Πάμπλο Χένρικ Λαμπίας (Pablo Henrik Llambías): Οἱ Χιβίτατς

 

 

Πάμ­πλο Χέν­ρικ Λαμ­πί­ας (P­a­b­lo H­e­n­r­ik L­l­a­m­b­í­as)

 

Οἱ Χι­βί­τατς

(T­he H­i­v­i­t­a­ts)

 

ΗΤΑΝ Η ΜΕΡΑ πρὶν ἐ­κεί­νη φύ­γει σὲ τα­ξί­δι – θὰ ἔ­λει­πε γιὰ τέσ­σε­ρις μῆ­νες.

 

         Τὸ ὄ­νει­ρο

 

Εἴ­χα­με πά­ει νὰ φᾶ­με ἔ­ξω. Ἐ­ξε­ζη­τη­μέ­να πιά­τα ποὺ ἀ­κρο­βα­τοῦ­σαν ἀ­νά­με­σα στὸ ἐ­ξαί­σιο καὶ τὸ πε­νι­χρό. Ἀρ­γό­τε­ρα πή­γα­με σι­νε­μὰ καὶ εἴ­δα­με τὸ A­r­i­z­o­na D­r­e­am. Ὅ­ταν πιὰ κα­θί­σα­με ἐ­κεῖ μέ­σα συ­νει­δη­το­ποί­η­σα πὼς τὴν ται­νί­α τὴν εἶ­χα ξα­να­δεῖ. Ὅ­σο ἔ­βλε­πα τὴν ται­νί­α ἀ­πο­φά­σι­σα πὼς αὐ­τὴ θὰ ἦ­ταν ἡ τε­λευ­ταί­α μου ται­νί­α, δὲν ἤ­θε­λα νὰ δῶ ἄλ­λες: «Ὄ­νει­ρα στὸ σκο­τά­δι», ὅ­πως λέ­νε ὅ­σοι θέ­λουν νὰ ἐ­πεν­δύ­σουν μὲ λί­γη ποί­η­ση αὐ­τὸ τὸ ἐν­τρύ­φη­μα καὶ νὰ ζή­σουν τὴ ζω­ή τους ἀ­πὸ δεύ­τε­ρο χέ­ρι.

 

        Περ­πα­τή­σα­με γιὰ λί­γο στὴ βρο­χή. Τὸ φθι­νό­πω­ρο εἶ­χε ἔρ­θει νω­ρὶς θὰ ἔ­λε­γε κα­νείς, μὰ ὄ­χι ἐ­γώ. Ἀν­τ’ αὐ­τοῦ εἶ­πα πὼς μοῦ ἄ­ρε­σε τὸ ὅ­λο πράγ­μα μὲ τὸ ὄ­νει­ρο, στὴν ται­νί­α.

