Ντιντιὲ Ντενὶνκ (Didier Daeninckx)
Τὸ εἴδωλο
(Le reflet)
ΑΝΤΑ ΕΤΟΙΜΟΣ νὰ φωνάξει, νὰ βρίσει, νὰ σὲ στολίσει! Πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη του, ξεσποῦσαν ἄφθονες οἱ βρισιές. Τὸ γουρούνι, τὸ σκουπίδι, ὁ φασίστας… Ἀδύνατον νὰ ἀντέξεις διαφορετικά. Μπροστά του ὑποκλίσεις, χαιρετοῦρες, καλοὶ τρόποι, κολακεῖες. Καὶ ἡ ἀποκατάσταση μόλις διάβαιναν τὴν πόρτα. Μάθαιναν νὰ χαμογελοῦν στὸ κενὸ σφίγγοντας τὰ δόντια. Τὸ χειρότερο ἦταν τὸν πρῶτο καιρό, ὅταν ἔμπαιναν στὴ δούλεψή του, δελεασμένοι ἀπὸ τὸ μισθὸ τῶν χιλίων δολαρίων μὲ φαγητὸ καὶ στέγη… Τοὺς ἄφηνε νὰ πλησιάσουν κοιτάζοντάς τους μὲ κεῖνο τὸ νεκρὸ βλέμμα του καὶ ἀπίθωνε τὰ χέρια του πάνω στὸ πρόσωπό τους, ἐξετάζοντας τὸ περίγραμμα τῶν χειλιῶν, τὴν ἐπίπεδη μύτη, τὴν ὑφὴ τοῦ δέρματος, τὰ κατσαρὰ μαλλιά. Στὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία ἄρχιζε νὰ οὐρλιάζει γεμάτος ἀποστροφή.
—Πουτάνας γιοί, πετάξτε τον ἔξω, εἶναι μαῦρος.
Ὁ ἀνθρωπάκος τολμοῦσε νὰ διαμαρτυρηθεῖ.
—Μὰ ὄχι, κύριε, σᾶς ὁρκίζομαι…
Ἦταν ὅμως ἀνώφελο. Ἔφευγε γεμάτος πίκρα, μ’ ἕνα χαρτονόμισμα τῶν ἑκατὸ δολαρίων κολλημένο στὸ στόμα, ἀνίκανος νὰ καταλάβει πῶς τὴν εἶχε σκαπουλάρει καὶ τί εἴδους φρίκη περίμενε τὰ ἀκριβοπληρωμένα θύματα τῆς ἐπιλογῆς.
Ὁ τυφλὸς ἔμενε σ’ ἕνα κάστρο χτισμένο στὴν πλαγιὰ ἑνὸς λόφου, λίγα χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὸ Γουέστγουντ καὶ ὅλη ἡ γύρω κοινότητα ζοῦσε μὲ ἀπόλυτη αὐτάρκεια στὴν περιοχή, καλλιεργώντας στάρι, ψήνοντας ψωμί, ἐκτρέφοντας ζῶα. Ὁ γέρος ἐπέτρεπε στὸν ἑαυτό του μία μόνο πολυτέλεια: τὴν ὄπερα καὶ τὶς ἄσπρες τραγουδίστριες ποὺ ἔφερνε στὸ τέλος κάθε βδομάδας καὶ οἱ ὁποῖες τραγουδοῦσαν μὲ στεντόρεια φωνὴ καὶ ὀρθάνοιχτα παράθυρα, προκαλώντας πανικὸ στὸν ὀρνιθώνα.
Στὴν πραγματικότητα δὲν κοιμόταν καθόλου, λὲς καὶ τὸ σκοτάδι ποὺ τὸν συντρόφευε ἀπὸ τὴ γέννησή του τὸν ἀπήλλασσε ἀπὸ τὴν κούραση. Οἱ ἄνθρωποί του ὄφειλαν νὰ τοῦ δείχνουν καθημερινὰ ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο πλήρη ὑποταγή. Ὁ γιατρὸς ζοῦσε μονίμως σὲ κατάσταση ἐπείγουσας ἀνάγκης ποὺ μποροῦσε νὰ ἀνταπεξέλθει χάρη στὰ κοκτέιλ μὲ βάλιουμ καὶ λαξοτανὶλ ποὺ κατάπινε πρωί, μεσημέρι καὶ βράδυ. Ὁ γέρος ἔνιωθε μιὰ νοσηρὴ εὐχαρίστηση νὰ τὸν παιδεύει, ἀμφισβητώντας τὶς διαγνώσεις του καὶ ἀπορρίπτοντας τὰ παρασκευάσματά του. Αὐτὲς οἱ ταλαιπωρίες ὅμως δὲν ἐμπόδισαν τὸν γιατρὸ νὰ ἐνημερώσει τὸν ἀσθενῆ του γιὰ τὴν ἀνακάλυψη μιᾶς νέας θεραπείας ποὺ μποροῦσε νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ὅραση σὲ ὁρισμένες κατηγορίες τυφλῶν. Ὁ τυφλὸς προσέλαβε μιὰ ντουζίνα ἐρευνητὲς γιὰ νὰ ἐξακριβώσουν ὅτι ἡ ἐν λόγῳ μέθοδος δὲν ὄφειλε τίποτε στοὺς μαύρους.
