Τζοὺντ Χίγκινς (Jude Higgins): Φτερωτή ζωή

Τζοὺντ Χίγ­κινς (Jude Higgins)

Φτε­ρω­τὴ ζω­ή

(Bird life)

ΕΡΕΙΣ πῶς εἶ­ναι ὅ­ταν ἕ­να που­λὶ κου­του­λᾶ στὸ τζά­μι τοῦ πα­ρα­θύ­ρου καὶ πέ­φτει στὸ ἔ­δα­φος κι ἐ­σὺ τὸ ἀ­φή­νεις ἐ­κεῖ, ἐλ­πί­ζον­τας ὅ­τι ἁ­πλῶς ζα­λί­στη­κε· ἀλ­λὰ ὄ­χι, ἡ πρό­σκρου­ση τὸ ἄ­φη­σε νε­κρό – καὶ ἰ­δού: τὴν ἡ­μέ­ρα ἀ­κρι­βῶς τῶν γε­νε­θλί­ων σου μιὰ ὄ­μορ­φη μι­κρὴ τσί­χλα, μὲ λαμ­πρὸ φτέ­ρω­μα, κεί­τε­ται μπρο­στὰ στὴν ἐ­ξώ­πορ­τα πά­νω στὸ χα­λά­κι μὲ τὴν ἐ­πι­γρα­φὴ Κα­λω­σο­ρί­σα­τε. Ἀ­να­λο­γί­ζε­σαι τὴν εἰ­ρω­νεί­α τοῦ πράγ­μα­τος –πῶς γί­νε­ται κά­τι τό­σο νέ­ο νὰ μὴ γι­ορ­τά­σει πο­τὲ γε­νέ­θλια κι ἔ­πει­τα σκέ­φτε­σαι ὅ­τι εἶ­ναι πο­λὺ αἰ­σθη­μα­το­λο­γι­κὸ νὰ φαν­τά­ζε­σαι τὰ γε­νέ­θλια ἑ­νὸς που­λιοῦ. Προ­σπα­θεῖς ν’ ἀ­πο­φύ­γεις τὴν αἰ­σθη­μα­το­λο­γί­α.

        Εἶ­ναι ἐ­λα­φριά, τό­σο ἐ­λα­φριά, μιὰ τό­ση δὰ ἐν­τύ­πω­ση στὸ φτυ­α­ρά­κι μὲ τὸ ὁ­ποῖ­ο τὴν μα­ζεύ­εις κι ἐν τῷ με­τα­ξὺ ὁ ἄν­τρας σου τὴν βγά­ζει φω­το­γρα­φί­α μο­λο­νό­τι δὲν πρό­κει­ται γιὰ κά­τι ποὺ θὲς ν’ ἀ­πο­τυ­πώ­σεις στὴ μνή­μη σου, εἰ­δι­κὰ μιὰ τέ­τοι­α μέ­ρα. Ἀλ­λά σοῦ εἶ­πε ὅ­τι τοῦ θύ­μι­σε τὴν ἐ­πο­χὴ ποὺ εἶ­χες φύ­γει ἀ­πὸ τὸ σπί­τι γιὰ ἕ­ναν χρό­νο, ἀ­μέ­σως με­τὰ τὴν ἐ­πί­θε­ση ποὺ δέ­χτη­καν τὰ μι­κρὰ μαυ­ρο­πού­λια στὸ κα­λα­θά­κι τους στὸ κα­τώ­φλι ἀ­πὸ ἕ­να ξε­φτέ­ρι, ἀ­ναγ­κά­ζον­τάς τον νὰ πε­ρά­σει τὶς πρῶ­τες ὧ­ρες τῆς ἀ­που­σί­ας σου ξύ­νον­τας αἵ­μα­τα καὶ φτε­ρὰ γο­να­τι­στὸς στὸ πά­τω­μα.

        Δὲν τὸν ρώ­τη­σες ἂν ἔ­πει­τα πῆ­γε στὴν κρε­βα­το­κά­μα­ρα καὶ ξά­πλω­σε στὸ κρε­βά­τι ἔ­χον­τας κλει­στὲς τὶς κουρ­τί­νες καὶ νι­ώ­θον­τας πο­λὺ πλη­γω­μέ­νος σὰν νὰ εἶ­χε κου­του­λή­σει πά­νω σ’ ἕ­ναν γυ­ά­λι­νο τοῖ­χο ἐ­νῶ πί­στευ­ε ὅ­τι τα­ξί­δευ­ε στὸν κε­νὸ χῶ­ρο. Δὲν τὸν ρώ­τη­σες ἂν θὰ προ­τι­μοῦ­σε νὰ εἶ­χε ὁ­δη­γη­θεῖ κι αὐ­τὸς στὴν ἀ­νυ­παρ­ξί­α. Ἢ ἂν εἶ­χε ἀ­ναρ­ρώ­σει.

Πη­γή: Ἐ­πι­θε­ώ­ρη­ση Flash Frontier:

http://www.flash-frontier.com/november-2016-birds/#birdlife

Ἡ Τζοὺντ Χίγ­κινς (Jude Higgins) ἔ­χει δη­μο­σι­εύ­σει μι­κρο­δι­η­γή­μα­τα σὲ πολ­λὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ κι ἀν­θο­λο­γί­ες. Τὸ πρῶ­το της βι­βλι­α­ρά­κι μι­κρο­δι­η­γη­μά­των μὲ τί­τλο Τὸ σπί­τι τοῦ Χη­μι­κοῦ βγῆ­κε στὶς ἐκ­δό­σεις V Press τὸ 2017. Ἡ ἴ­δια θε­σμο­θέ­τη­σε τὸ Βρα­βεῖ­ο Μι­κρο­δι­η­γή­μα­τος Bath Flash Fiction Award καὶ ὀρ­γά­νω­σε τὸ Φε­στι­βὰλ Μι­κρο­δι­η­γή­μα­τος τοῦ Ἡ­νω­μέ­νου Βα­σι­λεί­ου ἐ­νῶ τὴν ἐν­δι­α­φέ­ρει ὁ­τι­δή­πο­τε ἀ­φο­ρᾶ τὸ ἐν λό­γῳ λο­γο­τε­χνι­κὸ εἶ­δος.

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἀγ­γλι­κά:

Τά­σος Ἀ­να­στα­σί­ου (Ἀ­θή­να, 1966). Σπού­δα­σε φι­λο­λο­γί­α στὸ Ρέ­θυ­μνο καὶ τώ­ρα ἐρ­γά­ζε­ται ὡς κα­θη­γη­τὴς στὴ δευ­τε­ρο­βάθ­μια ἐκ­παί­δευ­ση. Ἀ­πὸ τὶς ἐκ­δό­σεις τοῦ λο­γο­τε­χνι­κοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ Πλα­νο­δι­ο­ν ἔ­χει ἐκ­δο­θεῖ ἡ ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ του Βρα­διὰ στὸ Flower (Ἀ­θή­να, 2001). Με­τα­φρά­σεις του τῶν ποι­η­τῶν Philip Larkin καὶ Douglas Dunn καὶ τοῦ πε­ζο­γρά­φου Tobias Wolff ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ στὰ πε­ρι­ο­δι­κά Πλα­νόδι­ο­ν και Γρα­φή.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Εὔ­ξαι ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ, πά­τερ

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Εὔ­ξαι ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ, πά­τερ

ΔΙΗΓΗΣΑΤΟ τις τῶν πα­τέ­ρων ἡ­μῖν ἐν Θε­ου­πό­λει, λέ­γων, ὅ­τι.

       Ἀ­νήλ­θο­μεν ἐν μιᾷ εἰς τὸ ὄ­ρος τὸ Ἀ­μα­νόν, διά τι­να χρεί­αν, καὶ εὗ­ρον σπή­λαι­ον καὶ εἰ­σελ­θὼν εὑ­ρί­σκω ἀ­να­χω­ρη­τὴν κλί­ναν­τα μὲν τὰ γό­να­τα αὐ­τοῦ, τὰς δὲ χεῖ­ρας ἐ­κτε­τα­μέ­νας ἔ­χον­τα εἰς τὸν οὐ­ρα­νόν, ἔ­χον­τα δὲ καὶ τὰς τρί­χας τῆς κε­φα­λῆς ἕ­ως ἐ­δά­φους. Ἐ­γὼ δὲ νο­μί­σας αὐ­τὸν ζῇν, ἔ­βα­λον αὐ­τῷ με­τά­νοι­αν, λέ­γων.

       «Εὔ­ξαι ὑ­πὲρ ἐ­μοῦ, πά­τερ.»

       Ὡς οὖν οὐ­δὲν ἀ­πε­κρί­θη μοι, ἐ­γερ­θεὶς ἀ­πῆλ­θον πλη­σί­ον αὐ­τοῦ ἀ­σπά­ζε­σθαι αὐ­τὸν καὶ κρα­τή­σας αὐ­τὸν εὗ­ρον αὐ­τὸν νε­κρὸν καὶ ἐ­ά­σας ἐ­ξῆλ­θον. Ἀ­πελ­θὼν ὀ­λί­γον, θε­ω­ρῶ ἄλ­λο σπή­λαι­ον καὶ εἰ­σελ­θών, εὗ­ρον γέ­ρον­τα. Ὁ δὲ λέ­γει μοι.

       «Κα­λῶς ἦλ­θες, ἀ­δελ­φέ· εἰ­σῆλ­θες εἰς τὸ ἄλ­λο σπή­λαι­ον τοῦ γέ­ρον­τος;»

       Ἐ­γὼ δὲ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πον αὐ­τῷ.

       «Ναί, πά­τερ.»

       Καὶ λέ­γει μοι.

       «Μή τι ἐ­κεῖ­θεν ἔ­λα­βες;»

       Καὶ εἶ­πον.

       «Οὔ.»

       Τό­τε λέ­γει μοι.

       «Φύ­σει, ἀ­δελ­φέ, ἔ­χει ὁ γέ­ρων τε­λει­ω­θεὶς ἔ­τη δε­κα­πέν­τε.»

       Οὕ­τω δὲ ἦν ὡς πρὸ μιᾶς ὥ­ρας κοι­μη­θεὶς καὶ ποι­ή­σαν­τός μοι τοῦ γέ­ρον­τος εὐ­χήν, ἀ­νε­χώ­ρη­σα δο­ξά­ζων τὸν Θε­όν.

Εὐ­χή­σου καὶ γιὰ μέ­να, πά­τερ

ΚΑΠΟΙΟΣ ἀ­πὸ τοὺς Πα­τέ­ρες στὴν Θε­ού­πο­λη μᾶς δι­η­γή­θη­κε λέ­γον­τάς μας τὰ ἑ­ξῆς:

       Ἀ­νε­βή­κα­με μιὰ φο­ρὰ στὸ Ἀ­μια­νὸ ὄ­ρος γιὰ κά­ποι­ο λό­γο, καὶ βρῆ­κα ἕ­να σπή­λαι­ο. Μπαί­νω μέ­σα καὶ βρί­σκω ἕ­ναν ἀ­να­χω­ρη­τὴ νὰ ἔ­χει πέ­σει στὰ γό­να­τα, νἄ­χει ἁ­πλώ­σει τὰ χέ­ρια του στὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ τὰ μαλ­λιὰ τῆς κε­φα­λῆς του νὰ φτά­νουν μέ­χρι τὸ ἔ­δα­φος. Κι ἐ­γὼ ποὺ νό­μι­σα ὅ­τι ζεῖ τοῦ βά­ζω με­τά­νοι­α καὶ τοῦ λέ­ω:

       «Εὐ­χή­σου καὶ γιὰ μέ­να, πά­τερ.»

       Κα­θὼς λοι­πὸν δὲν μοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κε τί­πο­τα, ση­κώ­θη­κα πῆ­γα κον­τά του νὰ τὸν ἀ­σπα­στῶ κι ὅ­πως τὸν ἔ­πια­σα τὸν βρῆ­κα νε­κρὸ καὶ τὸν ἄ­φη­σα κι ἔ­φυ­γα. Κι ἀ­φοῦ ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κα λί­γο, βλέ­πω ἄλ­λο σπή­λαι­ο. Μπαί­νω μέ­σα καὶ βλέ­πω ἄλ­λον γέ­ρον­τα. Καὶ μοῦ λέ­ει:

        «Κα­λῶς ἦρ­θες, ἀ­δελ­φέ. Μπῆ­κες στὸ ἄλ­λο σπή­λαι­ο, τοῦ γέ­ρον­τος;»

       Κι ἐ­γὼ τοῦ ἀ­πο­κρί­θη­κα καὶ τοῦ εἶ­πα:

       «Ναί, πά­τερ.»

       Καὶ μοῦ λέ­ει:

       «Μή­πως πῆ­ρες τί­πο­τα ἀ­πὸ ἐ­κεῖ;»

       Καὶ εἶ­πα:

       «Ὄ­χι.»

       Τό­τε μοῦ λέ­ει:

       «Ἀ­δελ­φέ, ὁ γέ­ρων φύ­σει ἔ­χει τε­λευ­τή­σει ἐ­δῶ καὶ δε­κα­πέν­τε χρό­νια.»

       Κι ἦ­ταν ἔ­τσι σὰ νὰ ἐ­κοι­μή­θη πρὶν ἀ­πὸ μιὰ ὥ­ρα, κι ἀ­φοῦ μοὔ­δω­σε ὁ γέ­ρον­τας εὐ­χὴ ἔ­φυ­γα δο­ξά­ζον­τας τὸν Θε­ό.

