Ντέηβιντ Γκάφνεϋ (David Gaffney)
Tὰ ρομπὸτ εἴμαστε ἐμεῖς
(We are the robots)
ΤΑΝ Η ΤΡΙΤΗ κοπέλα ποὺ μὲ παράταγε φέτος. «Πήγαμε σ’ ἐκεῖνο τὸ κλάμπ», ἔλεγα στὸν Γκάρυ, «καὶ πρὸς τὸ τέλος τῆς βραδιᾶς εἶχε ἀλλάξει ἐντελῶς. Εἶχε γίνει ἀπόμακρη, ἐχθρική».
Κοιτῶντας με πάνω ἀπ’ τοὺς φακοὺς τῶν γυαλιῶν του μὲ ρώτησε. «Χόρεψες;»
«Κοίτα», ἀπάντησα ἀκουμπῶντας μὲ τὸ δάχτυλό τὸ σουβὲρ τῆς μπύρας μου. «Κάποια στιγμὴ ἔριξα μερικὲς στροφές.»
Ἔγειρε τὸ κεφάλι του πρὸς τὸ μέρος μου. «Ἔκανες μήπως τὸ ρομπότ;»
«Ὄχι, οὔτε κάν.»
«Τί μουσικὴ ἔπαιζε;»
«Τέκνο τῆς δεκατίας τοῦ ’80.»
Ὁ Γκάρυ ἔβγαλε τὰ γυαλιά του κι ἔτριψε τὰ μάτια του. «Πόσες φορὲς τό ’χουμε ξαναπεῖ – μὲ τὸ ποὺ ἀκοῦς αὐτὴ τὴ μουσική, πρέπει νὰ κάνῃς τὸ ρομπότ.» Σήκωσε τὸ παλτό του. «Καμιὰ γυναῖκα δὲν θὰ ἀνεχθῇ κάτι τέτοιο.»
Λίγο ἀργότερα ἤμουν στὰ πατώματα. Μιὰ μπασογραμμὴ ποὺ ἔβγαινε ἀπό ’να συνθεσάϊζερ κόντευε νὰ μὲ πνίξῃ, ὁ ἦχος ἑνὸς μεταλλικοῦ ταμπούρου ἔσκιζε τὴν ἀτμόσφαιρα, κι ἐγὼ ἤμουν πλέον μέρος μιᾶς μηχανῆς, μιὰ βαλβίδα στὴν καρδιὰ ἑνὸς ἀναθεματισμένου μεταλλικοῦ τέρατος ποὺ καταβρόχθιζε τὰ πάντα.
Πηγή: Ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα του https://www.davidgaffney.org/
https://www.davidgaffney.org/we-are-the-robots.html#
Ντέηβιντ Γκάφνεϋ (David Gaffney). Κατάγεται ἀπὸ τὸ Κλῆτορ Μοὺρ τῆς Δυτικῆς Κάμπρια καὶ πλέον ζεῖ στὸ Μάντσεστερ. Ἔχει ἐκδώσει τὰ Sawn–off Tales (2006), Aromabingo (2007), Never Never (2008), The Half–life of Songs (2010) καὶ τὴν πιὸ πρόσφατη συλλογὴ διηγημάτων του, More Sawn–Off Tales (2013). Ἐπίσης, ἔχει γράψει τὸ Buildings Crying Out, χρησιμοποιῶντας ἀφίσες ἀπὸ χαμένες γάτες (Φεστιβὰλ Λογοτεχνίας τοῦ Λάνκαστερ, 2009)· τὸ 23 Stops To Hull, μιὰ σειρὰ ἱστοριῶν γιὰ κάθε κόμβο τῆς ἀγγλικῆς ἐθνικῆς ὀδοῦ M62 (Φεστιβὰλ Λογοτεχνίας Χάμπερ Μάουθ 2009)· τὸ Sawn–off Opera, μιὰ σειρὰ ἀπὸ ὄπερες μὲ τὴν Ἰρλανδὴ συνθέτρια Ailís Ní Ríain (BBC Radio 3, RNCM, Φιλαρμονικὴ τοῦ Λίβερπουλ καὶ Φεστιβὰλ Τέτ-ἄ-τέτ, Λονδίνο London 2010)· τὸ Destroy PowerPoint, ἱστορίες σὲ μορφὴ PowerPoint γιὰ τὸ Φεστιβὰλ τοῦ Ἐδιμβούργου τοῦ 2009· τὸ The Poole Confessions, ἱστορίες εἰπωμένες σ’ ἕνα κινητὸ ἐξομολογητήριο (Λογοτεχνικὸ Φεστιβὰλ Πούλ 2010)· τὸ Station