Ξένια Ψαρροῦ: Τὸ κῆτος

Ξέ­νια Ψαρ­ροῦ

Τὸ κῆ­τος

ΙΧΑ ΦΤΙΑΞΕΙ τὴ μι­κρή μου αὐ­το­κρα­το­ρί­α ἀ­νά­με­σα στὸν τρα­πε­ζί­τη καὶ στὸν φρο­νι­μί­τη τοῦ κή­τους. Ὁ τρα­πε­ζί­της ἦ­ταν χα­λα­σμέ­νος κι εἶ­χα χω­θεῖ στὴν τρύ­πα αὐ­τὴ χρό­νια τώ­ρα. Δὲν θυ­μᾶ­μαι πό­τε μὲ κα­τά­πι­ε. Πολ­λὲς φο­ρὲς μὲ τὴ γλώσ­σα του προ­σπα­θοῦ­σε νὰ μὲ βγά­λει γιὰ νὰ μὲ πά­ει κα­τευ­θεί­αν στὴν κόκ­κι­νη ἄ­βυσ­σο τοῦ στο­μα­χιοῦ του. Ὅ­μως γρή­γο­ρα χω­νό­μου­να στὴ δεύ­τε­ρη τρυ­πού­λα ποὺ εἶ­χα φτιά­ξει, στὴ ρί­ζα τοῦ φρο­νι­μί­τη, καὶ σω­νό­μουν. Βέ­βαι­α, με­ρι­κὲς φο­ρὲς ἐ­νῶ γλεν­τοῦ­σα ἀ­πὸ μιὰ νί­κη μου κιν­δύ­νευ­α, ἀλ­λὰ πά­λι σω­νό­μουν τὴ τε­λευ­ταί­α στιγ­μή. Οὐ­ρα­νὸ ἔ­βλε­πα μό­νο ἂν ἄ­νοι­γε τὸ στό­μα του. Ζοῦ­σα μέ­σα στὸ νε­ρὸ μα­ζί του: ἀ­νέ­πνε­α κα­νο­νι­κά! Μό­νο ποὺ δὲν με­γά­λω­να. Κα­λύ­τε­ρα, για­τί ἀλ­λι­ῶς δὲν θὰ χω­ροῦ­σα ἐ­κεῖ μέ­σα. Ζα­ρω­μέ­νη σὰν ἔμ­βρυ­ο, καὶ τὸν πε­ρισ­σό­τε­ρο και­ρὸ ἀ­κί­νη­τη. Κι αὐ­τὸ κα­λὸ ἦ­ταν. Εἶ­δα πολ­λοὺς νὰ περ­νοῦν καὶ νὰ χά­νον­ται μέ­σα του. Του­λά­χι­στον ζοῦ­σα.

