Aléxandros Mistriotis: Su mujer lo engaña…

Aléxandros Mistriotis

Su mujer lo engaña…

U MUJER lo engaña. No sabe cómo reaccionar. El café tarda en llegar, pierde la paciencia y se levanta y se marcha. No escucha el ruido de la ciudad alrededor. Los pensamientos van muy rápido. No tiene derecho a condenarla. Procura evitar las reacciones bruscas, les tiene miedo. Le llegan imágenes rostros momentos y nuevas interpretaciones de hechos, de miradas, de conversaciones. Se enfurece, aprieta los dientes e insulta maquinalmente. ¿Le importan los niños o es una excusa? No quiere odiarla y se dice a sí mismo que no se merece que lo quieran. ¡No! Esto lo ha hecho en el pasado y es desastroso. Imagina el lecho común y siente asco y turbación, pero no quiere que se derrumbe todo lo que han construido durante estos años. Se concentra en pensamientos nobles y ello le da confianza en sí mismo. Debe por encima de todo ver cómo se sentirá al volver a verla. Igual debe provocar un shock, armar un escándalo para que vuelva el equilibrio a la relación, no le perdonaría no ser herido. Se siente cansado de todo, ¿por qué le está pasando esto, precisamente ahora? En el fondo, sin embargo, siente gratitud, algo que todavía no confiesa.

Fuente: De la colección de textos cortos inéditos Tὸ λίγο.

Aléxandros Mistriotis (Ottawa, Canadá, 1973). Creció en Atenas. Estudió Bellas Artes en Francia. Regresó a Grecia en 2004. Aparte de artista visual trabaja también en el teatro y la danza, realiza lecturas de sus textos con elementos «escénicos» y es responsable de la página web Στην Αθήνα.

Tra­duc­ción: Equipo Proyecto Grequerías: I­lek­tra A­na­gno­stou, So­fía Fer­taki, The­oni Kabra, María Karalí, Eduardo Lucena, María Malakata, Alicia Manolá, Kon­­sta­nti­nos Pa­le­o­lo­gos, Jaralambos Theodosis, Anto­nia Vla­chou. La tra­duc­ción y revisión colectivas de los minir­rela­tos es producto del taller que orga­ni­zaron y co­ordina­ron, en la a­ca­de­mia de i­dio­mas A­ba­ni­co desde octu­bre de 2018 hasta abril de 2019, Konstanti­nos Pa­le­o­lo­gos y E­du­a­rdo Lu­ce­na.

