Σκὸτ Μπράντφιλντ (Scott Bradfield): Ὁ συγγραφέας τοῦ Φέισμπουκ

.

.

Σκὸτ Μπράν­τφιλντ (S­c­o­tt B­r­a­d­f­i­e­ld)

.

Ὁ συγ­γρα­φέ­ας τοῦ Φέ­ισ­μπουκ

[Λοὺ Μπὶτς / L­ou B­e­a­ch]

(T­he F­a­c­e­b­o­ok A­u­t­e­ur)

 .

Α ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ εἶ­ναι ἰ­δι­αι­τέ­ρως ἀν­θε­κτι­κὰ καὶ προ­σαρ­μο­στι­κὰ ὄν­τα – ὅ­πως τὰ βα­κτή­ρια ποὺ συ­νε­χῶς ἀ­να­κα­λύ­πτουν οἱ ἐ­πι­στή­μο­νες στὰ ἔγ­κα­τα τῶν ἡ­φαι­στεί­ων ἢ τὰ βά­θη τῶν ὠ­κε­α­νῶν. Θάψ­τε τα στὶς ὑ­πο­φω­τι­σμέ­νες καὶ ἀ­φι­λό­ξε­νες γιὰ τὴ ζω­ὴ σε­λί­δες τῶν φοι­τη­τι­κῶν λο­γο­τε­χνι­κῶν πε­ρι­ο­δι­κῶν, κι αὐ­τὰ θὰ ἐ­ξα­κο­λου­θή­σουν νὰ εὐ­δο­κι­μοῦν. Ἢ γε­μί­στε τα μὲ ἐ­ξω­γή­ι­νους βγαλ­μέ­νους ἀ­πὸ φτη­νὲς ται­νί­ες καὶ μὲ τσου­λά­κια ποὺ ὁ­πλο­φο­ροῦν, κι αὐ­τὰ εὐ­χα­ρί­στως θὰ τρα­βή­ξουν τὸ δρό­μο τους, ἐ­πι­βι­ώ­νον­τας γιὰ πε­ρισ­σό­τε­ρο και­ρὸ ἀ­π’ τοὺς ὑ­πε­ρό­πτες νι­κη­τὲς τῶν βρα­βεί­ων Πού­λι­τζερ, οἱ ὁ­ποῖ­οι κά­πο­τε τὰ κοι­τοῦ­σαν μὲ μι­σὸ μά­τι (γιὰ νὰ μὴν ἀ­να­φερ­θοῦ­με στὶς πε­ρι­σπού­δα­στες κρι­τι­κές τους ἐ­πι­τρο­πές). Κι αὐ­τὸ συμ­βαί­νει δι­ό­τι τὰ δι­η­γή­μα­τα δὲ χρει­ά­ζον­ται πολ­λὰ γιὰ νὰ ἐ­πι­βι­ώ­σουν – μό­νο ἕ­να στό­χο ἄ­ξιο νὰ τὸν κυ­νη­γή­σει κα­νείς, ἕ­ναν ἥ­ρωα ἄ­ξιο νὰ κυ­νη­γή­σει τὸ στό­χο καὶ τρί­α μα­γι­κὰ ἀ­ρι­στο­τε­λι­κὰ συ­στα­τι­κά: ἀρ­χή, μέ­ση καὶ τέ­λος. Ξαφ­νι­κὰ ἔ­χε­τε στὰ χέ­ρια σας ἕ­να τέ­λεια σχη­μα­τι­σμέ­νο καὶ αὐ­τό­βου­λο τε­ρα­τά­κι. Ἀ­να­πνέ­ει. Ἀ­να­πα­ρά­γε­ται.

