Να­τα­λί­α Θε­ο­δω­ρί­δου (Natalia Theodoridou): Τὸ ψα­ρό­νι τοῦ ὀ­νό­μα­τός της

Να­τα­λί­α Θε­ο­δω­ρί­δου (Natalia Theodoridou)

Τὸ ψα­ρό­νι τοῦ ὀ­νό­μα­τός της

(The Starling of Her Name)

ΥΠΝΗΣΑ ἀ­π’ τὸν ἦ­χο ποὺ ἔ­κα­ναν τὰ που­λιὰ κα­θὼς συγ­κρού­ον­ταν τὸ ἕ­να με­τὰ τὸ ἄλ­λο στὴν μπαλ­κο­νό­πορ­τα τῆς κρε­βα­το­κά­μα­ράς μας. Πά­ει πο­λὺς και­ρὸς ἀ­πὸ τό­τε ποὺ ξέ­σπα­σε αὐ­τὴ ἡ ἐ­πι­δη­μί­α. Μό­λις τὸ φῶς τοῦ πρω­ϊ­νοῦ προ­βάλ­λει, ἡ τζα­μα­ρί­α με­τα­τρέ­πε­ται ἀ­πευ­θεί­ας σὲ οὐ­ρα­νὸ στὰ μά­τια τῶν που­λι­ῶν. Κά­θε μέ­ρα φρον­τί­ζω νὰ κα­τε­βαί­νω στὴν αὐ­λὴ γιὰ νὰ πε­ρι­συλ­λέ­ξω τὰ πτώ­μα­τά τους, προ­τοῦ τὰ δεῖ ἡ Ἀ­μέ­λια. Ὄ­χι ὅ­τι βγαί­νει πλέ­ον τό­σο συ­χνὰ ἔ­ξω.

       Στρέ­φο­μαι πρὸς τὸ μέ­ρος της. Ἔ­χει ἤ­δη ξυ­πνή­σει, τὰ μά­τια της λάμ­πουν, τὸ πρό­σω­πό της μέ­νει ἀ­νέκ­φρα­στο. Σὲ ξύ­πνη­σαν τὰ που­λά­κια; Θέ­λω νὰ τὴ ρω­τή­σω, μὰ δὲν τὸ κά­νω, δὲ λέ­ω τί­πο­τα. Δὲν μπο­ρῶ νὰ ἀ­κού­σω τὴ φω­νή της. Δὲν μπο­ρῶ νὰ ἀ­κού­σω οὔ­τε κὰν τὴ δι­κή μου τὴ φω­νὴ νὰ προ­φέ­ρει τὸ ὄ­νο­μα τῆς γυ­ναί­κας μου. Ἀ­μέ­λια. Ἀ­μέ­λια. Ἀ­γά­πη μου. Θὰ τὸ κα­τα­φέ­ρω πο­τέ; Κα­λη­μέ­ρα. Ἀ­μέ­λια. Ἔ­φτια­ξα κα­φέ. Ξε­που­που­λι­α­σμέ­νες λέ­ξεις, ποὺ ἀν­ταλ­λάσ­σον­ται πε­ρι­στα­σια­κά, ἀ­προ­σχη­μά­τι­στα ὅ­πως καὶ πρίν, σὰ νὰ μὴ ση­μαί­νουν τί­πο­τε. Ἡ ἐ­πι­δη­μί­α αὐ­τὴ μᾶς με­τέ­τρε­ψε ὅ­λους σὲ φι­λο­σό­φους, εἶ­πε μιὰ φο­ρὰ ἡ Ἀ­μέ­λια γε­λών­τας, τό­τε ποὺ ἦ­ταν ἔγ­κυ­ος, τό­τε ποὺ ἀ­κό­μα ἀ­στει­ευ­ό­ταν.

