.
.
Γιῶργος Χαραλαμπόπουλος
Ἐξ αἵματος
– Αὔριο τὸ πρωί.
– Πόσο θὰ μείνεις;
– Δὲν ξέρω, ἐξαρτᾶται.
– Οἱ γιατροὶ τί λένε;
– Εἶναι σοβαρά, πεθαίνει. Νὰ σ’ ἔβλεπε…
– Δὲν χρειάζεται.
-…γιὰ τελευταία φορά.
– Χρειάζεσαι λεφτά;
– Ἂν μὲ ρωτήσει γιὰ σένα;
– Δὲν μὲ εἶδες.
– Ἀκόμα τοῦ τὸ κρατᾶς; Πατέρας μας εἶναι.
– Παναγιώτη γιὰ πές μου, ὅταν μεγαλώσει τὸ παιδί μου πῶς νὰ σὲ συστήσω; Ἀδελφό του ἤ θεῖο του; Λέγε ρέ, λέγε!
Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.
Γιῶργος Χαραλαμπόπουλος (Κατερίνη, 1956). Σπούδασε Χημεία, ἔκανε μεταπτυχιακὸ στὴ Στατιστική, καὶ σεμινάρια θεατρικῆς γραφῆς (Ἀνδρέας Φλουράκης) καὶ bonzai (Μισὲλ Φάις). Ἐργάζεται ὡς ἐκπαιδευτικός τὰ τελευταία 13 χρόνια στὸ Σῶμα Ἐπιθεωρητῶν-Ἐλεγκτῶν Δημόσιας Διοίκησης. Ἕνα σενάριο («Στὸ δρόμο», μικροῦ μήκους) ἔχει βραβευτεῖ καὶ δημοσιευτεῖ.
Ἔργο του DomenicoGhirlandaio.
Filed under: Ερωτας,Ελληνικά,Θάνατος,Κοινωνικοί κώδικες,Οικογένεια,Περιγραφή,Φύλα,Χαραλαμπόπουλος Γιώργος | Tagged: Γιώργος Χαραλαμπόπουλος,Διήγημα,Λογοτεχνία |