Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη: Ἀ­δι­έ­ξο­δο

Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη

Ἀ­δι­έ­ξο­δο

Ἕ­να πι­κρὸ τέ­λος εἶ­ναι κα­λύ­τε­ρο

                                         ἀ­πὸ μιὰ πί­κρα χω­ρὶς τέ­λος.

 ΓΥΝΑΙΚΑ, προ­αι­σθα­νό­με­νη τὸ μέλ­λον, δι­α­βά­ζει τὸ Χρο­νι­κὸ ἑ­νὸς προ­α­ναγ­γελ­θέν­τος θα­νά­του, ἐ­νῶ ὁ ἄν­τρας, βυ­θι­σμέ­νος στὴν ἀ­νά­γνω­ση τοῦ Ξέ­νου, ἀ­να­γνω­ρί­ζει τὰ σκο­τά­δια τῆς ὕ­παρ­ξης. Ἀρ­γό­τε­ρα, θὰ δοῦν συν­τρο­φιὰ τὴν ται­νί­α Ση­μα­σί­α ἔ­χει ν’ ἀ­γα­πᾶς.

        Ἡ πρω­τα­γω­νί­στρια, παν­τρε­μέ­νη μὲ κά­ποι­ον ποὺ τῆς στε­ρεῖ τὴν ἐ­ρω­τι­κὴ ἐ­πα­φή, συγ­χέ­ει τὴν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα μὲ τὸ πλα­τὸ καὶ ἀ­δυ­να­τεῖ νὰ πεῖ «σ’ ἀ­γα­πῶ» στὸν παρ­τε­νέρ της ποὺ «πε­θαί­νει» στὴν ὀ­θό­νη. Ὅ­ταν ἐ­ρω­τεύ­ε­ται ἕ­ναν ἄν­τρα τοῦ ὑ­πο­κό­σμου, βι­ώ­νει τὴν ἴ­δια ἀ­κρι­βῶς σκη­νὴ κα­θὼς ὁ ἐ­ρα­στὴς της ξε­ψυ­χᾶ στὴν ἀγ­κα­λιά της. Μό­νον τό­τε, κυ­ρι­ο­λε­κτοῦν στὰ χεί­λη της οἱ λέ­ξεις.

        Τὸ ἔρ­γο τε­λει­ώ­νει τὰ με­σά­νυ­χτα. Τὸ ζευ­γά­ρι ἐ­πι­στρέ­φει στὴ σι­ω­πή.

Πη­γή: Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη, Κόκ­κι­νη Γραμ­μή, Ἄ­γρα (2023).

Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη (Ἀ­θή­να 1964). Σπού­δα­σε στὴ Σχο­λὴ Ἀν­θρω­πι­στι­κῶν Σπου­δῶν τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἀ­νοι­κτοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου, στὸ Πρό­γραμ­μα Σπου­δῶν «Ἑλ­λη­νι­κὸς Πο­λι­τι­σμός», καὶ ὁ­λο­κλή­ρω­σε τὶς Με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δές της στὸ Μ.Π.Σ. «Δη­μι­ουρ­γι­κὴ Γρα­φὴ» τοῦ ἰ­δί­ου Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Εἶ­ναι μέ­λος τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων, τοῦ Κύ­κλου Ποι­η­τῶν, κα­θὼς καὶ τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Κέν­τρου τοῦ Δι­ε­θνοῦς Ἰν­στι­τού­του Θε­ά­τρου ὡς ἠ­θο­ποι­ός. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει ἐν­νέ­α ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές. Οἱ τρεῖς τε­λευ­ταῖ­ες, μὲ τί­τλο Ἡ ἀν­θο­φο­ρί­α τῆς σι­ω­πῆς (2008), Ἴ­λιγ­γος (2011) καὶ Μιὰ βόλ­τα μό­νο (2016), ἡ ὁ­ποί­α τι­μή­θη­κε μὲ τὸ Βρα­βεῖ­ο «Αἰ­κα­τε­ρί­νης Στα­θο­πού­λου» τῆς Ἀ­κα­δη­μί­ας Ἀ­θη­νῶν τὸ 2017, κυ­κλο­φο­ροῦν ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις “Ἄ­γρα”. Ποι­ή­μα­τά της ἔ­χουν πε­ρι­λη­φθεῖ σὲ ἀν­θο­λο­γί­ες καὶ με­τα­φρα­στεῖ σὲ δι­ά­φο­ρες γλῶσ­σες, ἐ­νῶ ὁ­ρι­σμέ­να με­λο­ποι­ή­θη­καν ἀ­πὸ τὸν Θά­νο Μι­κρού­τσι­κο, τὸν Μά­νο Ἀ­βα­ρά­κη καὶ τὸν Πα­να­γι­ώ­τη Κων­σταν­τα­κό­που­λο.

Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη: Ἱ­στο­ρί­α

Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη

Ἱ­στο­ρί­α

ΑΠΟΤΕ, ὅ­ταν εἴ­μα­στε παι­διά, εἴ­δα­με κρε­μα­σμέ­να στὸν τοῖ­χο τοῦ σπι­τιοῦ τὸν κόκ­κι­νο σκοῦ­φο τοῦ κο­ρι­τσιοῦ, τὴ νυ­χτι­κιὰ τῆς για­γιᾶς, τὴ μου­σού­δα τοῦ λύ­κου καὶ τὸ ψα­λί­δι τοῦ κυ­νη­γοῦ. Ἡ πε­ρι­έρ­γεια τῆς ἡ­λι­κί­ας καὶ τὸ ρί­σκο τοῦ παι­χνι­διοῦ, μᾶς ὁ­δή­γη­σαν ἐν­στι­κτω­δῶς στὸ μοί­ρα­σμα τῶν ρό­λων, ἐ­νῶ ἡ μα­γεί­α τοῦ μύ­θου καὶ ἡ ἐμ­πει­ρί­α τῆς με­τα­μόρ­φω­σης δη­μι­ούρ­γη­σαν τὸν ἐ­θι­σμό μας στὴν ὑ­πο­κρι­τι­κή. Ἀ­πὸ τό­τε, ὑ­πο­δυ­ό­μα­στε τα­κτι­κὰ καὶ ἐ­ναλ­λὰξ τὰ πρό­σω­πα τῆς ἱ­στο­ρί­ας, πό­τε κα­τα­πί­νον­τας καὶ πό­τε ἐ­λευ­θε­ρώ­νον­τας ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον.

Πη­γή: Κόκ­κι­νη Γραμ­μή, (Ἄ­γρα, 2023)

Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη (Ἀ­θή­να 1964). Σπού­δα­σε στὴ Σχο­λὴ Ἀν­θρω­πι­στι­κῶν Σπου­δῶν τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἀ­νοι­κτοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου, στὸ Πρό­γραμ­μα Σπου­δῶν «Ἑλ­λη­νι­κὸς Πο­λι­τι­σμός», καὶ ὁ­λο­κλή­ρω­σε μὲ ἐ­πι­τυ­χί­α τὶς Με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δές της στὸ Μ.Π.Σ. «Δη­μι­ουρ­γι­κὴ Γρα­φὴ» τοῦ ἰ­δί­ου Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Εἶ­ναι μέ­λος τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων, τοῦ Κύ­κλου Ποι­η­τῶν, κα­θὼς καὶ τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Κέν­τρου τοῦ Δι­ε­θνοῦς Ἰν­στι­τού­του Θε­ά­τρου ὡς ἠ­θο­ποι­ός. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει ἐν­νέ­α ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές. Οἱ τρεῖς τε­λευ­ταῖ­ες, μὲ τί­τλο Ἡ ἀν­θο­φο­ρί­α τῆς σι­ω­πῆς (2008), Ἴ­λιγ­γος (2011) καὶ Μιὰ βόλ­τα μό­νο (2016), ἡ ὁ­ποί­α τι­μή­θη­κε μὲ τὸ Βρα­βεῖ­ο «Αἰ­κα­τε­ρί­νης Στα­θο­πού­λου» τῆς Ἀ­κα­δη­μί­ας Ἀ­θη­νῶν τὸ 2017, κυ­κλο­φο­ροῦν ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Ἄ­γρα. Ποι­ή­μα­τά της ἔ­χουν πε­ρι­λη­φθεῖ σὲ ἀν­θο­λο­γί­ες καὶ με­τα­φρα­στεῖ σὲ δι­ά­φο­ρες γλῶσ­σες, ἐ­νῶ ὁ­ρι­σμέ­να με­λο­ποι­ή­θη­καν ἀ­πὸ τὸν Θά­νο Μι­κρού­τσι­κο, τὸν Μά­νο Ἀ­βα­ρά­κη καὶ τὸν Πα­να­γι­ώ­τη Κων­σταν­τα­κό­που­λο.

