
Μικρὰ Πατερικά
Βίος καὶ Πολιτεία
τῶν Ἁγίων Ἐννενήκοντα Ἐννέα Ὁσίων Πατέρων Ἡμῶν
(ὧν ἐπισημότερός ἐστιν ὁ Θεῖος Ἰωάννης
ὁ κατ’ ἐξοχὴν Ἐρημίτης καλούμενος)
τῶν ἐν τῇ Νήσῳ Κρήτῃ Ἀσκησάντων καὶ σωθέντων
ἑορταζόντων τῇ 7 Ὀκτωβρίου.
Μεταγραφεὶς παρὰ Νικηφόρου Ἱερομονάχου τοῦ Χίου)
ΥΤΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννης, ἦτον γέννημα καὶ θρέμμα τῆς Αἰγύπτου, μετὰ καὶ ἄλλων τριάκοντα πέντε Ὁσίων, οἵ τινες ἀναχωρήσαντες, διὰ ἀγάπην Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν πατρίδα των, ἦλθον εἰς τὴν Κύπρον, καὶ ἐκεῖ εἰς ὀλίγον καιρὸν εὐγῆκεν ἡ φήμη των εἰς ὅλον τὸ Νησίον, καὶ συνέτρεχον πολλοί, καὶ ὅλοι οἱ προσερχόμενοι ὠφελοῦντο ψυχικῶς καὶ σωματικῶς, διότι πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ κακῶς ἔχοντες ἐθεραπεύοντο. Εἰς αὐτὸ γοῦν τὸ Νησίον τῆς Κύπρου εὑρίσκοντο καὶ ἄλλοι τριάκοντα ἐννέα Πατέρες, εἰς διαφόρους τόπους ἀσκητικῶς πολιτευόμενοι, οἱ ὁποῖοι ἀκούσαντες τὴν ἀρετὴν τῶν Ὁσίων τούτων τῶν ἐλθόντων ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, ἐπῆγον καὶ αὐτοί, καὶ ἀνταμώθησαν ὅλοι, καὶ ἐζοῦσαν ζωὴν ἐνάρετον καὶ ἀσκητικήν· ἀνεχώρησαν δὲ πάλιν ἀπὸ τὴν Κύπρον, ἦλθον εἰς Ἀττάλειαν, καὶ ἐκεῖ πάλιν εὑρῆκαν ἄλλους εἴκοσι τέσσαρας Μοναχούς,(1) καὶ ἀνταμώθησαν μὲ αὐτοὺς καὶ ἐκεῖνοι οἱ εἴκοσι τέσσαρες, καὶ ἔγινεν ὁ χορὸς τῶν Ὁσίων Πατέρων ἐννενήκοντα ἐννέα· καὶ μὴ θαυμάσητε πῶς δὲν ἦσαν σωστοὶ ἑκατόν, διότι εἶχον τὸν Χριστὸν διὰ κεφαλήν των, καὶ οὕτως ἦσαν πάλιν σωστοὶ ἑκατόν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔκαμαν μερικὸν καιρὸν ἐκεῖ εἰς τὴν Ἀττάλειαν, παρεκάλουν τὸν Θεὸν νὰ τοὺς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἁρμόδιον, νὰ μὴ τοὺς βλέπουν οἱ ἄνθρωποι καὶ τοὺς ἐπαινοῦν καὶ δοξάζουν, διότι πολλὰ τοὺς εὐφημοῦσαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ τόπου ἐκείνου, καὶ τοὺς ἐθαύμαζαν. Βλέπων δὲ ὁ Θεὸς τὸν πόθον ὁποῦ εἶχον νὰ ἡσυχάσουν, ὡδήγησεν αὐτοὺς ν’ ἀναχωρήσουν ἀπὸ τὴν Ἀττάλειαν, καὶ νὰ ἔλθουν εἰς τὴν Κρήτην. Ἐμβαίνωντες λοιπὸν ὅλοι εἰς ἕνα καράβι, ἦλθον εἰς ὀλίγας ἡμέρας εἰς τὴν ποθουμένην των Κρήτην· ἔτυχεν ὅμως ἐναντίος ἄνεμος, ἀφ’ οὗ ἐπλησίασαν εἰς τὴν Κρήτην· καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἠμπόρεσαν νὰ ἀράξουν ἐκεῖ, μάλιστα ἐκινδύνευε νὰ συντριφθῇ τὸ καράβι· καὶ τοῦτο ὅλον γέγονεν, ἵνα δείξῃ ὁ Θεὸς τὴν δύναμίν του εἰς τοὺς Κρητικούς, καὶ νὰ δείξῃ πῶς πλέον ἠμπορεῖ νὰ βοηθῇ εἰς τοὺς δούλους του, μὲ κομμάτι ῥαβδὶ καὶ ῥάσον (καθὼς θέλετε ἀκούση πῶς ἔκαμεν εἰς τὸν Ὅσιον Ἰωάννην) παρὰ ὁποῦ ἠμποροῦν νὰ βοηθοῦν σπαθία καὶ κοντάρια, εἰς τὰ ὁποῖα οἱ Κρητικοὶ εἶχον τότε τὸ θάῤῥος των. Ἐπειδὴ λοιπὸν δὲν ἠμποροῦσαν, ἀπὸ τὸν πολὺν ἄνεμον νὰ πιάσουν καὶ νὰ ἀράξουν εἰς τὴν Κρήτην, ἔδραμον εἰς τὸ ἀντίπερα Νησάκι, ὁποῦ ὀνομάζεται Γαῦδος (τὸ ὁποῖον εἶναι μακρὰν ἀπὸ τὴν Κρήτην μίλια τεσσαράκοντα) καὶ ἐκεῖ ἔκαμαν ἡμέρας εἰκοσιτέσσαρας· εἶτα γενομένης γαλήνης, ἐμβῆκαν πάλιν εἰς τὸ καράβι καὶ ἦλθον εἰς τὴν Κρήτην.