       Φιλά­ω τὸ μέ­τω­πό της καὶ τῆς τσιμ­πά­ω τὸν δε­ξιὸ ὦ­μο μὲ τρό­πο τέ­τοι­ο ποὺ κα­τα­λα­βαί­νει ὅ­τι πά­ω νὰ μᾶς φτιά­ξω κα­φέ. Τὰ μά­τια της οὔ­τε ποὺ τρε­μο­παί­ζουν.

     Στὴν κου­ζί­να, ἀ­νοί­γω τὸ ρα­δι­ό­φω­νο καὶ δυ­να­μώ­νω τὴν ἔν­τα­ση. Ἀ­να­γνω­ρί­ζω τὴ με­λω­δί­α τοῦ «The Lark A­scen­ding» ἀ­πὸ τὸν Ρὰλφ Βό­ουν Οὐ­ίλ­λιαμς. Ὑ­πο­θέ­τω ὅ­τι πρό­κει­ται γιὰ τὴν εὔ­θυ­μη ἰ­δέ­α κά­ποι­ου ἐν εἴ­δει σχο­λί­ου, γιὰ νὰ ξε­κι­νή­σει κα­λὰ ἡ μέ­ρα Τὸ βρί­σκω ἄ­ξε­στο καὶ κα­κό­γου­στο, ἀλ­λὰ ὅ­ταν φτά­νει τὸ ρα­δι­ό­φω­νο νὰ σχο­λιά­ζει τὴν πα­ρα­γω­γὴ τῶν πτη­νῶν, αὐ­τὸ ση­μαί­νει ὅ­τι τὰ πε­ρι­θώ­ρια ἐ­πι­λο­γῆς εἶ­ναι πιὰ ἐ­λά­χι­στα. Ἄ­ρα εἴ­τε αὐ­τό, εἴ­τε ἡ σι­ω­πή.

       Ἔ­ξω, τὰ δέν­τρα λυ­γί­ζουν κά­τω ἀ­π’ τὸ βά­ρος τῶν που­λι­ῶν. Σύν­νε­φα ἀ­πὸ ψα­ρό­νια σκιά­ζουν τὸν οὐ­ρα­νό. Πλέ­ον περ­πα­τοῦν ἀ­κό­μα καὶ στοὺς δρό­μους, μιᾶς κι οἱ αἰ­θέ­ρες γέ­μι­σαν ἀ­π’ τὰ φτε­ρά τους. Οἱ γά­τες καὶ οἱ ἀ­λε­ποῦ­δες ἴ­σα ποὺ τὰ πε­ρι­ο­ρί­ζουν.

       Ἐ­ξα­κο­λου­θῶ νὰ θαυ­μά­ζω τὸ πλῆ­θος τους. Οἱ ἄν­θρω­ποι ἀ­κό­μα μι­λοῦν, κα­θὼς φαί­νε­ται. Οἱ ἄν­θρω­ποι ἀ­κό­μα ἀ­με­λοῦν τὸν ἑ­αυ­τό τους, ἔ­στω κι ἂν ὁ κό­σμος γύ­ρω τους κα­ταρ­ρέ­ει.

       Σερ­βί­ρω τὸν κα­φὲ στὶς κοῦ­πες μας καὶ κα­τευ­θύ­νο­μαι πρὸς τὸ σα­λό­νι. Ἔ­μει­να ἔκ­πλη­κτος κα­θὼς εἶ­δα τὴν Ἀ­μέ­λια νὰ κά­θε­ται ἤ­δη στὸ τρα­πέ­ζι, μὲ τὸν πί­να­κα στὸ πλά­ι της. Παίρ­νει τὴν κού­πα ποὺ τῆς δί­νω καὶ μοῦ χα­μο­γε­λᾶ. Πό­σος και­ρὸς πά­ει ἀ­πὸ τό­τε ποὺ τὴν εἶ­δα τε­λευ­ταί­α φο­ρὰ νὰ χα­μο­γε­λᾶ; Φυ­σά­ει τὸν κα­φέ της γιὰ νὰ κρυ­ώ­σει, καὶ ρου­φά­ει προ­σε­κτι­κά.