       Ἂν ἡ πρώ­τη συλ­λο­γὴ τοῦ Λοὺ Μπὶτς μὲ τί­τλο 420 χα­ρα­κτῆ­ρες μᾶς ἐ­πι­τρέ­πει νὰ βγά­λου­με ὁ­ρι­σμέ­να συμ­πε­ρά­σμα­τα, τό­τε δὲν ἀ­πο­κλεί­ε­ται τὰ δι­η­γή­μα­τα νὰ εἶ­ναι ὄν­τα ἀρ­κε­τὰ με­θο­δι­κὰ καὶ προ­σαρ­μο­στι­κά, ὥ­στε νὰ ἐ­πι­βι­ώ­σουν ἀ­κό­μα καὶ στὸ Φέ­ισ­μπουκ – ἤ, ἀ­κρι­βέ­στε­ρα, στὸ πε­δί­ο τοῦ Φέ­ισ­μπουκ ὅ­που δη­μο­σι­εύ­ει κα­νεὶς τὴν «κα­τά­στα­σή» του καὶ τὸ ὁ­ποῖ­ο μέ­χρι πρό­τι­νος δὲν ἦ­ταν δυ­να­τὸ νὰ ὑ­περ­βαί­νει τοὺς 420 χα­ρα­κτῆ­ρες· ἐ­κεῖ πρω­το­εμ­φα­νί­στη­καν αὐ­τὲς οἱ σύν­το­μες ἱ­στο­ρί­ες. Ὅ­μως οἱ ἱ­στο­ρί­ες εἶ­ναι μι­νι­μα­λι­στι­κὲς μό­νον ὡς πρὸς τὴν ἔ­κτα­ση, μιᾶς καὶ ἡ φαν­τα­σί­α τοῦ Μπὶτς εἶ­ναι τό­σο με­γά­λη ὅ­σο ἡ γκά­μα τῶν πρω­τα­γω­νι­στῶν του. Πάρ­τε, γιὰ πα­ρά­δειγ­μα, τὸν Ζού­μα Πέν­τλε­ϊ, πρώ­ην κά­τοι­κο τοῦ Λάμ­ποκ στὸ Τέ­ξας, ὁ ὁ­ποῖ­ος «ἦρ­θε στὸ Λὸς Ἄν­τζε­λες τὸ ’­02 μὲ τὴν κι­θά­ρα του, με­ρι­κὰ τρα­γού­δια κι ἕ­να ἄ­σχη­μο σκυ­λί». Ἢ τὴ Βέ­ρα (Μαλ­λια­ρὴ) Λάμπ, ἡ ὁ­ποί­α «ντυ­νό­ταν ἄν­δρας καὶ ξε­περ­νοῦ­σε στὶς βρι­σι­ές, στὸ πι­στό­λι καὶ τὸ πο­τὸ ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε φο­ροῦ­σε παν­τε­λό­νια, στὸ Λὶ­τλ Ρὸκ τὸ 1922». Ἀ­κό­μα, ὑ­πάρ­χουν ἀρ­κε­τοὶ μο­να­χι­κοὶ ποὺ συ­χνά­ζουν σὲ μπὰρ καὶ στρι­πτι­τζά­δι­κα ἢ ὁ τύ­πος ποὺ «ἀ­νέ­λα­βε ὑ­περ­γο­λα­βί­α νὰ βά­ψει μιὰ κρε­μα­στὴ γέ­φυ­ρα πά­νω ἀ­π’ τὸν πο­τα­μὸ Μπό­ζο στὸ Κογ­κὸ» ἢ ὁ τυ­χο­δι­ώ­κτης ποὺ μπαί­νει σ’ ἕ­να δι­α­στη­μό­πλοι­ο καὶ πά­ει πρὸς τὴ Βα­θιὰ Ἀ­ποι­κί­α 7, ὅ­που, ὅ­πως τοῦ εἶ­παν, «ἡ κα­τά­στα­ση εἶ­ναι ἐν­τά­ξει, εἶ­ναι κα­θα­ρὰ» καί, δό­ξᾳ τῷ Θεῷ, μπο­ρεῖ ἀ­κό­μα νὰ κα­πνί­σει ἕ­να Μάρλ­μπο­ρο. Ἐ­πει­δὴ ἕ­να δι­ή­γη­μα εἶ­ναι σύν­το­μο ἢ ἔ­στω ἐ­ξαι­ρε­τι­κὰ σύν­το­μο, δὲ ση­μαί­νει ὅ­τι δὲ μπο­ρεῖ νὰ πε­ρι­έ­χει πλή­θη (ἢ νὰ τὰ στέλ­νει σὲ ἄλ­λους πλα­νῆ­τες).