Θέλων ὅμως ὁ Θεὸς νὰ δοξάσῃ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην, καὶ νὰ φανερώσῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὴν ἀρετήν του, τὸν ἐσκέπασεν ἐκεῖ ὁποῦ ἐκοιμᾶτο, καὶ δὲν τὸν εἶδαν, οἱ ἄλλοι Ἀδελφοὶ ὅταν ἀνεχώρησαν, καὶ οὕτως ἀπέμεινεν ἐκεῖ εἰς τὴν Γαῦδον· καὶ τοῦτο ἦτον (ὡς εἴπομεν) θέλημα Θεοῦ, διὰ νὰ γένῃ τὸ παράδοξον καὶ φοβερὸν θαῦμα, ὁποῦ θέλετε ἀκούσῃ. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν εὐγῆκαν οἱ εὐλογημένοι Πατέρες εἰς τὴν Κρήτην, ἀνεζήτησαν τὸν Ἰωάννην, καὶ μὴ εὑρόντες αὐτόν, ἐγνώρισαν ὅτι ἔμεινεν εἰς τὴν Γαῦδον, καὶ σταθέντες μετὰ μεγάλης καὶ ἀδιστάκτου πίστεως πρὸς τὸν Θεόν, ἐφώναξαν ἀπὸ τὴν Κρήτην εἰς τὴν Γαῦδον, Ἀδελφὲ Ἰωάννη, ἐλθὲ πρὸς ἡμᾶς ἀφόβως, καὶ μὴ δειλιάσῃς. Ἔρχεται λοιπὸν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἰς τὸν αἰγιαλόν, καὶ προσευξάμενος, καὶ εἰπὼν τὸ Ἅγιον Σύμβολον τῆς Πίστεως, καὶ ἄλλα κατανυκτικά, ψαλμοὺς καὶ τροπάρια, καὶ σφραγίσας τὴν θάλασσαν μὲ τὸ Σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἥπλωσε τὸ ῥάσον του ἐπάνω εἰς τὰ ὕδατα· ποιήσας ἔπειτα καὶ εἰς τὸν ἑαυτόν του τὸ Σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἀνέβη καὶ ἐκάθισεν ἐπάνω εἰς τὸ ῥάσον του, ὡσὰν εἰς πλοῖον, καὶ προσευχόμενος αὐτὸς ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ οἱ ἄλλοι Ἀδελφοὶ ἐν τῇ ξηρᾷ, ἤρχισε νὰ πλέῃ ἀπὸ τρίτης ὥρας τῆς ἡμέρας, καὶ ἕως τῆς ἕκτης ἔφθασεν ἀβλαβὴς (ὢ τοῦ θαύματος!) εἰς τὴν Κρήτην, καὶ δίδων αὐτοῦ ὁ πρῶτος τῶν Ἀδελφῶν τὴν δεξιάν του, εὐγῆκεν ἔξω, καὶ ἀσπαζόμενοι αὐτὸν ἅπαντες οἱ Ἀδελφοὶ ἔψαλλον «Τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης συνδεόμενοι οἱ ἀνάξιοι, τῷ δεσπόζοντι τῶν ὅλων, ἑαυτοὺς Χριστῷ ἀναθέμενοι, εὐαγγελιζόμενοι πᾶσιν εἰρήνην.» Παράδοξον καὶ ὑπερφυὲς φαίνεται τοῦτο τὸ θαῦμα, καὶ εἶναι τῇ ἀληθείᾳ παράδοξον, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀνώτερον ἀπὸ τὴν δύναμιν τῆς Πίστεως· ἐπειδὴ οὕτω ὑπόσχεται ὁ Ποιητὴς τῆς Κτίσεως Χριστός, εἰς τοὺς πρὸς αὐτὸν πιστεύοντας· «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ, κᾀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει» · καί, «ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, ἀρθήσεται καὶ βληθήσεται.»