Ἀλέξανδρος Μιστριώτης: Ἡ γυναίκα του τὸν ἀπατᾶ…

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Μι­στρι­ώ­της

Ἡ γυ­ναί­κα του τὸν ἀ­πα­τᾶ…

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ τὸν ἀ­πα­τᾶ. Δὲν ξέ­ρει πῶς νὰ ἀν­τι­δρά­σει. Ὁ κα­φὲς ἀρ­γεῖ νὰ ἔρ­θει, χά­νει τὴν ὑ­πο­μο­νή του καὶ ση­κώ­νε­ται καὶ φεύ­γει. Δὲν ἀ­κού­ει τὸν θό­ρυ­βο τῆς πό­λης γύ­ρω. Οἱ σκέ­ψεις πᾶ­νε πο­λὺ γρή­γο­ρα. Δὲν ἔ­χει δι­καί­ω­μα νὰ τὴν κα­τα­δι­κά­σει. Προ­σπα­θεῖ νὰ ἀ­πο­φύ­γει τὶς ἔν­το­νες ἀν­τι­δρά­σεις, τὶς φο­βᾶ­ται. Ἔρ­χον­ται εἰ­κό­νες πρό­σω­πα στιγ­μὲς καὶ και­νού­ρι­ες ἑρ­μη­νεῖ­ες γε­γο­νό­των, βλεμ­μά­των, συ­ζη­τή­σε­ων. Ὀρ­γί­ζε­ται, σφίγ­γει τὰ δόν­τια καὶ βρί­ζει μη­χα­νι­κά. Τὰ παι­διὰ τὸν ἐν­δι­α­φέ­ρουν ἢ εἶ­ναι μιὰ δι­και­ο­λο­γί­α; Δὲν θέ­λει νὰ τὴν μι­σή­σει καὶ λέ­ει στὸν ἑ­αυ­τό του πὼς δὲν ἀ­ξί­ζει νὰ τὸν ἀ­γα­ποῦν. Ὄ­χι! Τό ’­χει κά­νει αὐ­τὸ στὸ πα­ρελ­θὸν καὶ εἶ­ναι κα­τα­στρο­φι­κό. Φαν­τά­ζε­ται τὸ κρεβ­βά­τι τους καὶ αἰ­σθά­νε­ται ἀ­η­δί­α καὶ τα­ρα­χή, ἀλ­λὰ δὲν θέ­λει νὰ δι­α­λυ­θοῦν ὅ­σα ἔ­χτι­σαν αὐ­τὰ τὰ χρό­νια. Συγ­κεν­τρώ­νε­ται σὲ σκέ­ψεις ὅ­λο ἀ­νω­τε­ρό­τη­τα κι αὐ­τὸ τοῦ δί­νει αὐ­το­πε­ποί­θη­ση. Πρέ­πει πά­νω ἀ­π’ ὅ­λα νὰ δεῖ πῶς θὰ αἰ­σθαν­θεῖ, ὅ­ταν θὰ τὴν ξα­να­δεῖ. Ἴ­σως πρέ­πει νὰ προ­κα­λέ­σει ἕ­να σόκ, νὰ κά­νει σα­μα­τά, γιὰ νὰ ξα­να­έλ­θει ἰ­σορ­ρο­πί­α στὴν σχέ­ση, δὲν θὰ τοῦ συγ­χω­ροῦ­σε νὰ μὴν πλη­γω­θεῖ. Αἰ­σθά­νε­ται κου­ρα­σμέ­νος ἀ­πὸ ὅ­λα αὐ­τά, για­τί νὰ τοῦ συμ­βεῖ, αὐ­τό, τώ­ρα; Κα­τὰ βά­θος, ὅ­μως, αἰ­σθά­νε­ται εὐ­γνω­μο­σύ­νη κά­τι ποὺ ἀ­κό­μα δὲν ὁ­μο­λο­γεῖ.

Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ σει­ρὰ σύν­το­μων κει­μέ­νων Τὸ Λί­γο. Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Μι­στρι­ώ­της (Ὀτ­τά­βα, Κα­να­δᾶς, 1973). Με­γά­λω­σε στὴν Ἀ­θή­να. Σπού­δα­σε Κα­λὲς Τέ­χνες στὴν Γαλ­λί­α. Ἐ­πέ­στρε­ψε στὴν Ἑλ­λά­δα τὸν Ὀ­κτώ­βριο τοῦ 2004. Ἡ πρώ­τη του καλ­λι­τε­χνι­κὴ γλώσ­σα εἶ­ναι ἡ γρα­φή. Ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὴν συμ­με­το­χή του στὰ εἰ­κα­στι­κὰ πράγ­μα­τα ἐρ­γά­ζε­ται στὸ θέ­α­τρο καὶ τὸν χο­ρό, κά­νει ἀ­να­γνώ­σεις κει­μέ­νων του μὲ «σκη­νι­κά» στοι­χεῖ­α καὶ ἐ­νη­με­ρώ­νει τὸ ἱ­στο­λό­γιο Στὴν Ἀθήνα.

