.
.
Γιάννης Παλαβός
.
Μιὰ σύντομη ἀποτίμηση τοῦ ἐγχειρήματος
[Γιὰ τoὺς 420 χαρακτῆρες τοῦ Lou Beach]
.
Ν ΣΥΝΟΨΙΖΑΜΕ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ καθιστοῦν ἕνα διήγημα ἀξιανάγνωστο, θὰ καταλήγαμε, ἐνδεχομένως, στὰ ἑξῆς: συμπύκνωση, οἰκονομία, ὑπαινιγμός, αἰφνιδιασμός, ἀκρίβεια, ἰδιάζουσα γλώσσα, προσωπικὸ βλέμμα καί, πρωτίστως, τὸ ρίγος ποὺ ἀπαντᾶται στὴν ποίηση· ὅλα, ἄλλωστε, τὰ παραπάνω στοιχεῖα προσιδιάζουν στὸν ποιητικὸ λόγο. Ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους Ἕλληνες διηγηματογράφους τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Γιῶργος Σκαμπαρδώνης, ἐπισημαίνει σ’ ἕνα κριτικό του σημείωμα ὅτι «κάτω ἀπὸ τὸ διήγημα πρέπει νὰ σαλεύει τὸ ποίημα» (Βιβλιοθήκη Ἐλευθεροτυπίας, 23 Ὀκτωβρίου 2009).
Λαμβάνοντας ὑπόψη τὰ παραπάνω, θὰ μποροῦσε ἴσως ὁ ἀναγνώστης ἢ ὁ διηγηματογράφος ποὺ ἀντιμετωπίζει ἐπιφυλακτικὰ τὶς νέες τεχνολογίες καὶ τὶς συνθῆκες ποὺ αὐτὲς διαμορφώνουν γιὰ τὴ συγγραφή, νὰ ἀναρωτηθεῖ ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ γραφτοῦν ἀξιόλογα διηγήματα στὸ νέο ψηφιακὸ περιβάλλον. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀσφαλῶς καταφατική. Οἱ περιορισμοὶ ποὺ τίθενται ἀπὸ τὰ νέα μέσα μποροῦν στὰ χέρια ἱκανῶν πεζογράφων ἢ ποιητῶν νὰ ἀναδειχθοῦν σὲ ἀφετηρία παραγωγῆς καθόλα ἀξιανάγνωστων ἔργων. Οἱ κάθε λογῆς περιορισμοὶ ποὺ ὣς τὸν 20ὸ αἰώνα ὑπαγόρευαν οἱ παραδεδομένες ἐκφραστικὲς φόρμες (ἂς θυμηθοῦμε τὴν ὑψηλὴ κωδικοποίηση τοῦ ποιητικοῦ λόγου πρὶν τὸ μοντερνισμὸ) οὐδέποτε ἐμπόδισαν τὴ γέννηση σημαντικῶν ἔργων – σπουδαῖα σονέτα, παντούμ, χαϊκοῦ ἢ ποιήματα σὲ δεκαπεντασύλλαβο γράφονταν πάντοτε. Κι αὐτὸ διότι ὁ ἐπαρκὴς ποιητὴς ἢ πεζογράφος ἀξιοποιεῖ τοὺς περιορισμοὺς καὶ τοὺς ἐν γένει κανόνες μιᾶς φόρμας ὑπέρ του καὶ ὑπὲρ τοῦ περιεχομένου – ἀρκεῖ φυσικὰ νὰ διαθέτει ὁρισμένες ἢ ὅλες τὶς ποιότητες ποὺ ἀναφέρθηκαν στὴν ἀρχὴ τοῦ σημειώματος.
Ἡ περίπτωση τοῦ Λοὺ Μπίτς, ὁ ὁποῖος ἐπιχείρησε νὰ γράψει μικροδιηγήματα τὸ πολὺ 420 χαρακτήρων, τοὺς ὁποίους μέχρι πρόσφατα ἔθετε ὣς ὅριο τὸ Φέισμπουκ, ἐπιβεβαιώνει τὸν ἰσχυρισμὸ αὐτόν. Τὰ σύντομα κείμενα τοῦ Μπὶτς ὑπερβαίνουν εὔκολα τὸ ἐπίπεδο τοῦ εὐφυολογήματος, τοῦ ἐντυπωσιοθηρικοῦ λεκτικοῦ πυροτεχνήματος ἢ τῆς βινιέτας, διαθέτοντας ἱκανὸ βάθος, ποιητικὴ προοπτικὴ καὶ τὸν ἀναγκαῖο ὑπαινικτικὸ χαρακτήρα· εἶναι, συνεπῶς, καθόλα ἀξιανάγνωστα λογοτεχνήματα, ἀνεξαρτήτως ἔκτασης ἢ περιβάλλοντος ὅπου δημιουργήθηκαν. Ὁ Μπὶτς ἀξιοποίησε στὸ ἔπακρο τὰ ἀσφυκτικὰ ὅρια τοῦ Φέισμπουκ παραδίδοντας κείμενα ποὺ πείθουν τὸν ἀναγνώστη.
