Λoυίς Ματέο Ντίεθ (Luis Mateo Díez)
Ἕνας Θησαυρὸς
(Un tesoro)
ΑΞΙΔΕΨΑ στὴ μικρὴ πόλη ποὺ γεννήθηκε ἡ γυναίκα μου ἕνα ἀπόγευμα τοῦ Φλεβάρη.
Πήγαινα γιὰ νὰ ἐκπληρώσω μιὰ ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς τελευταῖες ἐπιθυμίες ποὺ ἂν ὑπόσχεται κάποιος νὰ σεβαστεῖ, εἶναι περισσότερο λόγῳ τῆς συνείδησης τοῦ πόνου καὶ τῆς μνήμης, παρὰ ἀπὸ τὴ διάθεση νὰ τὶς πραγματοποιήσει καὶ ἤμουν ἀκόμα συγκλονισμένος ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἀπουσία ποὺ τὴ θλίψη της δὲν εἶχε καταφέρει ὁ χρόνος νὰ ἁπαλύνει.
Ἡ Ρόσα εἶχε θελήσει, καὶ εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα καπρίτσιο τὸ ὁποῖο προερχόταν ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς ἔμμονες ἰδέες ποὺ τόσο τὴν εἶχαν βασανίσει στὸ τέλος, νὰ ψάξω γιὰ ἕνα μενταγιὸν σὲ μιὰ συγκεκριμένη γωνιὰ τῆς αὐλῆς τοῦ σχολείου, ἐκεῖ ὅπου συχνὰ ἔπαιζε ὅταν ἦταν παιδί.
Εἶναι παράξενο ὅτι κάποιος μπορεῖ νὰ περιγράψει μὲ τόση λεπτομέρεια ἀκριβῶς τὴ θέση ἑνὸς μικροῦ καὶ συνηθισμένου θησαυροῦ ποὺ ἀνήκει σ΄ ἕνα παρελθὸν τόσο ἀπόμακρο, καὶ ἀκόμα πιὸ παράξενο ὅτι σ΄ αὐτὲς τὶς τόσο κρίσιμες στιγμὲς στὸ τελικὸ στάδιο τῆς ἀσθένειας, ἐπανέρχεται μιὰ ἀνάμνηση ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία ποὺ πιθανότατα ὣς τότε δὲν εἶχε ἔρθει ποτὲ στὴν ἐπιφάνεια.
Κάτω ἀπὸ ἕνα τοῦβλο, ἀκριβῶς στὸ σωστὸ σημεῖο, βρισκόταν τὸ σκουριασμένο μενταγιόν. Τὸ ἔπαιξα στὰ δάχτυλά μου καὶ ὅταν κατάφερα νὰ τὸ καθαρίσω ἀνακάλυψα τὸ πρόσωπο μιᾶς Παναγίτσας.
— Τί κάνεις…; – Εἶπε κάποιος πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου. Ἕνα κουτσὸ κοριτσάκι μὲ μιὰ σχολικὴ τσάντα στὸ ἀριστερὸ χέρι μὲ κοιτοῦσε μὲ αὐστηρὸ καὶ θυμωμένο ὕφος.
— Γιατί μοῦ τὸ κλέβεις; – Ἐπανέλαβε.
Ἅπλωνε τὸ δεξί της χέρι μὲ ἀποφασιστικότητα κι ἐγὼ σχεδὸν αὐτόματα ἔβαλα στὴν παλάμη της τὸ μενταγιόν.
Ἀπὸ τότε, ἡ ἀνάμνηση τοῦ ἔρωτά μου γιὰ τὴ Ρόσα ξεθωριάζει καὶ μὲ μεγάλο πόνο σιγὰ-σιγὰ πείθομαι ὅτι πέρα ἀπὸ τὴ δυστυχία ποὺ μοῦ προξενεῖ ἡ ἀπώλειά της, βρίσκεται ἡ ἀπελπισία τῆς διαίσθησης ὅτι δὲν ὑπῆρξε δική μου ποτέ.
Ἡ ἰδιοκτήτρια τοῦ θησαυροῦ ἔφυγε ἀπὸ τὴν αὐλὴ τρέχοντας, ἐνῶ μέσα ἀπὸ τὶς αἴθουσες ἀκουγόταν σὰν μιὰ ἀκαθόριστη βοή, τὸ τραγούδι τῆς προπαίδειας.
Πηγή: www.Ficcionminima.blogspot.com
Λουὶς Ματέο Ντίεθ (Luis Mateo Díez) (Βιγιαμπλίνο, Λεόν, Ἱσπανία, 1942). Ἱσπανός συγγραφέας καὶ ἀκαδημαϊκός. Στὰ ελληνικά κυκλοφορεῖ τὸ μυθιστόρημά του Ἡ μαγικὴ πηγὴ τῆς νιότης. Ἄλλα ἔργα του Apócrifo del clavel y la espina (1988), Las horas completas (1990), El expediente del náufrago (1992), Camino de perdición (1995), La mirada del alma (1997), El paraíso de los mortales (1998), Días del Desván (1999), Fantasmas del invierno (2004).
Μετάφραση ἀπὸ τὰ Ἱσπανικά:
Σταμάτης Πολενάκης (Ἀθήνα, 1970). Σπούδασε Ἱσπανικὴ φιλολογία στὸ Πανεπιστήμιο Complutense τῆς Μαδρίτης. Ἀσχολεῖται μὲ τὴν ποίηση, τὸ θέατρο καὶ τὴ μετάφραση. Ἔχει μεταφράσει ἀπὸ τὰ ἱσπανικά, διηγήματα γιὰ τὸ περιοδικὸ «Τὸ δέντρο». Ἔχει μεταφράσει ἐπίσης τὸ θεατρικὸ ἔργο τοῦ Γκουστάβο Ὂττ «Ἡ τρυφερή σου Μολότωφ» (Ἔκδ. Λαγουδέρα, 2008).
Filed under: Diez Luis Mateo,Ερωτας,Θάνατος,Ισπανικά,Μυστήριο,Πολενάκης Σταμάτης | Tagged: Ισπανόγραπτο διήγημα,Λογοτεχνία,Σταμάτης Πολενάκης,Luis Mateo Diez |