Εἰρήνη Ρηνιώτη: Συζυγία

Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη

Συζυγία

ΝΑ ΒΡΑΔΥ ποὺ ἡ μο­να­ξιὰ τῆς πλώ­ρης τὸν χτυ­ποῦ­σε ἀ­λύ­πη­τα,  τὴ συ­νάν­τη­σε με­σο­πέ­λα­γα. Ἐ­ρω­τεύ­τη­κε ἕ­να ἀμ­φί­βιο πλά­σμα, μιὰ ὑ­δρό­βιο γυ­ναί­κα βυ­θοῦ. Δὲν λο­γά­ρια­σε τὸν πλω­τὸ χα­ρα­κτή­ρα της καὶ τὴν ἔ­βγα­λε στὴ στε­ριὰ γιὰ νὰ φέ­ρει στὸν κό­σμο τοὺς γιούς του. Τὰ μά­τια τῶν ἀν­τρῶν πέ­σα­νε πά­νω της. Ἡ ζή­λεια μαῦ­ρο φί­δι ποὺ τὸν ἔ­ζω­σε, ὥ­σπου μιὰ μέ­ρα πῆ­ρε ἕ­να μα­χαί­ρι καὶ τὴν ἔ­κο­ψε στὰ δύ­ο. Πέ­τα­ξε στὴ θά­λασ­σα τὸ ψα­ρί­σιο σῶ­μα της, αὐ­τὸ ποὺ ὄρ­γω­σε μυ­ριά­δες φο­ρὲς γιὰ νὰ ἐ­κτο­νώ­σει τὴν ἔ­ξα­ψή του, καὶ κρά­τη­σε μο­νά­χα τὸ στῆ­θος της γιὰ νὰ βυ­ζαί­νει τὴ συμ­φο­ρά.

        Ἂν πε­ρά­σεις ἀ­π’ τὰ μέ­ρη τους, θὰ δεῖς τὴ γυ­ναί­κα καρ­φω­μέ­νη στὸ κά­δρο τοῦ πα­ρά­θυ­ρου, νὰ ψά­χνει τὸ πέ­λα­γο στὸν πνιγ­μέ­νο αὐ­το­κί­νη­τα δρό­μο.

        Τὸ ἀ­να­πη­ρι­κὸ κα­ρό­τσι δὲν φαί­νε­ται. Μό­νο στὸ βλέμ­μα της βρυ­χᾶ­ται ἡ τρι­κυ­μί­α.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Εἰ­ρή­νη Ρη­νι­ώ­τη (Ἀ­θή­να, 1964). Σπού­δα­σε στὴ Σχο­λὴ Ἀν­θρω­πι­στι­κῶν Σπου­δῶν τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἀ­νοι­κτοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου, καὶ ἔ­κα­νε με­τα­πτυ­χια­κὰ στὸ  Μ.Π.Σ. «Δη­μι­ουρ­γι­κὴ Γρα­φὴ» τοῦ ἰ­δί­ου Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Εἶ­ναι μέ­λος τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων, τοῦ Κύ­κλου Ποι­η­τῶν καὶ τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Κέν­τρου τοῦ Δι­ε­θνοῦς Ἰν­στι­τού­του Θε­ά­τρου ὡς ἠ­θο­ποι­ός. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει ἐν­νέ­α ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές, ἡ συλ­λο­γὴ τῆς Μιὰ βόλ­τα μό­νο (2016), τι­μή­θη­κε μὲ τὸ Βρα­βεῖ­ο «Αἰ­κα­τε­ρί­νης Στα­θο­πού­λου» τῆς Ἀ­κα­δη­μί­ας Ἀ­θη­νῶν τὸ 2017. Ποι­ή­μα­τά της ἔ­χουν πε­ρι­λη­φθεῖ σὲ ἀν­θο­λο­γί­ες καὶ με­τα­φρα­στεῖ σὲ δι­ά­φο­ρες γλῶσ­σες.

Κα­τη­γο­ρί­ες: Ρη­νι­ώ­τη Εἰ­ρή­νη, Ἑλ­λη­νι­κά, Αἰσθήματα-Πάθη, Έρωτας, Σώ­μα, Ταυτότητες, Φύλα, Φανταστικό, Συμβολισμός, Περιγραφή.