Ἀλέξανδρος Μιστριώτης: Κατεβαίνει κάθε μέρα τοὺς τέσσερις ὀρόφους…

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Μι­στρι­ώ­της

Κα­τε­βαί­νει κά­θε μέ­ρα τοὺς τέσ­σε­ρις ὀ­ρό­φους…

ATEBAINEI κά­θε μέ­ρα τοὺς τέσ­σε­ρις ὀ­ρό­φους μὲ τὰ πό­δια γιὰ νὰ πά­ει στὸ πε­ρί­πτε­ρο. Τὴν πε­ρι­μέ­νουν. Ἔ­χει μό­νι­μα μιὰ κα­ρέ­κλα ποὺ τὴν πε­ρι­μέ­νει. Ἀ­πὸ τό­τε ποὺ ἔ­σπα­σε τὸ πό­δι της εἶ­ναι δύ­σκο­λο τὸ περ­πά­τη­μα. Ἡ φω­νή της εἶ­ναι δυ­να­τὴ καὶ τὰ γυα­λιὰ ἡ­λί­ου ποὺ φο­ρᾶ κρύ­βουν τὰ θο­λὰ ἀ­πὸ τὴν ἡ­λι­κί­α μά­τια της. Ἕ­να κο­ρί­τσι ποὺ μέ­νει στὸν πέμ­πτο τὴν χαι­ρε­τᾶ καὶ τε­λι­κὰ τὴν βο­η­θᾶ νὰ κα­τέ­βει, ἔ­χουν τὸ ἴ­διο ὕ­ψος. Ἡ κυ­ρί­α Κ. εἶ­ναι ἕ­νας ἄν­θρω­πος τα­ξι­δε­μέ­νος καὶ κομ­ψός, ὑ­πε­ρή­φα­νος. Νὰ δια­βά­σε­τε τὸ τε­λευ­ταῖ­ο βι­βλί­ο του, δὲν εἶ­ναι τὸ κα­λύ­τε­ρο ἀλ­λὰ ἐ­μέ­να μοῦ ἄ­ρε­σε! Ναί, ἡ πό­λη ἄλ­λα­ξε ἀλ­λὰ ἐ­μέ­να μοῦ ἀ­ρέ­σει αὐ­τὴ ἡ πό­λη, τὴν ἀ­γα­πῶ. Τί εὐ­χὴ εἶ­ν’ αὐ­τὴ νὰ τὰ ἑ­κα­το­στί­σεις; Στὴν ἡ­λι­κί­α μου ξέ­ρω πὼς αὐ­τὸ εἶ­ναι κα­τά­ρα. Μοῦ λέ­νε τ’ ἀ­νί­ψια μου, χρυ­σὰ παι­διά, νὰ πά­ρω μιὰ ἀ­πο­κλει­στι­κή. Τί νὰ τὴν κά­νω; Γιὰ νὰ τῆς κά­νω πα­ρέ­α; Κι αὐ­τὴ πῶς θὰ περ­νᾶ τὴν ὥ­ρα της; Θὰ πρέ­πει νὰ τῆς πά­ρω τη­λε­ό­ρα­ση, δὲ θὰ μπο­ρῶ νὰ ἡ­συ­χά­σω, οὔ­τε συ­ζή­τη­ση. Κό­ρη μου δὲν θὰ μπο­ρεῖς νὰ κά­νεις τί­πο­τα μιὰ μέ­ρα καὶ θὰ εἶ­σαι βά­ρος, ἀλ­λὰ μὴ τὸ σκέ­φτε­σαι. Ἄ­κου κεῖ νὰ τὰ ἑ­κα­το­στί­σεις! Φτά­νον­τας στὸ ἰ­σό­γει­ο λάμ­πουν καὶ οἱ δύ­ο. Στὴν εἴ­σο­δο τῆς πα­λιᾶς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας ὁ ἥ­λιος πα­νη­γυ­ρί­ζει, ἔ­χει ἕ­να μι­κρὸ κῆ­πο, ἔ­χει γι­α­σε­μιὰ καὶ γά­τες ποὺ παί­ζουν. Τὸ χα­μό­γε­λο αὐ­τό, ὅ­μως, εἶ­ναι συ­νεν­νό­η­ση, δὲν ἔ­χει νὰ κά­νει μ’ αὐ­τά.

Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ σει­ρὰ σύν­το­μων κει­μέ­νων Τὸ Λί­γο. Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Μι­στρι­ώ­της (Ὀτ­τά­βα, Κα­να­δᾶς, 1973). Με­γά­λω­σε στὴν Ἀ­θή­να. Σπού­δα­σε Κα­λὲς Τέ­χνες στὴν Γαλ­λί­α. Ἐ­πέ­στρε­ψε στὴν Ἑλ­λά­δα τὸν Ὀ­κτώ­βριο τοῦ 2004. Ἡ πρώ­τη του καλ­λι­τε­χνι­κὴ γλώσ­σα εἶ­ναι ἡ γρα­φή. Ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὴν συμ­με­το­χή του στὰ εἰ­κα­στι­κὰ πράγ­μα­τα ἐρ­γά­ζε­ται στὸ θέ­α­τρο καὶ τὸν χο­ρό, κά­νει ἀ­να­γνώ­σεις κει­μέ­νων του μὲ «σκη­νι­κά» στοι­χεῖ­α καὶ ἐ­νη­με­ρώ­νει τὸ ἱ­στο­λό­γιο Στὴν Ἀθήνα.