Ἀφ’ οὗ λοιπὸν εὐφράνθησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, εἰς τὸν θαυμαστὸν ἐρχομὸν τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, ἀπὸ τὴν Γαῦδον εἰς τὴν Κρήτην, ἀνέβησαν ἐπάνω εἰς τὰ ὄρη καὶ βουνὰ πρὸς τὸ Νότιον μέρος τῆς Κρήτης, διὰ νὰ εὕρουν σπήλαια πρὸς κατοικίαν καὶ εὗρον τὸ ποθούμενον εἰς τὸ μέρος, ὁποῦ ὀνομάζεται τῆς μεγάλης Πέτρας τοῦ Χάρακος, εἰς χωρίον λεγόμενον Ἀζωγυραία, καὶ ἐκεῖ ἔμειναν ἡσυχάζοντες, καὶ προσευχόμενοι, καὶ ἡ τροφή των ἦτον ἀπὸ σκηνόκαρπον καὶ κεράτια, καὶ χορτάρια τῆς γῆς· ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ τὸ σπήλαιον ἦτον μικρόν, καὶ δὲν ἐχωροῦσαν ὅλοι, ἐμοιρήσθησαν εἰς δύω, καὶ οἱ μὲν τριάντα ἕξ, ἐπέρασαν ἀντίπερα τοῦ ποταμοῦ εἰς ἕνα σπήλαιον, οἱ δὲ λοιποὶ ἔμειναν εἰς τὸ πρῶτον σπήλαιον ἕως τέλους τῆς ζωῆς των. Ὁ δὲ Ἅγιος Ἰωάννης ἐπεθύμει τὴν μοναξίαν, ὡσὰν ὁποῦ ἦτον φιλήσυχος καὶ τῆς μονώσεως ἐραστής, διὰ νὰ προσεύχεται μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ: ὅθεν ἐφανέρωσεν εἰς τοὺς Ἀδελφοὺς τὴν γνώμην του, καὶ ἐζήτει συγχώρησιν νὰ ἀναχωρήσῃ· οἱ δὲ Ἀδελφοὶ ἀκούοντες αὐτὸ ἐλυπήθησαν πολύ, ὅμως βλέποντες τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, ἔδωκαν εἰς αὐτὸν ἄδειαν καὶ μὴ θέλοντες νὰ ἀναχωρήσῃ, καὶ ποιήσαντες παράκλησιν καὶ προσευχήν, ἔλεγον προσευχόμενοι τὰ ἀκόλουθα λόγια· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐπειδὴ καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ ἡμέτερος Ἀδελφός, μέλλει νὰ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ ἡμᾶς, ὁδήγησον αὐτόν, νὰ περάσῃ τὴν ζωήν του ἐν εἰρήνῃ καὶ ἡσυχίᾳ, καὶ ἀξίωσον ἡμᾶς Δέσποτα τῶν ἁπάντων, τὴν ἡμέραν ὁποῦ ἡ χάρις σου εὐδοκήσει νὰ πληρώσῃ ὁ εἷς ἐξ ἡμῶν τὸ τέλος τῆς παρούσης ζωῆς ἐν τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀξίωσον ἡμᾶς Δέσποτα, νὰ δώσωμεν ὅλοι τὸ κοινὸν χρέος τοῦ θανάτου, καὶ σύνταξον ἡμᾶς σὺν αὐτῷ εἰς τὴν Οὐράνιόν σου Βασιλείαν. Ἀμήν»· καὶ μετὰ τὴν εὐχὴν βαλὼν ὁ Ὅσιος Ἰωάννης μετάνοιαν, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τῆς Ἀδελφότητος· καὶ τίς δύναται νὰ εἰπῇ, τί κακοπάθειαις ἐπέρνα εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον, ὅπου