[Μετάφραση: Ἄγγελος Καλογερόπουλος]

Πη­γή: Ἰ­ω­άν­νου Μό­σχου, Πνευ­μα­τι­κὸς Λει­μών. Με­τά­φρα­ση: Χρῆ­στος Μή­τσιου, Πα­τε­ρι­καὶ Ἐκ­δό­σεις «Γρη­γό­ριος ὁ Πα­λα­μᾶς», Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1987, σς 172-173.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Ἤ­θε­λον ἀ­μέ­ρι­μνος εἶ­ναι, ὡς οἱ ἄγ­γε­λοι

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Ἤ­θε­λον ἀ­μέ­ρι­μνος εἶ­ναι, ὡς οἱ ἄγ­γε­λοι

 

ΛΕΓΟΝ πε­ρὶ τοῦ Ἀβ­βᾶ Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Κο­λο­βοῦ, ὅ­τι εἶ­πέ πο­τε τῷ ἀ­δελ­φῷ αὐ­τοῦ τῷ μει­ζο­τέ­ρῳ*· ἤ­θε­λον ἀ­μέ­ρι­μνος εἶ­ναι, ὡς οἱ ἄγ­γε­λοι ἀ­μέ­ρι­μνοί εἰ­σι, μη­δὲν ἐρ­γα­ζό­με­νοι, ἀλ­λ’ ἀ­δι­α­λεί­πτως λα­τρεύ­ον­τες τῷ Θε­ῷ· καὶ ἀ­πο­δυ­σά­με­νος τὸ ἱ­μά­τιον, ἐ­ξῆλ­θεν εἰς τὴν ἔ­ρη­μον· καὶ ποι­ή­σας ἑ­βδο­μά­δα μί­αν, ἀ­νέ­καμ­ψε πρὸς τὸν ἀ­δελ­φὸν αὐ­τοῦ· καὶ ὡς ἔ­κρου­σε τὴν θύ­ραν, ὑ­πή­κου­σεν αὐ­τῷ* πρὶν ἀ­νοί­ξει, λέ­γων· σύ τίς εἶ; ὁ δὲ εἶ­πεν ἐ­γώ εἰ­μι Ἰ­ω­άν­νης ὁ ἀ­δελ­φός σου· καὶ ἀ­πο­κρι­θεὶς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἰ­ω­άν­νης γέ­γο­νεν ἄγ­γε­λος, καὶ οὐκ ἔ­τι ἐν ἀν­θρώ­ποις ἐ­στίν· ὁ δὲ πα­ρε­κά­λει, λέ­γων· ἐ­γώ εἰ­μι· καὶ οὐκ ἤ­νοι­ξεν αὐ­τῷ, ἀλ­λ’ ἀ­φῆ­κεν αὐ­τὸν ἕ­ως πρω­ῒ θλί­βε­σθαι· ὕ­στε­ρον δὲ ἀ­νοί­ξας αὐ­τῷ· λέ­γει· ἄν­θρω­πος εἶ, χρεί­αν ἔ­χεις πά­λιν ἐρ­γά­ζε­σθαι ἵ­να τρα­φῇς· καὶ ἔ­βα­λε με­τά­νοι­αν, λέ­γων· συγ­χώ­ρη­σόν μοι.

μει­ζο­τέ­ρῳ: μεγαλύτερο (σὲ ἡλικία).

ὑ­πή­κου­σεν αὐ­τῷ: τὸν ἄκουσε.

Πη­γή: Τὸ Γε­ρον­τι­κόν, ἤ­τοι ἀ­πο­φθέγ­μα­τα Ἁ­γί­ων Γε­ρόν­των, ἔκ­δο­σις δευ­τέ­ρα, Ἀλ. & Ἐ. Πα­πα­δη­μη­τρί­ου, Ἀ­θῆ­ναι, 1970.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Γιὰ ἕναν φρικτὸ φονιά

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Γιὰ ἕναν φρικτὸ φονιά

ΛΕΓΟΝ πε­ρί τι­νος Ἀβ­βᾶ Ἀ­πολ­λῶ εἰς Σκῆ­τιν, ὅ­τι ποι­μὴν ἦν ἄ­γροι­κος· καὶ ἰ­δὼν γυ­ναῖ­κα ἐν γα­στρὶ ἔ­χου­σαν ἐν τῷ ἀ­γρῷ, ἐ­νερ­γη­θεὶς ὑ­πὸ τοῦ δι­α­βό­λου εἶ­πε· θέ­λω ἰ­δεῖν πῶς τὸ βρέ­φος κεῖ­ται ἐν τῇ κοι­λί­ᾳ αὐ­τῆς· καὶ ἀ­ναρ­ρή­ξας αὐ­τήν, εἶ­δε τὸ βρέ­φος· καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­πά­τα­ξεν αὐ­τὸν ἡ καρ­δί­α αὐ­τοῦ· καὶ κα­τα­νυ­γείς, ἦλ­θεν εἰς Σκῆ­τιν, καὶ ἀ­νήγ­γει­λε τοῖς πα­τρά­σιν ὃ ἐ­ποί­η­σεν· ἤ­κου­σε δὲ αὐ­τῶν ψαλ­λόν­των· αἱ ἡ­μέ­ραι τῶν ἐ­τῶν ἡ­μῶν ἐν αὐ­τοῖς ἑ­βδο­μή­κον­τα ἔ­τη· ἐ­ὰν δὲ ἐν δυ­να­στεί­αις, ὀ­γδο­ή­κον­τα· καὶ τὸ πλεῖ­ον αὐ­τῶν κό­πος καὶ πό­νος· καὶ εἶ­πεν αὐ­τοῖς· εἰ­μὶ τεσ­σα­ρά­κον­τα ἐ­τῶν, μί­αν εὐ­χὴν μὴ ποι­ή­σας· καὶ νῦν ἐ­ὰν ζή­σω ἄλ­λα τεσ­σα­ρά­κον­τα ἔ­τη, οὐ παύ­ο­μαι εὐ­χό­με­νος τῷ Θε­ῷ, ἵ­να συγ­χω­ρή­σῃ μοι τὰς ἁ­μαρ­τί­ας μου· οὐ­δὲ γὰρ ἐρ­γό­χει­ρον ἐ­ποί­ει· ἀλ­λὰ πάν­το­τε ηὔ­χε­το, λέ­γων· ἥ­μαρ­τον ὡς ἄν­θρω­πος, ὡς Θε­ὸς ἱ­λά­σθη­τι· καὶ γέ­γο­νεν αὐ­τῷ ἡ εὐ­χὴ αὕ­τη, εἰς με­λέ­την νυ­κτὸς καὶ ἡ­μέ­ρας· ἦν δὲ ἀ­δελ­φὸς μέ­νων με­τ’ αὐ­τοῦ· καὶ ἤ­κου­σεν αὐ­τοῦ λέ­γον­τος· ὤ­χλη­σά σοι Κύ­ρι­ε, ἄ­φες μοι, ἵ­να ἀ­να­παύ­σω­μαι μι­κρόν· καὶ ἐ­γέ­νε­το αὐ­τῷ πλη­ρο­φο­ρί­α, ὅ­τι συ­νε­χώ­ρη­σεν αὐ­τῷ ὁ Θε­ὸς πά­σας τὰς ἁ­μαρ­τί­ας αὐ­τοῦ, καὶ τὸ τῆς γυ­ναι­κός· εἰς δὲ τὸ παι­δί­ον οὐκ ἐ­πλη­ρο­φο­ρή­θη· καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ τις τῶν γε­ρόν­των, ὅ­τι καὶ τὸ τοῦ παι­δί­ου συ­νε­χώ­ρη­σέ σοι ὁ Θε­ός· ἀλ­λὰ ἀ­φί­ει σε ἐν πό­νῳ, ὅ­τι συμ­φέ­ρει τῇ ψυ­χῇ σου.

* * *

ΕΛΕΓΑΝ γιὰ κά­ποι­ον ἀβ­βᾶ Ἀ­πολ­λὼ στὴν Σκή­τη, ὅ­τι ὡς κο­σμι­κὸς ἦ­ταν ἀ­γροῖ­κος τσο­πά­νης. Κι ὅ­ταν κά­πο­τε εἶ­δε στὸ χω­ρά­φι μιὰ γυ­ναί­κα ἔγ­κυ­ο, πα­ρα­κι­νη­μέ­νος ἀ­πὸ τὸν δι­ά­βο­λο, εἶ­πε: «θέ­λω νὰ δῶ πῶς κά­θε­ται τὸ βρέ­φος μέ­σα στὴν κοι­λιά της.» Κι ἀ­φοῦ τὴν ἔ­σχι­σε, εἶ­δε τὸ βρέ­φος. Κι ἀ­μέ­σως τὸν πό­νε­σε δυ­να­τὰ ἡ καρ­διά του. Καὶ κα­τα­συν­τριμ­μέ­νος ἦλ­θε στὴ Σκή­τη καὶ ἀ­να­κοί­νω­σε στοὺς πα­τέ­ρες αὐ­τὸ ποὺ ἔ­κα­νε. Τὴν ὥ­ρα ἐ­κεί­νη τοὺς ἄ­κου­σε νὰ ψέλ­νουν: «οἱ ἡ­μέ­ρες τῆς ζω­ῆς μας ἕ­ως ἑ­βδο­μήν­τα χρό­νια· κι ἂν εἴ­μα­στε δυ­να­τοί, ὀ­γδόν­τα. Τὰ πα­ρα­πά­νω κό­πος καὶ πό­νος.» Καὶ τοὺς εἶ­πε: «εἶ­μαι σα­ράν­τα χρο­νῶν καὶ μιὰ προ­σευ­χὴ δὲν ἔ­κα­μα. Καὶ τώ­ρα, ἂν ζή­σω ἄλ­λα σα­ράν­τα χρό­νια, δὲν θὰ παύ­σω νὰ προ­σεύ­χο­μαι στὸ Θε­ό νὰ μοῦ συγ­χω­ρή­σει τὶς ἁ­μαρ­τί­ες.» Καὶ δὲν ἔ­φτια­χνε τί­πο­τε πρὸς τὸ ζῆν μὲ τὰ χέ­ρια του· πα­ρὰ προ­σευ­χό­ταν πάν­το­τε λέ­γον­τας: «ὡς ἄν­θρω­πος ἁ­μάρ­τη­σα, ὡς Θε­ὸς λυ­πή­σου ­με.» Καὶ τού­τη ἡ προ­σευ­χὴ ἦ­ταν ἡ με­λέ­τη του μέ­ρα καὶ νύ­χτα. Ὑ­πῆρ­χε καὶ κά­ποι­ος ἀ­δελ­φὸς ποὺ ἔ­με­νε μα­ζί του· καὶ τὸν ἄ­κου­σε νὰ λέ­ει: «Κύ­ρι­ε, σὲ ἐ­νό­χλη­σα· ἄ­σε μὲ νὰ ξε­κου­ρα­στῶ λι­γά­κι.» Καὶ ἔ­μα­θε ὅ­τι ὁ Θε­ὸς τοῦ συγ­χώ­ρη­σε ὅ­λες τὶς ἁ­μαρ­τί­ες, ἀ­κό­μη καὶ ἐ­κεί­νη τῆς γυ­ναί­κας. Ἀλ­λὰ σχε­τι­κὰ μὲ τὸ παι­δὶ δὲν ἔ­μα­θε κά­τι· καὶ κά­ποι­ος ἀ­πὸ τοὺς γέ­ρον­τες τοῦ εἶ­πε ὅ­τι καὶ τὸ ἁ­μάρ­τη­μα τοῦ παι­διοῦ σοῦ συγ­χώ­ρη­σε ὁ Θε­ός· ἀλ­λὰ σὲ ἀ­φή­νει νὰ πο­νᾶς, ἐ­πει­δὴ αὐτὸ συμ­φέ­ρει τὴν ψυ­χή σου. (Με­τά­φρα­ση: Γ.Π.)

Πη­γή: Τὸ Γε­ρον­τι­κόν, ἤ­τοι ἀ­πο­φθέγ­μα­τα Ἁ­γί­ων Γε­ρόν­των, ἔκ­δο­σις δευ­τέ­ρα, Ἀλ. & Ἐ. Πα­πα­δη­μη­τρί­ου, Ἀ­θῆ­ναι, 1970, σελ. 20.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Πέ­τρου τοῦ Τε­λώ­νου

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Πέ­τρου τοῦ Τε­λώ­νου

Κα­λεῖ σε, Πέ­τρε, Χρι­στὸς ἐκ τε­λω­νί­ου

Πρὸς ἀ­ρε­τὴν πρίν, νῦν δὲ πρὸς τρυ­φὴν πό­λου.