        Ἦ­ταν μιὰ πο­λὺ ἐ­πι­τυ­χὴς ἀ­πει­κό­νι­ση τοῦ ὀ­νεί­ρου, εἶ­πα, καὶ ἔ­νι­ω­σα τὰ λό­για μου νὰ μπερ­δεύ­ον­ται μὲ ρή­σεις βι­βλι­ο­θη­κά­ρι­ων δε­κα­ε­τί­ας. Δὲν τὸ ἐν­νο­οῦ­σα ἔ­τσι. Αὐ­τὸ ποὺ ἐν­νο­οῦ­σα, ἄρ­χι­σα νὰ ἐ­ξη­γῶ, εἶ­ναι πὼς ἡ ται­νί­α ἀ­πει­κο­νί­ζει πρῶ­τα καὶ κύ­ρια τὴν ἀ­πο­κα­θή­λω­ση τοῦ Ἀ­με­ρι­κα­νι­κοῦ Ὀ­νεί­ρου, ὡ­στό­σο ἀ­κο­λου­θεῖ τὸ εὐ­ρω­πα­ϊ­κό, T­he E­u­r­o­p­ä­i­s­he R­ê­ve: Τὸ ὄ­νει­ρο πε­ρὶ ἑ­νὸς τα­ξι­διοῦ ποὺ πε­ραι­ώ­νε­ται, ἑ­νὸς χει­ρο­γρά­φου ποὺ ἀγ­κα­λιά­ζει τὰ πάν­τα, πε­ρὶ τῆς σύν­τη­ξης τοῦ πνεύ­μα­τος, πε­ρὶ τῆς ἐγ­γύ­τη­τας τοῦ Θε­οῦ. «Τὰ ὄ­νει­ρα εἶ­ναι ὄ­μορ­φα», λέ­ει ὁ δυ­τι­κὸς κό­σμος ἀ­να­μει­γνύ­ον­τας στὸ συ­νη­θι­σμέ­νο του χαρ­μά­νι τὴ μοι­ρο­λα­τρι­κὴ με­λαγ­χο­λί­α μὲ τὸν εὐ­οί­ω­νο συ­ναι­σθη­μα­τι­σμό. Κι ἔ­τσι ἐ­κεῖ­νος πη­γαί­νει δι­α­κο­πὲς ἢ μᾶλ­λον στὴν ἐ­ρη­μιά, συν­θέ­τει ἕ­να χει­ρό­γρα­φο ἔρ­γο καὶ βρί­σκει ἐ­ρω­μέ­νη – κι ἔ­πει­τα κα­ταρ­ρέ­ει σὰν ἕ­να κομ­μά­τι πα­νί. Για­τὶ ἂν δὲν ἦ­ταν αὐ­τό, τό­τε τί ἦ­ταν;

 

        «Πρέ­πει νὰ συ­νε­χί­σου­με νὰ πι­στεύ­ου­με στὸ ὄ­νει­ρο» εἶ­πα ἔ­χον­τας τὴ γλυ­κε­ρί­νη τῆς χα­ρᾶς καὶ τοῦ πό­νου κά­τω ἀ­πὸ τὸ δε­ξὶ μά­τι.

 

        Ἡ γλώσ­σα τῆς ἀ­γά­πης

 

Μὲ τὸ κέ­λυ­φος ἀ­π’ τὰ μύ­δια στὸ στό­μα μου ἄρ­χι­σα νὰ κλαί­ω στὸν ὦ­μο της. Ἔ­πε­φτε ἕ­να ἥ­συ­χο, δρο­σε­ρὸ πρω­το­βρό­χι κι αὐ­τὸ ἦ­ταν τὸ τε­λευ­ταῖ­ο μας βρά­δυ μα­ζί. Προ­σπά­θη­σα νὰ ἐ­ξη­γη­θῶ ψελ­λί­ζον­τας πὼς φο­βό­μουν τὴ γλώσ­σα ποὺ ἀρ­θρώ­νε­ται μὲ ἀ­σφα­λι­στι­κὲς δι­κλί­δες. Θὰ μπο­ροῦ­σε κα­νεὶς νὰ πνι­γεῖ ἐ­κεῖ μέ­σα, πρὶν προ­λά­βει νὰ μι­λή­σει τὴ γλώσ­σα τῆς ἀ­γά­πης, εἶ­πα χω­ρὶς νὰ ξέ­ρω ἂν μί­λη­σα.  

 

        Οἱ Χι­βί­τατς

 