        Τὸ κῆ­τος πρέ­πει νὰ ἤ­τα­νε τε­ρά­στιο για­τί κα­τά­πι­νε ὁ­λό­κλη­ρα κα­ρά­βια: τὰ ἔ­βλε­πα ποὺ χά­νον­ταν στὸ στο­μά­χι του. Κά­ποι­οι κα­τά­φερ­ναν νὰ πια­στοῦν ἀ­π’ τὰ δόν­τια του. Μά­λι­στα, ἀ­πέ­ναν­τι στὸν ἄλ­λον τρα­πε­ζί­τη ζοῦ­σε ἕ­νας ὀ­δον­τί­α­τρος πού μοῦ ἔ­δι­νε ὁ­δη­γί­ες γιὰ τὸ δόν­τι. Εἴ­χα­με κα­τα­φέ­ρει νὰ πι­ά­σου­με κά­τι σχοι­νιὰ ἀ­πὸ ἕ­να κα­ρά­βι καὶ νὰ τὰ δέ­σου­με στὰ δόν­τια ἔ­τσι ὥ­στε νὰ ἐ­πι­κοι­νω­νοῦ­με. Ἕ­να βρά­δυ —ἔ­τσι κι ἀλ­λι­ῶς πάν­τα βρά­δυ ἤ­τα­νε— ὅ­ταν τὸ κῆ­τος κοι­μό­ταν, πέ­ρα­σα ἀ­πέ­ναν­τι: πί­να­με κρα­σά­κι, λέ­γα­με ἱ­στο­ρί­ες καὶ μοῦ μά­θαι­νε τὰ μυ­στι­κά τῶν δον­τι­ῶν. Μοῦ ἄ­ρε­σε ὁ ἄν­δρας αὐ­τὸς καὶ τε­λι­κά τὰ φτι­ά­ξα­με, ἀλ­λὰ ἀ­πο­φα­σί­σα­με νὰ μεί­νει ὁ κα­θέ­νας στὸν τρα­πε­ζί­τη του, για­τί οἱ ἔ­ρω­τες κά­τω ἀ­πὸ τέ­τοι­ες συν­θῆ­κες ἦ­ταν ἀμ­φι­βό­λου ποι­ό­τη­τας. Λέ­γα­με πολ­λὰ ἀ­στεῖ­α, πὼς ἂν κά­πο­τε βγαί­να­με ἀ­πὸ τὸ θη­ρί­ο θὰ παίρ­να­με ἕ­να δά­νει­ο γιὰ νά … χτί­σου­με μιὰ κα­λὴ σχέ­ση, μιᾶς καὶ ξέ­ρου­με δυ­ὸ τρα­πε­ζί­τες… Ἐ­πί­σης, γε­λού­σα­με πο­λὺ ὅ­ταν λέ­γα­με πὼς εὐ­τυ­χῶς ποὺ δὲν μᾶς κα­τά­πι­ε φά­λαι­να για­τὶ θὰ τρώ­γα­με μό­νο πλαγ­κτόν…

        Τὶς μέ­ρες ποὺ ἡ μο­να­ξιὰ ἦ­ταν ἀ­φό­ρη­τη ζω­γρά­φι­ζα στε­ρι­ές, πά­νω στὰ δόν­τια του. Μά­θαι­να, ὅ­μως, καὶ κά­τι κα­λὸ ἐ­κεῖ μέ­σα: τὴ σπου­δαι­ό­τη­τα τοῦ μι­κροῦ χώ­ρου. Μέ­χρι γρα­φεῖ­ο εἶ­χα κά­νει ἀ­πὸ ἕ­να κα­τάρ­τι ποὺ εἶ­χε σφη­νω­θεῖ στὸ δόν­τι. Καὶ πάν­τα κοι­μό­μουν δε­μέ­νη μ’ ἕ­να σχοι­νὶ ἀ­πὸ τὸ μι­κρό μου δω­μά­τιο. Ἔ­τσι, ὅ­ταν ξε­χνι­ό­μουν καὶ μὲ τρα­βοῦ­σε ἡ ἄ­βυσ­σος, μὲ κρα­τοῦ­σε τὸ σχοι­νά­κι αὐ­τό. Κά­ποι­οι ἄλ­λοι με­γα­λο­πι­ά­στη­καν κι ἔ­χτι­σαν βί­λες στὸν οὐ­ρα­νί­σκο του καὶ στὰ μπρο­στι­νὰ δόν­τια ἀλ­λὰ τοὺς ἔ­φα­γε ἡ μαύ­ρη νύ­χτα… Μοῦ ἀρ­κοῦ­σε ποὺ ζοῦ­σα.

        Ἡ ζω­ή μου, γε­νι­κά, ἦ­ταν ἀ­σή­μαν­τη. Ὅ­μως, εἶ­χα ὁ­ρί­σει μιὰ μέ­ρα γιὰ νὰ γι­ορ­τά­ζω τὴ γι­ορ­τὴ τῆς ἀ­ση­μαν­τό­τη­τας. Ἦ­ταν γιὰ μέ­να κά­τι σὰν ἐ­θνι­κὴ ἐ­πέ­τει­ος. Μό­νο ποὺ κά­θε χρό­νο εἶ­χα ἄλ­λη ση­μαί­α: μιὰ χρο­νιὰ ἦ­ταν ἕ­να πα­πού­τσι, τὴν ἄλ­λη ἕ­να σω­σί­βιο, τὴν ἑ­πό­με­νη μιὰ ση­μα­δού­ρα. Ἔ­τσι, με­τροῦ­σα τὰ χρό­νια…

