Μάρω Παπαδημητρίου
Μετακόμιση
ΕΔΙΑΛΕΓΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ γιὰ τὸ καινούριο σπίτι αὐτὸ τώρα τί εἶναι. Ἕνα μεγάλο μπορντὸ τενεκεδένιο κουτὶ Special Selection σκισμένη μιὰ λέξη στὴν ἐτικέτα καὶ μετὰ Ἐρυθρὸς Ξηρός. Στὴν ἀποθήκη γεμάτο παλιὰ φὶλμ ξεχασμένα. Ἀρνητικὲς πόζες σὲ ταινίες ζελατίνας χρόνο μὲ τὸν χρόνο σὲ θῆκες ἀπὸ τσιγαρόχαρτο μακρόστενα κίτρινα φάκελα. Μὴ καὶ χαθεῖ κάποια φωτογραφία ἀπὸ τὰ ἄλμπουμ ποὺ θὰ ἔφτιαχνε. Τὴ μιὰ δίπλα πάνω κάτω ἀπὸ τὴν ἄλλη σχολαστικὰ ταξινομημένες ἡμερομηνίες γραμμένες μὲ τὸ χέρι πολλὴ δουλειά. Οἶνος θὰ εἶναι ἡ λέξη ποὺ λείπει. Ὥριμα κόκκινα καὶ μαῦρα σταφύλια. Τὸ πιὸ σημαντικὸ γιὰ τὴν παραγωγὴ ἑνὸς κρασιοῦ Special Selection εἶναι ἡ καλὴ ποιότητα τῆς σταφυλόμαζας. Εὐλογημένο ἀμπέλι πλατύφυλλο καὶ καλοκλαδεμένο πόση φροντίδα κόπος. Συνεχῶς. Μπορεῖς νὰ δεῖς τὰ φὶλμ στὸ φῶς τοῦ γλόμπου. Ἀνάποδη σχολικὴ ἐκδρομὴ γέλια σοσόνια ὁ Θοδωρὴς μὲ κοντὸ παντελόνι. Ὁ Θοδωρής. Προσωπικὲς ἱστορίες ἀποῦσες παροῦσες. Ἂν ἀξιόπιστη εἶναι ἡ μνήμη ὅταν ὅλα διαφέρουν ἀπὸ ἀπόσταση. Ποιὸς θὰ τὸ πεῖ στὴ μικρὴ παρέα. Σκορπίζει ἀνεπαίσθητα τυχαῖα. Εἶναι καὶ τὸ κρασὶ ζωντανὸς ὀργανισμός. Ἀλλάζει σιγὰ σιγὰ περνώντας ἀπὸ τὴ νιότη στὴν ἀκμὴ στὴν ὡριμότητα στὸ τέλος. Πόσο θὰ ζήσει ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς συνθῆκες παλαίωσης καὶ συντήρησης. Ὄχι πὼς ἀποφεύγει τὴν ὀξείδωση ἂν ὅμως εἶναι ἀργὴ ἐλεγχόμενη τὴν μεταλλάζει σὲ πλούσιο ἄρωμα βελούδινη γεύση. Ποιοτικὴ κορύφωση. Εἰκόνες ἀκίνητες δώδεκα εἴκοσι εἰκοσιτέσσερις τριανταέξι καταγράφονται στὴ φωτοευαίσθητη ἐπιφάνεια καθὼς ξετυλίγεται τὸ καρούλι. Πόζες σὲ τριανταπέντε μιλιμὲτρ ποὺ μποροῦν νὰ ἐπανεμφανιστοῦν. Νὰ ἐπαναλάμψουν οἰκογενειακὰ τὰ χαμόγελα πρὶν σπάσουν μαζὶ σ’ ἕνα κρὰκ ὅταν βγαίνει ἀπὸ τὸ πλάνο ὁ πατέρας. Ἐμφανίσεις σὲ σκοτεινὸ θάλαμο στιγμιαῖο παρὸν παρελθόν. Εἴδωλα. Προσοχὴ τὰ φὶλμ διατηροῦνται σὲ χαμηλὴ ὑγρασία καὶ θερμοκρασία. Τὸ καλὸ κρασὶ σὲ ὑπόγεια ὑγρὰ κελάρια. Στὰ σκοτεινὰ λοιπόν. Θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν κι ἀλλιῶς. Ἂν εἶχε κάνει μιὰ ἀρχὴ μὲ τὰ ἄλμπουμ ἂν τὰ συνέχιζε. Μὰ τί στενὸ φουστάνι δὲς τὸ ἀγόρι τὴν κρατᾶ ἀπὸ τὴ μέση σφιχτὰ νιώθει τὴν ἀνάσα του. Πόσα κιλὰ ἀπὸ τότε Θεέ μου. Ὅλο δυσκολίες. Ὅσο τὸ κρασὶ ὡριμάζει φτιάχνει χαρακτήρα προσωπικότητα μαλακώνει ἂν ὅμως ὑποστεῖ γήρανση δὲν πίνεται. Φωτογραφίες ἡ μιὰ πάνω στὴν ἄλλη χύμα καταχωνιασμένες ἐδῶ ἐκεῖ νὰ τὶς ψάξει νὰ τὶς βάλει κατὰ χρονολογία τώρα ποὺ βρῆκε τὰ φὶλμ νὰ ἀγοράσει ἄλμπουμ. Δὲν βγαίνει ἄκρη. Ἄς κάνει μιὰ ἐπιλογὴ ἄς κρατήσει αὐτὲς ποὺ τὴν κολακεύουν ἡ νοσταλγία ἐπιλέγει τὶς καλὲς