Εἴ­χα­με ξα­πλώ­σει στὸ κρε­βά­τι κι αὐ­τὸ ἦ­ταν τὸ τε­λευ­ταῖ­ο μας βρά­δυ. Αἰ­σθα­νό­μουν ἀ­πό­γνω­ση στὴ σκέ­ψη πὼς θὰ ἔ­πρε­πε νὰ εἴ­χα­με σκί­σει ὁ ἕ­νας τὰ ροῦ­χα τοῦ ἄλ­λου, πὼς ἡ γλώσ­σα μου θὰ ἔ­πρε­πε νὰ ἦ­ταν θαμ­μέ­νη ἀ­νά­με­σα στὰ χεί­λη τοῦ αἰ­δοί­ου της, πὼς θὰ ἔ­πρε­πε νὰ εἴ­χα­με κά­νει ἔ­ρω­τα μέ­χρι οἱ κα­θρέ­φτες νὰ θρυμ­μα­τι­στοῦν στὸ πά­τω­μα. Ἦ­ταν τὸ τε­λευ­ταῖ­ο μας βρά­δυ πρὶν ἀ­πὸ ἕ­ναν τε­τρά­μη­νο, βα­σα­νι­στι­κὸ χω­ρι­σμό. Κι ἐ­μεῖς βουρ­τσί­σα­με τὰ δόν­τια μας καὶ ξα­πλώ­σα­με ἀγ­κα­λιὰ νὰ ζε­στα­θοῦ­με, χα­ϊ­δέ­ψα­με τὸ δέρ­μα καὶ τὰ μαλ­λιὰ ὁ ἕ­νας του ἄλ­λου, μὰ δέν… Πές μου μιὰ ἱ­στο­ρί­α, μὲ πα­ρα­κά­λε­σε ἐ­κεί­νη χα­μο­γε­λών­τας.  Ἐν­τά­ξει, ἀ­πάν­τη­σα χω­ρὶς δεύ­τε­ρη σκέ­ψη. Θὰ σοῦ πῶ ἐ­κεί­νη γιὰ Τὰ Κόκ­κι­να Βου­νά. Εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κὴ ἱ­στο­ρί­α ἢ ἐ­σὺ τὴν ἐ­πι­νό­η­σες; ρώ­τη­σε ἐ­κεί­νη. Εἶ­ναι μιὰ ἱ­στο­ρί­α ποὺ θὰ ἐ­πι­νο­ή­σω τώ­ρα, εἶ­πα ἐ­γώ, κα­θὼς ἀν­τι­λή­φθη­κα ὅ­λο τὸν ἄ­πλε­το χρό­νο, ποὺ τώ­ρα εἶ­χα. Ἤλ­πι­ζα πὼς θὰ ἔ­βγαι­νε μιὰ ἱ­στο­ρί­α μὲ νό­η­μα, ἂν καὶ κα­τὰ βά­θος δὲν μ’ ἔ­νοια­ζε κα­θό­λου.

        Ὅ­ταν τα­ξί­δευ­α στὶς ἑ­πτὰ θά­λασ­σες, ἄρ­χι­σα νὰ δι­η­γοῦ­μαι, εἶ­χα πά­ρει τὴν ἀ­πό­φα­ση νὰ φτά­σω στὰ Κόκ­κι­να Βου­νά, γιὰ τὰ ὁ­ποῖ­α εἶ­χα ἀ­κού­σει τό­σα πολ­λά. Κά­πο­τε ἔ­πια­σα στε­ριὰ καὶ βρέ­θη­κα νὰ πε­ρι­πλα­νι­έ­μαι στὶς με­γά­λες πε­διά­δες, πί­σω ἀ­π’ τὶς ὁ­ποῖ­ες μπο­ροῦ­σα νὰ δῶ τὰ Κόκ­κι­να Βου­νά. 

        Στὴν πε­διά­δα ὑ­πῆρ­χαν με­ρι­κοὶ με­γά­λοι κά­κτοι. Ἦ­ταν ψη­λοὶ ὅ­σο ἕ­να ἑ­ξα­ώ­ρο­φο σπί­τι. Ἐ­κεῖ ὑ­πῆρ­χε ἀ­κό­μα ἕ­νας αὐ­τό­χθων λα­ός, οἱ Χι­βί­τατς. Οἱ Χι­βί­τατς δὲν ἦ­ταν πο­λὺ ψη­λοί, μό­νο ἕ­να μέ­τρο καὶ εἴ­κο­σι. Φο­ροῦ­σαν ὡ­στό­σο κά­τι τε­ρά­στια σομ­πρέ­ρο, ποὺ τοὺς ἔ­κα­ναν νὰ μοιά­ζουν μὲ κον­τὸ ζυ­γὸ κά­ρου μὲ ρό­δες,  ποὺ ἔ­χει στη­θεῖ ὄρ­θιος καὶ χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται ὡς τρα­πε­ζά­κι κή­που σὲ ἐ­ξο­χι­κό.

