Ἀγαθοκλῆς Ἀζέλης: Ματαιωμένοι Λάζαροι

.

.

Ἀ­γα­θο­κλῆς Ἀ­ζέ­λης

.

Μα­ται­ω­μέ­νοι Λά­ζα­ροι

 .

ΦΡΑΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ πίσω της θαρ­ροῦ­σε πὼς ὅ­λοι ἀ­κι­νη­το­ποι­οῦν­ταν· ἀν­τι­κεί­με­να, μη­χα­νι­σμοὶ καὶ ἔμ­βιοι ὀρ­γα­νι­σμοὶ πά­γω­ναν, λέ­ει, στὴ στά­ση ποὺ εἶ­χαν τὴ στιγ­μὴ τῆς ἀ­να­χώ­ρη­σης. Δὲν θὰ πά­λι­ω­ναν οὔ­τε θὰ γερ­νοῦ­σαν πο­τέ, θὰ πε­ρί­με­ναν μό­νο τὴν ἐ­πα­νεκ­κί­νη­ση μὲ τὴν ἐν­δε­χό­με­νη ἐ­πι­στρο­φή της. Ὅ­πως συμ­βαί­νει μὲ τὴν ἐ­νερ­γο­ποί­η­ση ἑ­νὸς δι­α­κό­πτη. Ἔ­χον­τας αὐ­τὴ τὴ βε­βαι­ό­τη­τα κρα­τοῦ­σε γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό της τὸ ἀ­πο­κλει­στι­κὸ δι­καί­ω­μα τῆς κί­νη­σης, τῆς με­τα­κί­νη­σης, τῆς συγ­κί­νη­σης καὶ γε­νι­κῶς. Μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο κλεί­δω­νε πολ­λὰ δω­μά­τια στὸ πέ­ρα­σμά της. Συν­τη­ροῦ­σε τοὺς πο­λύ­τι­μους ἐ­νοί­κους γιὰ τὸ μέλ­λον. Ὅ­ταν ξό­δε­ψε ὅ­λες τὶς ἀ­νοι­χτὲς πόρ­τες, σκέ­φτη­κε νὰ κά­νει μιὰ ἐ­πι­θε­ώ­ρη­ση τῶν ἀ­γαλ­μά­των τοῦ πα­ρελ­θόν­τος. Μὲ τὴν ἀρ­μα­θιὰ τῶν κλει­δι­ῶν στὸ χέ­ρι, ἄρ­χι­σε τὴν ἀ­να­δρο­μή. Ὅ­μως ἀ­πὸ τὶς ὀρ­θά­νοι­χτες πόρ­τες μπαι­νό­βγαι­ναν μὲ τὴ συ­νή­θη γε­ρον­τι­κὴ δυ­σκι­νη­σί­α οἱ ἔγ­κλει­στοι τῆς μνή­μης της. Πα­ρα­δό­ξως τὰ ἀ­γάλ­μα­τα ἦ­ταν συ­νο­μή­λι­κά της.

.

.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ἀγα­θο­κλῆς Ἀ­ζέ­λης (Μη­λιὰ Με­τσό­βου, 1963). Φι­λό­λο­γος στὴ Δευ­τε­ρο­βάθ­μια Ἐκ­παί­δευ­ση, ἀ­πό­φοι­τος τῆς Φι­λο­σο­φι­κῆς Ἀ­θη­νῶν καὶ δι­δά­κτο­ρας τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου τῆς Βι­έν­νης. Πρῶ­το του βι­βλί­ο: Νύ­χτες στὸ θρυμ­μα­τι­σμέ­νο ἐ­νυ­δρεῖ­ο, Ἀ­θή­να, 2008, (ποί­η­ση). Δη­μο­σί­ευ­σε με­τα­φρά­σεις γερ­μα­νό­φω­νης λο­γο­τε­χνί­ας.

 .