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ψαρ­ροῦ Ξέ­νια (Κρή­τη, 1961). Σπού­δα­σε Φυ­σι­κὴ Ἀ­γω­γὴ στὸ Βου­κου­ρέ­στι καὶ ἐρ­γά­ζε­ται ὡς κα­θη­γή­τρια σὲ σχο­λεῖ­ο. Ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὸ χο­ρο­θέ­α­τρο γιὰ παι­διά, γρά­φει ποί­η­ση καὶ μυ­θο­πλα­σί­α. Βι­βλί­α της: Ἡ Πέ­τρα καὶ ὁ βρά­χος (ἰ­δι­ω­τι­κὴ ἔκ­δο­ση, μυ­θο­πλα­σί­α, 2017), Τὸ παι­δί, (ποί­η­ση, 2018, ἐκδ. Πα­να­γό­που­λος), κ.ἄ. Ποι­ή­μα­τά της ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεῖ σὲ ἔν­τυ­πα καὶ ἠ­λε­κτρο­νι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ.

Ksenia Psarú: La identidad

Ksenia Psarú

La identidad

DURANTE años cosechaba enhorabuenas deambulando por bar­ri­os abandonados: aquí habitaban miles de ojos.

       Luego, casaba lo que engendraba, a mi hijo, con cónyuges sin fronteras. No sabía a dónde se iba a vivir después. Y yo decía: «No he dado a luz a una buena criatura, gestaré otra». Antes de haberlo alumbrado, ya lo tenía inscrito en algún colegio privado y casado. Nunca lo criaba. Y siempre lo entregaba inválido a manos poco duchas en la tarea. A mis hijos solteros los mandaba a los semáforos, como los niños vagabundos, a que cosecharan aplausos y a que me los trajeran por la noche. Los metía en cajas enormes, hasta que ya no cabíamos y migrábamos a la calle siguiente. Incluso construí una piscina. Pero sin agua. Estaba también llena de cajas.

       Y siempre acababa apretujada en el cuartito de mi infancia, con mis maletas llenas de enhorabuenas. Mientras estaba allí, no daba a luz. Solo abría mis cajas. En las noches tristes, las noches de lluvia, iba a escondidas a los teatros, borraba del cartel los nombres de los protagonistas y ponía el mío. Me gustaba creer que nuestro apellido, Mevés, provenía de la por el momento desconocida dinastía de los Meveses. No podía ni respirar ni dormir. Por eso me inventaba cada día una identidad, digna de ser amada. Con los monjes era monja y con las putas, puta. Con los nadadores, nadadora, y con los intelectuales, intelectual. Y siempre me fotografiaba junto al primero. Sin esfuerzo por mi parte.

       Pero también con aquellos que lanzaban fango al primero, yo era la primera. Nadie sabía cuáles eran mis creencias. Yo tampoco. Vagaba como un refugiado por los países de los demás y como un tornado pasaba robando aplausos y me iba.

       Me llamaban: «La capital del viento». No tenía patria. Tampoco hogar.

Fuente: Primera publicación en el blog Planodion-Historias Bonsái, 13 de juniο de 2018.

Ksenia Psarú (Creta, 1961). Estudió Educación Física en Bucarest y trabaja como profesora de un instituto público. Escribe ficción y poesía. Sus poemas han sido publicados en revistas literarias. Su último libro se titula To παιδί (poesía, 2018, Εdiciones Nektarios Panagópulos).

Traducción: Ιrene Gaeta Mora.

Revisión: Konstantinos Paleologos, Eduardo Lucena y Proyecto Grequerías.

