ον για­τρειὰ καὶ ἔ­νοι­ω­σε ὁ πιὸ δυ­στυ­χὴς ἄν­θρω­πος τοῦ κό­σμου.

       «Ἦ­ταν ὡ­ραί­α ὅ­σο κρά­τη­σέ» μου ἐ­ξο­μο­λο­γεῖ­ται σή­με­ρα τὸ πρω­ὶ μὲ τὰ μά­τια δα­κρυ­σμέ­να. «Οὔ­τε μιὰ κα­τη­γό­ρια, οὔ­τε μιὰ φο­ρὰ δὲν ἀ­νέ­βη­καν οἱ τό­νοι. Ἡ σχέ­ση μᾶς ἦ­ταν, κυ­ρί­ως, ἕ­νας γλυ­κὸς μο­νό­λο­γος».

      «Πές μου» τὸν ρω­τά­ω «ποι­ὸς ἦ­ταν ὁ μο­να­δι­κὸς ποῦ μι­λοῦ­σε σ’ αὐ­τὸν τὸ μο­νό­λο­γο;»

      «Ἐ­κεί­νη» τὸ ὁ­μο­λο­γῶ.

      «Τό­τε δὲν μοῦ κά­νει ἐν­τύ­πω­ση ποὺ τε­λι­κὰ ἔ­φυ­γε μὲ ἄλ­λον» τοῦ λέ­ω. «Ὅ­λοι βα­ρι­οῦν­ται στὸ τέ­λος τὴ σι­ω­πή».

      Συ­νε­χί­ζου­με τὸν πε­ρί­πα­τό μας στὸ πάρ­κο τῆς Θ. καὶ με­τὰ ἀ­πὸ λί­γο κα­θό­μα­στε σ’ ἕ­να λε­μο­νο­πρά­σι­νο παγ­κά­κι, φρε­σκο­βαμ­μέ­νο. Ἐ­δῶ καὶ και­ρὸ δὲν εἶ­ναι καὶ τό­σο εὔ­κο­λο νὰ βρεῖς παγ­κά­κι σ’ αὐ­τὴ τὴν κα­τά­στα­ση.

      «Αὐ­τὸ ποὺ μὲ πει­ρά­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο» συ­νε­χί­ζει τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σή του «εἶ­ναι ὅ­τι ὅ­ταν θὰ πά­ω στὸν ἄλ­λο κό­σμο δὲν θὰ ἀ­φή­σω σ’ αὐ­τὸν ἐ­δῶ μιὰ σύ­ζυ­γο νὰ μὲ κλά­ψει. Δὲν θὰ ὑ­πάρ­ξει κα­νέ­νας ποὺ νὰ μπεῖ στὸν κό­πο νὰ μὲ ἀ­πο­τε­φρώ­σει καὶ νὰ φυ­λά­ξει τὶς στά­χτες μου σ’ ἕ­να βά­ζο ἀ­πὸ πορ­σε­λά­νη Βο­η­μί­ας».

      Καὶ ἀ­φοῦ μου λέ­ει αὐ­τὲς τὶς βλα­κεῖ­ες, δὲν προ­σθέ­τει τί­πο­τε ἄλ­λο. Τὸν ξέ­ρω ἀρ­κε­τὰ κα­λά, μπο­ρεῖ καὶ νὰ μὴν ξα­να­νοί­ξει τὸ στό­μα τοῦ ὅ­λη μέ­ρα. Ἀ­π’ αὐ­τὴ τὴ στιγ­μή, θὰ πρέ­πει νὰ μαν­τεύ­ω τὶς σκέ­ψεις του ἀ­πὸ τὸν τρό­πο ποὺ ξε­φυ­σά­ει ἀ­πὸ τὴ μύ­τη.

 .

.

Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ συλ­λο­γὴ μι­κρο­δι­η­γη­μά­των Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος (ἐ­πιμ.) 18+ Minicuentos eroticos. Ἀν­θο­λο­γί­α ἰ­σπα­νι­κοῦ ἐ­ρω­τι­κοῦ μι­κρο­δι­η­γή­μα­τος, Ἀ­θή­να, 2013. Τὴν συλ­λο­γὴ προ­σφέ­ρει ὁ τα­κτι­κὸς συ­νερ­γά­της μας Κ. Πα­λαι­ο­λό­γος στοὺς ἀ­να­γνῶ­στες τοῦ ἱ­στο­λο­γί­ου μας ποὺ μπο­ροῦν νὰ τὴν δι­α­βά­σουν ὁ­λό­κλη­ρη ἢ καὶ νὰ τὴν ἀ­πο­θη­κεύ­σουν ἀ­πὸ ἐδῶ.