       Θέ­λω νὰ πά­ω στὸ πάρ­κο, μοῦ γρά­φει.

Συ­νέ­λα­βα τὸν ἑ­αυ­τό μου νὰ τὰ κοι­τά­ζει ἐ­πί­μο­να. Ἀ­να­ρω­τι­έ­μαι ποι­ά λέ­ξη νὰ εἶ­ναι τὸ κα­θέ­να ἀ­π’ ὅ­λα αὐ­τὰ τὰ που­λιά, προ­σπα­θών­τας νὰ τὰ με­τα­φρά­σω. Θε­ός; Μη­τέ­ρα; Γα­μῶ­το; Ἀ­να­κα­λῶ ὅ­λες ἐ­κεῖ­νες τὶς φτε­ρω­τὲς προ­τά­σεις ποὺ ἀ­πέ­δρα­σαν ἀ­π’ τὰ χεί­λη μας τὴ νύ­χτα ἐ­κεί­νη ποὺ ἡ νε­ο­γέν­νη­τη κό­ρη μας ἔ­πα­ψε νὰ ἀ­να­πνέ­ει. Τρο­μαγ­μέ­να που­λιά, που­λιὰ σὰν βέ­λη, που­λιὰ ποὺ τσα­κί­ζον­ταν στοὺς τοί­χους τοῦ δω­μα­τί­ου. Μὰ πά­νω ἀ­πὸ ὅ­λα θυ­μᾶ­μαι ἐ­κεῖ­νο τὸ στε­φά­νι ἀ­πὸ τρυ­πο­φρά­κτες ποὺ ἐ­ξα­πέ­λυ­σε τὸ στό­μα τῆς γυ­ναί­κας μου. Τὸ ὄ­νο­μα τῆς κό­ρης μας, ἕ­να που­λὶ κι ἔ­πει­τα ἄλ­λο ἕ­να κι ἄλ­λο ἕ­να.

       Κι ἔ­πει­τα, ὅ­ταν ὅ­λα τέ­λει­ω­σαν καὶ ἐ­πι­στρέ­ψα­με ἀ­πὸ τὸ νο­σο­κο­μεῖ­ο στὸ σπί­τι μὲ τὴν φρε­σκο­α­πο­κτη­μέ­νη γνώ­ση τοῦ κε­νοῦ, τί πε­ρι­μέ­να­με; Ὅ­τι θὰ ε­ξα­φα­νί­ζον­ταν ὡς διὰ μα­γεί­ας; Ἑ­κα­τον­τά­δες τρυ­πο­φρά­κτες πε­τοῦ­σαν κυ­κλι­κὰ κά­τω ἀ­π’ τὸ τα­βά­νι μας, φτε­ρού­γι­ζαν πί­σω ἀ­π’ τὶς κουρ­τί­νες μας, πε­τά­ρι­ζαν νευ­ρι­κὰ ἀ­πὸ τὴν ντου­λά­πα στὴ βι­βλι­ο­θή­κη, κι ἀ­πὸ τὴν κού­νια τῆς κό­ρης μας πρός…

       Τί θέ­λεις νὰ κά­νω μ’ ὅ­λα αὐ­τά; ρώ­τη­σα.

       Ἀ­πάν­τη­σε στα­θε­ρά, εὐ­θέ­ως. Νὰ τὰ σκο­τώ­σεις ὅ­λα, εἶ­πε.