ἐπῆγε νὰ ἀσκητεύῃ; ἡ τροφὴ τοῦ Ὁσίου τούτου ἦτον, τὸν μὲν χειμῶνα ἀπὸ τὰ χόρτα τῆς γῆς, τὸ δὲ καλοκαῖρι ἀπὸ σκηνόκαρπον καὶ ἀγριοκεράτια, καὶ ἐζοῦσε ζωὴν ἀγγελικήν, μὲ ὁλονυκτίους προσευχάς, ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός· ἀπὸ δὲ τὴν πολὺν σκληραγωγίαν ὁποῦ ἔκαμνεν, ἀδυνάτησε τόσον, ὁποῦ δὲν ἠμποροῦσε νὰ στέκεται εἰς τοὺς πόδας ὀρθός, ἀλλ’ ἐπεριπάτει σκυπτός, ὡς ζῶον τετράποδον. Ἐν μιᾷ οὖν τῶν ἡμερῶν (ἡ ἕκτη ἦτον τοῦ Ὀκτωβρίου, ὅτε καὶ ὁ Θεὸς ἔμελλε νὰ τὸν παραλάβῃ, καὶ νὰ τὸν ἀναπαύσῃ εἰς τὴν οὐράνιον ἀνάπαυσιν) εὐγῆκε νὰ εὕρῃ τὴν συνειθισμένην του τροφήν, καὶ ἐκεῖ ὅπου ἐπεριπάτει (ὡς εἴπομεν) ὡσὰν ζῶον τετράποδον σκυπτός, τὸν εἶδεν ἀπὸ μακρὰν ἕνας νέος βοσκὸς προβάτων, ὅστις εὐγῆκε τὴν ὥραν ἐκείνην εἰς τὸ κυνῆγι, βλέπων αὐτὸν λέγω μέσα εἰς τὸν λόγγον, καὶ νομίζων ὅτι εἶναι ζῶον, ἔῤῥιψε τὴν σαγίταν καὶ τὸν ἐσαγίτευσε καιρίως μέσα εἰς τὴν καρδίαν· καὶ εὐθὺς ὁ Ἅγιος γνωρίζων ὅτι τὸν ἐθανάτωσε βέλος, ἔκαμε προσευχὴν εἰς τὸν Θεόν, νὰ τὸν ἀξιώσῃ νὰ φθάσῃ ζωντανὸς εἰς τὸ σπήλαιον, ὃ καὶ ἐγένετο.
Ὁ δὲ βοσκὸς ὁποῦ ἐπλήγωσε τὸν Ἅγιον, ἔτρεξε νὰ εὕρῃ καὶ νὰ πάρῃ τὸ κυνῆγι, ὁποῦ, ὡς ἐνόμιζεν, ἐσκότωσε, πλὴν δὲν τὸ εὑρῆκε· βλέπει ὅμως σταλαγματίας αἵματος, καὶ ἀκολουθῶν εἰς αὐτάς, ἦλθεν εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ ἔφθασε τὸν Ἅγιον ἔτι ζῶντα, καὶ εἶχε τὰς χεῖράς του δεμένας σταυροειδῶς, καὶ τὴν σαγίταν εἰς τὴν καρδίαν του, καὶ εὐθὺς πίπτει κατὰ γῆς ἀσπαζόμενος τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου, καὶ κλαίων καὶ ὀδυρόμενος, ἔλεγεν, ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὸν ταλαίπωρον, τί ἔπαθον σήμερον! φεῦ μοι τῷ ἀθλίῳ! πῶς ἐτυφλώθην, καὶ ἔγινα φονεὺς εἰς ἄνδρα δίκαιον καὶ Ἅγιον! τί νὰ κάμω! δὲν ἔχω ποῦ ἀλλοῦ νὰ προσδράμω, εἰμὴ μόνον εἰς ἐσὲ Ἅγιε δοῦλε τοῦ Θεοῦ, νὰ μοῦ συγχωρήσῃς τὸ σφάλμα, καὶ νὰ παρακαλέσῃς τὸν Θεόν, νὰ μὲ ὁδηγήσῃ εἰς μετάνοιαν. Ταῦτα καὶ ἄλλα πολλὰ λέγοντος τοῦ βοσκοῦ μετὰ δακρύων, λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος μὲ ταπεινὴν καὶ ἤρεμον φωνήν· ὁ Θεός, τέκνον μου, νὰ σοῦ δώσῃ μετάνοιαν καὶ νὰ σοῦ συγχωρήσῃ τὸ ἁμάρτημα ὁποῦ ἔκαμες σήμερον εἰς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον αὐτοῦ δοῦλον, καὶ νὰ σὲ ἀξιώσῃ τῆς Βασιλείας του, ἀμήν· ἔπειτα βουλόμενος νὰ ἀναχωρήσῃ ὁ νέος δὲν ἐδύνατο ἀπὸ τὴν τόσην εὐῳδίαν καὶ ψαλμῳδίαν τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων ὁποῦ ἤκουεν ἄνωθεν τριγύρου τοῦ Ἁγίου Λειψάνου· ὅμως μετὰ πολὺν ὥραν, νεύσει θείᾳ, εὐγῆκεν ἔξω τοῦ σπηλαίου, διὰ νὰ τὸν κηρύξῃ εἰς ὅλην τὴν περίχωρον τῶν Χανίων, καὶ κηρύττων τὸν Ἅγιον, ἔλεγε φανερὰ καὶ τὸ σφάλμα του, καὶ εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἀκουστὸν ἐγένετο τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου εἰς ὅλην τὴν Κρήτην, καὶ ἐπορεύοντο πλῆθος λαοῦ, καὶ ἐπροσκυνοῦσαν αὐτόν, καὶ ὅλοι οἱ μετὰ πίστεως ἐρχόμενοι εἰς προσκύνησίν του, ἐλάμβανον τῶν παθῶν των τὴν ἴασιν· καὶ οὕτω μὲν ὁ Θεῖος Ἰωάννης, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ἐτελείωσε τὴν παροῦσαν ζωήν, μὲ βίαιον θάνατον τῇ Ϛ´. τοῦ Ὀκτωβρίου· οἱ δὲ λοιποὶ ἐννενήκοντα ὀκτὼ Συνασκηταί του, εὑρισκόμενοι εἰς τὰ ἄνω εἰρημένα σπήλαια τοῦ χωρίου Ἀζωγυραία, καθὼς προείπομεν, ὅτι ἐζήτησαν ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ ἀναπαυθοῦν ὅλοι μίαν ἡμέραν, οὕτω καὶ ἐγένετο· διότι τὴν ἰδίαν ἡμέραν ὁποῦ ὁ βοσκὸς ἐφόνευσε τὸν Ὅσιον Ἰωάννην εἰς τὸ Ἀκρωτήριον, εἰς αὐτὴν τὴν ἰδίαν ἀνεπαύθησαν ἐν Κυρίῳ καὶ αὐτοὶ ὅλοι, εἰς τὰ σπήλαια τῆς Ἀζωγυραίας· καὶ καθὼς εἶναι παλαιὰ παράδοσις εἰς τοὺς ἐντοπίους, ἄλλοι ἀκούμβιζον ἐπάνω εἰς τὰς ῥάβδους των, ἄλλοι ἔκλιναν τὰς κεφαλὰς εἰς τοὺς ὤμους των ἄλλοι ἵσταντο προσευχόμενοι, καὶ ἄλλοι γονατιστοί, καὶ ἄλλοι ἄλλως, παρέδωσαν ἐν εἰρήνῃ τὰς μακαρίας αὐτῶν ψυχὰς τῷ Κυρίῳ, ἀρξάμενοι ἀπὸ τρίτης ὥρας τῆς ἡμέρας, καὶ τελευτήσαντες ἕως τῆς ἑβδόμης. Παράδοξον φαίνεται τὸ τέλος τῶν Ἁγίων τούτων, πῶς τόσοι ἄνθρωποι ἀπέθανον εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἡμέραν· παράδοξον μὲν, ἀλλ’ ὄχι καὶ ἀπίστευτον «ὅπου γὰρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις»· τὸ ἐζήτησαν παρὰ Θεοῦ, τὸ ἔλαβον· «θέλημα γὰρ τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει, καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούσεται», κατὰ τὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπόφασιν.