Ξένια Ψαρροῦ: Ὁ φρουρός

Ξένια Ψαρροῦ

Ὁ φρουρός

ΑΠΟΙΟ ΧΕΡΙ μοῦ ἄ­φη­νε φα­γη­τό, κά­θε μέ­ρα, ἀ­πὸ ἕ­να μι­κρὸ πορ­τά­κι τοῦ κά­στρου. Ἐ­κεῖ ἤ­μουν φρου­ρός, εἴ­κο­σι χρό­νια. Ἀ­κοί­μη­τος, φρου­ροῦ­σα τὴν κεν­τρι­κὴ πόρ­τα. Μὲ ἥ­λιο, μὲ φεγ­γά­ρι, μὲ βρο­χὴ καὶ μὲ χι­ό­νι. Ὅ­μως, κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος δὲν ἔμ­παι­νε στὸ κά­στρο. Λί­γο μὲ ἀ­πα­σχο­λοῦ­σε αὐ­τό: ἡ δου­λειά μου ἦ­ταν νὰ φυ­λά­ω, ἡ­ρω­ι­κά, τὴν πόρ­τα. Ἐ­ξάλ­λου, ἀ­πὸ μέ­σα ἀ­κού­γον­ταν ὅ­λοι οἱ ἦ­χοι ἑ­νὸς ζων­τα­νοῦ βα­σι­λεί­ου: φω­νὲς ἀν­θρώ­πων, ἀ­λό­γων, μου­σι­κὲς γλυ­κές, ἐ­νῶ ἄλ­λες φο­ρὲς ἄ­κου­γα δο­ξο­λο­γί­ες, γά­μους ἢ κη­δεῖ­ες, τρα­γού­δια γιὰ τὸν ἔ­ρω­τα καὶ τὴν ἀ­γά­πη, φω­νὲς παι­δι­ῶν.

        Ἦ­ταν κτι­σμέ­νο στὴν ἄ­κρη ἑ­νὸς γκρε­μοῦ. Ἀ­πέ­ναν­τί μου, ἕ­να δύ­σβα­το δά­σος. Μό­νο μιὰ φο­ρὰ πῆ­γα μέ­χρι τὴν ἀρ­χή του καὶ ξα­να­γύ­ρι­σα στὴ θέ­ση μου, για­τί ἦ­ταν πο­λὺ ση­μαν­τι­κή, ὅ­πως μοῦ εἶ­χε πεῖ μιὰ φο­ρὰ ἡ πυρ­γο­δέ­σποι­να, μιᾶς καὶ τὸ ἑ­τοί­μα­ζε γιὰ τὸν πρίγ­κη­πά της… Μά­λι­στα, εἶ­χα καὶ ἕ­να μι­κρὸ φυ­λά­κιο ὅ­που κοι­μό­μουν ὄρ­θιος, βέ­βαι­α, ὅ­λ’ αὐ­τὰ τὰ χρό­νια. Μοῦ ἔ­φερ­νε φα­γη­τό, ὅ­μως ἀ­δυ­νά­τι­ζα καὶ μὲ κό­πο σή­κω­να τὴ βα­ριὰ πα­νο­πλί­α καὶ τὰ ὅ­πλα. Τὰ που­λιὰ τοῦ δά­σους μὲ λυ­ποῦν­ταν καὶ μοῦ ἔ­φερ­ναν ψι­χου­λά­κια, πράγ­μα ποὺ πα­ρα­δό­ξως μὲ δυ­νά­μω­νε.