       Κι ἔ­τσι ἔ­πρα­ξα. Τὰ μι­κρο­σκο­πι­κά τους ὀ­στὰ συν­τρί­φτη­καν ἀ­πὸ τὶς γρο­θι­ές μου, τοὺς ἀγ­κῶ­νες μου, θρυμ­μα­τί­στη­καν κά­τω ἀ­π’ τὰ πέλ­μα­τά μου. Γέ­μι­σα καὶ πέ­τα­ξα ὁ­λό­κλη­ρες σα­κοῦ­λες σκου­πι­δι­ῶν γε­μά­τες μὲ που­λιά, ὀ­νο­μα­σμέ­να ἀ­π’ τὸ μω­ρό μας. Ἀ­πο­κοι­μή­θη­κα στὸ πά­τω­μα ζα­ρω­μέ­νος ἐ­κεῖ­νο τὸ βρά­δυ, πέ­φτον­τας ἥ­συ­χα καὶ στα­θε­ρὰ ἀ­π’ τὸν ἀ­έ­ρα.

       Ξύ­πνη­σα λί­γη ὥ­ρα ἀρ­γό­τε­ρα ἀ­π’ τὸ κλά­μα τῆς συ­ζύ­γου μου. Κά­τι θὰ μοῦ ξέ­φυ­γε. Εἶ­χε πά­ρει ἕ­ναν μι­κρὸ τρυ­πο­φρά­κτη στὶς πα­λά­μες της, τὸν μι­κρό­τε­ρο που εἶ­δα πο­τέ μου, καὶ ἔ­κλαι­γε πά­νω στὸ χνού­δι του, σι­ω­πη­λά, χω­ρὶς λό­για.

Τὸ πάρ­κο ἔ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρη ζω­ὴ ἀ­πὸ ὅ­ση πε­ρί­με­να. Πᾶ­νε μό­λις λί­γοι μῆ­νες κι ὅ­μως οἱ ἄν­θρω­ποι ξε­κί­νη­σαν νὰ βγαί­νουν ξα­νά. Ζευ­γά­ρια κά­θον­ται δί­πλα-δί­πλα στὰ παγ­κά­κια. Μιὰ μη­τέ­ρα σπρώ­χνει τὸ κα­ρό­τσι τοῦ μω­ροῦ της ἀ­νά­με­σα στὰ που­λιὰ ποὺ κα­λύ­πτουν τὸ ἔ­δα­φος. Παι­διὰ παί­ζουν καὶ βου­ί­ζουν. Ἀ­νοί­γουν τὰ στό­μα­τά τους ἀ­φή­νον­τας τὰ που­λιὰ νὰ ξε­πη­δή­σουν – τὰ πιὸ πο­λύ­χρω­μα που­λιά· πορ­το­κα­λιὰ καὶ μπλέ, λι­λὰ καὶ κί­τρι­να, ἰ­ρι­δί­ζον­τα— κι ἔ­πει­τα τὰ κυ­νη­γοῦν κα­θὼς ἐ­κεῖ­να πε­τοῦν μα­κριά. Σὰν παι­χνί­δι. Ἡ Ἀ­μέ­λια τὰ κοι­τά­ζει κι ἐ­κεί­νη. Ἀ­να­ρω­τι­έ­μαι πῶς θὰ τὸ ὀ­νό­μα­ζαν.

       Σύν­το­μα, οἱ ἐ­πι­βλέ­πον­τες ἐ­νή­λι­κες τοὺς ἐν­το­πί­ζουν καὶ τὸ παι­χνί­δι τε­λει­ώ­νει. Τὰ παι­διὰ δι­α­λύ­ον­ται σὰν τὰ που­λιά, ὡ­στό­σο ἐ­γὼ κα­τα­φέρ­νω καὶ τὰ ξε­δι­α­κρί­νω μὲς στὰ φύλ­λα ἀ­π’ τὶς ση­μύ­δες ποὺ μᾶς σκε­πά­ζουν. Τὰ δεί­χνω στὴν Ἀ­μέ­λια, μὰ προ­τοῦ ση­κώ­σει τὰ μά­τια της αὐ­τὰ ἔ­χουν χα­θεῖ.

