Μιχαήλα Πλιαπλιά: Ρι­νό­κε­ρως

Μιχαήλα Πλιαπλιά

Ρι­νό­κε­ρως

ΙΧΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ὁ­λό­κλη­ρη συλ­λο­γὴ ἀ­πὸ ἀ­δι­ά­τρη­τα κε­λύ­φη, τῶν ὁ­ποί­ων οὐ­δέ­πο­τε ἔ­νι­ω­σε τὸ βά­ρος, φο­λί­δες ποὺ κά­λυ­πταν τὰ ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κὰ κον­τά του πό­δια, ἀν­θε­κτι­κὲς ὁ­πλές, ἕ­να ἄ­καμ­πτο κέ­ρα­το χα­μη­λὰ στὸ ρύγ­χος του, καὶ ἕ­να ἄλ­λο ἀ­τρο­φι­κό, μὰ καὶ ὕ­που­λο ποὺ κο­σμοῦ­σε τὴ ρά­χη του. Αὐ­τὸ τὸ ἐ­ξο­πλι­σμέ­νο κτῆ­νος θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ σκο­τώ­σει ἀ­πὸ λά­θος, καὶ ἦ­ταν τό­σο τέ­λει­ο ἐ­πει­δὴ ἀ­κρι­βῶς δὲν ὑ­πῆρ­χε. Ὁ Ντύ­ρερ δὲν εἶ­χε δεῖ πο­τέ του πραγ­μα­τι­κὸ ρι­νό­κε­ρω, καὶ γιὰ νὰ τὸν σχε­διά­σει, βα­σί­σθη­κε μο­να­χὰ σ’ ἕ­να πρό­χει­ρο σκί­τσο καὶ μιὰ γρα­πτὴ συ­νο­δευ­τι­κὴ πε­ρι­γρα­φὴ σταλ­μέ­να στὴ Νυ­ρεμ­βέρ­γη, πι­θα­νό­τα­τα ἀ­πὸ κά­ποι­ον Γερ­μα­νὸ τυ­πο­γρά­φο. Τὰ στοι­χεῖ­α ποὺ εἶ­χε λοι­πόν, μπο­ροῦ­σαν νὰ τὸν πλη­ρο­φο­ρή­σουν κυ­ρί­ως γιὰ τὶς ἀ­να­λο­γί­ες καὶ τὸ βα­σι­κὸ σχῆ­μα τοῦ ζώ­ου, τὰ ὁ­ποῖ­α καὶ ἀ­να­πα­ρά­στη­σε πι­στά, ὄ­χι ὅ­μως καὶ τὸ ἀ­κρι­βὲς πα­ρου­σι­α­στι­κό του. Τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι χρει­ά­στη­κε σὲ με­γά­λο πο­σο­στὸ νὰ τὸ ἐ­πι­νο­ή­σει, στά­θη­κε μί­α εὐ­τυ­χὴς συγ­κυ­ρί­α γιὰ τὸ μα­κά­ριο ζῶ­ο ποὺ προι­κο­δο­τή­θη­κε μὲ ἕ­να πλῆ­θος νέ­ων φαν­τα­στι­κῶν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κῶν ἕ­ως ὅ­του θε­ω­ρη­θεῖ ἄρ­τιο ἀ­πὸ τὸν, δί­χως ἄλ­λο, εὐ­σπλα­χνι­κὸ καὶ πο­λυ­μή­χα­νο δη­μι­ουρ­γό του. Ἔ­τσι ἕ­να ἐ­νυ­πό­στα­το ὂν ἐν­δυ­ό­με­νο ἀ­νυ­πό­στα­τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ με­τα­τρέ­πε­ται σὲ ὑ­βρί­διο τῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας καὶ τῆς φαν­τα­σί­ας καὶ κα­τα­λή­γει νὰ ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει μέ­σῳ τῆς πλη­ρό­τη­τάς του τὴν θε­ω­ρί­α πε­ρὶ τῆς ἀ­νε­πάρ­κειας αὐ­τοῦ του κό­σμου.

 

Μιχαήλα Πλιαπλιά (Κα­βά­λα, 1980). Σπού­δα­σε Ἀρ­χι­τε­κτο­νι­κὴ στὸ Πα­νε­πι­στη­μια­κὸ Ἰν­στι­τοῦ­το Ἀρ­χι­τε­κτο­νι­κῆς τῆς Βε­νε­τί­ας  IUAV, στὸ Τε­χνο­λο­γι­κὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τοῦ Ντὲλφτ TU Delft καὶ στὸ Ἀ­ρι­στο­τέ­λει­ο Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης. Εἶ­ναι ἀ­πό­φοι­τος τοῦ με­τα­πτυ­χια­κοῦ προ­γράμ­μα­τος σπου­δῶν τῆς Ἀ­νώ­τα­της Σχο­λῆς Κα­λῶν Τε­χνῶν «Ψη­φια­κὲς Μορ­φὲς Τέ­χνης». Ἔρ­γα της ἔ­χουν πα­ρου­σια­στεῖ σὲ ἐκ­θέ­σεις τέ­χνης καὶ ἀρ­χι­τε­κτο­νι­κῆς στὴν Ἑλ­λά­δα καὶ στὸ ἐ­ξω­τε­ρι­κό, ὅ­πως στo «Learning from Cities» (10η Μπι­ε­νά­λε Ἀρ­χι­τε­κτο­νι­κῆς τῆς Βε­νε­τί­ας, 2006, Βε­νε­τί­α / Μα­κε­δο­νι­κὸ Μου­σεῖ­ο Σύγ­χρο­νης Τέ­χνης, 2007, Θεσ­σα­λο­νί­κη). Ἀ­πο­τε­λεῖ ἱ­δρυ­τι­κὸ μέ­λος τοῦ δι­κτύ­ου καλ­λι­τε­χνώ­ν Res Ratio Network. Λο­γο­τε­χνι­κά της κεί­με­να καὶ δο­κί­μια ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ πε­ρι­ο­δι­κά.

Εἰκόνα: Ὁ «Ρινόκερως» τοῦ Ἄλμπρεχτ Ντύρερ (1515).