Χα­βι­ὲρ Το­μέ­ο (J­a­v­i­er T­o­m­eo) (Κιθένα της Ουέσκα, 1932-2013). Ως συγγραφέας έχει καταπιαστεί με όλα τα λογοτεχνικά είδη. Σημαντικότερα έργα του El gallitigre (1990), El crimen del cine Oriente (1995), Los misterios de la ópera (1997), Napoleón VII (1999) και Cuentos perversos (2002).), El crimen del cine Oriente (1995), Los misterios de la ópera (1997), Napoleón VII (1999) και Cuentos perversos (2002).

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἱ­σπα­νι­κά:

Ἡ με­τά­φρα­ση εἶ­ναι προ­ϊ­ὸν τοῦ ἐρ­γα­στη­ρί­ου με­τά­φρα­σης μι­κρο­δι­η­γη­μά­των ἀ­πὸ τὰ ἰ­σπα­νι­κὰ στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ ὅπου δί­δα­ξε ὁ Κων­σταν­τῖ­νος Πα­λαι­ο­λό­γος στὸ πλαί­σιο τοῦ Ἐρ­γα­στη­ρί­ου Λο­γο­τε­χνι­κῆς Με­τά­φρα­σης τοῦ Κέν­τρου Ἰ­σπα­νι­κῆς, Πορ­το­γα­λι­κῆς καὶ Κα­τα­λα­νι­κῆς γλώσ­σας ABANICO. Συμ­με­τεῖ­χαν οἱ σπου­δα­στές: Ἑ­λέ­νη Βό­τση, Χρυ­σάν­θη Για­ννιά, Βαγ­γέ­λης Καμ­πού­νιας, Eduardo Lucena, Μα­ρί­α Με­λα­δά­κη, Ἑ­λέ­νη Πα­λαι­ο­λό­γου, Ἀγ­γε­λι­κὴ Πα­λα­σο­πού­λου.

.

Ἀρχοντούλα Διαβάτη: Σκουλαρίκι στὴ μύτη

.

.

Ἀρ­χον­τού­λα Δι­α­βά­τη

 

Σκου­λα­ρί­κι στὴ μύ­τη

.