Ἔ­χου­με βά­λει τὸν τρυ­πο­φρά­κτη σ’ ἕ­να κλου­βί. Ἡ ἐ­κτρο­φὴ τοῦ τρυ­πο­φρά­κτη λέ­γε­ται ὅ­τι φέρ­νει κα­κὴ τύ­χη, ἔ­γρα­ψα μιὰ μέ­ρα. Ἡ Ἀ­μέ­λια ἁ­πλῶς μὲ κοί­τα­ξε, δί­χως ν’ ἀ­παν­τή­σει. Δε χρει­α­ζό­ταν. Τί χει­ρό­τε­ρο θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ γί­νει ἀ­πὸ ὅ,τι μᾶς εἶ­χε ἤ­δη συμ­βεῖ;

Ἐ­πι­στρέ­ψα­με ἀ­πὸ τὸ πάρ­κο ἀ­μέ­σως μό­λις βρά­δια­σε. Ἡ Ἀ­μέ­λια ἔ­χει ἀ­φε­θεῖ στὰ χέ­ρια μου κα­θὼς τὴν βά­ζω στὸν κα­να­πέ. Τὴν τυ­λί­γω μὲ σεν­τό­νια καὶ τῆς δί­νω μιὰ κού­πα ζε­στὸ τσά­ι μὲ γλυ­κό­ρι­ζα. Κά­τι γλυ­κό, τῆς λέ­ω χρη­σι­μο­ποι­ών­τας νο­η­μα­τι­κὴ καὶ χα­μο­γε­λῶ, ἀλ­λὰ δὲ νο­μί­ζω ὅ­τι μὲ βλέ­πει. Κοι­τά­ζει πρὸς τὸ μπαλ­κό­νι. Εἶ­ναι γε­μά­το ἀ­πὸ που­λιά – που­λιὰ με­γά­λα καὶ μι­κρά, ἢ που­λιὰ ποὺ δὲν μπο­ροῦν ἄλ­λο νὰ πε­τά­ξουν, συν­τε­τριμ­μέ­να ἀ­πὸ τὸ βά­ρος τοῦ κο­πα­διοῦ τους. Κλεί­νω τὶς κουρ­τί­νες καὶ ἀ­ρά­ζω δί­πλα της. Ὁ μι­κρὸς τρυ­πο­φρά­κτης φτε­ρου­γί­ζει μὲς στὸ κλου­βί του. Στὴν τη­λε­ό­ρα­ση ἔ­χει ἐ­νη­με­ρω­τι­κὲς ἐκ­πομ­πές, ἀ­πὸ ἐ­κεῖ­νες ποὺ ὅ­λοι ἀ­να­ζη­τοῦν ἐ­ναλ­λα­κτι­κὲς λύ­σεις γιὰ τὰ πάν­τα, ὡ­στό­σο παί­ζουν πολ­λὲς πα­λι­ὲς ται­νί­ες. Ἀ­πο­κοι­μι­ό­μα­στε μὲ ἕ­να βου­βὸ φὶλμ τοῦ Τσάρ­λι Τσά­πλιν ποὺ τὸ βλέ­που­με γιὰ ἑ­κα­το­στὴ φο­ρά.

       Τὸ δρο­σε­ρὸ ἀ­ε­ρά­κι καὶ ὁ χου­χου­ρι­στι­κὸς ἦ­χος τῶν πε­ρι­στε­ρι­ῶν μὲ ξυ­πνοῦν. Οἱ μπαλ­κο­νό­πορ­τες εἶ­ναι ἀ­νοι­κτὲς καὶ τὰ που­λιὰ ἤ­δη ἐ­φορ­μοῦν πρὸς τὰ μέ­σα. Εἶ­ναι τό­τε ποὺ βλέ­πω τὴν Ἀ­μέ­λια νὰ στέ­κε­ται στὸ χεῖ­λος τοῦ μπαλ­κο­νιοῦ.