Ἀλέξανδρος Μιστριώτης: Ἔχει ἀργήσει…

.

.

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Μι­στρι­ώ­της

 

Ἔ­χει ἀρ­γή­σει…

 

ΧΕΙ ΑΡΓΗΣΕΙ καὶ τρέ­χει καὶ ἡ μη­χα­νὴ ση­κώ­νει τὸν κό­σμο καὶ ἡ νύ­χτα σή­κω­σε ὑ­γρα­σί­α. Τὸ ἑ­πό­με­νο φα­νά­ρι εἶ­ναι πο­λὺ ἀρ­γὸ καὶ ἐ­πι­τα­χύ­νει νὰ τὸ προ­λά­βει καὶ δὲν τὰ κα­τα­φέρ­νει καὶ φρε­νά­ρει, εὐ­τυ­χῶς, τε­λευ­ταί­α στιγ­μὴ ποὺ περ­νά­ει ἕ­να ἁ­μά­ξι τρε­λὸ καὶ θὰ τὸν ἔ­λι­ω­νε. Κα­θὼς πε­ρι­μέ­νει σκέ­φτε­ται πὼς θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ μεί­νει ἐ­κεῖ, σκέ­φτε­ται ἐ­κεί­νη ποὺ θὰ ἐ­κνευ­ρι­ζό­ταν ποὺ ἀ­πό­ψε τὴν ἔ­στη­σε. Σκέ­φτε­ται ὅ­τι μπο­ρεῖ καὶ νὰ μὴ μά­θαι­νε πο­τὲ ὅ­τι πέ­θα­νε γιὰ νὰ φτά­σει γρή­γο­ρα σὲ ἐ­κεί­νη κι ἂν τὸ μά­θαι­νε πό­σο θὰ τὴν βά­ραι­νε γιὰ μιὰ ζω­ή! Θὰ τῆς τὸ πεῖ καὶ θὰ πά­ρει δρα­μα­τι­κὸ ὕ­φος! Θὰ τῆς ἀ­ρέ­σει. Εἶ­ναι ἡ δεύ­τε­ρη φο­ρὰ ποὺ βρί­σκον­ται. Ἔ­χει με­γά­λα μά­τια ποὺ ἀ­νοί­γουν ὅ­ταν κοι­τά­ζον­ται καὶ κλεί­νουν ὅ­ταν φι­λι­οῦν­ται καὶ γε­λά­ει σὰ νὰ κλαί­ει.

 .

 

 

 Πη­γή: Ἀ­πὸ τὴ σει­ρὰ σύν­το­μων κει­μέ­νων Τὸ Λί­γο. Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

 

Ἀ­λέ­ξαν­δρος Μι­στρι­ώ­της (Ὀτ­τά­βα, Κα­να­δᾶς, 1973) Με­γά­λω­σε στὴν Ἀ­θή­να. Σπού­δα­σε Κα­λὲς Τέ­χνες στὴν Γαλ­λί­α. Ἐ­πέ­στρε­ψε στὴν Ἑλ­λά­δα τὸν Ὀ­κτώ­βριο τοῦ 2004. Ἡ πρώ­τη του καλ­λι­τε­χνι­κὴ γλώσ­σα εἶ­ναι ἡ γρα­φή. Ἐ­κτὸς ἀ­πὸ τὴν συμ­με­το­χή του στὰ εἰ­κα­στι­κὰ πράγ­μα­τα ἐρ­γά­ζε­ται στὸ θέ­α­τρο καὶ τὸν χο­ρό, κά­νει ἀ­να­γνώ­σεις κει­μέ­νων του μὲ «σκη­νι­κά» στοι­χεῖ­α καὶ ἐ­νη­με­ρώ­νει τὸ ἱ­στο­λό­γιο Στὴν Ἀθήνα.