στιγμὲς ἔχει φωτογένεια. Ὁ ἱερέας γέρνει στὰ χείλη της τὸ ποτήρι μὲ τὸ γλυκὸ κόκκινο κρασί. Πιὲς γιὰ νὰ ξεχάσεις χαχανίζει ἡ Ἑλένη ἀπὸ πίσω πνιχτά. Οἱ δύο εἰς σάρκαν μία. Ξεχνάει καὶ χάνει. Γυαλιὰ κλειδιὰ ὀνόματα γιατί ἄνοιξε τώρα τὸ ψυγεῖο. Ὑπάρχουν ὅμως κάρτες μνήμης μεγάλης χωρητικότητας ἀποθηκεύουν εἰκόνες φωτογραφίες πολὺ περισσότερες ἀπὸ ὅσες χωρᾶνε στὸ φίλμ. Ἕνα μωράκι νεογέννητο μονάκριβο μὲ μάτια μισάνοιχτα κλείνει κιόλας τὰ σαρανταπέντε. Πόσο γρήγορα πόσο ἀργὰ πιά. Ἡ ψηφιακὴ εἰκόνα ἔχει ἀσύλληπτες δυνατότητες. Μπορεῖς καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων νὰ ἐπέμβεις μὲ τὸν ὑπολογιστὴ νὰ διορθώσεις σφάλματα χρώματα ἀντιθέσεις ἐνοχλητικὲς λεπτομέρειες τὴν προοπτική. Δὲν ἔχει ἰδέα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἀρνεῖται τὴν τεχνολογία τὴν ἐχθρεύεται. Ἰμέιλ τάχα σκάιπ ψευτιὲς εἰκονικὴ πραγματικότητα. Γεγονὸς εἶναι ὅτι ἔφυγε γιὰ μεταπτυχιακὰ στὴ Βοστόνη κοντὰ στὸν πατέρα του κι ἔμεινε. Γιὰ πάντα. Τεχνοκράτης. Μὲ διακρίσεις. Οὔτε τὰ καλοκαίρια ἔρχεται ἂς εἶναι καλά. Παλιὰ μετὰ τὸν τρύγο τοῦ Σεπτέμβρη ξυπόλυτοι τρυγητὲς πατοῦσαν τὸ σταφύλι στὰ πατητήρια. Γερὲς γάμπες ξαναμμένες πατοῦσες ὅλο καὶ πιὸ βαθιὰ πιὸ βαθιὰ πειράγματα τραγούδια πανηγύρι ἀνθρώπινο. Τώρα ὁ καρπὸς συνθλίβεται στὰ μηχανήματα ἀνάμεσα σὲ περιστρεφόμενους κυλίνδρους σπαστῆρες πιεστήρια. Ἡ ἔκθλιψη τοῦ μούστου χάσμα ἐποχῶν. Τὸ πῆρε ἀπόφαση. Ἀλλάζει σπίτι γειτονιὰ κάπου στὸ κέντρο μὲς στὸν πολὺ τὸν κόσμο σὲ κάτι πιὸ μικρὸ πολὺ πιὸ μικρὸ ἐλάχιστο. Τί παίρνει κανεὶς μαζί του τί ἀφήνει. Τὰ ἀπαραίτητα ποιά. Ξαναβάζει ὅπως ὅπως τὰ φὶλμ στὸ κουτὶ μπερδεμένα ἀνάκατα. Σὲ κανένα ὁ πόνος. Δὲν φωτογραφίζεται δὲν σηκώνει ἐκτύπωση. Μισόγελα μόνο παντοῦ τὰ πιὸ πολλὰ στημένα. Special Selection. Ζούμ. Ἀναμετριέται μὲ τὴν ἀπόφαση. Στὰ κομμάτια στὰ σκουπίδια. Διστάζει. Οἶνος εὐφραίνει καρδίαν λένε. Οἶνος ἡ λέξη ποὺ λείπει.
Πηγή: Πρώτη δημοσίευση
Μάρω Παπαδημητρίου (Πειραιάς 1939). Σπούδασε ἀγγλική φιλολογία (B.A. Deree College καὶ MA. Comparative Literature Antioch University, Ohio). Παράλληλα εἰδικεύτηκε σὲ προγράμματα συμβουλευτικῆς στὴν ψυχολογία. Ἐργάστηκε στὴν δημοσιογραφία (περιοδικό τύπο) καὶ στὴ διαφήμιση. Πρῶτο βιβλίο της: Εἰς μάτην ἀντέστη ἡ Κασσάνδρα εἰς τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ Δουρείου Ἵππου ἐντός τῶν τειχών (ποιητικὴ συλλογή, 1971). Τελευταῖο: Τὸ ντὸ τῆς ἀπώλειας (Παρουσία, 1998).
Filed under: Αισθήματα-Πάθη,Ελληνικά,Ηλικίες,Καθημερινά,Μονόλογος,Παπαδημητρίου Μάρω | Tagged: Διήγημα,Λογοτεχνία,Μάρω Παπαδημητρίου | Τὰ σχόλια στὸ Μάρω Παπαδημητρίου: Μετακόμιση ἔχουν κλείσει