Α ΠΟΥΛΙΑ ΟΛΑ ΜΑΖΙ καὶ ἕ­να-ἕ­να ἔ­λε­γαν κά­τι ποὺ τῆς δι­έ­φευ­γε. Ἕ­να χε­λι­δό­νι πέ­ρα­σε ξυ­στὰ ἀ­πὸ τὴν κουρ­τί­να ποὺ ἀ­νέ­μι­σε τρο­μαγ­μέ­νη. Τί ὦ­ρα ἦ­ταν; Ρο­λό­ι που­θε­νά. Ἀ­να­ζή­τη­σε μη­χα­νι­κὰ τὸ κι­νη­τό της, σι­ω­πη­λό, ξε­χα­σμέ­νο στὸ σα­κί­διο χω­ρὶς φόρ­τι­ση. Ἡ­συ­χί­α στὸ ξε­νο­δο­χεῖ­ο. Πα­ρα­ῆ­ταν πρω­ὶ γιὰ τὰ δε­δο­μέ­να τους. Κά­τι τζιτ­ζί­κια μο­νά­χα ἔ­πια­ναν εὐ­συ­νεί­δη­τα δου­λειά. Τσά­κι­σε ἐ­κεί­νη τὴ σε­λί­δα στὸ βι­βλί­ο ποὺ δι­ά­βα­ζε —ὅ­λη τὴ νύ­χτα ἄυ­πνη κα­τὰ τὴ συ­νή­θειά της, πρώ­τη βρα­διὰ σὲ ἀλ­λι­ώ­τι­κο χῶ­ρο ἀ­π’ τὸν γνω­στό της, εἶ­χε φτά­σει στὴ σε­λί­δα 280 Στὸ τέλος τῆς γῆς— κι ἐ­κεῖ­νος γύ­ρι­σε ἀ­πὸ τὴν τρα­πε­ζα­ρί­α φορ­τω­μέ­νος μὲ τὸ δί­σκο: κα­φές, γά­λα, κρουα­σὰν κι ὅ­λα τὰ κα­λὰ τοῦ θε­οῦ σὲ πυ­ρα­μί­δα. Μέ­σα στὴν ἡ­συ­χί­α τοῦ πρω­ι­νοῦ ἀ­κού­στη­κε δο­ξα­στι­κὰ τὸ ρο­λό­ι ἀ­πὸ τὴν πλα­τεί­α τοῦ χω­ριοῦ. Μιά, δυ­ό, τρεῖς, ἄρ­χι­σαν νὰ με­τρᾶν μα­ζὶ τοὺς χτύ­πους γε­λών­τας δυ­να­τά· πρὶν πε­ρά­σουν στὴ βε­ράν­τα, ρι­γών­τας στὴν πρω­ι­νὴ ψύ­χρα σταλ­μέ­νη ἀ­πὸ τὴ θά­λασ­σα ποὺ ἔ­λαμ­πε κά­τω καὶ πέ­ρα ἀ­πὸ πρά­σι­νους καὶ γα­λά­ζιους μπα­ξέ­δες. Ἐ­λι­ές, συ­κι­ές, κλή­μα­τα καὶ δυ­ὸ τρί­α σπί­τια μὲ κόκ­κι­νη στέ­γη καὶ αὐ­λή. Πάν­το­τε στὶς δι­α­κο­πὲς συ­σχε­τί­ζα­νε καὶ συγ­κρί­να­νε τοὺς τό­πους κι ἀ­να­κε­φα­λαι­ώ­να­νε: πῶς μοιά­ζουν με­τὰ τό­σα χρό­νια ποὺ ἔ­χου­νε νὰ ἔρ­θου­νε, ποὺ εἴ­χα­νε τὰ παι­διὰ μι­κρά, καὶ νά, ἀ­κρι­βῶς τὸ ἴ­διο δω­μά­τιο τοὺς εἶ­χαν δώ­σει, φαν­τά­σου σύμ­πτω­ση! Καὶ πό­τε ἤ­τα­νε ἀ­κρι­βῶς, ὁ Ἀ­λέ­ξης πή­γαι­νε νη­πι­α­γω­γεῖ­ο ἢ δη­μο­τι­κὸ, κι ἡ Γε­ωρ­γί­α εἶ­χε γεν­νη­θεῖ;

       Θυ­μᾶ­σαι; Ἤ­θε­λε νὰ τοῦ δι­η­γη­θεῖ ἐ­κεί­νη τὴν πα­λιὰ ἱ­στο­ρί­α – θο­λὰ ξέ­φτια ἀ­νέ­βαι­νε ἀρ­γὰ-ἀρ­γὰ μέ­σα της. Σκου­λα­ρί­κι στὴ μύ­τη, μὲ τὸν κω­δι­κὸ αὐ­τὸ τὴν εἶ­χε κα­τα­χω­ρί­σει στὸ μυα­λό της καὶ τώ­ρα τὴν ἀ­νέ­συ­ρε χα­μο­γε­λών­τας μὲ τρυ­φε­ρό­τη­τα. Καὶ τὴν δι­η­γι­ό­ταν στὸν ἑ­αυ­τὸ της πρῶ­τα, ἀλ­λά­ζον­τας, ἐ­πι­νο­ών­τας ξα­νὰ τὸ πα­ρελ­θόν, αὐ­θαι­ρε­τών­τας ὅ­σο ἤ­θε­λε. Για­τί ὄ­χι;