       Κα­θὼς πη­δά­ει, φω­νά­ζω τὸ ὄ­νο­μά της χω­ρὶς νὰ τὸ σκε­φτῶ. Ἕ­να ψα­ρό­νι πέ­φτει μέ­σ’ ἀ­π’ τὸ στό­μα μου, ἀ­πί­θα­να κυα­νό. Πα­ρα­πα­τά­ει λι­γά­κι, ἔ­πει­τα πε­τᾶ μα­κριὰ στὸ πρω­ι­νὸ φῶς.

Πη­γή: Τὸ δι­ή­γη­μα «Τὸ ψα­ρό­νι τοῦ ὀ­νό­μα­τός της» («The Starling of Her Name») δη­μο­σι­εύ­τη­κε στὸ δι­α­δι­κτυα­κὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ Gamut τὸν Ἰ­ού­λιο τοῦ 2017.

Να­τα­λί­α Θε­ο­δω­ρί­δου (Natalia Theodoridou) (Θεσ­σα­λο­νί­κη, 1984). Ζεῖ στὸ Ἡ­νω­μέ­νο Βα­σί­λει­ο καὶ ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὰ ΜΜΕ καὶ τὶς πο­λι­τι­σμι­κὲς σπου­δές, ἐ­νῶ πα­ράλ­λη­λα συγ­γρά­φει πε­ρί­ερ­γες καὶ πα­ρά­δο­ξες ἱ­στο­ρί­ες. Ἔ­χει κερ­δί­σει τὸ Παγ­κό­σμιο βρα­βεῖ­ο γιὰ τὴν Μι­κρο­α­φή­γη­ση (World Fantasy Award for Short Fiction) καὶ τὸ 2018 βρέ­θη­κε στὴ βρα­χεί­α λί­στα τοῦ βρα­βεί­ου Nebula στὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς παι­γνι­ώ­δους γρα­φῆς. Συ­νερ­γά­ζε­ται ὡς ὑ­πεύ­θυ­νη γιὰ τὴν ἀ­φή­γη­ση μὲ τὸ δι­α­δρα­στι­κὸ πε­ρι­ο­δι­κὸ sub-Q. Ἐρ­γά­ζε­ται ἐ­πί­σης ὡς δρα­μα­τουρ­γὸς στὴν Adrift Performance Makers. Δο­κί­μια καὶ μι­κρο­δι­η­γή­μα­τά της δη­μο­σι­εύ­ον­ται σὲ ἑλ­λη­νι­κοὺς καὶ ξέ­νους ἱ­στο­τό­πους καὶ ἔν­τυ­πα, ἐ­νῶ ἐν­τὸς τοῦ 2019 πρό­κει­ται νὰ ἐκ­δο­θεῖ τὸ διήγημά της “The Forest, Edna” στὴν ἀνθολογία Letters from the Grave (Οrbannin books).

 

Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἀγγλικά:

Θα­νά­σης Γα­λα­νά­κης (Ἀ­θή­να, 1993): Σπού­δα­σε Με­σαι­ω­νι­κὴ καὶ Νε­ο­ελ­λη­νι­κὴ Φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν. Ἀ­σχο­λεῖ­ται μὲ τὴν Ἱ­στο­ρί­α καὶ τὴ Θε­ω­ρί­α τῆς Λο­γο­τε­χνί­ας, τὴ Με­τά­φρα­ση θε­ω­ρη­τι­κῶν καὶ λο­γο­τε­χνι­κῶν κει­μέ­νων καὶ τὴν Ποί­η­ση. Με­λέ­τες, με­τα­φρά­σεις καὶ ποι­ή­μα­τά του ἔ­χουν δη­μο­σι­ευ­τεῖ σὲ ἐ­πι­στη­μο­νι­κά, φι­λο­λο­γι­κὰ καὶ λο­γο­τε­χνι­κὰ πε­ρι­ο­δι­κὰ καὶ ἱ­στο­τό­πους. Ἀ­γα­πά­ει τὰ ζῶ­α· εἰ­δι­κό­τε­ρα τὰ πτη­νά. Ζεῖ καὶ ἐρ­γά­ζε­ται στὴν Ἀ­θή­να.