ΥΤΟΣ ἦ­το κα­τὰ τοὺς χρό­νους τοῦ βα­σι­λέ­ως Ἰ­ου­στι­νια­νοῦ ἐν ἔ­τει φλ´ [530], Πα­τρί­κιος ὢν κα­τὰ τὴν ἀ­ξί­αν, καὶ τῆς Ἀ­φρι­κῆς ὅ­λης τὴν δι­οί­κη­σιν ἔ­χων· ἐ­πει­δὴ δὲ ἦ­το πολ­λὰ ἄ­σπλαγ­χνος καὶ ἀ­νε­λε­ή­μων, ἔ­λα­βεν ἐ­πω­νυ­μί­αν καὶ ὠ­νο­μά­ζε­το πα­ρὰ πάν­των φει­δω­λὸς ἤ­τοι ἀ­κρι­βός. Μί­αν δὲ φο­ρὰν πτω­χός τις ὑ­πῆ­γεν εἰς αὐ­τόν, χά­ριν δο­κι­μῆς, καὶ ἐ­ζή­τει φορ­τι­κῶς ἐ­λε­η­μο­σύ­νην· ὁ δὲ Πέ­τρος θυ­μω­θείς, ἥρ­πα­σεν ἓν ἀ­πὸ τὰ ζε­στὰ ψω­μί­α τὰ ὁ­ποῖ­α τό­τε ἔ­τυ­χε νὰ φέ­ρῃ ὁ δοῦ­λός του ἀ­πὸ τὸν φοῦρ­νον, καὶ ἔρ­ρι­ψεν αὐ­τὸ ὡς πέ­τραν κα­τ’ ἐ­πά­νω τοῦ πτω­χοῦ· ὁ δὲ πτω­χὸς ἁρ­πά­σας τὸ ψω­μί­ον, ἔ­φυ­γε. Δὲν ἐ­πέ­ρα­σαν δύ­ω ἡ­μέ­ραι, καὶ ὁ Πέ­τρος πί­πτει εἰς βα­ρεῖ­αν ἀ­σθέ­νειαν, καὶ ἐν τῇ ἀ­σθε­νεί­ᾳ βλέ­πει τὸν ἑ­αυ­τόν του ὅ­τι ἐ­ζη­τεῖ­το νὰ δώ­σῃ ἀ­πο­λο­γί­αν διὰ τὰ ὅ­σα ἔ­πρα­ξεν. Ἔ­πει­τα τοῦ ἐ­φαί­νε­το, ὅ­τι ἐ­κεῖ ἦ­το καὶ μί­α ζυ­γα­ρί­α, εἰς μὲν τὸ ἀ­ρι­στε­ρὸν μέ­ρος τῆς ὁ­ποί­ας ἔ­βλε­πεν ὅ­τι ἐ­συ­νά­ζον­το μαῦ­ροί τι­νες, καὶ ἔ­βαλ­λον τὰς κα­κάς του πρά­ξεις, εἰς δὲ τὸ δε­ξιὸν ἔ­βλε­πεν ἄν­δρας τι­νας λευ­κο­φό­ρους καὶ θαυ­μα­στοὺς κα­τὰ τὸ πρό­σω­πον, οἱ ὁ­ποῖ­οι δὲν εὕ­ρι­σκον ἄλ­λο τι κα­λὸν νὰ βά­λω­σι, διὰ νὰ γί­νῃ ἰ­σο­βα­ρὲς μὲ τὸ ἀ­ρι­στε­ρὸν μέ­ρος, εἰ­μὴ μό­νον ἐ­κεῖ­νο τὸ ψω­μί­ον τὸ ὁ­ποῖ­ον κα­τὰ τοῦ πέ­νη­τος ἔρ­ρι­ψε. Ταῦ­τα ἰ­δὼν ὁ Πέ­τρος, ἦλ­θεν εἰς τὸν ἑ­αυ­τόν του, καὶ εὐ­θὺς ἅ­μα ἐ­ση­κώ­θη ἀ­πὸ τὴν ἀ­σθέ­νειαν, ἐ­μοί­ρα­σεν εἰς τοὺς πτω­χούς, ὄ­χι μό­νον ὅ­λα του τὰ ὑ­πάρ­χον­τα, ἀλ­λὰ καὶ αὐ­τὰ τὰ ἴ­δια ἐν­δύ­μα­τα ὅ­σα ἐ­φό­ρει ἔ­δω­κεν εἰς ἕ­να πτω­χόν. Ἐ­πει­δὴ δὲ εἶ­δεν εἰς τὸ ὄ­νει­ρόν του τὸν Χρι­στὸν ὅ­τι ἐ­φό­ρει τὰ ἐν­δύ­μα­τα ἐ­κεῖ­να, διὰ τοῦ­το ὁ ἀ­οί­δι­μος ἐ­πώ­λη­σε καὶ τὸν ἴ­διον ἑ­αυ­τόν του, καὶ τὴν τι­μὴν ἔ­δω­κεν εἰς τοὺς πέ­νη­τας.

       Ἐ­πω­λή­θη δὲ εἰς ἕ­να αὐ­θέν­την χρυ­σο­χό­ον κα­τὰ τὴν τέ­χνην· ἐ­πει­δὴ δὲ ὕ­στε­ρον ἔ­βλε­πεν ὁ μα­κά­ριος, ὅ­τι ἔ­μελ­λε νὰ γνω­ρι­σθῇ ποῖ­ος εἶ­ναι, διὰ τοῦ­το θέ­λων νὰ φύ­γῃ ἀ­πὸ τὴν οἰ­κί­αν τοῦ αὐ­θέν­του του, εἶ­πεν εἰς τὸν θυ­ρω­ρὸν κω­φὸν ὄν­τα καὶ βω­βόν· «Ἐν ὀ­νό­μα­τι Χρι­στοῦ ἄ­κου­σόν μου, καὶ ἄ­νοι­ξον τὴν θύ­ραν.» Καὶ ὢ τοῦ θαύ­μα­τος! εὐ­θὺς ὁ πρὶν κω­φὸς καὶ βω­βὸς ἐ­λά­λει καὶ ἤ­κου­εν· ὅ­θεν ἐ­ξελ­θὼν ἔ­ξω ἔ­φυ­γε καὶ ὑ­πῆ­γεν εἰς τὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα· ἐ­κεῖ­θεν δὲ ἀ­να­χω­ρή­σας, ὑ­πῆ­γεν εἰς τὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λιν, ὅ­που καὶ ἀ­νε­παύ­θη ἐν Κυ­ρί­ῳ, καὶ ἐ­νε­τα­φιά­σθη εἰς τὴν το­πο­θε­σί­αν τὴν κα­λου­μέ­νην τοῦ Βο­ὸς ἐν τῷ ἰ­δί­ῳ οἴ­κῳ.

Πη­γή: Συ­να­ξα­ρι­στὴς Νι­κο­δή­μου τοῦ Ἁ­γι­ο­ρεί­του, ἐ­πε­ξερ­γα­σθεὶς ὑ­πὸ Θ. Νι­κο­λα­ΐ­δου Φι­λα­δελ­φέ­ως, τό­μος πρῶ­τος, Ἀ­θή­νη­σι, 1868, σελ. 396.

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰ­σα­γω­γι­κὸ κεί­με­νο καὶ Ἡ­με­ρο­λό­γιο Κα­τα­στρώ­μα­τος Β’, ἐγ­γρα­φὴ 25.11.2019.]

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: Βί­ος καὶ Πο­λι­τεί­α τῶν Ἁ­γί­ων Ἐν­νε­νή­κον­τα Ἐν­νέ­α Ὁ­σί­ων Πα­τέ­ρων Ἡ­μῶν

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά

Βί­ος καὶ Πο­λι­τεί­α

τῶν Ἁ­γί­ων Ἐν­νε­νή­κον­τα Ἐν­νέ­α Ὁ­σί­ων Πα­τέ­ρων Ἡ­μῶν

(ὧν ἐ­πι­ση­μό­τε­ρός ἐ­στιν ὁ Θεῖ­ος Ἰ­ω­άν­νης

ὁ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν Ἐ­ρη­μί­της κα­λού­με­νος)

τῶν ἐν τῇ Νή­σῳ Κρή­τῃ Ἀ­σκη­σάν­των καὶ σω­θέν­των

ἑ­ορ­τα­ζόν­των τῇ 7 Ὀ­κτω­βρί­ου.

Μεταγραφεὶς παρὰ Νικηφόρου Ἱερομονάχου τοῦ Χίου)

ΥΤΟΣ ὁ Ὅ­σιος Πα­τὴρ ἡ­μῶν Ἰ­ω­άν­νης, ἦ­τον γέν­νη­μα καὶ θρέμ­μα τῆς Αἰ­γύ­πτου, με­τὰ καὶ ἄλ­λων τρι­ά­κον­τα πέν­τε Ὁ­σί­ων, οἵ τι­νες ἀ­να­χω­ρή­σαν­τες, διὰ ἀ­γά­πην Χρι­στοῦ, ἀ­πὸ τὴν πα­τρί­δα των, ἦλ­θον εἰς τὴν Κύ­προν, καὶ ἐ­κεῖ εἰς ὀ­λί­γον και­ρὸν εὐ­γῆ­κεν ἡ φή­μη των εἰς ὅ­λον τὸ Νη­σί­ον, καὶ συ­νέ­τρε­χον πολ­λοί, καὶ ὅ­λοι οἱ προ­σερ­χό­με­νοι ὠ­φε­λοῦν­το ψυ­χι­κῶς καὶ σω­μα­τι­κῶς, δι­ό­τι πολ­λοὶ ἀ­σθε­νεῖς καὶ κα­κῶς ἔ­χον­τες ἐ­θε­ρα­πεύ­ον­το. Εἰς αὐ­τὸ γοῦν τὸ Νη­σί­ον τῆς Κύ­πρου εὑ­ρί­σκον­το καὶ ἄλ­λοι τρι­ά­κον­τα ἐν­νέ­α Πα­τέ­ρες, εἰς δι­α­φό­ρους τό­πους ἀ­σκη­τι­κῶς πο­λι­τευ­ό­με­νοι, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­κού­σαν­τες τὴν ἀ­ρε­τὴν τῶν Ὁ­σί­ων τού­των τῶν ἐλ­θόν­των ἀ­πὸ τὴν Αἴ­γυ­πτον, ἐ­πῆ­γον καὶ αὐ­τοί, καὶ ἀν­τα­μώ­θη­σαν ὅ­λοι, καὶ ἐ­ζοῦ­σαν ζω­ὴν ἐ­νά­ρε­τον καὶ ἀ­σκη­τι­κήν· ἀ­νε­χώ­ρη­σαν δὲ πά­λιν ἀ­πὸ τὴν Κύ­προν, ἦλ­θον εἰς Ἀτ­τά­λειαν, καὶ ἐ­κεῖ πά­λιν εὑ­ρῆ­καν ἄλ­λους εἴ­κο­σι τέσ­σα­ρας Μο­να­χούς,(1) καὶ ἀν­τα­μώ­θη­σαν μὲ αὐ­τοὺς καὶ ἐ­κεῖ­νοι οἱ εἴ­κο­σι τέσ­σα­ρες, καὶ ἔ­γι­νεν ὁ χο­ρὸς τῶν Ὁ­σί­ων Πα­τέ­ρων ἐν­νε­νή­κον­τα ἐν­νέ­α· καὶ μὴ θαυ­μά­ση­τε πῶς δὲν ἦ­σαν σω­στοὶ ἑ­κα­τόν, δι­ό­τι εἶ­χον τὸν Χρι­στὸν διὰ κε­φα­λήν των, καὶ οὕ­τως ἦ­σαν πά­λιν σω­στοὶ ἑ­κα­τόν. Ἀ­φ’ οὗ δὲ ἔ­κα­μαν με­ρι­κὸν και­ρὸν ἐ­κεῖ εἰς τὴν Ἀτ­τά­λειαν, πα­ρε­κά­λουν τὸν Θε­ὸν νὰ τοὺς ὁ­δη­γή­σῃ εἰς τό­πον ἁρ­μό­διον, νὰ μὴ τοὺς βλέ­πουν οἱ ἄν­θρω­ποι καὶ τοὺς ἐ­παι­νοῦν καὶ δο­ξά­ζουν, δι­ό­τι πολ­λὰ τοὺς εὐ­φη­μοῦ­σαν οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ τό­που ἐ­κεί­νου, καὶ τοὺς ἐ­θαύ­μα­ζαν. Βλέ­πων δὲ ὁ Θε­ὸς τὸν πό­θον ὁ­ποῦ εἶ­χον νὰ ἡ­συ­χά­σουν, ὡ­δή­γη­σεν αὐ­τοὺς ν’ ἀ­να­χω­ρή­σουν ἀ­πὸ τὴν Ἀτ­τά­λειαν, καὶ νὰ ἔλ­θουν εἰς τὴν Κρή­την. Ἐμ­βαί­νων­τες λοι­πὸν ὅ­λοι εἰς ἕ­να κα­ρά­βι, ἦλ­θον εἰς ὀ­λί­γας ἡ­μέ­ρας εἰς τὴν πο­θου­μέ­νην των Κρή­την· ἔ­τυ­χεν ὅ­μως ἐ­ναν­τί­ος ἄ­νε­μος, ἀ­φ’ οὗ ἐ­πλη­σί­α­σαν εἰς τὴν Κρή­την· καὶ διὰ τοῦ­το δὲν ἠμ­πό­ρε­σαν νὰ ἀ­ρά­ξουν ἐ­κεῖ, μά­λι­στα ἐ­κιν­δύ­νευ­ε νὰ συν­τρι­φθῇ τὸ κα­ρά­βι· καὶ τοῦ­το ὅ­λον γέ­γο­νεν, ἵ­να δεί­ξῃ ὁ Θε­ὸς τὴν δύ­να­μίν του εἰς τοὺς Κρη­τι­κούς, καὶ νὰ δεί­ξῃ πῶς πλέ­ον ἠμ­πο­ρεῖ νὰ βο­η­θῇ εἰς τοὺς δού­λους του, μὲ κομ­μά­τι ῥα­βδὶ καὶ ῥά­σον (κα­θὼς θέ­λε­τε ἀ­κού­ση πῶς ἔ­κα­μεν εἰς τὸν Ὅ­σιον Ἰ­ω­άν­νην) πα­ρὰ ὁ­ποῦ ἠμ­πο­ροῦν νὰ βο­η­θοῦν σπα­θί­α καὶ κον­τά­ρια, εἰς τὰ ὁ­ποῖ­α οἱ Κρη­τι­κοὶ εἶ­χον τό­τε τὸ θάῤ­ῥος των. Ἐ­πει­δὴ λοι­πὸν δὲν ἠμ­πο­ροῦ­σαν, ἀ­πὸ τὸν πο­λὺν ἄ­νε­μον νὰ πιά­σουν καὶ νὰ ἀ­ρά­ξουν εἰς τὴν Κρή­την, ἔ­δρα­μον εἰς τὸ ἀν­τί­πε­ρα Νη­σά­κι, ὁ­ποῦ ὀ­νο­μά­ζε­ται Γαῦ­δος (τὸ ὁ­ποῖ­ον εἶ­ναι μα­κρὰν ἀ­πὸ τὴν Κρή­την μί­λια τεσ­σα­ρά­κον­τα) καὶ ἐ­κεῖ ἔ­κα­μαν ἡ­μέ­ρας εἰ­κο­σι­τέσ­σα­ρας· εἶ­τα γε­νο­μέ­νης γα­λή­νης, ἐμ­βῆ­καν πά­λιν εἰς τὸ κα­ρά­βι καὶ ἦλ­θον εἰς τὴν Κρή­την.