       Τὰ δι­η­γή­μα­τα τοῦ Μπὶτς μοιά­ζουν μὲ τὸ φλοι­ὸ ἑ­νὸς δέν­τρου, ἔ­χουν τὴν ἴ­δια τρα­χύ­τη­τα καὶ σκλη­ρό­τη­τα ἀ­κό­μα κι ὅ­ταν εἶ­ναι γραμ­μέ­να κα­τὰ τὰ πρό­τυ­πα ἄλ­λων συγ­γρα­φέ­ων. Βρί­σκει κα­νεὶς ἱ­στο­ρί­ες στὸ ὕ­φος τοῦ Ἔλ­μορ Λέ­ο­ναρντ καὶ τοῦ Τζὶμ Τόμ­σον, στὶς ὁ­ποῖ­ες ἴ­σως συ­ναν­τή­σε­τε κά­ποι­ον ἀ­νώ­νυ­μο μπρά­βο ν’ ἀ­νη­συ­χεῖ μή­πως κόλ­λη­σε σπα­νά­κι ἀ­πὸ τὰ κα­νε­λό­νια στὰ δόν­τια του, ἐ­νῶ πα­σχί­ζει νὰ μὴν κοι­τά­ξει τὸ πτῶ­μα ποὺ κά­ποιος ἄ­φη­σε στὸ πί­σω κά­θι­σμα τοῦ αὐ­το­κι­νή­του του. Ἢ βρί­σκει κα­νεὶς ἱ­στο­ρί­ες στὸ ὕ­φος τοῦ Τέ­ρι Γκί­λιαμ, τοῦ ἰ­δι­όρ­ρυθ­μου καλ­λι­τέ­χνη τοῦ κο­λὰζ (πα­ρεμ­πι­πτόν­τως, τὰ κο­λὰζ τοῦ ἴ­διου τοῦ Μπὶτς κο­σμοῦν μου­σεῖ­α, ἐ­ξώ­φυλ­λα δί­σκων καὶ πολ­λὲς σε­λί­δες αὐ­τοῦ του βι­βλί­ου, ποὺ ἀν­τλεῖ ἀ­πὸ τὴν τε­χνι­κὴ τοῦ κο­λάζ), στὶς ὁ­ποῖ­ες ἕ­να φορ­τη­γὸ πλοῖ­ο κα­τα­πλέ­ει σὲ μιὰ ὡ­ραί­α ἀ­στι­κὴ γει­το­νιὰ καὶ γί­νε­ται κα­τά­στη­μα τῆς Ι­ΚΕ­Α, ἢ ἕ­νας ἄν­δρας κρύ­βει κά­τω ἀ­π’ τὸ κα­πέ­λο του ἕ­να σπί­νο ποὺ κα­θα­ρί­ζει μὲ τὸ ράμ­φος του τὸ φτέ­ρω­μά του. Ὅ­μως τὰ κα­λύ­τε­ρα δι­η­γή­μα­τα τοῦ Μπὶτς συ­ναν­τῶν­ται στὴν ἀ­κό­μα πιὸ σκο­τει­νή, ἀ­κό­μα πιὸ ἀ­στεί­α καὶ πο­λὺ πιὸ σου­ρε­α­λι­στι­κὴ ζώ­νη ποὺ χω­ρί­ζει τοὺς ἄν­δρες ἀ­π’ τὶς γυ­ναῖ­κες – κά­τι σὰν Λά­ρι Μπρά­ουν μὲ πά­γο κι ἀ­μέ­σως με­τὰ ἕ­να σφη­νά­κι, γιὰ τὴ γεύ­ση, ἀ­πὸ Ρί­τσαρντ Φόρντ. Ὁ­ρι­σμέ­να ἀ­π’ αὐ­τὰ εἶ­ναι σχε­δὸν πλή­ρως ὁ­λο­κλη­ρω­μέ­νες ἱ­στο­ρί­ες πά­νω στὸ τί συμ­βαί­νει ὅ­ταν οἱ ἄν­δρες βι­ώ­νουν τὴν ἀ­νοί­κεια καὶ συγ­κε­χυ­μέ­νη αἴ­σθη­ση ἑ­νὸς τέ­λους κι εἶ­ναι πιὰ ἀρ­γὰ ν’ ἀν­τι­δρά­σουν:

       «Ἀ­φό­του ἔ­φυ­γε ἡ γυ­ναί­κα του, ἔ­γι­νε ὁ ἴ­διος ἡ σύ­ζυ­γός του: σι­δέ­ρω­νε τὰ ἐ­σώ­ρου­χά του, ξε­σκό­νι­ζε τὰ ρά­φια, ἔ­βγα­ζε τὰ μπιμ­πε­λὸ ἀ­πὸ τὴν τρα­πε­ζα­ρί­α κι ἔ­πει­τα τὰ ξα­νά­βα­ζε προ­σε­κτι­κὰ στὴ θέ­ση τους, ὅ­ταν εἶ­χε πιὰ πε­ρά­σει τὰ ἔ­πι­πλα μὲ κε­ρί. Φο­ροῦ­σε τὴν πο­διά της καὶ συ­χνὰ μα­γεί­ρευ­ε φα­γη­τὰ κα­τσα­ρό­λας. Κά­ποι­ες φο­ρὲς ἔμ­παι­νε στὴν ντου­λά­πα της, κα­θό­ταν στὸ πά­τω­μα κι ἔ­χω­νε τὸ πρό­σω­πό του στὰ φο­ρέ­μα­τά της, ἀ­π’ τὴ μιὰν ἄ­κρη στὴν ἄλ­λη, σὰν σκυ­λὶ ποὺ ψά­χνει μέ­σα στὰ χόρ­τα τοῦ χω­ρα­φιοῦ.»

       Οἱ 420 χα­ρα­κτῆ­ρες εἶ­ναι ἕ­να ἀ­πο­λαυ­στι­κό, δι­α­σκε­δα­στι­κὸ βι­βλί­ο ποὺ δι­α­βά­ζε­ται σὲ μί­α ἢ δύ­ο κα­θι­σι­ές, ὅ­μως οἱ ἱ­στο­ρί­ες στὸ σύ­νο­λό τους ἀ­φή­νουν μιὰ ἐ­πί­γευ­ση σπου­δαι­ό­τη­τας καὶ χιοῦ­μορ, καὶ τὴν αἴ­σθη­ση ὅ­τι ἔ­χου­με νὰ κά­νου­με μ’ ἕ­να συγ­γρα­φέ­α μὲ συγ­κρο­τη­μέ­νη ἄ­πο­ψη. Αὐ­τὸς ὁ ἑ­τε­ρο­γε­νὴς κό­σμος τῶν μι­κρο­σκο­πι­κῶν δι­η­γη­μά­των εἶ­ναι ἕ­νας κό­σμος εὐ­ρύς, εἶ­ναι μιὰ κα­λο­σχε­δι­α­σμέ­νη ἀλ­λη­λου­χί­α πει­ρα­μά­των πά­νω στὴ σμί­κρυν­ση. Ὁ­ρι­σμέ­να πει­ρά­μα­τα δί­νουν πρω­τό­τυ­πα καὶ γο­η­τευ­τι­κὰ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα (ὅ­πως τὸ ἀ­νω­τέ­ρω δι­ή­γη­μα, ποὺ πα­ρα­τέ­θη­κε στὸ σύ­νο­λό του), ἐ­νῶ ἀ­πὸ ἄλ­λα προ­κύ­πτουν πα­ρά­δο­ξα καὶ μπερ­δε­μέ­να τε­ρα­τουρ­γή­μα­τα, ποὺ θυ­μί­ζουν τὴ θλι­βε­ρὴ κα­τά­λη­ξη τοῦ Ἀν­τρὲ Ντε­λὰμ­πρ στὴν ται­νί­α Ἡ μύ­γα τοῦ 1958. Στὸ τέ­λος, ὡ­στό­σο, ἀ­π’ τὶς σε­λί­δες αὐ­τὲς βγαί­νει θρι­αμ­βευ­τὴς ὄ­χι μό­νον ὁ Μπὶτς ἀλ­λὰ τὸ ἴ­διο το δι­ή­γη­μα. Δι­ό­τι ἂς τὸ πα­ρα­δε­χτοῦ­με, ἁ­πλού­στα­τα δὲν μπο­ροῦ­με νὰ κά­νου­με τί­πο­τα σ’ αὐ­τὸν τὸ δι­α­βο­λά­κο – κόψ­τε τον, συμ­πι­έ­στε τὸν, ψη­φι­ο­ποι­ῆ­στε τον, Ὀ­στε­ρο­ποι­ῆ­στε τον, Οὐ­λι­πο­ποι­ῆ­στε τον, ἀ­κό­μα ἀ­κό­μα Μαρ­τι­νο­ποι­ῆ­στε τον ἢ κοι­νω­νι­κο-δι­κτυ­ο­ποι­ῆ­στε τον: πα­ρα­μέ­νει ζων­τα­νός!

