Ρό­ουζ Ἀν­τερ­σεν (Rose Andersen): Τὸ δῶ­ρο

Ρό­ουζ Ἀν­τερ­σεν (Rose Andersen)

Τὸ δῶ­ρο

(The Gift)

ΛΟΥΣΥ ἦ­ταν ἔγ­κυ­ος. Τὸ γε­γο­νὸς αὐ­τὸ τὴν εἶ­χε ἀ­φή­σει ἔκ­θαμ­βη, για­τί δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ θυ­μη­θεῖ κα­μί­α πρά­ξη της ποὺ νὰ ὁ­δη­γοῦ­σε σ’ ἕ­να τέ­τοι­ο ἀ­πο­τέ­λε­σμα, ἀλ­λὰ τὸ πῆ­ρε ψύ­χραι­μα. Ἡ ζω­ή της εἶ­χε ἀλ­λά­ξει ἐ­λά­χι­στα, ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὸ ὅ­τι κοι­μό­ταν, ἔ­χε­ζε κι ἔ­τρω­γε πε­ρισ­σό­τε­ρο. Τὸ ἀ­γρό­κτη­μα ἐ­κτει­νό­ταν σι­ω­πη­λὸ γύ­ρω της ὅ­σο ἡ κοι­λιά της φού­σκω­νε. Ξυ­πνοῦ­σε κα­θη­με­ρι­νὰ ἀ­πὸ τὰ ἐ­λα­φριὰ κλω­τσή­μα­τα τῆς ἀ­γέν­νη­της κό­ρης της στὰ ἤ­δη με­λα­νι­α­σμέ­να της πλευ­ρὰ καὶ ἀ­να­κά­λυ­πτε ὅ­τι δὲν ἦ­ταν ἀ­κό­μα σὲ θέ­ση νὰ τὴν ἀ­γα­πή­σει. Τί ἤ­ξε­ρε ἀ­πὸ παι­διά; Τῆς ἄ­ρε­σε ποὺ ἦ­ταν μό­νη, μὲ φύ­λα­κες τὰ βου­νὰ καὶ τὴ φι­λεύ­σπλα­χνη γῆ ν’ ἀ­κού­ει τὶς σι­ω­πη­λές της σκέ­ψεις.

       Τὶς νύ­χτες ὀ­νει­ρευ­ό­ταν ἐ­ρη­μι­κὲς ἀμ­μου­δι­ές, ἕ­ναν ἄ­νε­μο ἀ­π’ τὸν ὁ­ποῖ­ο δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ ξε­φύ­γει καὶ ἄ­πια­στα ἄ­γρια ἄ­λο­γα. Τὴ μέ­ρα ποὺ γεν­νή­θη­κε ἡ κό­ρη της, ἡ Λού­συ ξύ­πνη­σε ἀ­πὸ τὸ ἴ­διο ὄ­νει­ρο, τὸ κρε­βά­τι της μου­σκε­μέ­νο ἀ­πὸ τὴν ξαφ­νι­κή, ἐ­πι­τα­κτι­κὴ ἀ­νάγ­κη τοῦ σώ­μα­τός της νὰ φέ­ρει στὸν κό­σμο τὴν κό­ρη της. Ἡ Λού­συ κά­θη­σε ἀ­να­κού­κουρ­δα στὴ μπα­νι­έ­ρα ποὺ βρι­σκό­ταν στὰ πό­δια τοῦ κρε­βα­τιοῦ, σφί­χτη­κε καὶ ἄρ­χι­σε νὰ οὐρ­λιά­ζει. Κα­νεὶς δὲν τὴν ἄ­κου­σε, ὅ­λοι οἱ συγ­γε­νεῖς της εἶ­χαν πε­θά­νει πρὸ πολ­λοῦ καὶ τὸ σπί­τι της ἦ­ταν ὑ­περ­βο­λι­κὰ βα­θιὰ στὸ δά­σος γιὰ νὰ φτά­σει κα­νεὶς ὣς ἐ­κεῖ.