Τὸ θαυμαστὸν καὶ παράδοξον ἀληθῶς εἶναι πῶς τόση πληθύς, ἐννενήκοντα ἐννέα ἄνθρωποι ἐσῴθησαν καὶ ἡγίασαν ὅλοι, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο· δώδεκα ἦσαν οἱ Μαθηταί, τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀπώλετο ἐξ αὐτῶν ὁ Ἰούδας ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας· τεσσαράκοντα ἦσαν οἱ ἐν Σεβαστείᾳ τῇ λίμνῃ ἀθλήσαντες καὶ ἀπώλετο ἐξ αὐτῶν ὁ εἷς· ἀπὸ αὐτοὺς ὅμως οὐδεὶς ἀπώλετο, ἀλλ’ ἅπαντες ἐσώθησαν, καὶ ἐκοιμήθησαν, ὡς εἴρηται, τῇ 6 τοῦ Ὀκτωβρίου Μηνός, εἰς τὴν ὁποίαν ἡμέραν ἑώρταζων καὶ τὴν μνήμην αὐτῶν, ἕως τὸ 1632, ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ. Ἔπειτα, ἐπειδὴ ἦτον ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου Θωμᾷ, τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μετετέθη εἰς τὴν ἑβδόμην τοῦ αὐτοῦ Μηνός, μετὰ Συνοδικῆς καὶ Πατριαρχικῆς Ἀποφάσεως, τοῦ ἐν μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου τοῦ πρῴην Ἀλεξανδρείας Λούκαρη ἐπιλεγομένου τοῦ Κρητός· ὅθεν καὶ ὡς κεκυρωμένη ὑπὸ Συνοδικῆς Ἀποφάσεως ἡ ἄσκησίς των, καὶ ὅλη των ἡ Ἱστορία, καὶ ἡ Ἁγιότης των, δὲν μένει εἰς τινὰ καμμία ἀμφιβολία, διὰ τὰ παραδόξως λεγόμενα περὶ αὐτῶν· καὶ μάλιστα ὁποῦ θαυματουργοῦσι καθ’ ἑκάστην καὶ ἐν γῇ καὶ ἐν θαλάσσῃ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένους αὐτῶν τὴν βοήθειαν·(2) ὧν ταῖς Ἁγίαις πρεσβείαις ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς ὁ Θεὸς ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.
(1) Ἄδηλος ὁ χρόνος καθ’ ὃν ἤκμασαν οἱ Ὅσιοι οὗτοι· συμπεραίνομεν ὅμως ἀπὸ τὴν παράδοξόν των διήγησιν, πῶς εἶναι παλαιότατοι.
(2) Ἐκ τῶν Ὁσίων τούτων εὑρίσκεται μία κάρα θαυμασίως εὐωδιάζουσα, ἐν Χίῳ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Βίκτωρος, καὶ λέγουσιν ὅτι εἶναι τοῦ Ἰωάννου.

Πηγή: Νέον Λειμωνάριον, περιέχον μαρτύρια παλαιὰ καὶ νέα καὶ βίους Ὁσίων συλλεχθέντα παρὰ τοῦ Μακαρίου Νοταρᾶ, ἐν Ἀθήναις, 1873, σς 339-343 [τηρεῖται ἡ ὀρθογραφία τοῦ πρωτοτύπου ὡς αὐθεντικὴ εἰκὼν μιᾶς ἐκ τῶν γλωσσικῶν ἐπιλογῶν τῆς ἐποχῆς σ.τ.σ.].
Μικρὰ Πατερικά: ἐπιμέλεια: Ἄγγελος Καλογερόπουλος καὶ Γιάννης Πατίλης. [Βλ. Εἰσαγωγικὸ κείμενο, καθὼς καὶ Ἡμερολόγιο Καταστρώματος Β’, ἐγγραφὴ 25.11.2019]
Filed under: Διδακτισμός,Ελληνικά,Θάνατος,Μυστήριο,Μικρά Πατερικά,Περιγραφή,Φυγή,Φύση-Ζώα,Φανταστικό,Χαρακτήρες | Τὰ σχόλια στὸ Μικρὰ Πατερικά: Βίος καὶ Πολιτεία τῶν Ἁγίων Ἐννενήκοντα Ἐννέα Ὁσίων Πατέρων Ἡμῶν ἔχουν κλείσει