.

Ση­μει­ώ­σεις:

Ἔλ­μορ Λέ­ο­ναρντ: ὁ Ἔλ­μορ Λέ­ο­ναρντ (E­l­m­o­re L­e­o­n­a­rd, 1925) εἶ­ναι Ἀ­με­ρι­κα­νὸς πε­ζο­γρά­φος, συγ­γρα­φέ­ας εὐ­πώ­λη­των ἀ­στυ­νο­μι­κῶν μυ­θι­στο­ρη­μά­των.

Τζὶμ Τόμ­σον: ὁ Τζὶμ Τόμ­σον (J­im T­h­o­m­p­s­on, 1906-1977) ἦ­ταν Ἀ­με­ρι­κα­νὸς συγ­γρα­φέ­ας. Ὅ­πως κι ὁ Ἔλ­μορ Λέ­ο­ναρντ, ἔ­γρα­ψε πολ­λὰ εὐ­πώ­λη­τα ἀ­στυ­νο­μι­κὰ μυ­θι­στο­ρή­μα­τα. Ὡ­στό­σο τὶς τε­λευ­ταῖ­ες δε­κα­ε­τί­ες ἡ κρι­τι­κὴ ἀ­να­γνώ­ρι­σε κι ἄλ­λες ἀ­ρε­τὲς στὸ ἔρ­γο του, ἀ­πο­μα­κρύ­νον­τάς τον στα­δια­κὰ ἀ­πὸ τὸ στίγ­μα τοῦ «συγ­γρα­φέ­α λα­ϊ­κῆς κα­τα­νά­λω­σης».

Τέ­ρι Γκί­λιαμ: ὁ Τέ­ρι Γκί­λιαμ (T­e­r­ry G­i­l­l­i­am, 1940) εἶ­ναι Βρε­τα­νὸς —γεν­νη­μέ­νος στὶς Η­ΠΑ— σκη­νο­θέ­της τοῦ κι­νη­μα­το­γρά­φου καὶ δη­μι­ουρ­γὸς κο­λὰζ καὶ κι­νου­μέ­νων σχε­δί­ων, μέ­λος τῆς θρυ­λι­κῆς ὁ­μά­δας Βρε­τα­νῶν κω­μι­κῶν «Μόν­τι Πά­ι­θον» (M­o­n­ty P­y­t­h­on).

Λά­ρι Μπρά­ουν μὲ πά­γο κι ἀ­μέ­σως με­τὰ ἕ­να σφη­νά­κι, γιὰ τὴ γεύ­ση, ἀ­πὸ Ρί­τσαρντ Φόρντ: ὁ Λά­ρι Μπρά­ουν (L­a­r­ry B­r­o­wn, 1951-2004) ἦ­ταν Ἀ­με­ρι­κα­νὸς μυ­θι­στο­ρι­ο­γρά­φος καὶ δι­η­γη­μα­το­γρά­φος. Ὁ Ρί­τσαρντ Φὸρντ (R­i­c­h­a­rd F­o­rd, 1944) εἶ­ναι ἐ­πί­σης Ἀ­με­ρι­κα­νὸς πε­ζο­γρά­φος. Ἀμ­φό­τε­ροι το­πο­θε­τοῦν­ται ἀ­πὸ τὴν κρι­τι­κὴ στὸ λο­γο­τε­χνι­κὸ ρεῦ­μα τοῦ λε­γό­με­νου Βρό­μι­κου ρε­α­λι­σμοῦ (D­i­r­ty r­e­a­l­i­sm), ποὺ ξε­κί­νη­σε στὶς Η­ΠΑ τὴ δε­κα­ε­τί­α τοῦ ’­70. Συ­χνὸ θέ­μα στὰ κεί­με­να τῶν πε­ζο­γρά­φων τοῦ ρεύ­μα­τος αὐ­τοῦ εἶ­ναι ὁ βί­ος μο­να­χι­κῶν ἀν­δρῶν, κυ­ρί­ως τῆς ἐρ­γα­τι­κῆς τά­ξης.