Ἀσφαλῶς, δὲν εἶναι ὅλα τα ἀνάλογα ἐγχειρήματα a priori ἐπιτυχῆ. Τὸ 2011, ἡ Ἀγγλικὴ Ἑταιρεία Συγγραφέων ὀργάνωσε μιὰ ἐκστρατεία ἐναντίον τῆς μείωσης ἀναγνώσεων διηγημάτων ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο τοῦ BBC. Ἕνας ἀπὸ τοὺς τρόπους ἀντίδρασης ἦταν ἡ συγγραφὴ μικροδιηγημάτων μέσω Τουίτερ (γιὰ περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὸ ἐγχείρημα, βλ. τὸ σχετικὸ ἀφιέρωμα τοῦ ἰστολογίου Ἱστορίες Μπονζάι). Ὡστόσο στὴν περίπτωση ἐκείνη τὸ ἀποτέλεσμα δὲ στέφθηκε μὲ ἐπιτυχία, διότι, πέρα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ χρονικὸ περιθώριο συγγραφῆς τῶν μικροδιηγημάτων ἦταν πολὺ μικρὸ (μόλις λίγες ὧρες), τὸ τελικὸ διήγημα ἦταν προϊὸν συλλογικῆς ἐργασίας ἑκατοντάδων χρηστῶν του Τουίτερ. Μὲ ἄλλα λόγια, ἀπουσίαζε τὸ ἀποτύπωμα μιᾶς μοναδικῆς προσωπικότητας, ἀντανάκλαση τῆς ὁποίας —αἰσθητικὰ ἀλλὰ καὶ ὡς περιεχόμενο— ἀποτελεῖ τὸ κείμενο. Οἱ παράγοντες αὐτοὶ δὲ σχετίζονται μὲ τὸ ἴδιο το μέσο καὶ τοὺς περιορισμοὺς ποὺ θέτει, ἀλλὰ μὲ ἐξωτερικοὺς παράγοντες, δηλαδὴ τὴ χρήση τοῦ μέσου.
Ἀντίθετα, ὁ Μπὶτς ἔγραψε τὰ μικροδιηγήματα τῶν 420 χαρακτήρων στὸ Φέισμπουκ, ὅπως θὰ τὰ ἔγραφε ὁποιοσδήποτε ἄλλος συγγραφέας σὲ «παραδοσιακὸ» περιβάλλον, δηλαδὴ στὸ χαρτί: ἀσκώντας ὁ ἴδιος πλήρη ἔλεγχο στὸ κείμενο, μὲ ἐλευθερία χρόνου καὶ ἐπιλογῆς ὕφους. Ἐφόσον ὁ Μπὶτς εἶναι ἱκανὸς πεζογράφος —πράγμα ποὺ τὸ βιβλίο ὡς σύνολο ἀποδεικνύει—, τὸ διήγημα ὄντως, ὅπως σημειώνει ὁ Σκὸτ Μπράντφιλντ στὴν κριτική του στοὺς New York Times, «βγαίνει θριαμβευτὴς» ἀπ’ αὐτὸ τὸ ὁμολογουμένως ἐνδιαφέρον πείραμα.
.
.
Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.
Γιάννης Παλαβός (Βελβεντὸ Κοζάνης, 1980). Σπούδασε δημοσιογραφία στὸ ΑΠΘ καὶ πολιτιστικὴ διαχείριση στὸ Παντεῖο. Τὸ 2007 κυκλοφόρησε ἀπὸ τὴν Intro Books ἡ συλλογὴ διηγημάτων του Ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἄλλες ἱστορίες. Τὸ 2009 κυκλοφόρησε ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Τόπος τὸ βιβλίο Σὰν Ἄνγκρε / Τὰ δάκρυα τῆς Φὸν Μπράουν, ποὺ ἔγραψε μαζὶ μὲ τὸν Σωτήρη Μπαμπατζιμόπουλο. Τὸ 2011 ἔγραψε μαζὶ μὲ τὸν Τάσο Ζαφειριάδη τὸ σενάριο γιὰ τὸ κόμικ «Τὸ πτῶμα», σὲ σχέδιο Θανάση Πέτρου (Jemma Press). Διηγήματα καὶ μεταφράσεις του (μεταξὺ ἄλλων: Edgar Lee Masters, Miroslav Holub, Matthew Arnold, Donald Justice) ἔχουν δημοσιευθεῖ στὰ περιοδικὰ Τὸ Δέντρο, Ἐντευκτήριο, (Δε)κατά, Ἡ Παρέμβαση, e–poema κ.ἄ. Τὸ 2012 κυκλοφόρησε ἡ συλλογὴ διηγημάτων του Ἀστεῖο (ἐκδ. Νεφέλη). Γιὰ τὸ ἱστολόγιο τοῦ Πλανόδιου ἔχει μεταφράσει τὸ διήγημα τῆς Γουίλα Κάθερ «Πίτερ» καὶ ἔχει ἐπιμεληθεῖ τὸ ἀφιέρωμα «Ὁ Ἄμπροουζ Μπὴρς καὶ οἱ “Φανταστικοὶ Μύθοι”» καθὼς καὶ τὴν παρουσίαση τοῦ «Λογοτεχνικοῦ Τουϊτομαραθώνιου» ποὺ διοργάνωσε ἡ ἀγγλικὴ Ἑταιρεία Συγγραφέων τὸν Σεπτέμβριο-Ὀκτώβριο τοῦ 2011. Περισσότερα γιὰ τὸ ἀφιέρωμά μας στὸν Λοὺ Μπὶτς βλέπε ἐδῶ τὸ εἰσαγωγικὸ ἄρθρο τοῦ Σκὸτ Μπράντφιλντ καθὼς καὶ τὸ σχόλιό μας στὸ Ἡμερολόγιο Καταστρώματος (ἐγγραφὴ 18-08-2014).
.
Filed under: Beach Lou,ΑΝΑΦΟΡΕΣ,Ελληνικά,Παλαβός Γιάννης | Tagged: Γιάννης Παλαβός,Διήγημα,Lou Beach | Τὰ σχόλια στὸ Γιάννης Παλαβός: Μιὰ σύντομη ἀποτίμηση τοῦ ἐγχειρήματος ἔχουν κλείσει