        Ὥ­σπου μιὰ μέ­ρα, στα­μά­τη­σαν οἱ ἦ­χοι τοῦ κά­στρου. Κι ἡ ἑ­πό­με­νη πέ­ρα­σε σιω­πη­λή. Τὴν τρί­τη μέ­ρα ἀ­πο­φά­σι­σα νὰ μπῶ μέ­σα. Ἄ­νοι­ξα τὴ βα­ριὰ πόρ­τα. Ψυ­χὴ ζῶ­σα γύ­ρω, ἐ­ρη­μιά. Στὸ κέν­τρο τῆς πλα­τεί­ας μιὰ γυ­ναί­κα νε­κρή, ἡ πυρ­γο­δέ­σποι­να, καὶ γύ­ρω της πε­τα­μέ­νες κα­σέ­τες κι ἕ­να κα­σε­τό­φω­νο. Ἔ­σκυ­ψα καὶ πῆ­ρα μιὰ ποὺ ἔ­γρα­φε: τοῦ γά­μου, ἄλ­λη ἔ­γρα­φε: τῆς κη­δεί­ας, ἄλ­λη: τρα­γού­δια ἀ­γά­πης, ἦ­χοι ἀν­θρώ­πων, ἦ­χοι ζώ­ων… Εἶ­χε κα­σέ­τες γιὰ κά­θε μέ­ρα τοῦ χρό­νου… Πλη­σί­α­σα τὸ νε­κρὸ σῶ­μα. Δὲν ἀ­να­γνώ­ρι­σα τὸ πρό­σω­πό της, για­τί ἦ­ταν δι­α­φο­ρε­τι­κό, ὄ­μορ­φο. Μό­νο τὸ χέ­ρι ποὺ μὲ ἔ­τρε­φε εἶ­δα καὶ κα­τά­λα­βα πὼς ἦ­ταν αὐ­τή. Σ’ αὐ­τὸ τὸ ἴ­διο χέ­ρι κρα­τοῦ­σε μιὰ μά­σκα, ἴ­δια μὲ τὸ πρό­σω­πο ποὺ ἤ­ξε­ρα. Στὸ ἄλ­λο μιὰ κα­σέ­τα ποὺ ἔ­γρα­φε: φω­νὲς παι­δι­ῶν. Για­τί ἔ­κρυ­βε αὐ­τὴν τὴν ὀ­μορ­φιά;

        Ξάφ­νου, κα­τά­λα­βα πὼς φρου­ροῦ­σα λά­θος κά­στρο τό­σα χρό­νια… Ἔ­μει­να ἀ­πο­σβο­λω­μέ­νος, ἐ­νῶ ἕ­νας δυ­να­τὸς ἄ­νε­μος πα­ρέ­συ­ρε τὶς κα­σέ­τες μέ­χρι ποὺ κά­λυ­ψαν τὸ σῶ­μα της. Μιὰ ἀ­πό­κο­σμη σι­ω­πὴ ἁ­πλώ­θη­κε, κα­θὼς ἀ­πο­φά­σι­σα νὰ τὴν θά­ψω. Μὲ δυ­ὸ ξύ­λα ἔ­φτια­ξα ἕ­ναν σταυ­ρό. Ὄ­νο­μα; Δὲν ἤ­ξε­ρα, ἀλ­λὰ ἔ­βα­λα με­ρι­κὲς μαρ­γα­ρί­τες καὶ τὴν κα­σέ­τα μὲ τὰ παι­διά. Ἕ­να ἀ­η­δό­νι ἀ­κού­στη­κε ἀ­π’ τὸ δά­σος. Μὲ κα­λοῦ­σε… Τὰ δά­κρυ­ά μου ἦ­ταν καυ­τὰ ὅ­ταν γύ­ρι­σα τὴν πλά­τη καὶ βγῆ­κα ἀ­πὸ τὴν βα­ριὰ πόρ­τα. Μπρο­στά μου τὸ δά­σος, μὲ τὸ ἐ­πί­μο­νο ἀ­η­δό­νι νὰ μὲ ὁ­δη­γεῖ. Ἕ­να μο­νο­πά­τι ἀ­νά­με­σα στὰ δέν­δρα εἶ­δα, γιὰ πρώ­τη φο­ρά, καὶ πῆ­γα πρὸς τὰ ἐ­κεῖ. Πί­σω μου ἀ­κού­στη­κε ἕ­νας ἐκ­κω­φαν­τι­κὸς θό­ρυ­βος. Τὸ κά­στρο εἶ­χε χα­θεῖ στὸν γκρε­μό!