Stories, ὅπου ἕξι συγγραφεῖς εἶναι συνδεδεμένοι μὲ τὸ κοινὸ μέσῳ ἀσύρματων ἀκουστικῶν ἀπαγγέλοντας διηγήματα στὸν σιδηροδρομικὸ σταθμὸ τοῦ Πικαντίλλυ στὸ Μάντσεστερ (Φεστιβὰλ Λοτοτεχνίας Μάντσεστερ 2011)· τὸ Boy You Turn Me, μιὰν ἠχητικὴ ἐγκατάσταση (Φεστιβὰλ Βιβλίου Μπέρμιγχαμ 2011)· τὸ ἀντισυμβατικὸ πρόγραμμα συγγραφῆς Errata Slips (Κόρνερχάουζ τοῦ 2011)· τὸ Preston 3twenty (2012-2032), ἕνα εἰκοσαετοῦς διαρκείας καλλιτεχνικὸ καὶ λογοτεχνικὸ πρόγραμμα· τὸ Men Who Like Women Who Smell of Their Jobs, (Λογοτεχνικὸ Φεστιβὰλ Μάντσεστερ 2014) μιὰ ἔκθεση ὀπτικῶν τεχνῶν μαζὶ μὲ τὴ ζωγράφο Ἄλισον Ἔρικα Φόουρντ, καὶ τὸ The Three Rooms In Valerie‘s Head, (Φεστιβὰλ Κόμικς τοῦ Λέηκς 2015) ἕνα ζωντανὸ γραφιστικὸ μυθιστόρημα μαζὶ μὲ τὸν καλλιτέχνη Ντὰν Μπέρρυ καὶ τὴ συνθέτρια Σάρα Λόουζ. Ἔχει γράψει ἄρθρα στὶς ἐφημερίδες Guardian, Sunday Times, Financial Times καὶ Prospect magazine, ἐνῷ ὑπῆρξε μέλος τῆς κριτικῆς ἐπιτροπῆς γιὰ τὸ βραβεῖο Μπράιντπορτ τοῦ 2015. Ἡ ἱστορία του The Staring Man συγκαταλλέεται στὴ συλλογὴ τῶν καλύτερων βρετανικῶν διηγημάτων γιὰ τὸ 2016, τὸ τελευταῖο του μυθιστόρημα, All The Places I’ve Ever Lived, κυκλοφορεῖ μέσῳ Urbane, καὶ τὸ γραφιστικὸ μυθιστόρημά του μὲ τὸν Ντὰν Μπέρρυ, The Three Rooms In Valerie‘s Head, κυκλοφορεῖ στὸ Top Shelf.
Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἀγγλικά:
Θανάσης Γαλανάκης (Ἀθήνα, 1993): Σπούδασε Μεσαιωνικὴ καὶ Νεοελληνικὴ Φιλολογία στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Ἀσχολεῖται μὲ τὴν Ἱστορία καὶ τὴ Θεωρία τῆς Λογοτεχνίας, τὴ Μετάφραση θεωρητικῶν καὶ λογοτεχνικῶν κειμένων καὶ τὴν Ποίηση. Μελέτες, μεταφράσεις καὶ ποιήματά του ἔχουν δημοσιευτεῖ σὲ ἐπιστημονικά, φιλολογικὰ καὶ λογοτεχνικὰ περιοδικά, ἐφημερίδες καὶ ἰστοτόπους. Ἀγαπᾷ τὰ ζῶα, ἰδιαίτερα τὰ πτηνά. Ζεῖ στὴν Ἀθήνα. Πιὸ πρόσφατό του βιβλίο, ἡ ποιητικὴ συλλογή Τὰ Καναρίνια (Ἀθήνα, Σμίλη, 2019). Διατηρεῖ τὸ ἰστολόγιο:
http://ptinologion.wordpress.com
Filed under: Gaffney David,Αγγλικά,Γαλανάκης Θανάσης,Μοναξιά,Πόλη-Χώροι,Περιγραφή,Σώμα,Τέχνη | Tagged: David Gaffney,Αγγλόγραπτη Λογοτεχνία,Διήγημα,Θανάσης Γαλανάκης | Τὰ σχόλια στὸ Ντέηβιντ Γκάφνεϋ (David Gaffney): Τὰ ρομπὸτ εἴμαστε ἐμεῖς ἔχουν κλείσει