       Θέ­λων ὅ­μως ὁ Θε­ὸς νὰ δο­ξά­σῃ τὸν Ἅ­γιον Ἰ­ω­άν­νην, καὶ νὰ φα­νε­ρώ­σῃ εἰς τοὺς ἀν­θρώ­πους τὴν ἀ­ρε­τήν του, τὸν ἐ­σκέ­πα­σεν ἐ­κεῖ ὁ­ποῦ ἐ­κοι­μᾶ­το, καὶ δὲν τὸν εἶ­δαν, οἱ ἄλ­λοι Ἀ­δελ­φοὶ ὅ­ταν ἀ­νε­χώ­ρη­σαν, καὶ οὕ­τως ἀ­πέ­μει­νεν ἐ­κεῖ εἰς τὴν Γαῦ­δον· καὶ τοῦ­το ἦ­τον (ὡς εἴ­πο­μεν) θέ­λη­μα Θε­οῦ, διὰ νὰ γέ­νῃ τὸ πα­ρά­δο­ξον καὶ φο­βε­ρὸν θαῦ­μα, ὁ­ποῦ θέ­λε­τε ἀ­κού­σῃ. Ἀ­φ’ οὗ λοι­πὸν εὐ­γῆ­καν οἱ εὐ­λο­γη­μέ­νοι Πα­τέ­ρες εἰς τὴν Κρή­την, ἀ­νε­ζή­τη­σαν τὸν Ἰ­ω­άν­νην, καὶ μὴ εὑ­ρόν­τες αὐ­τόν, ἐ­γνώ­ρι­σαν ὅ­τι ἔ­μει­νεν εἰς τὴν Γαῦ­δον, καὶ στα­θέν­τες με­τὰ με­γά­λης καὶ ἀ­δι­στά­κτου πί­στε­ως πρὸς τὸν Θε­όν, ἐ­φώ­να­ξαν ἀ­πὸ τὴν Κρή­την εἰς τὴν Γαῦ­δον, Ἀ­δελ­φὲ Ἰ­ω­άν­νη, ἐλ­θὲ πρὸς ἡ­μᾶς ἀ­φό­βως, καὶ μὴ δει­λιά­σῃς. Ἔρ­χε­ται λοι­πὸν ὁ Ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης εἰς τὸν αἰ­για­λόν, καὶ προ­σευ­ξά­με­νος, καὶ εἰ­πὼν τὸ Ἅ­γιον Σύμ­βο­λον τῆς Πί­στε­ως, καὶ ἄλ­λα κα­τα­νυ­κτι­κά, ψαλ­μοὺς καὶ τρο­πά­ρια, καὶ σφρα­γί­σας τὴν θά­λασ­σαν μὲ τὸ Ση­μεῖ­ον τοῦ Σταυ­ροῦ, ἥ­πλω­σε τὸ ῥά­σον του ἐ­πά­νω εἰς τὰ ὕ­δα­τα· ποι­ή­σας ἔ­πει­τα καὶ εἰς τὸν ἑ­αυ­τόν του τὸ Ση­μεῖ­ον τοῦ Σταυ­ροῦ, ἀ­νέ­βη καὶ ἐ­κά­θι­σεν ἐ­πά­νω εἰς τὸ ῥά­σον του, ὡ­σὰν εἰς πλοῖ­ον, καὶ προ­σευ­χό­με­νος αὐ­τὸς ἐν τῇ θα­λάσ­σῃ, καὶ οἱ ἄλ­λοι Ἀ­δελ­φοὶ ἐν τῇ ξη­ρᾷ, ἤρ­χι­σε νὰ πλέ­ῃ ἀ­πὸ τρί­της ὥ­ρας τῆς ἡ­μέ­ρας, καὶ ἕ­ως τῆς ἕ­κτης ἔ­φθα­σεν ἀ­βλα­βὴς (ὢ τοῦ θαύ­μα­τος!) εἰς τὴν Κρή­την, καὶ δί­δων αὐ­τοῦ ὁ πρῶ­τος τῶν Ἀ­δελ­φῶν τὴν δε­ξιάν του, εὐ­γῆ­κεν ἔ­ξω, καὶ ἀ­σπα­ζό­με­νοι αὐ­τὸν ἅ­παν­τες οἱ Ἀ­δελ­φοὶ ἔ­ψαλ­λον «Τῷ συν­δέ­σμῳ τῆς ἀ­γά­πης συν­δε­ό­με­νοι οἱ ἀ­νά­ξιοι, τῷ δε­σπό­ζον­τι τῶν ὅ­λων, ἑ­αυ­τοὺς Χρι­στῷ ἀ­να­θέ­με­νοι, εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­νοι πᾶ­σιν εἰ­ρή­νην.» Πα­ρά­δο­ξον καὶ ὑ­περ­φυ­ὲς φαί­νε­ται τοῦ­το τὸ θαῦ­μα, καὶ εἶ­ναι τῇ ἀ­λη­θεί­ᾳ πα­ρά­δο­ξον, ἀλ­λὰ ὄ­χι καὶ ἀ­νώ­τε­ρον ἀ­πὸ τὴν δύ­να­μιν τῆς Πί­στε­ως· ἐ­πει­δὴ οὕ­τω ὑ­πό­σχε­ται ὁ Ποι­η­τὴς τῆς Κτί­σε­ως Χρι­στός, εἰς τοὺς πρὸς αὐ­τὸν πι­στεύ­ον­τας· «ὁ πι­στεύ­ων εἰς ἐ­μέ, τὰ ἔρ­γα ἃ ἐ­γὼ ποι­ῶ, κᾀ­κεῖ­νος ποι­ή­σει, καὶ μεί­ζο­να τού­των ποι­ή­σει» · καί, «ἐ­ὰν ἔ­χη­τε πί­στιν ὡς κόκ­κον σι­νά­πε­ως, ἐ­ρεῖ­τε τῷ ὄ­ρει τού­τῳ, ἄρ­θη­τι καὶ βλή­θη­τι εἰς τὴν θά­λασ­σαν, ἀρ­θή­σε­ται καὶ βλη­θή­σε­ται.»

       Ἀ­φ’ οὗ λοι­πὸν εὐ­φράν­θη­σαν οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες, εἰς τὸν θαυ­μα­στὸν ἐρ­χο­μὸν τοῦ Ὁ­σί­ου Ἰ­ω­άν­νου, ἀ­πὸ τὴν Γαῦ­δον εἰς τὴν Κρή­την, ἀ­νέ­βη­σαν ἐ­πά­νω εἰς τὰ ὄ­ρη καὶ βου­νὰ πρὸς τὸ Νό­τιον μέ­ρος τῆς Κρή­της, διὰ νὰ εὕ­ρουν σπή­λαι­α πρὸς κα­τοι­κί­αν καὶ εὗ­ρον τὸ πο­θού­με­νον εἰς τὸ μέ­ρος, ὁ­ποῦ ὀ­νο­μά­ζε­ται τῆς με­γά­λης Πέ­τρας τοῦ Χά­ρα­κος, εἰς χω­ρί­ον λε­γό­με­νον Ἀ­ζω­γυ­ραί­α, καὶ ἐ­κεῖ ἔ­μει­ναν ἡ­συ­χά­ζον­τες, καὶ προ­σευ­χό­με­νοι, καὶ ἡ τρο­φή των ἦ­τον ἀ­πὸ σκη­νό­καρ­πον καὶ κε­ρά­τια, καὶ χορ­τά­ρια τῆς γῆς· ἀλ­λ’ ἐ­πει­δὴ καὶ τὸ σπή­λαι­ον ἦ­τον μι­κρόν, καὶ δὲν ἐ­χω­ροῦ­σαν ὅ­λοι, ἐ­μοι­ρή­σθη­σαν εἰς δύ­ω, καὶ οἱ μὲν τριά­ντα ἕξ, ἐ­πέ­ρα­σαν ἀν­τί­πε­ρα τοῦ πο­τα­μοῦ εἰς ἕ­να σπή­λαι­ον, οἱ δὲ λοι­ποὶ ἔ­μει­ναν εἰς τὸ πρῶ­τον σπή­λαι­ον ἕ­ως τέ­λους τῆς ζω­ῆς των. Ὁ δὲ Ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ἐ­πε­θύ­μει τὴν μο­να­ξί­αν, ὡ­σὰν ὁ­ποῦ ἦ­τον φι­λή­συ­χος καὶ τῆς μο­νώ­σε­ως ἐ­ρα­στής, διὰ νὰ προ­σεύ­χε­ται μό­νος μό­νῳ τῷ Θε­ῷ: ὅ­θεν ἐ­φα­νέ­ρω­σεν εἰς τοὺς Ἀ­δελ­φοὺς τὴν γνώ­μην του, καὶ ἐ­ζή­τει συγ­χώ­ρη­σιν νὰ ἀ­να­χω­ρή­σῃ· οἱ δὲ Ἀ­δελ­φοὶ ἀ­κού­ον­τες αὐ­τὸ ἐ­λυ­πή­θη­σαν πο­λύ, ὅ­μως βλέ­πον­τες τὸ ἀ­με­τά­θε­τον τῆς γνώ­μης του, ἔ­δω­καν εἰς αὐ­τὸν ἄ­δειαν καὶ μὴ θέ­λον­τες νὰ ἀ­να­χω­ρή­σῃ, καὶ ποι­ή­σαν­τες πα­ρά­κλη­σιν καὶ προ­σευ­χήν, ἔ­λε­γον προ­σευ­χό­με­νοι τὰ ἀ­κό­λου­θα λό­για· «Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ Χρι­στὲ ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ἐ­πει­δὴ καὶ ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ ἡ­μέ­τε­ρος Ἀ­δελ­φός, μέλ­λει νὰ ἀ­να­χω­ρή­σῃ ἀ­πὸ ἡ­μᾶς, ὁ­δή­γη­σον αὐ­τόν, νὰ πε­ρά­σῃ τὴν ζω­ήν του ἐν εἰ­ρή­νῃ καὶ ἡ­συ­χί­ᾳ, καὶ ἀ­ξί­ω­σον ἡ­μᾶς Δέ­σπο­τα τῶν ἁ­πάν­των, τὴν ἡ­μέ­ραν ὁ­ποῦ ἡ χά­ρις σου εὐ­δο­κή­σει νὰ πλη­ρώ­σῃ ὁ εἷς ἐξ ἡ­μῶν τὸ τέ­λος τῆς πα­ρού­σης ζω­ῆς ἐν τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, ἀ­ξί­ω­σον ἡ­μᾶς Δέ­σπο­τα, νὰ δώ­σω­μεν ὅ­λοι τὸ κοι­νὸν χρέ­ος τοῦ θα­νά­του, καὶ σύν­τα­ξον ἡ­μᾶς σὺν αὐ­τῷ εἰς τὴν Οὐ­ρά­νιόν σου Βα­σι­λεί­αν. Ἀ­μήν»· καὶ με­τὰ τὴν εὐ­χὴν βα­λὼν ὁ Ὅ­σιος Ἰ­ω­άν­νης με­τά­νοι­αν, ἀ­νε­χώ­ρη­σεν ἀ­πὸ τῆς Ἀ­δελ­φό­τη­τος· καὶ τίς δύ­να­ται νὰ εἰ­πῇ, τί κα­κο­πά­θειαις ἐ­πέρ­να εἰς ἐ­κεῖ­νον τὸν τό­πον, ὅ­που ἐ­πῆ­γε νὰ ἀ­σκη­τεύ­ῃ; ἡ τρο­φὴ τοῦ Ὁ­σί­ου τού­του ἦ­τον, τὸν μὲν χει­μῶ­να ἀ­πὸ τὰ χόρ­τα τῆς γῆς, τὸ δὲ κα­λο­καῖ­ρι ἀ­πὸ σκη­νό­καρ­πον καὶ ἀ­γρι­ο­κε­ρά­τια, καὶ ἐ­ζοῦ­σε ζω­ὴν ἀγ­γε­λι­κήν, μὲ ὁ­λο­νυ­κτί­ους προ­σευ­χάς, ὑ­πὲρ αὐ­τοῦ καὶ ὑ­πὲρ τοῦ κό­σμου παν­τός· ἀ­πὸ δὲ τὴν πο­λὺν σκλη­ρα­γω­γί­αν ὁ­ποῦ ἔ­κα­μνεν, ἀ­δυ­νά­τη­σε τό­σον, ὁ­ποῦ δὲν ἠμ­πο­ροῦ­σε νὰ στέ­κε­ται εἰς τοὺς πό­δας ὀρ­θός, ἀλ­λ’ ἐ­πε­ρι­πά­τει σκυ­πτός, ὡς ζῶ­ον τε­τρά­πο­δον. Ἐν μιᾷ οὖν τῶν ἡ­με­ρῶν (ἡ ἕ­κτη ἦ­τον τοῦ Ὀ­κτω­βρί­ου, ὅ­τε καὶ ὁ Θε­ὸς ἔ­μελ­λε νὰ τὸν πα­ρα­λά­βῃ, καὶ νὰ τὸν ἀ­να­παύ­σῃ εἰς τὴν οὐ­ρά­νιον ἀ­νά­παυ­σιν) εὐ­γῆ­κε νὰ εὕ­ρῃ τὴν συ­νει­θι­σμέ­νην του τρο­φήν, καὶ ἐ­κεῖ ὅ­που ἐ­πε­ρι­πά­τει (ὡς εἴ­πο­μεν) ὡ­σὰν ζῶ­ον τε­τρά­πο­δον σκυ­πτός, τὸν εἶ­δεν ἀ­πὸ μα­κρὰν ἕ­νας νέ­ος βο­σκὸς προ­βά­των, ὅ­στις εὐ­γῆ­κε τὴν ὥ­ραν ἐ­κεί­νην εἰς τὸ κυ­νῆ­γι, βλέ­πων αὐ­τὸν λέ­γω μέ­σα εἰς τὸν λόγ­γον, καὶ νο­μί­ζων ὅ­τι εἶ­ναι ζῶ­ον, ἔῤ­ῥι­ψε τὴν σα­γί­ταν καὶ τὸν ἐ­σα­γί­τευ­σε και­ρί­ως μέ­σα εἰς τὴν καρ­δί­αν· καὶ εὐ­θὺς ὁ Ἅ­γιος γνω­ρί­ζων ὅ­τι τὸν ἐ­θα­νά­τω­σε βέ­λος, ἔ­κα­με προ­σευ­χὴν εἰς τὸν Θε­όν, νὰ τὸν ἀ­ξι­ώ­σῃ νὰ φθά­σῃ ζων­τα­νὸς εἰς τὸ σπή­λαι­ον, ὃ καὶ ἐ­γέ­νε­το.