        Περ­πα­τοῦ­σα κι ἔ­κλαι­γα. Τὰ δά­κρυ­α ἕ­λι­ω­ναν τὴν πα­νο­πλί­α μου. Ἄ­φη­σα πί­σω μου τὸ δό­ρυ, τὴν πε­ρι­κε­φα­λαί­α, τὸν σι­δε­ρέ­νιο θώ­ρα­κα… Τό­τε εἶ­δα ἕ­να ξέ­φω­το. Στά­θη­κα κά­τω ἀ­πὸ τὸν λαμ­πε­ρὸ ἥ­λιο καὶ ξάφ­νου κα­τά­λα­βα πὼς ἤ­μουν μιὰ γυ­ναί­κα, γυ­μνὴ στὸ ξέ­φω­το τοῦ δά­σους.

        Ξά­πλω­σα στὸ χῶ­μα. Ἔ­κλαι­γα, γε­λοῦ­σα, ἔ­κλαι­γα, γε­λοῦ­σα, γε­λοῦ­σα… Ὕ­στε­ρα, ἄ­νοι­ξα τὰ μά­τια μου καὶ θυ­μή­θη­κα τὸ δι­κό μου κά­στρο: τό ’­χα ἀ­φή­σει μι­σό. Εἴ­κο­σι χρό­νια μὲ πε­ρί­με­νε.

        Στά­θη­κα στὰ πό­δια μου κι ἄρ­χι­σα νὰ περ­πα­τῶ…

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.

Ξέ­νια Ψαρ­ροῦ (Κρή­τη, 1961). Σπού­δα­σε Φυ­σι­κὴ Ἀ­γω­γὴ στὸ Βου­κου­ρέ­στι καὶ ἐρ­γά­ζε­ται ὡς κα­θη­γή­τρια σὲ σχο­λεῖ­ο. Γρά­φει μυ­θο­πλα­σί­α καὶ ποι­ή­μα­τα. Ποιήματά της ἔ­χουν δημοσιευτεῖ σὲ λογοτεχνικὰ περιοδικά. Τελευταῖο της βιβλίο: Τὸ παι­δί (ποί­η­ση, 2018, ἐκ­δ. Πα­να­γό­που­λος Νε­κτά­ριος).

Ξένια Ψαρροῦ: Ἡ ταυτότητα

Ξέ­νια Ψαρ­ροῦ

Ἡ ταυ­τό­τη­τα

ΡΟΝΙΑ ΜΑΖΕΥΑ μπρά­βο τρι­γυρ­νών­τας σ’ ἔ­ρη­μες γει­το­νι­ές: ἐ­δῶ κα­τοι­κοῦ­σαν χι­λιά­δες μά­τια.

Ὕ­στε­ρα, πάν­τρευ­α αὐ­τὸ ποὺ γεν­νοῦ­σα, τὸ παι­δί μου, μὲ γαμ­προὺς χω­ρὶς σύ­νο­ρα. Οὔ­τε ἤ­ξε­ρα ποῦ κα­τοι­κοῦ­σε με­τά. Ἔ­λε­γα: «Δὲν γέν­νη­σα κα­λὸ παι­δί, ἂς κά­νω ἄλ­λο.» Πρὶν τὸ γεν­νή­σω τὸ ἔ­γρα­φα στὸ κολ­λέ­γιο καὶ με­τὰ τὸ πάν­τρευ­α. Δὲν τὸ με­γά­λω­να πο­τέ. Καὶ πάν­τα ἀ­νά­πη­ρο τὸ πα­ρέ­δι­δα σὲ χέ­ρια ἀ­μύ­η­τα στὸ με­γά­λω­μα. Τὰ ἀ­νύ­παν­τρα παι­διά μου τὰ ἔ­στελ­να στὰ φα­νά­ρια, σὰν τὰ ἀ­λη­τά­κια, νὰ μα­ζεύ­ουν χει­ρο­κρο­τή­μα­τα καὶ νὰ μοῦ τὰ φέρ­νουν τὴ νύ­χτα. Τὰ ἔ­βα­ζα σὲ τε­ρά­στια κου­τιά, ὥ­σπου δὲν χω­ρού­σα­με ἄλ­λο καὶ φεύ­γα­με με­τα­νά­στες στὸν πα­ρα­κά­τω δρό­μο. Μέ­χρι πι­σί­να εἶ­χα φτιά­ξει. Χω­ρὶς νε­ρό, ὅ­μως. Ἦ­ταν γε­μά­τη κου­τιὰ κι αὐ­τή.