        Οἱ Χι­βί­τατς ἔ­με­ναν μέ­σα σὲ αὐ­τοὺς τοὺς κά­κτους, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἦ­ταν τό­σο εὐ­ρύ­χω­ροι, ὥ­στε σὲ κα­θέ­ναν ἀ­π’ αὐ­τοὺς μπο­ροῦ­σε νὰ μεί­νει μιὰ ὁ­λό­κλη­ρη οἰ­κο­γέ­νεια. Οἱ Χι­βί­τατς ζοῦ­σαν πα­ράλ­λη­λα ἀ­π’ τοὺς κά­κτους. Ἔ­τρω­γαν κά­κτους καὶ ἔ­πι­ναν κά­κτους. Ἡ κά­θε οἰ­κο­γέ­νεια ἔ­τρω­γε καὶ ἔ­πι­νε τὸν κά­κτο μέ­σα στὸν ὁ­ποῖ­ο ἔ­με­νε. Ὁ κά­θε κά­κτος μπο­ροῦ­σε νὰ τρο­φο­δο­τή­σει μιὰ ὁ­λό­κλη­ρη οἰ­κο­γέ­νεια γιὰ μιὰ ὁ­λό­κλη­ρη ζω­ή.  Συ­νε­πῶς οἱ Χι­βί­τατς δὲν ἔ­κα­ναν ἀ­πο­λύ­τως τί­πο­τα. Μό­νο ἔ­τρω­γαν κι ἔ­πι­ναν καὶ τὴν ὑ­πό­λοι­πη μέ­ρα τρι­γυρ­νοῦ­σαν ἄ­σκο­πα στὴν πε­διά­δα σὰν σβοῦ­ρες, τύ­φλα ἀ­πὸ τὸν εὐ­φο­ρι­κὸ χυ­μὸ τοῦ κά­κτου – ἢ πη­δι­όν­του­σαν καὶ ἔ­κα­ναν πε­ρισ­σό­τε­ρους Χι­βί­τατς.  

        Κά­πο­τε ἦρ­θε στὴν πε­διά­δα ἕ­να κι­νη­μα­το­γρα­φι­κὸ συ­νερ­γεῖ­ο γιὰ νὰ γυ­ρί­σει μιὰ ται­νί­α σχε­τι­κὰ μὲ τὸν συ­ναρ­πα­στι­κὸ ἀ­γώ­να ἐ­πι­βί­ω­σης τῶν Χι­βί­τατς, μὰ κα­θὼς οἱ Χι­βί­τατς δὲν ἔ­κα­ναν ἄλ­λο στὴ ζω­ὴ τοὺς ἀ­π’ τὸ νὰ τρῶ­νε τὸ σπί­τι στὸ ὁ­ποῖ­ο ἔ­με­ναν καὶ κα­τό­πιν νὰ πη­γαί­νουν σὲ και­νού­ριο, ἢ πά­λι νὰ τρι­γυρ­νοῦν ἄ­σκο­πα στὴ πε­διά­δα ἢ νὰ πη­δι­οῦν­ται καὶ νὰ κά­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρους Χι­βί­τατς, ναί, ἔ­τσι τὸ συ­νερ­γεῖ­ο τὰ μά­ζε­ψε γρή­γο­ρα καὶ γύ­ρι­σε πί­σω.