       Ὁ δὲ βο­σκὸς ὁ­ποῦ ἐ­πλή­γω­σε τὸν Ἅ­γιον, ἔ­τρε­ξε νὰ εὕ­ρῃ καὶ νὰ πά­ρῃ τὸ κυ­νῆ­γι, ὁ­ποῦ, ὡς ἐ­νό­μι­ζεν, ἐ­σκό­τω­σε, πλὴν δὲν τὸ εὑ­ρῆ­κε· βλέ­πει ὅ­μως στα­λαγ­μα­τί­ας αἵ­μα­τος, καὶ ἀ­κο­λου­θῶν εἰς αὐ­τάς, ἦλ­θεν εἰς τὸ σπή­λαι­ον, καὶ ἔ­φθα­σε τὸν Ἅ­γιον ἔ­τι ζῶν­τα, καὶ εἶ­χε τὰς χεῖ­ράς του δε­μέ­νας σταυ­ρο­ει­δῶς, καὶ τὴν σα­γί­ταν εἰς τὴν καρ­δί­αν του, καὶ εὐ­θὺς πί­πτει κα­τὰ γῆς ἀ­σπα­ζό­με­νος τοὺς πό­δας τοῦ Ἁ­γί­ου, καὶ κλαί­ων καὶ ὀ­δυ­ρό­με­νος, ἔ­λε­γεν, ἀλ­λοί­μο­νον εἰς ἐ­μὲ τὸν τα­λαί­πω­ρον, τί ἔ­πα­θον σή­με­ρον! φεῦ μοι τῷ ἀ­θλίῳ! πῶς ἐ­τυ­φλώ­θην, καὶ ἔ­γι­να φο­νεὺς εἰς ἄν­δρα δί­και­ον καὶ Ἅ­γιον! τί νὰ κά­μω! δὲν ἔ­χω ποῦ ἀλ­λοῦ νὰ προσ­δρά­μω, εἰ­μὴ μό­νον εἰς ἐ­σὲ Ἅ­γι­ε δοῦ­λε τοῦ Θε­οῦ, νὰ μοῦ συγ­χω­ρή­σῃς τὸ σφάλ­μα, καὶ νὰ πα­ρα­κα­λέ­σῃς τὸν Θε­όν, νὰ μὲ ὁ­δη­γή­σῃ εἰς με­τά­νοι­αν. Ταῦ­τα καὶ ἄλ­λα πολ­λὰ λέ­γον­τος τοῦ βο­σκοῦ με­τὰ δα­κρύ­ων, λέ­γει πρὸς αὐ­τὸν ὁ Ἅ­γιος μὲ τα­πει­νὴν καὶ ἤ­ρε­μον φω­νήν· ὁ Θε­ός, τέ­κνον μου, νὰ σοῦ δώ­σῃ με­τά­νοι­αν καὶ νὰ σοῦ συγ­χω­ρή­σῃ τὸ ἁ­μάρ­τη­μα ὁ­ποῦ ἔ­κα­μες σή­με­ρον εἰς ἐ­μὲ τὸν ἀ­νά­ξιον αὐ­τοῦ δοῦ­λον, καὶ νὰ σὲ ἀ­ξι­ώ­σῃ τῆς Βα­σι­λεί­ας του, ἀ­μήν· ἔ­πει­τα βου­λό­με­νος νὰ ἀ­να­χω­ρή­σῃ ὁ νέ­ος δὲν ἐ­δύ­να­το ἀ­πὸ τὴν τό­σην εὐ­ῳ­δί­αν καὶ ψαλ­μῳ­δί­αν τῶν Ἁ­γί­ων Ἀγ­γέ­λων ὁ­ποῦ ἤ­κου­εν ἄ­νω­θεν τρι­γύ­ρου τοῦ Ἁ­γί­ου Λει­ψά­νου· ὅ­μως με­τὰ πο­λὺν ὥ­ραν, νεύ­σει θεί­ᾳ, εὐ­γῆ­κεν ἔ­ξω τοῦ σπη­λαί­ου, διὰ νὰ τὸν κη­ρύ­ξῃ εἰς ὅ­λην τὴν πε­ρί­χω­ρον τῶν Χα­νί­ων, καὶ κη­ρύτ­των τὸν Ἅ­γιον, ἔ­λε­γε φα­νε­ρὰ καὶ τὸ σφάλ­μα του, καὶ εἰς ὀ­λί­γας ἡ­μέ­ρας ἀ­κου­στὸν ἐ­γέ­νε­το τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Ἁ­γί­ου εἰς ὅ­λην τὴν Κρή­την, καὶ ἐ­πο­ρεύ­ον­το πλῆ­θος λα­οῦ, καὶ ἐ­προ­σκυ­νοῦ­σαν αὐ­τόν, καὶ ὅ­λοι οἱ με­τὰ πί­στε­ως ἐρ­χό­με­νοι εἰς προ­σκύ­νη­σίν του, ἐ­λάμ­βα­νον τῶν πα­θῶν των τὴν ἴα­σιν· καὶ οὕ­τω μὲν ὁ Θεῖ­ος Ἰ­ω­άν­νης, κρί­μα­σιν οἷς οἶ­δε Κύ­ριος, ἐ­τε­λεί­ω­σε τὴν πα­ροῦ­σαν ζω­ήν, μὲ βί­αι­ον θά­να­τον τῇ Ϛ´. τοῦ Ὀ­κτω­βρί­ου· οἱ δὲ λοι­ποὶ ἐν­νε­νή­κον­τα ὀ­κτὼ Συ­να­σκη­ταί του, εὑ­ρι­σκό­με­νοι εἰς τὰ ἄ­νω εἰ­ρη­μέ­να σπή­λαι­α τοῦ χω­ρί­ου Ἀ­ζω­γυ­ραία, κα­θὼς προ­εί­πο­μεν, ὅ­τι ἐ­ζή­τη­σαν ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸν νὰ ἀ­να­παυ­θοῦν ὅ­λοι μί­αν ἡ­μέ­ραν, οὕ­τω καὶ ἐ­γέ­νε­το· δι­ό­τι τὴν ἰ­δί­αν ἡ­μέ­ραν ὁ­ποῦ ὁ βο­σκὸς ἐ­φό­νευ­σε τὸν Ὅ­σιον Ἰ­ω­άν­νην εἰς τὸ Ἀ­κρω­τή­ριον, εἰς αὐ­τὴν τὴν ἰ­δί­αν ἀ­νε­παύ­θη­σαν ἐν Κυ­ρί­ῳ καὶ αὐ­τοὶ ὅ­λοι, εἰς τὰ σπή­λαι­α τῆς Ἀ­ζω­γυ­ραί­ας· καὶ κα­θὼς εἶ­ναι πα­λαι­ὰ πα­ρά­δο­σις εἰς τοὺς ἐν­το­πί­ους, ἄλ­λοι ἀ­κούμ­βι­ζον ἐ­πά­νω εἰς τὰς ῥά­βδους των, ἄλ­λοι ἔ­κλι­ναν τὰς κε­φα­λὰς εἰς τοὺς ὤ­μους των ἄλ­λοι ἵ­σταν­το προ­σευ­χό­με­νοι, καὶ ἄλ­λοι γο­να­τι­στοί, καὶ ἄλ­λοι ἄλ­λως, πα­ρέ­δω­σαν ἐν εἰ­ρή­νῃ τὰς μα­κα­ρί­ας αὐ­τῶν ψυ­χὰς τῷ Κυ­ρί­ῳ, ἀρ­ξά­με­νοι ἀ­πὸ τρί­της ὥ­ρας τῆς ἡ­μέ­ρας, καὶ τε­λευ­τή­σαν­τες ἕ­ως τῆς ἑ­βδό­μης. Πα­ρά­δο­ξον φαί­νε­ται τὸ τέ­λος τῶν Ἁ­γί­ων τού­των, πῶς τό­σοι ἄν­θρω­ποι ἀ­πέ­θα­νον εἰς μί­αν καὶ τὴν αὐ­τὴν ἡ­μέ­ραν· πα­ρά­δο­ξον μὲν, ἀλ­λ’ ὄ­χι καὶ ἀ­πί­στευ­τον «ὅ­που γὰρ βού­λε­ται Θε­ός, νι­κᾶ­ται φύ­σε­ως τά­ξις»· τὸ ἐ­ζή­τη­σαν πα­ρὰ Θε­οῦ, τὸ ἔ­λα­βον· «θέ­λη­μα γὰρ τῶν φο­βου­μέ­νων αὐ­τὸν ποι­ή­σει, καὶ τῆς δε­ή­σε­ως αὐ­τῶν εἰ­σα­κού­σε­ται», κα­τὰ τὴν τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἀ­πό­φα­σιν.

       Τὸ θαυ­μα­στὸν καὶ πα­ρά­δο­ξον ἀ­λη­θῶς εἶ­ναι πῶς τό­ση πλη­θύς, ἐν­νε­νή­κον­τα ἐν­νέ­α ἄν­θρω­ποι ἐ­σῴ­θη­σαν καὶ ἡ­γί­α­σαν ὅ­λοι, καὶ οὐ­δεὶς ἐξ αὐ­τῶν ἀ­πώ­λε­το· δώ­δε­κα ἦ­σαν οἱ Μα­θη­ταί, τοῦ Χρι­στοῦ, καὶ ἀ­πώ­λε­το ἐξ αὐ­τῶν ὁ Ἰ­ού­δας ὁ υἱ­ὸς τῆς ἀ­πω­λεί­ας· τεσ­σα­ρά­κον­τα ἦ­σαν οἱ ἐν Σε­βα­στεί­ᾳ τῇ λί­μνῃ ἀ­θλή­σαν­τες καὶ ἀ­πώ­λε­το ἐξ αὐ­τῶν ὁ εἷς· ἀ­πὸ αὐ­τοὺς ὅ­μως οὐ­δεὶς ἀ­πώ­λε­το, ἀλ­λ’ ἅ­παν­τες ἐ­σώ­θη­σαν, καὶ ἐ­κοι­μή­θη­σαν, ὡς εἴ­ρη­ται, τῇ 6 τοῦ Ὀ­κτω­βρί­ου Μη­νός, εἰς τὴν ὁ­ποί­αν ἡ­μέ­ραν ἑ­ώρ­τα­ζ­ων καὶ τὴν μνή­μην αὐ­τῶν, ἕ­ως τὸ 1632, ἔ­τος ἀ­πὸ Χρι­στοῦ. Ἔ­πει­τα, ἐ­πει­δὴ ἦ­τον ἡ μνή­μη τοῦ Ἁ­γί­ου ἐν­δό­ξου καὶ πα­νευ­φή­μου Ἀ­πο­στό­λου Θω­μᾷ, τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, με­τε­τέ­θη εἰς τὴν ἑ­βδό­μην τοῦ αὐ­τοῦ Μη­νός, με­τὰ Συ­νο­δι­κῆς καὶ Πα­τρι­αρ­χι­κῆς Ἀ­πο­φά­σε­ως, τοῦ ἐν μα­κα­ρί­ᾳ τῇ λή­ξει γε­νο­μέ­νου Πα­τριά­ρχου Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως Κυ­ρίλ­λου τοῦ πρῴ­ην Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας Λού­κα­ρη ἐ­πι­λε­γο­μέ­νου τοῦ Κρη­τός· ὅ­θεν καὶ ὡς κε­κυ­ρω­μέ­νη ὑ­πὸ Συ­νο­δι­κῆς Ἀ­πο­φά­σε­ως ἡ ἄ­σκη­σίς των, καὶ ὅ­λη των ἡ Ἱ­στο­ρί­α, καὶ ἡ Ἁ­γι­ό­της των, δὲν μέ­νει εἰς τι­νὰ καμ­μί­α ἀμ­φι­βο­λί­α, διὰ τὰ πα­ρα­δό­ξως λε­γό­με­να πε­ρὶ αὐ­τῶν· καὶ μά­λι­στα ὁ­ποῦ θαυ­μα­τουρ­γοῦ­σι κα­θ’ ἑ­κά­στην καὶ ἐν γῇ καὶ ἐν θα­λάσ­σῃ εἰς τοὺς με­τὰ πί­στε­ως ἐ­πι­κα­λου­μέ­νους αὐ­τῶν τὴν βο­ή­θειαν·(2) ὧν ταῖς Ἁ­γί­αις πρε­σβεί­αις ἐ­λε­ή­σαι καὶ σώ­σαι ἡ­μᾶς ὁ Θε­ὸς ὡς ἀ­γα­θὸς καὶ φι­λάν­θρω­πος. Ἀ­μήν.