       Ἔ­μει­νε ἔκ­πλη­κτη ὅ­ταν αὐ­τὸ ποὺ γλί­στρη­σε ἀ­πὸ μέ­σα της ἦ­ταν στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ἕ­να που­λά­ρι. Ἡ Λού­συ δὲν θυ­μό­ταν νὰ εἶ­χε πά­ει πο­τὲ μὲ ἄ­λο­γο, ἀλ­λὰ ἔ­νι­ω­σε ἀ­να­κού­φι­ση ποὺ αὐ­τὸ θὰ ἦ­ταν ὁ ἀ­πό­γο­νός της. Μιὰ μά­να ξέ­ρει. Ἔ­κα­νε ὅ,τι τῆς εἶ­χε δι­δά­ξει ὁ πα­τέ­ρας της κά­θε φο­ρὰ ποὺ γεν­νοῦ­σε κά­ποι­ο ζῶ­ο τοῦ ἀ­γρο­κτή­μα­τος. Σκού­πι­σε τὶς βλέν­νες ἀ­π’ τὸ στό­μα τῆς κό­ρης της καὶ τὴν ἀ­πό­θε­σε ἁ­πα­λὰ στὸ πά­τω­μα τοῦ μπά­νιου γιὰ νὰ κα­θα­ρί­σει τὸ ἐμ­βρυϊ­κὸ σμῆγ­μα ποὺ κά­λυ­πτε τὴν ἁ­πα­λὴ ἐ­πι­δερ­μί­δα της. Προ­σπά­θη­σε νὰ βο­η­θή­σει τὸ που­λά­ρι νὰ στα­θεῖ στὰ πό­δια του καὶ με­τὰ ἀ­πὸ με­ρι­κὲς ἀ­πο­τυ­χη­μέ­νες προ­σπά­θει­ες, ἡ κό­ρη της περ­πα­τοῦ­σε. Ἴ­σως αὐ­τὸ νὰ εἶ­ναι κά­ποι­ο δῶ­ρο, σκέ­φτη­κε ἡ Λού­συ, μιᾶς καὶ εἶ­χε ζή­σει γιὰ τό­σο και­ρὸ τό­σο μό­νη.

       Ἡ Λού­συ ἄρ­χι­σε νὰ τὴν ἐ­ξε­τά­ζει, κοί­τα­ξε τὶς ὁ­πλὲς καὶ τὰ πό­δια της, τ’ ἀ­φτιὰ καὶ τὰ μά­τια της. Κά­θη­σε, σταύ­ρω­σε τὰ πό­δια της, καὶ γλί­στρη­σε ἁ­πα­λὰ τὰ δά­χτυ­λά της στὸ στό­μα τῆς κό­ρης της γιὰ νὰ με­τρή­σει τὰ δόν­τια της. Ἄ­κου­γε ἕ­ναν πα­ρά­ξε­νο θό­ρυ­βο ποὺ ἐρ­χό­ταν ἀ­π’ τὸ στό­μα τοῦ που­λα­ριοῦ. Κρα­τών­τας τὰ τρε­μά­με­να χεί­λη του, ἡ Λού­συ πε­ρι­ερ­γά­στη­κε τὸ ἐ­σω­τε­ρι­κὸ καὶ εἶ­δε ἕ­να σύμ­παν, ἕ­να σω­ρὸ ἀ­στέ­ρια ποὺ στρο­βι­λι­ζό­ταν, δέ­σμες γα­λά­ζιου καὶ χρυ­σοῦ καὶ ἄ­πει­ρο χῶ­ρο στὸν ὁ­ποῖ­ο βυ­θι­ζό­ταν μιὰ γλώσ­σα ποὺ νό­μι­ζε πὼς γνώ­ρι­ζε.