        Ἀρ­γό­τε­ρα τὸ συ­νερ­γεῖ­ο ἐ­πέ­στρε­ψε στὴν πε­διά­δα, ἀ­φοῦ ὁ κό­σμος ἤ­θε­λε τώ­ρα νὰ ἀ­κού­σει τοὺς συ­ναρ­πα­στι­κοὺς μύ­θους καὶ τὶς τε­λε­τουρ­γί­ες πε­ρὶ τῆς ἁ­πλό­τη­τας καὶ τῆς ὁ­μό­νοι­ας ποὺ λε­γό­ταν πὼς χα­ρα­κτή­ρι­ζε τοὺς Χι­βί­τατς. Ὁ σκη­νο­θέ­της εἶ­χε δι­α­βά­σει κά­τι γιὰ τὴ συ­ναρ­πα­στι­κὴ μυ­θο­λο­γί­α τῶν ἰν­διά­νων τῆς Βο­ρεί­ου Ἀ­με­ρι­κῆς καὶ ἦ­ταν πε­πει­σμέ­νος πὼς οἱ Χι­βί­τατς θὰ εἶ­χαν ἀ­νά­λο­γες ἱ­στο­ρί­ες, τὶς ὁ­ποῖ­ες θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ χρη­σι­μο­ποι­ή­σει στὴν ται­νί­α του. Ὡ­στό­σο δὲν εἶ­χαν. Δὲν ὑ­πῆρ­χε οὔ­τε μί­α ἱ­στο­ρί­α γιὰ τὸν Θε­ὸ τοῦ Ἥ­λιου, γιὰ τὴ μη­τέ­ρα γῆ ἢ γιὰ τὸν πα­νοῦρ­γο σκί­ου­ρο, ἔ­τσι τὸ συ­νερ­γεῖ­ο πῆ­ρε πι­κρα­μέ­νο τὸ δρό­μο τῆς ἐ­πι­στρο­φῆς.

 

        Οὔ­τε ἐ­μέ­να μὲ ἐν­δι­έ­φε­ραν οἱ Χι­βί­τατς, ἤ­θε­λα μό­νο νὰ πε­ρά­σω ἀ­πέ­ναν­τι στὰ Κόκ­κι­να Βου­νά.  

 

Με­σο­λά­βη­σε μιὰ μι­κρὴ παύ­ση, κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τῆς ὁ­ποί­ας ἐ­γὼ κοί­τα­ζα τρι­γύ­ρω γε­νι­κὰ καὶ ἀ­ό­ρι­στα. Ἔ­τσι τε­λει­ώ­νει; ρώ­τη­σε ἐ­κεί­νη. Ναί, ἀ­πάν­τη­σα.

 

 

Πη­γή: A­n­t­o­l­o­gi af D­a­n­sk K­o­r­t­p­r­o­sa, Ἐ­πι­μέ­λεια J­e­p­pe B­r­i­x­v­o­ld καὶ H­a­ns O­t­to J­ø­r­g­e­n­s­en, Ἐκ­δό­σεις F­o­r­f­a­t­t­e­r­ne og D­a­n­s­k­l­æ­r­e­r­f­o­r­e­n­i­n­g­en, 1998. Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση: 1996.

 

P­a­b­lo H­e­n­r­ik L­l­a­m­b­í­as (Ἄλ­μπορκ, Δα­νί­α, 1964). Γεν­νή­θη­κε ἀ­πὸ μη­τέ­ρα Δα­νὴ καὶ πα­τέ­ρα Ἀρ­γεν­τί­νο. Ἐμ­φα­νί­στη­κε τὸ 1996 μὲ μιὰ συλ­λο­γὴ δι­η­γη­μά­των καὶ ἔ­χει γρά­ψει σει­ρὰ μυ­θι­στο­ρη­μά­των κα­θὼς καὶ ποι­η­τι­κὲς συλ­λο­γές. Δί­δα­ξε δη­μι­ουρ­γι­κὴ γρα­φὴ σὲ δι­ά­φο­ρα πα­νε­πι­στή­μια καὶ τὸ φθι­νό­πω­ρο τοῦ 2009 ἔ­γι­νε πρύ­τα­νης τῆς Ἀ­κα­δη­μί­ας Συγ­γρα­φι­κῆς Τέ­χνης τῆς Κο­πεγ­χά­γης.

 

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ δα­νέ­ζι­κα:

Εὔ­η Ξη­ρο­με­ρί­τη (Ἀ­θή­να, 1979). Σπού­δα­σε Μη­χα­νι­κὸς Πε­ρι­βάλ­λον­τος στὸ Πο­λυ­τε­χνεῖ­ο τῆς Κρή­της. Με­τα­φρά­ζει ἀ­πὸ τὰ ἀγ­γλι­κὰ καὶ τὰ δα­νέ­ζι­κα. Ζεῖ καὶ ἐρ­γά­ζε­ται στὴν Κο­πεγ­χά­γη.