(1) Ἄ­δη­λος ὁ χρό­νος κα­θ’ ὃν ἤκ­μα­σαν οἱ Ὅ­σιοι οὗ­τοι· συμ­πε­ραί­νο­μεν ὅ­μως ἀ­πὸ τὴν πα­ρά­δο­ξόν των δι­ή­γη­σιν, πῶς εἶ­ναι πα­λαι­ό­τα­τοι.

(2) Ἐκ τῶν Ὁ­σί­ων τού­των εὑ­ρί­σκε­ται μί­α κά­ρα θαυ­μα­σί­ως εὐ­ω­δι­ά­ζου­σα, ἐν Χί­ῳ ἐν τῷ Να­ῷ τοῦ Ἁ­γί­ου Βί­κτω­ρος, καὶ λέ­γου­σιν ὅ­τι εἶ­ναι τοῦ Ἰ­ω­άν­νου.

Πη­γή: Νέ­ον Λει­μω­νά­ριον, πε­ρι­έ­χον μαρ­τύ­ρια πα­λαι­ὰ καὶ νέ­α καὶ βί­ους Ὁ­σί­ων συλ­λε­χθέν­τα πα­ρὰ τοῦ Μα­κα­ρί­ου Νο­τα­ρᾶ, ἐν Ἀ­θή­ναις, 1873, σς 339-343 [τη­ρεῖ­ται ἡ ὀρ­θο­γρα­φί­α τοῦ πρω­το­τύ­που ὡς αὐ­θεν­τι­κὴ εἰ­κὼν μιᾶς ἐκ τῶν γλωσ­σι­κῶν ἐ­πι­λο­γῶν τῆς ἐ­πο­χῆς σ.τ.σ.].

Μι­κρὰ Πα­τε­ρι­κά: ἐ­πι­μέ­λεια: Ἄγ­γε­λος Κα­λο­γε­ρό­που­λος καὶ Γιά­ννης Πα­τί­λης. [Βλ. Εἰσαγωγικὸ κείμενο, καθὼς καὶ Ἡμερολόγιο Καταστρώματος Β’, ἐγγραφὴ 25.11.2019]

Δημήτρης Τούλιος: Βούρκωμα

Τού­λιος Δη­μή­τρης

Βούρ­κω­μα

ΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΤΟ ΚΟΙΤΑΣ πα­ρὰ νὰ βρί­σκε­σαι ἐ­κεῖ… δή­λω­νε καὶ τὸ ἐν­νο­οῦ­σε ὁ Προ­πέ­της Σά­ι­λυ. Τὴν ἔ­πα­θε κι αὐ­τὸς ὅ­πως κάμ­πο­σοι ἄλ­λοι ποὺ χά­ζευ­αν, μὲ τὶς ὧ­ρες τὶς κα­λο­και­ρι­νὲς νύ­χτες, τὸ φεγ­γά­ρι νὰ λάμ­πει ξε­κά­θα­ρα καὶ νὰ προ­κα­λεῖ.

Ἦ­ταν Αὔ­γου­στος, οἱ δι­α­κο­πὲς εἶ­χαν τε­λει­ώ­σει καὶ ὁ Σά­ι­λυ ἄ­ρα­ζε στὴν πιά­τσα μο­νά­χος. Κά­πνι­ζε ἤ­δη ἀ­πὸ τὸ δεύ­τε­ρο πα­κέ­το του πε­ρι­μέ­νον­τας κά­ποι­ον πε­λά­τη. Ἀ­να­πο­λοῦ­σε τὴ θά­λασ­σα καὶ τὸ ζε­στὸ ψω­μί. Τὴν ἄ­γνω­στη γυ­ναί­κα ποὺ πέ­ρα­σαν μα­ζὶ ἕ­να ἐ­ρω­τι­κὸ βρά­δυ. Καὶ ὅ­πως τό­τε, κοι­τοῦ­σε τὸ φεγ­γά­ρι ποὺ κι ἀ­πό­ψε ἔ­λαμ­πε ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὰ σὰ δυ­νά­στης στὸν οὐ­ρα­νό.

        Τό­τε ἀ­κού­στη­κε ἕ­νας ξε­ρὸς κρό­τος στὴν πόρ­τα. Ἕ­νας ἀλ­λό­κο­τος τύ­πος μπῆ­κε φου­ρι­ό­ζος στὸ τα­ξὶ σὰ νὰ ἔ­πε­σε ἀ­π’ τὸ φεγ­γά­ρι.

        Αἰφ­νι­δι­α­σμέ­νος, ἀλ­λὰ πάν­τα ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ας ὁ Προ­πέ­της δὲ δι­α­μαρ­τυ­ρή­θη­κε, μὰ πο­λὺ εὐ­γε­νι­κὰ ζή­τη­σε ἀ­πὸ τὸν ἀ­πρό­σμε­νο ἐ­πι­σκέ­πτη νὰ τοῦ ἀ­να­κοι­νώ­σει τὸν προ­ο­ρι­σμό.

        «Φεγ­γά­ρι πη­γαί­νω.»

        «Ναί, κα­λὰ φί­λε, κα­λὸ τὸ ἀ­στεῖ­ο.»

        «Φεγ­γά­ρι, λέ­με!»

        Ὁ Σά­ι­λυ ἔ­ξυ­σε λί­γο το κε­φά­λι του. Μπᾶς κι ἐν­νο­οῦ­σε κα­νέ­να κλὰμπ ποὺ ἐ­κεῖ­νος δὲ γνώ­ρι­ζε;

        «Ποῦ βρί­σκε­ται αὐ­τό;» τόλ­μη­σε νὰ ρω­τή­σει.

        «Πᾶ­με ἀ­πὸ ‘δῶ καὶ θὰ σοῦ πῶ.»

        Ὁ Προ­πέ­της ξε­κί­νη­σε σὰ μα­γε­μέ­νος. Ὁ ἄ­γνω­στος τὸν ὁ­δη­γοῦ­σε μὲ θαυ­μα­στὴ ἀ­κρί­βεια. Ὅ­σο προ­χω­ροῦ­σαν μέ­σα στὴ νύ­χτα τό­σο τὰ κτί­ρια μει­ώ­νον­ταν μὲ θε­α­μα­τι­κὸ τρό­πο σὰν νὰ τὰ κα­τά­πι­νε ἀ­ό­ρα­τος δρά­κος. Οἱ δρό­μοι ἔ­μοια­ζαν καὶ τοῦ ἦ­ταν τε­λεί­ως ἄ­γνω­στοι. Ἡ ἄ­σφαλ­τος ἔ­γι­νε σι­γὰ-σι­γὰ χα­λι­κό­δρο­μος ἐ­νῶ βρά­χια ἐμ­φα­νί­στη­καν ἑ­κα­τέ­ρω­θεν. Χά­θη­κε ἡ ἰ­δι­ό­τη­τα τοῦ τα­ξι­τζῆ. Τὸ GPS ἔ­σβη­σε νε­κρὸ ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ μιὰ μι­κρὴ κραυ­γή. Μέ­σα στὴν ἀ­πό­λυ­τη σκο­τει­νιὰ ἀ­κου­γό­ταν μό­νο ἡ φω­νὴ τοῦ ἐ­πι­βά­τη. Σκλη­ρή, ψυ­χρή, ἀ­πό­λυ­τη. Τα­ξί­δευ­αν σὰ μέ­σα στὴν ἐ­πο­χὴ τοῦ λί­θου, τὰ πάν­τα πέ­τρι­να γύ­ρω.

        Ὅ­μως ἡ ἀ­νά­σα του στὸ σβέρ­κο τοῦ τα­ξι­τζῆ εἶ­χε κά­τι ἀ­πὸ τὴ μα­μὰ λύ­και­να πρὸς τὰ κου­τά­βια της. Καὶ σὲ λί­γο μιὰ εὐ­χά­ρι­στη ψύ­χρα εἰ­σέ­βαλ­λε ἀ­π’ τὰ πα­ρά­θυ­ρα τοῦ αὐ­το­κι­νή­του. Εἶ­χαν φτά­σει φεγ­γά­ρι, μά­λι­στα. Τὸ μαρ­τυ­ροῦ­σαν οἱ λακ­κοῦ­βες. Κα­τέ­βη­καν. Ὁ Σά­ι­λυ δὲν εἶ­χε ὄ­ρε­ξη νὰ ζη­τή­σει κό­μι­στρο, πό­σο μᾶλ­λον, ἐ­ξη­γή­σεις. Ἄλ­λω­στε τοῦ ἔ­φτα­νε ποὺ ἀ­νά­σαι­νε καὶ ἡ βα­ρύ­τη­τά του δὲν εἶ­χε με­τα­βλη­θεῖ. Τρί­χες τὰ ὅ­σα γνώ­ρι­ζαν πε­ρὶ ἐλ­λεί­ψε­ως ὀ­ξυ­γό­νου καὶ τὰ ρέ­στα. Ὕ­στε­ρα εἶ­δε κι ἐ­κεί­νη. Βρι­σκό­ταν μέ­σα σὲ ἕ­να κρα­τή­ρα κι ἔ­κα­νε μπά­νιο στὸ γα­λά­ζιο νε­ρό του. Ἦ­ταν τὸ μο­να­δι­κὸ ἔγ­χρω­μο ση­μεῖ­ο τῆς Σε­λή­νης ἂν ἑ­ξαι­ροῦ­σες τὸ βυσ­σι­νὶ τα­ξί. Καὶ τὸ κυ­ρι­ό­τε­ρο: Δέ­σμες φω­τὸς ἀ­νά­βλυ­ζαν ἀ­π’ ὅ­λες τὶς τρύ­πες τοῦ φεγ­γα­ριοῦ κα­θό­τι τύγ­χα­νε καὶ αὐ­τό­φω­το!

        Ἡ Κάλ­λια φά­νη­κε νὰ αἰφ­νι­δι­ά­ζε­ται ἀλ­λὰ δὲν εἶ­πε τί­πο­τα. Μό­νο χα­μο­γε­λοῦ­σε σὰ νὰ ἤ­ξε­ρε τί θὰ συμ­βεῖ. Ὁ Σά­ι­λυ πῆ­γε νὰ βου­τή­ξει στὸ γα­λά­ζιο βοῦρ­κο μὲ τὴν πα­λιὰ ἀ­γα­πη­μέ­νη του. Ἀλ­λὰ τὸ χέ­ρι τοῦ ἐ­πι­βά­τη τὸν ἐμ­πό­δι­σε.

        «Ἐ­σύ, βρί­σκε­σαι ἐ­δῶ μό­νο γιὰ νὰ μὲ κου­βα­λή­σεις. Ἡ κο­πέ­λα εἶ­ναι μα­ζί μου τώ­ρα.» τοῦ ἐ­ξη­γή­θη­κε. Καὶ ἀ­φοῦ γδύ­θη­κε, ἔ­πε­σε μέ­σα στὸ γα­λά­ζιο κι ἀγ­κα­λι­ά­στη­κε μα­ζί της.

        Ὁ Σά­ι­λυ ἔ­νι­ω­σε τό­σο μό­νος ποὺ γύ­ρι­σε νὰ κοι­τά­ξει τὴ γῆ. Τοῦ φά­νη­κε ὑ­πέ­ρο­χη ἀλ­λὰ δὲν ἤ­ξε­ρε πῶς νὰ ξα­να­γυ­ρί­σει.

        Ἄς εἶ­ναι κα­λὰ ὁ ἐ­πι­βά­της, ποὺ μό­λις τε­λεί­ω­σε μὲ τὸ κο­ρί­τσι, ἐ­πι­βι­βά­στη­κε πά­λι στὸ τα­ξὶ καὶ εἰ­σέ­πρα­ξε ὄ­χι καὶ λί­γα «εὐ­χα­ρι­στῶ» ἀ­πὸ τὸν πλη­γω­μέ­νο πλὴν ὅ­μως ἀ­να­κου­φι­σμέ­νο τα­ξι­τζή.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Δη­μή­τρης Τού­λιος (Πά­τρα, 1966). Ἐρ­γά­ζεται ὡς ἐκ­παι­δευ­τι­κός.Ἔ­χει συμ­με­τάσχει σὲ συλ­λο­γι­κὰ ἔρ­γα ποί­η­σης καὶ δι­η­γή­μα­τος. Πρῶτο του βιβλίο Πα­θη­τι­κὸ κά­θι­σμα (ποίηση, Χαραμάδα, 2018).