       Ἡ Λού­συ ἀ­να­λο­γί­στη­κε αὐ­τὸ ποὺ εἶ­χε μπρο­στά της, τὴν κό­ρη της καὶ τὸν κό­σμο. Σκέ­φτη­κε αὐ­τὸ ποὺ ἐ­κτει­νό­ταν ἔ­ξω ἀ­π’ τὸ δω­μά­τιο. Τὰ βου­νὰ τὴν κα­λοῦ­σαν καὶ ἡ γῆ ψι­θύ­ρι­ζε μὲ λα­χτά­ρα, ἀλ­λὰ τὸ τρα­γού­δι τοῦ που­λα­ριοῦ κυ­ρί­ευ­σε τὸ σῶ­μα τῆς Λού­συ. Ἄ, σκέ­φτη­κε, αὐ­τὸ εἶ­ναι, λοι­πόν, ἡ ἀ­γά­πη καὶ σκαρ­φά­λω­σε μέ­σα στὸ στό­μα τῆς κό­ρης της.

Πηγή: Ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα http://journal.gonelawn.net/issue26/Andersen.php.

Ἡ Ρό­ουζ Ἀν­τερ­σεν (Rose Andersen) εἶ­ναι τε­λει­ό­φοι­τος τοῦ με­τα­πτυ­χια­κοῦ προ­γράμ­μα­τος Κα­λῶν Τε­χνῶν καὶ Δη­μι­ουρ­γι­κῆς Γρα­φῆς (M.F.A program) τοῦ Ἰν­στι­τού­του Τε­χνῶν California Institute of Arts. Ἡ δι­πλω­μα­τι­κή της ἐρ­γα­σί­α πρό­κει­ται νὰ ὁ­λο­κλη­ρω­θεῖ ἀ­μέ­σως με­τὰ τὸ ἑ­πό­με­νο φλι­τζά­νι κα­φέ. Γρά­φει ὑ­πὸ τὴν ἁ­πα­λὴ μου­σι­κὴ τῶν ρο­χα­λη­τῶν τοῦ μπό­στον τε­ρι­έ της, Σάρ­λοτ, καὶ κα­τα­φέρ­νει νὰ ὁ­λο­κλη­ρώ­σει τὶς ἱ­στο­ρί­ες της πα­ρὰ τὴ βρο­χὴ ἀ­πὸ λε­κτι­κὰ παι­χνί­δια τοῦ συν­τρό­φου της, Τζός. Τῆς ἄ­ρε­σει νὰ γρά­φει ἀ­πο­μνη­μο­νεύ­μα­τα καὶ ἀλ­λό­κο­τες ἱ­στο­ρί­ες.

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἀγγλικά:

Νάν­συ Ἀγ­γε­λῆ (Εὔ­βοι­α, 1982). Σπού­δα­σε δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α καὶ ἀ­πὸ τὸ 2008 ζεῖ στὴν Ἱ­σπα­νί­α ὅ­που ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν λο­γο­τε­χνι­κὴ με­τά­φρα­ση καὶ τὴν δι­δα­σκα­λί­α ξέ­νων γλωσ­σῶν. Εἶ­ναι τα­κτι­κὴ συ­νερ­γά­τις τοῦ ἱ­στό­το­που γιὰ τὸ μι­κρὸ δι­ή­γη­μα «Πλα­νό­διον – Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι». Δι­η­γή­μα­τα καὶ με­τα­φρά­σεις της συμ­πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται σὲ δι­ά­φο­ρα πε­ρι­ο­δι­κὰ τοῦ δι­α­δι­κτύ­ου κα­θὼς καὶ στὰ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι (2014- 2016), ἐκδ. Γα­βρι­η­λί­δης. Ἔ­χει ἐκ­δό­σει δύ­ο συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των. Ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις Σμί­λη κυ­κλο­φο­ρεῖ ἡ συλ­λο­γὴ μι­κρῶν πε­ζῶν Ἡ νο­η­τὴ εὐ­θεί­α ποὺ ἑ­νώ­νει ἕ­να σῶ­μα μ’ ἕ­να ἄλ­λο. Ἔ­χει δη­μι­ουρ­γή­σει τὸ μπλὸγκ με­τα­φρα­στι­κῶν δειγ­μά­των ἱ­σπα­νό­φω­νης λο­γο­τε­χνί­ας στὰ ἑλ­λη­νι­κά:

http://nancyangeli.blogspot.com.es/