        Καὶ πάν­τα κα­τέ­λη­γα στρι­μωγ­μέ­νη στὸ μι­κρὸ δω­μα­τιά­κι τῶν παι­δι­κῶν μου χρό­νων μὲ τὶς βα­λί­τσες μου γε­μά­τες μπρά­βο. Ὅ­σο ἤ­μουν ἐ­κεῖ δὲν γεν­νοῦ­σα. Μό­νο ἄ­νοι­γα τὰ κου­τιά μου. Τὰ λυ­πη­μέ­να βρά­δια, τὰ βρο­χε­ρά, πή­γαι­να κρυ­φὰ στὰ θέ­α­τρα, ἔ­σβη­να ἀ­πὸ τὴ μαρ­κί­ζα τὰ ὀ­νό­μα­τα τῶν πρω­τα­γω­νι­στῶν κι ἔ­βα­ζα τὸ δι­κό μου. Ἤ­θε­λα νὰ πι­στεύ­ω πὼς τὸ ἐ­πί­θε­τό μας —Με­βλέ­πης— ἀ­νῆ­κε στὴν ἄ­γνω­στη ἀ­κό­μα δυ­να­στεί­α τῶν Με­βλέ­πη­δων. Οὔ­τε νὰ ἀ­να­σά­νω μπο­ροῦ­σα, οὔ­τε νὰ κοι­μη­θῶ. Γι’ αὐ­τὸ ἐ­πι­νο­οῦ­σα κά­θε μέ­ρα μιὰ ταυ­τό­τη­τα ἄ­ξια ν΄ἀ­γα­πη­θεῖ. Μὲ τοὺς μο­να­χοὺς ἤ­μουν μο­να­χὴ καὶ μὲ τὶς που­τά­νες που­τά­να. Μὲ τοὺς κο­λυμ­βη­τὲς κο­λυμ­βή­τρια, μὲ τοὺς δι­α­νο­ού­με­νους δι­α­νο­ού­με­νη. Καὶ πάν­τα φω­το­γρα­φι­ζό­μουν δί­πλα στὸν πρῶ­το. Χω­ρὶς κό­πο δι­κό μου.

        Μὰ καὶ μὲ αὐ­τοὺς ποὺ ἔ­ρι­χναν λά­σπη στὸν πρῶ­το, ἤ­μουν πρώ­τη. Κα­νεὶς δὲν ἤ­ξε­ρε τί πι­στεύ­ω. Οὔ­τε κι ἐ­γώ. Πε­ρι­πλα­νι­ό­μουν πρό­σφυ­γας στὶς χῶ­ρες τῶν ἄλ­λων καὶ σὰν σί­φου­νας ἔ­κλε­βα τὰ πα­λα­μά­κια κι ἔ­φευ­γα.

        Μὲ φώ­να­ζαν: «Ἡ πρω­τεύ­ου­σα τοῦ ἀ­νέ­μου». Χώ­ρα δὲν εἶ­χα. Οὔ­τε ἑ­στί­α.

Πη­γή: Πρώτη δημοσίευση.

Ξέ­νια Ψαρ­ροῦ (Κρή­τη, 1961). Σπού­δα­σε Φυ­σι­κὴ Ἀ­γω­γὴ στὸ Βου­κου­ρέ­στι καὶ ἐρ­γά­ζε­ται ὡς κα­θη­γή­τρια σὲ σχο­λεῖ­ο. Γρά­φει μυ­θο­πλα­σί­α καὶ ποι­ή­μα­τα. Ποιήματά της ἔχουν δημοσιευτεῖ σὲ λογοτεχνικὰ περιοδικά. Τελευταῖο της βιβλίο: Τὸ παι­δί (ποί­η­ση, 2018, ἐκ­δ. Πα­να­γό­που­λος Νε­κτά­ριος).