      Στὸ νη­σί, στὰ ἐ­νοι­κι­α­ζό­με­να ἀ­ρα­χτοὶ —πό­σα χρό­νια πρίν;— κι ἀ­πὸ τὸ δι­πλα­νὸ δω­μά­τιο εἶ­χαν ἀ­κού­σει γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ἐ­κεῖ­νο τὸ γέ­λιο νὰ πιά­νει ὅ­λο τὸ χῶ­ρο, νὰ ἐ­ξα­πλώ­νε­ται —κα­λο­και­ρά­κι ἀ­πό­γευ­μα καὶ τὰ πα­ρά­θυ­ρα ἀ­νοι­χτά— πα­ρα­δει­σέ­νιο. Ἐρ­χό­ταν ἀ­π’ ἀλ­λοῦ, αἰ­σθη­σια­κό, ναρ­κισ­σευ­ό­με­νο καὶ κυ­κλο­γύ­ρι­ζε καὶ ξε­σποῦ­σε ἀ­συγ­κρά­τη­το ὅ­λο ἐ­κρή­ξεις κι ὅ­λο δυ­νά­μω­νε σὰ νὰ δι­η­γι­ό­ταν μιὰ ἱ­στο­ρί­α ποὺ κά­πο­τε ὅ­λοι γνω­ρί­ζα­νε καὶ μὲ τὸν και­ρὸ τὴν εἴ­χα­νε ξε­χά­σει, κι ἦ­ταν γι’ αὐ­τὸ ἔ­τσι βου­τηγ­μέ­νοι στὴν κα­τή­φεια. Γέ­λιο νέ­ας γυ­ναί­κας ποὺ ἀγ­κά­λια­ζε ὅ­λο τὸ ἀ­πό­γευ­μα, τὸ τε­τρά­γω­νο, τὴν πό­λη. Ποι­ά ἦ­ταν; Ἦ­ταν εὐ­τυ­χι­σμέ­νη μὲ τό­σα λί­γα ἢ μή­πως μὲ πολ­λά; Τῆς ἔ­δι­ναν πολ­λὰ αὐ­τη­νῆς, ἕ­ναν ἀ­πό­λυ­το ἔ­ρω­τα ἴ­σως, μιὰ τέ­τοι­α τε­λει­ό­τη­τα ποὺ αὐ­τοὶ ἀ­πὸ και­ρὸ εἶ­χαν πά­ψει νὰ ὀ­νει­ρεύ­ον­ται. Ἦ­ταν μή­πως μιὰ ξέ­νη γυ­ναί­κα, μιὰ με­τα­νά­στρια, μα­θη­μέ­νη μὲ δυ­σκο­λί­α νὰ κερ­δί­ζει τὴ ζω­ὴ καὶ γι’ αὐ­τὸ ἕ­τοι­μη νὰ ἀ­να­γνω­ρί­σει τὴ χα­ρὰ καὶ νὰ τὴν ὑ­πο­δε­χτεῖ κα­θὼς τῆς πρέ­πει; Ἦ­ταν ἕ­να νε­α­ρὸ σα­χλὸ κο­ρί­τσι ποὺ εἶ­χε δε­χτεῖ τὸ πρῶ­το ἐ­ρω­τι­κὸ φι­λὶ καὶ χαί­ρε­ται φι­λά­ρε­σκη μὲ τὸν νε­α­ρὸ ἐ­ρα­στὴ πρω­τό­γνω­ρα ἀγ­κα­λι­ά­σμα­τα καὶ χά­δια, θέ­λει νὰ τοῦ ἀ­ρέ­σει, δὲν τὸν χορ­ταί­νει, κά­τι τέ­τοι­ο; Ἢ μή­πως πά­λι εἶ­χαν βρε­θεῖ ξα­νά —χα­μέ­νοι γιὰ χρό­νια— κλει­σμέ­νοι σ’ ἕ­να δω­μά­τιο οἱ πα­λιοὶ ἐ­ρα­στὲς νὰ δι­η­γοῦν­ται ὁ ἕ­νας στὸν ἄλ­λο τὴ ζω­ὴ ποὺ ἔ­ζη­σε ὁ κα­θέ­νας χω­ρὶς τὸν ἄλ­λο, τί ἄ­δι­κες, χα­μέ­νες, μά­ται­ες ὧ­ρες προ­σπα­θών­τας νὰ ται­ριά­ξουν μὲ τὸ λά­θος ταί­ρι, χω­ρὶς κα­τα­νό­η­ση ἢ δι­ο­ρα­τι­κό­τη­τα, χω­ρὶς δι­αί­σθη­ση ἢ πά­θος, χω­ρὶς νὰ μπο­ροῦν ἢ νὰ θέ­λουν νὰ δώ­σουν καὶ νὰ πά­ρουν ἱ­κα­νο­ποί­η­ση ὅ­πως αὐ­τοὶ ἤ­ξε­ραν κά­πο­τε. Δὲν εἶ­χαν βγεῖ μπρο­στὰ στὸ μπαλ­κο­νά­κι γιὰ κα­φὲ οὔ­τε ἐ­κεῖ­νο τὸ ἀ­πό­γευ­μα, οὔ­τε τὸ ἑ­πό­με­νο καὶ τὸ γέ­λιο δὲν εἶ­χε ξα­να­κου­στεῖ. Τὸ ἄλ­λο πρω­ὶ ὅ­μως στὸ δι­ά­δρο­μο εἶ­χαν πέ­σει πά­νω στὸ νε­α­ρὸ ποὺ ἔ­σπρω­χνε τὸ ἀ­να­πη­ρι­κὸ κα­ρο­τσά­κι τῆς φί­λης του. Ἕ­να κα­τά­ξαν­θο κο­ρί­τσι μὲς στὴν κα­λὴ χα­ρὰ μὲ σκου­λα­ρί­κι στὴ μύ­τη κι ἀ­λο­γο­ου­ρά.