Κίμων Θεοδώρου: Δοκιμὲς αὐτοκτονίας

Κί­μων Θε­ο­δώ­ρου

Δο­κι­μὲς αὐ­το­κτο­νί­ας

ΕΛΕΙΣ νὰ πηδήξουμε;

«Ἔ­χω νὰ δῶ τὴ νέ­α σε­ζὸν μιᾶς σει­ρᾶς, βγῆ­κε τὸ πρῶ­το ἐ­πει­σό­διο. Με­τὰ τὸ σκε­φτό­μα­στε.»

        «Ἐ­δῶ ποὺ τὰ λέ­με, ὑ­πάρ­χουν κα­λύ­τε­ρα μέ­ρη γιὰ αὐ­το­κτο­νί­α.»

        «Σί­γου­ρα, θέ­λει ψά­ξι­μο. Τὸ μέ­ρος ποὺ θὰ σαλ­τά­ρου­με θὰ γί­νει ἀ­τρα­ξιόν.»

        Ὁ Δ. τὸ πρό­τει­νε πη­γαῖα κα­θὼς στα­θή­κα­με στὴν ἀ­πό­κρη­μνη πλα­γιά, ἕ­να χλια­ρὸ με­ση­μέ­ρι, βόλ­τα Κυ­ρια­κῆς. Μιὰ στιγ­μὴ ἀλ­λό­κο­της τα­ρα­χῆς ἔ­σκα­σε σὰν ἀ­λο­γό­μυ­γα. Βρά­χια καὶ ἡ θά­λασ­σα καὶ ὁ χει­μω­νι­ά­τι­κος ἥ­λιος καὶ ἕ­να κα­ρά­βι πα­ρα­πέ­ρα. Εἶ­ναι σὰν πρό­τα­ση γά­μου, σκέ­φτη­κα, μὲ πί­στη στὴν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα, ἄ­δο­λη. Δὲν μπο­ρεῖ νὰ τε­λει­ώ­νει ἔ­τσι. Θέ­λω ἀ­κό­μη με­ρι­κὰ ἐ­πει­σό­δια μὲ τὸν Δ. πα­ρό­τι μοῦ προ­κα­λεῖ ἀμ­φι­θυ­μί­α, νὰ τοῦ χώ­σω μιὰ μπου­νιὰ ἢ ἕ­να φι­λὶ στὸ δο­ξα­πα­τρί, ἴ­σως ἔ­τσι νι­ώ­θω μὲ ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους, αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ τρα­γω­δί­α μου. Ὁ γκρε­μὸς ἀ­πὸ κά­τω, ἅ­πλω­σα τὸ χέ­ρι κα­λοῦ-κα­κοῦ γιὰ νὰ μὴν κά­νει τὸ βῆ­μα μπρο­στά. Ἔ­χει γρά­ψει ποι­ή­μα­τα ὁ Δ., μὲ ὅ­λους αὐ­τοὺς τοὺς ποι­η­τὲς ποὺ αὐ­το­κτό­νη­σαν τὰ μυα­λά του θὰ εἶ­ναι τίγ­κα στὴ μυ­θο­λο­γί­α. Τὸν ξέ­ρω λί­γο, μὰ εἶ­ναι σὰν χρό­νια.

        «Θὰ ἔρ­θω νὰ δοῦ­με τὴ σει­ρὰ μα­ζί», στέλ­νει μή­νυ­μα τὴν ἑ­πο­μέ­νη. «Σπά­νια βλέ­πω σει­ρές, ἔ­τσι τὸ εἶ­πα ἐ­πει­δή μοῦ φά­νη­κε ὡ­ραῖ­ο», ἀ­πο­κρί­νο­μαι, τὰπ-τὰπ δά­χτυ­λα στὸ πλη­κτρο­λό­γιο ἁ­φῆς. «Λέ­με ψε­μα­τά­κια, βλέ­πω.» «Δε­κτό.» «Θὰ ἔ­πρε­πε νὰ πέ­σου­με.» «Κά­τσε, ἔ­χου­με νὰ χα­ροῦ­με λί­γη κα­τα­στρο­φὴ ἀ­κό­μη.» «Δὲν εἶ­σαι πο­λὺ κα­λὰ κι ἐ­σύ.» «Ἂν πέ­σω πάν­τως θὰ εἶ­ναι μό­νο μα­ζί σου.» «Τὸ κα­νο­νί­ζου­με, λί­γος συγ­χρο­νι­σμὸς χρει­ά­ζε­ται.»

        Ἡ φαν­τα­σί­ω­ση τῆς αὐ­το­κτο­νί­ας μὲ ἐ­ξι­τά­ρει σαρ­κα­στι­κά. Ἤ­θε­λα νὰ αὐ­το­κτο­νή­σω μιὰ φο­ρὰ στὴν ἐ­φη­βεί­α —ὅ­πως ὅ­λοι οἱ φυ­σι­ο­λο­γι­κοὶ ἔ­φη­βοι— καὶ μιὰ φο­ρὰ στὰ δι­πλά­σια χρό­νια, με­τὰ ἀ­πὸ ἕ­ναν ἔ­ρω­τα μὲ τὴ Σ. Πλέ­ον, νο­μί­ζω, ὄ­χι πιά. Γιὰ τοῦ χρό­νου, ποι­ός ξέ­ρει. Πιά­νω τὸ κι­νη­τὸ ξα­νά, γρά­φω:

        «Πάν­τως, μὴ δι­α­νο­η­θεῖς χω­ρὶς ἐ­μέ­να. Θέ­λει ἑ­τοι­μα­σί­ες, τί θὰ φο­ρᾶ­με καὶ τέ­τοι­α, θὰ πρέ­πει νὰ πᾶ­με στὰ μα­γα­ζιά. Θέ­λει τό­ση ὀρ­γά­νω­ση ποὺ κου­ρά­στη­κα στὴ σκέ­ψη. Εὐ­κο­λό­τε­ρα δι­ορ­γα­νώ­νεις πο­λι­τι­κὴ δι­α­δή­λω­ση»,

         λέ­ει «Σκέ­ψου, ὅ­μως, με­τὰ ξε­κού­ρα­ση. Ἀ­ξί­ζει νὰ δώ­σεις μιὰ εὐ­και­ρί­α πι­στεύ­ω».

        «Δὲν θὰ προ­λά­βου­με νὰ ἀ­γα­πη­θοῦ­με. Δὲν θὰ προ­λά­βου­με νὰ μι­ση­θοῦ­με.»

        «Αὐ­τὰ τὰ συ­ναι­σθή­μα­τα εἶ­ναι γιὰ τὶς μά­ζες.»

        «Ἀ­νέ­κα­θεν ἤ­μουν τῆς μα­ζι­κῆς κουλ­τού­ρας. Ἄ­κου­γα Justin Timbe­rlake κρυ­φὰ σὲ μιὰ πα­ρέ­α ποὺ τὴν ἔ­βρι­σκε μὲ πὰνκ.»

        «Τί μα­λα­κί­ες τσαμ­που­νᾶς;»

        «Δὲν θὰ προ­λά­βου­με νὰ ρί­ξου­με ὅ­λες τὶς πέ­τρες τοῦ κό­σμου μὲ φα­κούς.»

        Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ μυ­στι­κὴ δύ­να­μη τοῦ Δ: πη­γαί­νει τὰ βρά­δια σὲ πλα­γι­ές, ρί­χνει τὸ φα­κό του στὰ βρά­χια καὶ —γκντοὺπ— ὡς διὰ μα­γεί­ας κα­τρα­κυ­λᾶ μιὰ πέ­τρα λί­γο με­τὰ τὴν αἰφ­νί­δια φω­το­ει­σβο­λή.

        «Ἔ­λα, μω­ρέ», ἰ­σχυ­ρί­ζο­μαι ὅ­ταν τὸ ἐ­πι­ση­μαί­νει, «κά­ποι­ο ζω­ά­κι τα­ρά­ζεις καὶ κου­νι­έ­ται καὶ νά, ντό­μι­νο πέ­φτει ἡ κο­τρώ­να».

        «Ὄ­χι, μι­λά­ω μὲ τὸ βου­νό», λέ­ει.

        «Τό­τε, ἀ­ξί­ζει νὰ δώ­σεις μιὰ εὐ­και­ρί­α πι­στεύ­ω.»

        Πα­ρα­πο­νι­έ­ται ὅ­τι ἔ­χει νὰ τρέ­ξει σὲ δου­λει­ές. Δὲν προ­λα­βαί­νει νὰ σχε­διά­σει ἄλ­λο αὐ­το­κτο­νί­α μὲ μη­νύ­μα­τα σή­με­ρα. Δὲν τρέ­χει Δευ­τέ­ρες σὲ δου­λει­ὲς ὁ κό­σμος ποὺ θέ­λει νὰ αὐ­το­κτο­νή­σει, δι­α­μαρ­τύ­ρο­μαι. Ἀ­παι­τεῖ­ται πρῶ­τα μιὰ πα­ραί­τη­ση. Κά­ποι­ος εἶ­χε πεῖ πὼς τέ­τοι­α πράγ­μα­τα —ὅ­πως ἕ­να ἀ­πο­νε­νο­η­μέ­νο δι­ά­βη­μα— ἢ τὰ κά­νεις ἢ τὰ συ­ζη­τᾶς. Ἂν τὰ συ­ζη­τᾶς δὲν τὰ κά­νεις πο­τέ. Καὶ ἐ­μεῖς λέ­με, ἐν­τά­ξει, μπο­ρεῖ νὰ δι­α­ψεύ­σου­με τὰ προ­γνω­στι­κά. Ἀλ­λὰ ἔ­χου­με νὰ πα­ραγ­γεί­λου­με πί­τσα ἀ­πό­ψε. Θε­έ μου, πό­ση πί­τσα ξό­δε­ψες γιὰ νὰ μᾶς κρα­τή­σεις στὴ ζω­ή.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Κί­μων Θε­ο­δώ­ρου (Κα­βά­λα, 1981). Ἔ­χει πα­ρα­κο­λου­θή­σει σπου­δὲς στὴ Δη­μο­σι­ο­γρα­φί­α καὶ στὸν Εὐ­ρω­πα­ϊ­κὸ Πο­λι­τι­σμό. Τα­ξί­δε­ψε σὲ τριά­ντα χῶ­ρες. Δη­μο­σί­ευ­σε τὶς συλ­λο­γὲς δι­η­γη­μά­των Με­ρι­κοὶ τὸ λέ­νε ἀ­γά­πη (Φαρ­φου­λᾶς, 2014) καὶ Ἡ γο­η­τεί­α τῶν ἡτ­τη­μέ­νων ποὺ πον­τά­ρουν στὸ σω­στὸ ἄ­γριο ἄ­λο­γο τὴ λά­θος στιγ­μὴ πρὶν ἀ­πὸ τὰ με­σά­νυ­χτα (Φαρφουλᾶς, 2016). Ἔ­χει συμ­με­τά­σχει στοὺς συλ­λο­γι­κοὺς τό­μους Πε­ρὶ τυ­φλό­τη­τας καὶ ἄλ­λων δει­νῶν (Πα­τά­κης, 2011) καὶ Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι ’14 (Γα­βρι­η­λί­δης, 2014).

Ξένια Ψαρροῦ: Ὁ φρουρός

Ξένια Ψαρροῦ

Ὁ φρουρός

ΑΠΟΙΟ ΧΕΡΙ μοῦ ἄ­φη­νε φα­γη­τό, κά­θε μέ­ρα, ἀ­πὸ ἕ­να μι­κρὸ πορ­τά­κι τοῦ κά­στρου. Ἐ­κεῖ ἤ­μουν φρου­ρός, εἴ­κο­σι χρό­νια. Ἀ­κοί­μη­τος, φρου­ροῦ­σα τὴν κεν­τρι­κὴ πόρ­τα. Μὲ ἥ­λιο, μὲ φεγ­γά­ρι, μὲ βρο­χὴ καὶ μὲ χι­ό­νι. Ὅ­μως, κα­νέ­νας ἄν­θρω­πος δὲν ἔμ­παι­νε στὸ κά­στρο. Λί­γο μὲ ἀ­πα­σχο­λοῦ­σε αὐ­τό: ἡ δου­λειά μου ἦ­ταν νὰ φυ­λά­ω, ἡ­ρω­ι­κά, τὴν πόρ­τα. Ἐ­ξάλ­λου, ἀ­πὸ μέ­σα ἀ­κού­γον­ταν ὅ­λοι οἱ ἦ­χοι ἑ­νὸς ζων­τα­νοῦ βα­σι­λεί­ου: φω­νὲς ἀν­θρώ­πων, ἀ­λό­γων, μου­σι­κὲς γλυ­κές, ἐ­νῶ ἄλ­λες φο­ρὲς ἄ­κου­γα δο­ξο­λο­γί­ες, γά­μους ἢ κη­δεῖ­ες, τρα­γού­δια γιὰ τὸν ἔ­ρω­τα καὶ τὴν ἀ­γά­πη, φω­νὲς παι­δι­ῶν.