Ἀν­τρὲ Ντε­λάμ­πρ: στὴν ται­νί­α τοῦ Κὲρτ Νό­ι­μαν (K­u­rt N­e­u­m­a­nn, 1908-1958) Ἡ μύ­γα (1958) ὁ πρω­τα­γω­νι­στής, ποὺ ὀ­νο­μά­ζε­ται Ἀν­τρὲ Ντε­λάμ­πρ, χά­νει τὴ ζω­ὴ του, ὅ­ταν μιὰ ὑ­δραυ­λι­κὴ πρέ­σα τοῦ λι­ώ­νει τὸ κε­φά­λι.

Ὀ­στε­ρο­ποι­ῆ­στε: ἀ­να­φο­ρὰ στὸν Ἀ­με­ρι­κα­νὸ πε­ζο­γρά­φο καὶ ποι­η­τὴ Πὸλ Ὄ­στερ (P­a­ul A­u­s­t­er, 1947).

Οὐ­λι­πο­ποι­ῆ­στε: ἀ­να­φο­ρὰ στὴν πε­ρί­φη­μη λο­γο­τε­χνι­κὴ ὁ­μά­δα «Οὐ­λι­πό» (O­u­l­i­po) ἢ «Ἐρ­γα­στή­ριο δυ­νη­τι­κῆς λο­γο­τε­χνί­ας», ποὺ ἐμ­φα­νί­στη­κε τὴ δε­κα­ε­τί­α τοῦ ’­60. Στὴν ὁ­μά­δα «Οὐ­λι­πό» συμ­με­τεῖ­χαν με­τα­ξὺ ἄλ­λων οἱ Ρε­ϊ­μὸν Κε­νὸ (R­a­y­m­o­nd Q­u­e­n­e­au, 1923-1976), Ζὸρζ Πε­ρὲκ (G­e­o­r­g­es P­e­r­ec, 1936-1982) καὶ Ἴ­τα­λο Καλ­βί­νο (I­t­a­lo C­a­l­v­i­no, 1923-1985).

Μαρ­τι­νο­ποι­ῆ­στε: ἀ­να­φο­ρὰ στὸν Ἀ­με­ρι­κα­νὸ πε­ζο­γρά­φο Τζὸρτζ Ρ.Ρ. Μάρ­τιν (G­e­o­r­ge R.R. M­a­r­t­in, 1948). Ὁ Μάρ­τιν εἶ­ναι συγ­γρα­φέ­ας ἔρ­γων τρό­μου καὶ ἐ­πι­στη­μο­νι­κῆς φαν­τα­σί­ας. Εἶ­ναι γνω­στὸς κυ­ρί­ως γιὰ τὴ σει­ρὰ μυ­θι­στο­ρη­μά­των φαν­τα­σί­ας Ἕ­να τρα­γού­δι τοῦ πά­γου καὶ τῆς φω­τιᾶς (A s­o­ng of i­ce a­nd f­i­re), ἡ ὁ­ποί­α δι­α­σκευ­ά­στη­κε γιὰ τὴν τη­λε­ό­ρα­ση μὲ τί­τλο G­a­me of thro­­n­es.

Κοι­νω­νι­κο-δι­κτυ­ο­ποι­ῆ­στε: ἀ­να­φο­ρὰ στὰ λε­γό­με­να «μέ­σα κοι­νω­νι­κῆς δι­κτύ­ω­σης» (Φέ­ισ­μπουκ, Του­ί­τερ κ.ἄ.)

.

 .

Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση: S­c­o­tt B­r­a­d­f­i­e­ld, «T­he F­a­c­e­b­o­ok A­u­t­e­ur», T­he N­ew Y­o­rk Ti­mes, 30 Δε­κεμ­βρί­ου 2011. Τὸ κεί­με­νο εἶ­ναι δι­α­θέ­σι­μο στὴ δι­εύ­θυν­ση:

http://www.nytimes.com/2012/01/01/books/review/420-characters-stories-written-and-illustrated-by-lou-beach-book-review.html?_r=2&nl=books&emc=booksupdateema3

Σκὸτ Μπράν­τφιλντ (Scott Bradfield) (1955) Ἀ­με­ρι­κα­νὸς δο­κι­μι­ο­γρά­φος, κρι­τι­κὸς καὶ δι­η­γη­μα­το­γρά­φος. Συ­νερ­γά­ζε­ται ὡς κρι­τι­κὸς μὲ τὸ T­i­m­es L­i­t­e­r­a­ry S­u­p­p­l­e­m­e­nt, τὶς ἐ­φη­με­ρί­δες O­b­server, I­n­d­e­p­e­n­d­e­nt κ.ἄ., καὶ δι­δά­σκει στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο K­i­n­g­s­t­on τοῦ Λον­δί­νου.

Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἀγγλικά:

Γιά­ννης Πα­λα­βός (Βελ­βεν­τὸ Κο­ζά­νης, 1980). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α στὸ ΑΠΘ καὶ πο­λι­τι­στι­κὴ δι­α­χεί­ρι­ση στὸ Παν­τεῖ­ο. Τὸ 2007 κυ­κλο­φό­ρη­σε ἀ­πὸ τὴν I­n­t­ro B­o­o­ks ἡ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των του Ἀ­λη­θι­νὴ ἀ­γά­πη καὶ ἄλ­λες ἱ­στο­ρί­ες. Τὸ 2009 κυ­κλο­φό­ρη­σε ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Τό­πος τὸ βι­βλί­ο Σὰν Ἄν­γκρε / Τὰ δά­κρυ­α τῆς Φὸν Μπρά­ουν, ποὺ ἔ­γρα­ψε μα­ζὶ μὲ τὸν Σω­τή­ρη Μπα­μ­πα­τζι­μό­που­λο. Τὸ 2011 ἔ­γρα­ψε μα­ζὶ μὲ τὸν Τά­σο Ζα­φει­ριά­δη τὸ σε­νά­ριο γιὰ τὸ κό­μικ «Τὸ πτῶ­μα», σὲ σχέ­διο Θα­νά­ση Πέ­τρου (J­e­m­ma P­r­e­ss). Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις του (με­τα­ξὺ ἄλ­λων: E­d­g­ar L­ee M­a­s­t­e­rs, M­i­r­o­sl­av Ho­l­ub, M­a­t­t­h­ew A­r­n­o­ld, D­o­n­a­ld J­u­s­t­i­ce) ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεῖ στὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ Τὸ Δέν­τρο, Ἐν­τευ­κτή­ριο, (Δε)κα­τά, Ἡ Πα­ρέμ­βα­ση, e–po­e­ma κ.ἄ. Τὸ 2012 κυκλοφόρησε ἡ συλλογὴ διηγημάτων του Ἀστεῖο (ἐκδ. Νεφέλη). Γιὰ τὸ ἱ­στο­λό­γιο τοῦ Πλα­νό­διου ἔ­χει με­τα­φρά­σει τὸ δι­ή­γη­μα τῆς Γου­ί­λα Κά­θερ «Πί­τερ» καὶ ἔ­χει ἐ­πι­με­λη­θεῖ τὸ ἀ­φι­έ­ρω­μα «Ὁ Ἄμ­προ­ουζ Μπὴρς καὶ οἱ “Φαν­τα­στι­κοὶ Μύ­θοι”­» κα­θὼς καὶ τὴν πα­ρου­σί­αση τοῦ «Λο­γο­τε­χνι­κοῦ Του­ϊ­το­μα­ρα­θώ­νιου» ποὺ δι­ορ­γά­νω­σε ἡ ἀγ­γλι­κὴ Ἑ­ται­ρεί­α Συγ­γρα­φέ­ων τὸν Σε­πτέμ­βριο-Ὀ­κτώ­βριο τοῦ 2011.

.