Φώναξαν τὸν διαπρεπῆ χειροῦργο καὶ τὴ μονάδα του, κάνοντας μεγάλα ἔξοδα. Ὁ γέρος ξάπλωσε εὐχαρίστως πάνω στὸ μπιλιάρδο καὶ ἀποκοιμήθηκε χάρη στὴν ἐπίδραση τοῦ πενθοτάλ. Ξύπνησε μέσα στὸ βαθὺ σκοτάδι κι ἔμεινε τρεῖς μακρόσυρτες μέρες μὲ τὸ κεφάλι δεμένο, ἀγνοώντας ἂν τὰ μάτια του ἔβλεπαν στὴν πραγματικότητα ἢ ὄχι τὰ βλέφαρά του.
Ὁ χειροῦργος ἔβγαλε ἐπιτέλους τοὺς ἐπιδέσμους. Ὁ γέρος ἄνοιξε προσεκτικὰ τὰ μάτια κι ἔβγαλε μιὰ τρομερὴ κραυγή. Ἕνας μαῦρος μὲ τρομακτικὴ ὄψη στεκόταν ἀντίκρυ του. Στράφηκε στὸν χειροῦργο τρομοκρατημένος.
—Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Διῶξτε τον ἀπὸ ἐδῶ…
Ὁ γιατρὸς ποὺ ἔπλενε τὰ ἐργαλεῖα τὸν πλησίασε ἤρεμα, τὸν ἀκούμπησε μὲ τὸ χέρι στὸν ὦμο καὶ τὸν ἀνάγκασε νὰ κοιτάξει ὁλόισια μπροστά του.
—Τότε θὰ πρέπει νὰ βγεῖτε ἐσεῖς ἔξω… Αὐτὸ ποὺ ἔχετε μπροστά σας, κύριε, ὀνομάζεται καθρέφτης: κι αὐτὸ ἐδῶ εἶναι τὸ εἴδωλό σας.
Πηγή: Didier Daeninckx, Main courante, ed. Verdier, Vendome, σσ. 37-38.
Didier Daeninckx (Saint-Denis, 27 Ἀπριλίου 1949 ). Γάλλος συγγραφέας διηγημάτων, δοκιμίων καὶ ἀστυνομικῶν μυθιστορημάτων. Ἕνα σημαντικὸ μυθιστόρημά του εἶναι τὸ Nazis dans le metro (1996).
Μετάφραση ἀπὸ τὰ γαλλικά:
Μαρία Σπυριδοπούλου (Ἀθήνα, 1961). Σπούδασε γαλλικὴ καὶ ἰταλικὴ φιλολογία. Διδάσκει στὸ Τμῆμα Θεατρικῶν Σπουδῶν τοῦ Παν/μίου Πελοποννήσου στὸ Ναύπλιο. Ἔχει μεταφράσει μεταξὺ τῶν ἄλλων τὸ 2006 τὴ Σουλτάνα σκιά, τῆς Ἀσσιὰ Τζεμπάρ, ἐνῶ ἡ πρώτη της μετάφραση εἶναι Ἡ σειρήνα καὶ τὰ ἄλλα διηγήματα τοῦ Τομάζι ντὶ Λαμπεντούζα (1993) καὶ ἡ τελευταία Ἕνα σύντομο αἰσθηματικὸ ταξίδι τοῦ Ἴταλο Σβέβο (2007).
Filed under: Daeninckx Didier,Γαλλικά,Κωμικό,Νοσήματα,Σπυριδοπούλου Μαρία,Ταυτότητες-Αποκλεισμοί,Φανταστικό | Tagged: Didier Daeninckx,Γαλλικό διήγημα,Λογοτεχνία,Μαρία Σπυριδοπούλου | Τὰ σχόλια στὸ Ντιντιὲ Ντενίνκ (Didier Daeninckx): Τὸ εἴδωλο ἔχουν κλείσει