Εὐσταθία Δήμου: Κλέφτες κι Ἀστυνόμοι

 

Εὐ­στα­θί­α Δή­μου

Κλέ­φτες κι Αστυνόμοι

       — Σ’ ἔ­πια­σα! Ἀ­κί­νη­τος.

       — Ζα­βο­λιά! Δὲν πρό­λα­βες νὰ μ’ ἀ­κουμ­πή­σεις.

       — Σ’ ἀ­κούμ­πη­σα. Γιά­ννη, Πά­νο, ἐ­λᾶ­τε! Τὸν ἔ­πια­σα.

       — Μὰ δέν…

       — Σκά­σε ρέ! Ἔχασες! Τί θέ­λεις τώ­ρα; Σὲ συλ­λαμ­βά­νω.

       — Ἐν­τά­ξει. Ἔχασα. Δὲν παί­ζω ἄλ­λο.

       — Παί­ζεις. Εἶ­σαι κλέ­φτης καὶ σὲ ἔ­χω συλ­λά­βει.

       — Δὲν εἶ­μαι κλέ­φτης.

       — Εἶ­σαι! Εἶ­σαι κλέ­φτης! Πα­ρα­δέ­ξου το.

       — Ἐν­τά­ξει, τ’ ὁ­μο­λο­γῶ. Ἔ­κλε­ψα.

       — Τί ἔ­κλε­ψες δη­λα­δή;

       — Μιὰ γό­μα.

       — Ἀ­πὸ ποῦ;

       — Ἀ­πὸ τὴν κα­σε­τί­να τῆς Μα­ρί­ας.

       — Καὶ τί ἄλ­λο; Λέ­γε.

       — Καὶ ἕ­να μο­λύ­βι.

       — Πά­λι ἀ­πὸ τὴ Μα­ρί­α;

       — Ναί.

       — Αὐ­τὸ εἶ­ναι πο­λὺ σο­βα­ρό.

       — Ἄ­φη­σέ με. Θέ­λω νὰ πά­ω σπί­τι μου.

       — Δὲν ἔ­χεις νὰ πᾶς που­θε­νά.

       — Ὁρίστε, νά, πά­ρε τὸ μο­λύ­βι, πά­ρε καὶ τὴ γό­μα καὶ ἄ­σε με. Θέ­λω νὰ φύ­γω.

       — Ἐν­τά­ξει. Πή­γαι­νε γιὰ σή­με­ρα. Θὰ τὰ ποῦ­με ὅ­μως αὔ­ριο.

       — Αὔ­ριο;

       — Ναί. Αὔ­ριο. Δὲν ἔ­χω τε­λει­ώ­σει μα­ζί σου. Ἄ­σε με ἥ­συ­χο, ρὲ σὺ Ἠ­λί­α, σὲ πα­ρα­κα­λῶ.

       — Ὄ­χι Ἠ­λί­α. Κύ­ρι­ε ἀ­στυ­νό­με.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Εὐ­στα­θί­α Δή­μου (Ἀ­θή­να, 1982). Σπού­δα­σε Φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν, ὅ­που ἐκ­πό­νη­σε τὴ δι­δα­κτο­ρι­κή της δι­α­τρι­βὴ μὲ θέ­μα τὶς θε­α­τρι­κὲς δι­α­σκευ­ὲς πε­ζο­γρα­φη­μά­των. Ἐρ­γά­ζε­ται ὡς φι­λό­λο­γος στὴ Δη­μό­σια Μέ­ση Ἐκ­παί­δευ­ση. Ἔ­χει ἐκ­δώ­σει τὴν ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ Στὴ σπο­ρὰ τῶν ἀ­στε­ρι­ῶν (ἔκδ. Εὐ­θύ­νη, 2011), ἡ ὁ­ποί­α ὑ­πῆρ­ξε ὑ­πο­ψή­φια γιὰ τὸ βρα­βεῖ­ο κα­λύ­τε­ρου νέ­ου ποι­η­τῆ.