        Ἦ­ταν κτι­σμέ­νο στὴν ἄ­κρη ἑ­νὸς γκρε­μοῦ. Ἀ­πέ­ναν­τί μου, ἕ­να δύ­σβα­το δά­σος. Μό­νο μιὰ φο­ρὰ πῆ­γα μέ­χρι τὴν ἀρ­χή του καὶ ξα­να­γύ­ρι­σα στὴ θέ­ση μου, για­τί ἦ­ταν πο­λὺ ση­μαν­τι­κή, ὅ­πως μοῦ εἶ­χε πεῖ μιὰ φο­ρὰ ἡ πυρ­γο­δέ­σποι­να, μιᾶς καὶ τὸ ἑ­τοί­μα­ζε γιὰ τὸν πρίγ­κη­πά της… Μά­λι­στα, εἶ­χα καὶ ἕ­να μι­κρὸ φυ­λά­κιο ὅ­που κοι­μό­μουν ὄρ­θιος, βέ­βαι­α, ὅ­λ’ αὐ­τὰ τὰ χρό­νια. Μοῦ ἔ­φερ­νε φα­γη­τό, ὅ­μως ἀ­δυ­νά­τι­ζα καὶ μὲ κό­πο σή­κω­να τὴ βα­ριὰ πα­νο­πλί­α καὶ τὰ ὅ­πλα. Τὰ που­λιὰ τοῦ δά­σους μὲ λυ­ποῦν­ταν καὶ μοῦ ἔ­φερ­ναν ψι­χου­λά­κια, πράγ­μα ποὺ πα­ρα­δό­ξως μὲ δυ­νά­μω­νε.

        Ὥ­σπου μιὰ μέ­ρα, στα­μά­τη­σαν οἱ ἦ­χοι τοῦ κά­στρου. Κι ἡ ἑ­πό­με­νη πέ­ρα­σε σιω­πη­λή. Τὴν τρί­τη μέ­ρα ἀ­πο­φά­σι­σα νὰ μπῶ μέ­σα. Ἄ­νοι­ξα τὴ βα­ριὰ πόρ­τα. Ψυ­χὴ ζῶ­σα γύ­ρω, ἐ­ρη­μιά. Στὸ κέν­τρο τῆς πλα­τεί­ας μιὰ γυ­ναί­κα νε­κρή, ἡ πυρ­γο­δέ­σποι­να, καὶ γύ­ρω της πε­τα­μέ­νες κα­σέ­τες κι ἕ­να κα­σε­τό­φω­νο. Ἔ­σκυ­ψα καὶ πῆ­ρα μιὰ ποὺ ἔ­γρα­φε: τοῦ γά­μου, ἄλ­λη ἔ­γρα­φε: τῆς κη­δεί­ας, ἄλ­λη: τρα­γού­δια ἀ­γά­πης, ἦ­χοι ἀν­θρώ­πων, ἦ­χοι ζώ­ων… Εἶ­χε κα­σέ­τες γιὰ κά­θε μέ­ρα τοῦ χρό­νου… Πλη­σί­α­σα τὸ νε­κρὸ σῶ­μα. Δὲν ἀ­να­γνώ­ρι­σα τὸ πρό­σω­πό της, για­τί ἦ­ταν δι­α­φο­ρε­τι­κό, ὄ­μορ­φο. Μό­νο τὸ χέ­ρι ποὺ μὲ ἔ­τρε­φε εἶ­δα καὶ κα­τά­λα­βα πὼς ἦ­ταν αὐ­τή. Σ’ αὐ­τὸ τὸ ἴ­διο χέ­ρι κρα­τοῦ­σε μιὰ μά­σκα, ἴ­δια μὲ τὸ πρό­σω­πο ποὺ ἤ­ξε­ρα. Στὸ ἄλ­λο μιὰ κα­σέ­τα ποὺ ἔ­γρα­φε: φω­νὲς παι­δι­ῶν. Για­τί ἔ­κρυ­βε αὐ­τὴν τὴν ὀ­μορ­φιά;

        Ξάφ­νου, κα­τά­λα­βα πὼς φρου­ροῦ­σα λά­θος κά­στρο τό­σα χρό­νια… Ἔ­μει­να ἀ­πο­σβο­λω­μέ­νος, ἐ­νῶ ἕ­νας δυ­να­τὸς ἄ­νε­μος πα­ρέ­συ­ρε τὶς κα­σέ­τες μέ­χρι ποὺ κά­λυ­ψαν τὸ σῶ­μα της. Μιὰ ἀ­πό­κο­σμη σι­ω­πὴ ἁ­πλώ­θη­κε, κα­θὼς ἀ­πο­φά­σι­σα νὰ τὴν θά­ψω. Μὲ δυ­ὸ ξύ­λα ἔ­φτια­ξα ἕ­ναν σταυ­ρό. Ὄ­νο­μα; Δὲν ἤ­ξε­ρα, ἀλ­λὰ ἔ­βα­λα με­ρι­κὲς μαρ­γα­ρί­τες καὶ τὴν κα­σέ­τα μὲ τὰ παι­διά. Ἕ­να ἀ­η­δό­νι ἀ­κού­στη­κε ἀ­π’ τὸ δά­σος. Μὲ κα­λοῦ­σε… Τὰ δά­κρυ­ά μου ἦ­ταν καυ­τὰ ὅ­ταν γύ­ρι­σα τὴν πλά­τη καὶ βγῆ­κα ἀ­πὸ τὴν βα­ριὰ πόρ­τα. Μπρο­στά μου τὸ δά­σος, μὲ τὸ ἐ­πί­μο­νο ἀ­η­δό­νι νὰ μὲ ὁ­δη­γεῖ. Ἕ­να μο­νο­πά­τι ἀ­νά­με­σα στὰ δέν­δρα εἶ­δα, γιὰ πρώ­τη φο­ρά, καὶ πῆ­γα πρὸς τὰ ἐ­κεῖ. Πί­σω μου ἀ­κού­στη­κε ἕ­νας ἐκ­κω­φαν­τι­κὸς θό­ρυ­βος. Τὸ κά­στρο εἶ­χε χα­θεῖ στὸν γκρε­μό!

        Περ­πα­τοῦ­σα κι ἔ­κλαι­γα. Τὰ δά­κρυ­α ἕ­λι­ω­ναν τὴν πα­νο­πλί­α μου. Ἄ­φη­σα πί­σω μου τὸ δό­ρυ, τὴν πε­ρι­κε­φα­λαί­α, τὸν σι­δε­ρέ­νιο θώ­ρα­κα… Τό­τε εἶ­δα ἕ­να ξέ­φω­το. Στά­θη­κα κά­τω ἀ­πὸ τὸν λαμ­πε­ρὸ ἥ­λιο καὶ ξάφ­νου κα­τά­λα­βα πὼς ἤ­μουν μιὰ γυ­ναί­κα, γυ­μνὴ στὸ ξέ­φω­το τοῦ δά­σους.

        Ξά­πλω­σα στὸ χῶ­μα. Ἔ­κλαι­γα, γε­λοῦ­σα, ἔ­κλαι­γα, γε­λοῦ­σα, γε­λοῦ­σα… Ὕ­στε­ρα, ἄ­νοι­ξα τὰ μά­τια μου καὶ θυ­μή­θη­κα τὸ δι­κό μου κά­στρο: τό ’­χα ἀ­φή­σει μι­σό. Εἴ­κο­σι χρό­νια μὲ πε­ρί­με­νε.

        Στά­θη­κα στὰ πό­δια μου κι ἄρ­χι­σα νὰ περ­πα­τῶ…

Πηγή: Πρώτη δημοσίευση.

Ξέ­νια Ψαρ­ροῦ (Κρή­τη, 1961). Σπού­δα­σε Φυ­σι­κὴ Ἀ­γω­γὴ στὸ Βου­κου­ρέ­στι καὶ ἐρ­γά­ζε­ται ὡς κα­θη­γή­τρια σὲ σχο­λεῖ­ο. Γρά­φει μυ­θο­πλα­σί­α καὶ ποι­ή­μα­τα. Ποιήματά της ἔ­χουν δημοσιευτεῖ σὲ λογοτεχνικὰ περιοδικά. Τελευταῖο της βιβλίο: Τὸ παι­δί (ποί­η­ση, 2018, ἐκ­δ. Πα­να­γό­που­λος Νε­κτά­ριος).

Νατάσα Χατζηδάκι: Σκοτεινή σελήνη

Νατάσα Χατζιδάκι

Σκο­τει­νὴ σε­λή­νη

Α ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΑΝ ξαφ­νι­κὰ σι­γή­σει. Ἡ Ἀ­λε­ξάν­δρα. Εἶ­χε ἀρ­χί­σει νὰ ἀ­φαι­ρεῖ­ται, πό­τε δη­λα­δή; Τὸ το­πί­ο εἶ­χε με­τα­βλη­θεῖ. Σ’ ἕ­να ἀ­σύμ­με­τρο ἀ­συ­νε­χὲς μέ­σα στὰ πορ­φυ­ρὰ ποὺ τὸ τρα­βο­ύ­σα­νε καλ­πά­ζον­τα ἀ­λό­γα τῆς ἀ­σύμ­με­τρης ρέμ­βης. Ὁ Φοῖ­βος. Καὶ ἡ Βι­έν­νη τῶν ἀ­γαλ­μά­των μὲ τὸ χι­ό­νι πολ­λὰ ἄ­λο­γα στὰ ἀ­γάλ­μα­τα πολ­λὰ μά­τια καὶ στε­φά­νια στὰ μέ­τω­πα ὄ­χι στὴν Βι­έν­νη ἐ­κεί­νη WΙΕΝΝΑ WΑS ΤΗΕ CITΥ ΟF SΤΑΤUES. Τὸν πε­ρα­σμέ­νο Μάρ­τιο τὸν ἥ­λιο ποὺ φυ­σοῦ­σε κρύ­ος πά­νω ἀ­πὸ τὴν πε­νι­χρὴ χλω­ρί­δα χω­ρὶς νὰ τὴν κάμ­πτει για­τί. Καὶ τὶς δει­λὲς κί­τρι­νες μαρ­γα­ρί­τες ποὺ ἀν­τι­στάθ­μι­ζαν μά­ται­α τὸ ἐ­πι­θε­τι­κὸ μπλὲ για­τί. Τῆς θά­λασ­σας πο­τὲ δὲν εἶ­χε σκε­φτεῖ πό­σο ὑ­γρὴ πό­σο πό­νο. Τῆς προ­ξε­νοῦ­σε ν’ ἀ­να­κα­λύ­πτει πό­σο θα­νά­σι­μα ὑ­γρὴ ἦ­ταν ἐ­πι­τέ­λους ἡ θά­λασ­σα τὸν Χει­μώ­να στὶς ἀρ­χὲς μιᾶς με­λο­δρα­μα­τι­κῆς. Ἄ­νοι­ξης με­λο­δρα­μα­τι­κῆς ὄ­χι για­τὶ περνο­ῦσε τὸν πρῶ­το μή­να τοῦ ἀ­σί­γα­στου. Πά­θους ἀ­σί­γα­στου ἀν­ταύ­γει­ες με­γά­λες γιὰ τὸν Σέρ­γιο αἰχ­μά­λω­τη μιᾶς προ­κα­θο­ρι­σμέ­νης αἰχ­μα­λω­σί­ας ἀν­ταύ­γεια-αἰχ­μαλω­σί­α ποὺ σπά­ει σπά­ζον­τας.

       Εἶ­χε ἕ­να πα­ρά­ξε­νο κα­λο­καί­ρι πί­σω της αὐ­τὴ ποὺ τὴν ἔ­λε­γαν Ἀ­λε­ξάν­δρα ποὺ τὴν ἔ­λε­γαν ἔ­τσι καὶ ἔ­τσι ἦ­ταν, νο­μί­ζει γιὰ πάν­τα. Ὅ­ταν κα­τά­λα­βε πὼς ἂν ἔ­φευ­γε τώ­ρα —κι ἂν δὲν ἔ­φευ­γε τώ­ρα— ὅ­ταν θὰ γύ­ρι­ζε τὸ κα­λο­καί­ρι θὰ εἶ­χε τε­λει­ώ­σει καὶ εἶ­χε ἕ­ναν Αὔ­γου­στο. Μπρο­στὰ στὸ πα­ρά­θυ­ρό της εἶ­χε ἕ­ναν Αὔ­γου­στο καὶ μπο­ροῦ­σε μὲ δυ­ὸ τρό­πους. Μὲ δυ­ὸ τρό­πους μπο­ροῦ­σε καὶ ἔ­πρε­πε, νὰ τὸν ἀ­να­στεί­λει. Ἀ­νέ­στει­λαν ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον. Νὰ μεί­νει; Νὰ φύ­γει ἢ νὰ μεί­νει. Νὰ φύ­γει. Νά.

Πη­γή: Ξέ­νοι στὴν πό­λη (δι­η­γή­μα­τα, ἐκδ. Κέ­δρος, Ἀ­θή­να 1993).

Να­τά­σα Χα­τζι­δά­κι (Κρή­τη, 1946-2017). Ποί­η­ση, πε­ζο­γρα­φί­α, ὀ­πτι­κὴ ποί­η­ση. Πα­ρα­κο­λού­θη­σε μα­θή­μα­τα δη­μο­σι­ο­γρα­φί­ας στὴν Ἀ­θή­να καὶ ἀγ­γλι­κῆς λο­γο­τε­χνί­ας στὸ Λον­δί­νο. Συ­νερ­γά­στη­κε στὴ σύν­τα­ξη τῶν πε­ρι­ο­δι­κῶν Πρό­σω­πα, Σῆ­μα καὶ Ρεύ­μα­τα. Πρῶ­το βι­βλί­ο της Στὶς ἐ­ξό­δους τῶν πό­λε­ων (ποί­η­ση Ἀ­θή­να, 1971). Ἐξέδωσε συνολικὰ πέντε ποιητικές συλλογές καὶ τρία πεζογραφικά ἔργα. Τό τελευταῖο βιβλίο της Via Dolorosa (ποίηση, Gu­ten­berg, 2017) ἐκδόθηκε μετὰ τὸν θά­να­τό της.