      Τὸ θυ­μό­ταν ἐ­κεῖ­νος; Ὄ­χι ἔ­τσι ἀ­κρι­βῶς, κά­τι ὅ­μως θυ­μό­ταν – ἢ ὄ­χι; Κι ἡ χτε­σι­νή τους μέ­ρα, μὲ κεῖ­νο τὸν ἀ­έ­ρα τὸν τρε­λὸ ποὺ εἶ­χε ση­κώ­σει ἄ­σπρα με­γά­λα κύ­μα­τα – πή­γαι­ναν κι ἔρ­χον­ταν βογ­κών­τας στὴν πα­ρα­λί­α, ἕ­να παι­χνί­δι γιὰ τὰ παι­διά, νὰ τσι­ρί­ζουν πη­δών­τας ξα­νὰ καὶ ξα­νά, μιὰ χα­ρού­με­νη ἀ­φρι­σμέ­νη ἀγ­κα­λιά, ἀλ­λὰ κο­λύμ­πι μη­δέν, πό­σῳ μᾶλ­λον ποὺ συν­νέ­φια­σε στὸ λε­πτό, μαύ­ρι­σε γύ­ρω-γύ­ρω τὸ σκη­νι­κὸ τῆς αἰ­θρί­ας κι ἀ­κο­λού­θη­σε ἐ­κεί­νη ἡ κα­λο­και­ρι­νὴ μπό­ρα. Ὁ ἀ­έ­ρας βέ­βαι­α τὴ νύ­χτα εἶ­χε πέ­σει —μή­πως θὰ ἤ­θε­λε νὰ βγοῦν γιὰ ἕ­ναν πε­ρί­πα­το στὸ χω­ριό— ἔ­χουν και­ρό, ἡ θά­λασ­σα μπο­ρεῖ νὰ τοὺς πε­ρι­μέ­νει. Βλέ­πει τὰ τρι­αν­τά­φυλ­λα –μι­κρὰ ἄ­γρια τρι­αν­τά­φυλ­λα στὸ φρά­χτη – ἐ­ξη­γοῦν μὲ τὸ ἄ­ρω­μά τους κά­τι ποὺ εἶ­ναι δύ­σκο­λο νὰ τὸ πεῖς μὲ λό­για, καὶ τὸ χῶ­μα κά­τω καὶ ἡ ἄμ­μος, ἔ­χον­τας σκου­ρύ­νει, λαμ­πυ­ρί­ζει κά­που κά­που χα­ϊ­δε­μέ­νη ἀ­πὸ τὸν νέ­ο ἥ­λιο. Νὰ τὰ κλεί­σει τῆς ἔρ­χε­ται ὅ­λ’ αὐ­τὰ στὸ κου­τὶ τῆς ἀ­νά­μνη­σης, ὀρ­θο­γώ­νιο κου­τί, φτι­αγ­μέ­νο μὲ πα­λιὰ κο­χύ­λια, νὰ τὰ πά­ρει μα­ζί της.

 

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ἀρ­χον­τού­λα Δι­α­βά­τη (Θεσ­σα­λο­νί­κη) Σπού­δα­σε Νο­μι­κὰ καὶ Νε­ο­ελ­λη­νι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ Ἀ­ρι­στο­τέ­λει­ο Πα­νε­πι­στή­μιο καὶ ἐρ­γά­στη­κε ὡς κα­θη­γή­τρια νο­μι­κὸς στὴ Δευ­τε­ρο­βάθ­μια ἐκ­παί­δευ­ση. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει ἕ­να λο­γο­τε­χνι­κὸ χρο­νι­κό Στὴ μά­να τοῦ νε­ροῦ (Ρο­δα­κιὸ). Τε­λευ­ταῖ­ο της βι­βλί­ο Τὸ ἀ­λο­γά­κι τῆς Πα­να­γί­ας (Νη­σί­δες, 2012).

.